| 155. | சொல்லிய தென்னை? சோரன் நமது
நினைவறிந் துளனோ? நிருபர்க் குரைப்பனோ?
இனையவ னெங்ஙன முணருவன்? வினையறி
நாரண னோர்ந்து நவின்றனன் போலும் -
காரண மதற்குங் கண்டிலம். ஆ! ஆ! |
| 160. | மாலைக் காக வாழ்த்தின னிவனும் !
புலமையிற் சான்றோர் புகல்வது பொய்யல.
“கள்ள மனந்தான் துள்ளு” மென்பதுந்
“தன்னுளந் தன்னையே தின்னு” மென்பதுங்
“குற்ற முள்ளோர் கோழைய” ரென்பதுஞ் |
| 165. | சற்றும் பொய்யல. சான்றுநம் மிடத்தே
கண்டனம். அவனெம் அண்டையி லம்மொழி
விளம்பிய காலை விதிர்விதிர்ப் பெய்தி
யுளம்பட படத்தென் னூக்கமும் போனதே.
சிச்சீ ! இச்சைசெ யச்சஞ் சிறிதோ ! |
| 170. | வஞ்சனையாற் பெறும் வாழ்வீ தென்னே !
நஞ்சுபோற் றனது நெஞ்சங் கொதிக்கக்
கனவிலும் நனவிலும் நினைவுகள் பலவெழத்
தன்னுளே பன்முறை சாவடைந் தடைந்து
பிறர்பொருள் வௌவும் பேதையிற் பேதை |
| 175. | எறிகட லுலகி லிலையிலை. நில் ! நில் ! -
நீதியை நினைத்தோ நின்றேன்? பள ! பள !
ஏதிது? என்மன மிங்ஙனந் திரிந்தது !
கொன்றபி னன்றோ முதலை நின்றழும்?
வா வா காலம் வறிதாக் கினையே. |
| 180. | ஓவா திவையெலா முளறுதற் குரிய
காலம் வரும்வரும். சாலவு மினிதே ! |
| | 1 |
| | (குடிலன் போக.) |