| | செப்பிய நிட்டையுஞ் சித்தநற் சுத்தியும்
எப்படி நீரிங் கெய்தினீர்? எல்லாம் |
| 95. | ஒப்பறு நுந்திற மென்றோ உன்னினீர்?
அந்தோ ! அந்தோ ! அயர்ப்பிது வியப்பே !
சுந்தரர் கடைக்கண் தந்திடு முன்னம்
பட்டபா டெங்ஙனம் மறந்தீர்? பதைப்பறு
நிட்டையா யினுமென்? நிமலவீ டாயினென்? |
| 100. | ஆவா ! யாம்முன் அல்லும் பகலும்
ஓவாப் பாவமே யுஞற்றியெப் போதும்
ஒருசாண் வயிறே பெரிதாக் கருதியும்,
பிறர்புக ழதுவே யறமெனப் பேணியும் ;
மகிழ்கினும் துயருழந் தழுகினுஞ் சினகரந் |
| 105. | தொழுகினும் நன்னெறி யொழுகினும் வழுவினும்
எத்தொழில் புரியினு மெத்திசை திரியினும்
“நாமே யுலகின் நடுநா யகம்நம்
க்ஷேமமே ஜகசிருஷ் டியினோர் பெரும்பயன்”
என்னவிங் கெண்ணி யெமக்கெமக் கென்னுந் |
| 110. | தந்நய மன்றிப் பின்நினை வின்றி
முடிவிலா ஆசைக் கடலிடைப் பட்டும் ;
தடைசிறி தடையிற் சகிப்பறு கோபத்
தீயிடைத் துடித்தும் ; ஐயஞ்சிறி தடையில்
வாய்மண் ணிறைய மதக்குழி யதனுள் |
| 115. | குதித்துக் குதித்துக் குப்புற விழுந்தும் ;
பிறர்புகழ் காணப் பெரிதக முடைந்தும் ;
பிறர்பழி காணப் பெரிதக மகிழ்ந்தும் ;
சிறியரைக் காணிற் செருக்கியும் ; பெரியரைக்
காணிற் பொறாமையுட் கலங்கி நாணியும் ; |
| 120. | எனைத்தென எண்ணுகேன் ! நினைக்கினு முடலம்
நடுங்குவ தந்தோ ! நம்மை யிங்ஙனம்
கொடும்பே யாயிரங் கூத்தாட் டியவழி,
விடும்பரி சின்றிநாம் வேதனைப் படுநாள்
“ஏ ! ஏ ! கெடுவாய் ! இதுவல உன்நெறி |
| 125. | வா ! வா ! இங்ஙனம்.” எனமன மிரங்கிக்
கூவிய தார்கொல்? குடிகொண் டிருந்த |
|
|
|