பண்டைக் காலத்தில் இலக்கணம் இலக்கியம் அறிந்தவர்களையே
தமிழகத்தில் எழுத்தாளர்கள் என்றார்கள். அகநானூற்றில் 84-வது
பாட்டைப் பாடியவர் மதுரை எழுத்தாளான் என்று குறிக்கப்பட்டுள்ளார்.
அதே பண்டை நூலில் மதுரை எழுத்தாளன் சேந்தன் பூதனார்
207-ஆம் பாடலை இயற்றியதாய்க் காண்கிறோம். நன்னூல்
எழுத்ததிகார உரையின் இறுதியில் உள்ள ஒரு செய்யுள்,
எழுத்திலக்கணம் தெரிந்தவர்களையே எழுத்தறிவார் என உரைக்கின்றது.
இங்கே எழுத்தாளர் என்பது பிழையின்றி நூல்களைப் பார்த்து ஏடு
எழுதியவர்களையே (Copyist) குறிப்பதாகும். எழுத்துப்பிழை,
சந்திப்பிழை முதலியவை இல்லாது எழுதுவதற்கு எழுத்திலக்கணம்
வேண்டியிருந்ததால், அவர்களுக்கு எழுத்திலக்கணம்
வற்புறுத்தப்பட்டது. எழுத்தாளர் சிலர் அக்காலத்தில்
கவிஞர்களாகவும் இருந்தார்கள் என்று காண்கிறோம். நூலைப் பார்த்துப்
படி (Copy) எடுத்தவர்களுக்கே இலக்கணம் வற்புறுத்தப்
பட்டதென்றால் சிறுகதை, நெடுங்கதை, நாடகம், கட்டுரை முதலிய