| 60. | யிருவரு மௌனமாய் நெடும்பொழு திருந்தோம்.
கரையிடை யலர்ந்த காவியொன் றடர்த்தென்
அருகே கொணர்ந்தெனக் கன்பா யீந்தனர்.
வருவதிங் கறியா மதியிலி யதனைக்
கண்ணினை யொற்றிலன்; உள்மணம் முகந்திலன்; | | 65. | மார்பொடு சேர்த்திலன் ; வார்குழற் சார்த்திலன் ;
ஆர்வமும் அன்பும் அறியார் மான
ஓடுந் தீம்புனன் மாடே விடுத்துச்
சிறுமியர் குறும்பு காட்டிச் சிரித்தேன்.
முறுவலோ டவரும் ஏதோ மொழிய | | 70. | உன்னு முன்னரென் னன்னையங் கடைந்தாள்.
தீமொழி பலவுஞ் செப்பினள். யானோ?
நாவெழலின்றி நின்றேன் நண்பர்
மறுமொழி யொன்றும் வழங்கா தேகினர்.
அதுமுத லிதுகாறு அவர்தமை ஐயோ ! | | 75. | கண்டிலேன். இனிமேற் காண்பனோ? அறியேன்.
ஒருமுறை கண்டென் னுளக்கருத் தவருடன்
உரைத்தபோ தன்றி யொழியா துயிரே ! |
| மனோ, | | உரைப்பதென் வாணீ ! உளமும் உளமும்
நேர்படஅறியா வென்றோ நினைத்தாய்? |
| வாணி. | 80. | ஓர்வழிப் படரி னுணருமென் றுரைப்பர். |
| மனோ, | | ஏனதி லையம்? எனக்கது துணிபே !
பூதப்பொருட்கே புலன்துணை யன்றிப்
போதப் பொருட்குப் போதும் போதம்.
இரவியை நோக்கற் கேன்விளக் குதவி? | | 85. | கருவிநுண் மையைப்போற் காட்சியும் விளங்கும்.
பட்டே யுணரு முட்டா ளர்கள்போல்
தொட்டே யுணருந் துவக்கிந் திரியும்.
நுண்ணிய கருவியாங் கண்ணோ உணரும்
எண்ணறச் சேய்த்தாம் நுண்ணிய ஒளியை ! | | 90. | கண்ணினு மெத்தனை நுண்ணிய துள்ளம் !
களங்க மறுந்தொறும் விளங்குமங் கெதுவும்,
உண்மையாய் நமதுள முருகிலவ் வுருக்கம் |
|
|
|