| மனோ, | | நம்புவ தன்றிமற்று |
| | என்செய நினைத்தாய்? இவ்வரும் பொருள்கள்
தருக்கவா தத்தால் தாபித் திடுவோர்
கரத்தாற் பூமணங் காண்பவ ரேயாம் !
அரும்பிற் பூமண மாய்குத லேய்ப்பத் |
| 105. | தரும்பக் குவமிலார் தமதுளம் போய
வழியே வாளா மனக்கணக் கிட்டு
மொழிவார் முற்றுந் துணிவா யெனயான்
இச்சிறு தினத்தி னியைந்தவை தம்மால்
நிச்சயித் துணர்ந்தேன். வாணீ ! ஐயோ ! |
| 110. | நம்பலென் பதுவே யன்பின் நிலைமை !
தெளிந்தவை கொண்டு தெளிதற் கரியவை
யுளந்தனில் நம்பி உறுதியாய்ப் பிடித்துச்
சிறிது சிறிதுதன் னறிவினை வளர்த்தே
யனுபவ வழியா யறிவதை யந்தோ ! |
| 115. | அனுமா னாதியால் ஆய்ந்தறிந் திடுவோம்
அலதெனி லிலையென வயிர்ப்போம்’ எனத்திரி
வாதிய ரன்பொரு போதுமே யறியார்
தாய்முலைப் பாலுள்நஞ்சு ஆய்பவ ரவரே !
முற்றுங் களங்க மற்றிடில் ! ஆ ! ஆ ! |
| | (உடல் புளகாங்கிதமாய் நடுங்க) |
| 120. | ஏதோ வாணீ ! இப்படி யென்னுடல்?- |