நம் பாவாணர்	xix
கிளைபார்ப்பார் பூகாய்கள் கனிகள் பார்ப்பார்       கீழிருக்கும் அடிமரத்தின் வேர்கள் தம்மின் நிலைபார்ப்பார் அரிதாவார்; வைக்கம் வீரர்       நிலம்புதைந்த வேர்பார்த்தார், வெந்நீர் ஊற்றும் ‘கலை‘வல்லார் சூழ்ச்சிதனை எதிர்த்து நின்றார்.       கனிதமிழின் ஆணிவேர் பக்க வேர்கள் அலைஅலையாய் உலகெங்கும் பரந்து செல்லும்       அருமையினைப் பாவாணர் ஆய்ந்து சொன்னார்!
‘நாவுதல்‘ என் றால்‘கொழித்தல்‘; சுளகு கொண்டு       நல்லரிசி யுடன்கலந்த கல்லை நீக்க நாவிடுவார் மேல்கீழாய்த் தமிழப் பெண்டிர்;       நாவிக்கொண் டேகடலில் செல்க லத்தை ‘நாவாய்‘‘நேவிசு‘ ‘நவ்‘வென்று திரிந்த வாற்றை       நெஞ்சங்கொள் வகையுரைத்தார் தேவ நேயர்!
‘தாழ்வுணர்ச்சி வயப்பட்டே குனிந்து நிற்கும்       தமிழ்மகனே! தென்குமரிக் கண்டம் இந்நாள் ஆழ்கடலுள் சென்றாலும் உலகில் மாந்தன்       அங்கேதான் பிறப்பெடுத்தான், அவன்உன் முன்னோன்; வாழ்உலக முதன்மொழிஉன் தாய்த மிழ்தான்;       வடமொழியின் மூலம், அதே திரவி டத்தாய்; தாழ்வுணர்ச்சி விட்டொழிப்பாய், நிமிர்வாய்‘ என்றார்       தமக்குவமை இல்லாத நம்பா வாணர்!
பழம்பெருமை மட்டும்அவர் பேச வில்லை;       பண்பாட்டுச் சிதைவுகளை, தமிழ ரைக்கீழ் விழச்செய்த சூழ்ச்சிகளைத் துருவிக் காட்டி       வேற்றவர்யார்? நம்மவர்யார்? வருங்கா லத்தில் எழுத்தமிழர் என்னென்ன செய்ய வேண்டும்?       என்பவற்றைத் தெளிவாகக் காட்டும் நூல்கள் தொத்தகுநம் பாவாணர் தொடர்ந்து தந்தார்.       தூங்கியிருந் தோர்விழித்தார்; எழுச்சி கொண்டார்!