‘வஞ்சி இறுதியும் ஆகும் அதுவே’.¹
     ‘அசைகூன் ஆகும் என்மனார் புலவர்’.²

 என்றார் பல்காயனார் ஆகலானும்,

     ‘தானே அடிமுதற் பொருள்பெற வருவது
     கூன்என மொழிப குறியுணர்ந் தோரே’.³
     ‘வஞ்சி இறுதியும் வரையார் என்ப.’⁴

 என்றார் நற்றத்தனார் ஆகலானும் எனக் கொள்க.

 வரலாறு :

[நேரிசை வெண்பா]

     ‘உதுக்காண், சுரந்தானா வண்கைச் சுவரன்மாப்பூதன1
     பரந்தானாப் பல்புகழ் பாடி - இரந்தார்மாட்
     டின்மை அகல்வது போல இருணீங்க
     மின்னும் அளித்தோ மழை’.

 என இவ்வெண்பாவினுள் அடிமுதற்கண் ‘உதுக்காண்’ எனத் தனிச்சொல் வந்தவாறு கண்டு கொள்க.

[நேரிசை ஆசிரியப்பா]

     ‘அவரே, கேடில் விழுப்பொருள் தருமார் பாசிலை
     வாடா வள்ளியங் காடிறந் தோரே;
     யானே, தோடார் எல்வளை நெகிழ நாளும்
     பாடமை சேக்கையிற் படர்கூர்ந் திசினே;
     அன்னள் அளியள் என்னாது மாமழை
     இன்னும் பெய்ய 2 முழங்கி
     மின்னும் தோழி! என்னுயிர் குறித்தே’5⁵

 என இவ்வாசிரியத்துள் ‘அவரே’ எனவும், ‘யாமே’ எனவும், ‘கூன்’ வந்தவாறு கண்டு கொள்க.

[தரவுக் கொச்சகம்]

     ‘உலகினுள், பெருந்தகையார் பெருந்தகைமை
                                   பிறழாவே; பிறழினும்
     இருந்தகைய இறுவரைமேல் 3 எரிபோலச் சுடர்விடுமே;

  1-4 யா. வி. 95 உரைமேற். 5. குறுந். 216.
  பி - ம். 1 கவானமா, கவாணமா 2 பெய்யு 5 என்னின்னுயிர்
  இருவரைமேல்