| 195. | உளதென நம்பலே யூகம். அதனால்
உலகிடைத் தோன்றும் உறுகணுக் கேது
நலமுற நமக்கிங் கிலகா ததினாற்
பலமுறை நம்மையே பரிந்திழுத் தாண்டவர்
இலையுல கிடையென எண்ணுவ தெங்ஙனம்? |
| 200. | யாரிங் குலகெலா மறிந்திட வல்லார்?
பாருமிங் கீதோ ! பரம தயாநிதி
நங்குரு நாத னென்பதா ரொவ்வார்?
நம்புவம் நாத னென்பதா ரொவ்வார்
ஆயினும் பாரும் ! அம்மணி மனோன்மணி, |
| 205. | ஏதோ ஊழ்வினை யிசைவால் தனது
காதாற் கேட்கவுங் கண்ணாற் காணவும்
இல்லா வொருவனை யெண்ணி மயங்கினள்.
அல்ல லிதுவே போதும். அஃதுடன்,
அப்புரு டன்றோ னாரென ஆயில் |
| 210. | ஒப்புறு புருடோத் தமனே யென்ன
எப்படி நோக்கினு மிசையும். அப்படியே
செப்பினர் யாவுந் தெரிந்தநங் குருவும்.
ஏதோ வொருவன் சூதா ஏவிய
தூதால் வந்ததே யீதோ பெரும்போர் ! |
| 215. | போர்புரிந் திடவரு புருடோத் தமனும்
வார்குழன் மனோன்மணி மாதும், நோக்கில்
நம்மிலு மெத்தனை நம்பிய அன்பர் !
இம்மென வொருமொழி யிசைத்திவர் தம்மை
ஒருவரை யொருவ ருணர்ந்திடப் பண்ணில், |
| 220. | வெருவிய போரும் விளைதுய ரனைத்தும்
இருவர்தந் துக்கமு மெல்லா மேகும்.
இப்படிச் சுலபசாத் தியமா யிருக்க
அப்படி யொன்றும் அடிகளெண் ணாமல்
சுருங்கைதொட் டிடவே துவக்கித் தன்திரு |
| 225. | அருங்கை வருந்தவும் ஆற்றுமப் பணியே.
சுருங்கை யிதற்குஞ் சொல்லிய துயர்க்கும்
நெருங்கிய பநதம் நினைத்தற் கென்னை?
ஒன்றுந் தோற்றுவ தன்றுஎன் றனக்கே, |
|
|
|