| | என்றுநா னெண்ணி யெங்குரு நாதன் |
| 230. | திருமொழி மறுத்தென் சிற்றறி வினையே
பெரிதெனக் கருதலோ, அலதவர் பேணிய
இவ்வழி நம்மதிக் கெட்டா விடினுஞ்
செவ்வி திதுவெனத் தெளிதலோ தகுதி?
இப்படி யேயாம் இவ்வுல கின்நிலை. |
| 235. | அற்பமு மதிலிலை ஐயம். நமதுமற்று
எய்ப்பினில் வைப்பா யிருந்தபே ரருளைக்
கைப்படு கனியெனக் கண்டபின், உலகில்
எப்பொரு ளையுமிப் படியே யிவ்வருள்
தாங்கிடு மென்பதிற் சமுசய மென்னை? |
| 240. | இல்லா மாயை யென்செய வல்லதாம்?
எல்லா மவனரு ளல்லா தில்லை.
என்னநு பவமிது. மன்னிய இவ்வருள்
தன்னிடை மூழ்கித் தானெனல் மறந்து,
நெருப்பிடை யிழுதென நெக்குநெக் குருகி |
| 245. | இருப்பவர் பிறர்க்கா யிராப்பக லுழைப்பர்.
ஒருபயன் கருதார். அருள்கரு துவதென்?
அகிலமுந் தாங்கு மருளிலோ ரங்கமாச்
சகலமுஞ் செய்வர். அஃதவர் சமாதி.
எங்கெலாந் துக்கங் காணினும் அங்கெலாம் |
| 250. | அங்கங் கரையநின் றாற்றி “ஐயோ !
எம்மையுங் காத்த இன்னரு ளிவரையுஞ்
செம்மையிற் காக்க” எனமொழி குளறி
அழுதுவேண் டுவதே யன்றி
விழுமிய முத்தியும் வேண்டார் தமக்கே. | | | 2 | | | (சுந்தர முனிவரும் நடராஜரும் வர : கருணாகரர்,நிஷ்டாபரர் இருவரும் எழுந்து வணங்க) |
| சுந்தர, | 255. | எல்லாம் நடேசரே ! உமதுபே ரருளே !
அல்லா தென்னா லாகுமோ? சுருங்கை
இத்தின மெப்படி முடியும்நீ ரிலரேல்?
எத்தனை கருணை? என்னைகைம் மாறு? |
| நட, | | நல்லது ! நல்லது ! சொல்லிய முகமன் ! |
|
|
|