வாழ்க்கைப்டியில் இருந்தமையின் அவர்கள் தங் கடவுளருக்கு நிலையான கோயில்கள் அமைத்துப் பலியிட்டு வழி படவில்லை. சென்றசென்ற இடங்களில் கடவுளைக்குறித்துப் பலியிட்டனர். இதுவே மற்றைய மக்களின் வேள்விகளுக்கும் ஆரியமக்களின் வேள்விகளுக்கும் வேற்றுமை. பிற்கால மக்கள், வேள்விகள் அல்லது யாகங்கள் எனப் படுவன ஆரியமக்களுக்கு மாத்திரம் உரியன வென்று தடுமாறுவாராயினர். ஆரியர் பெரிய இராச்சியங்களைக் கோலியபின் இவ் வேள்விகள் மிகவும் ஆடம்பரமாக நடத்தப்பட்டன. அக்காலங்களில் வேள்விகள் புரியும் கிரியை முறைகள் (பிராமணங்கள்) வரையப்பட்டன. இக்கிரியை முறைகளைப் பயின்று அவற்றில் வல்லுநரானோர் பிராமணர் எனப்பட்டனர். பிற்காலங்களில் இப் பெயர், கோயிற் குருக்கள் புரோகிதரையும் குறிக்க வழங்குவதாயிற்று. இதனால் பிராமணர் என்போர் ஆரியமக்கள் என்னும் எண்ணம் பலர் கருத்தில் பதிந்துள்ளது. இன்று தென்னாட்டிற் காணும் கோயிற் குருக்களும் புரோகிதரும் முற்காலத்தில் எகிப்திய பாபிலோனிய நாடுகளிற் காணப்பட்ட குருமார் போன்றவர்களே.

பிராமண காலம்