391. முல்லை

	உவரி ஒருத்தல் உழாஅது மடியப்
	புகரி புழுங்கிய புயல் நீங்கு புறவில்,
	கடிது இடி உருமின் பாம்பு பை அவிய,
	இடியொடு மயங்கி இனிது வீழ்ந்தன்றே;
	வீழ்ந்த மா மழை தழீஇப் பிரிந்தோர்
	கையற வந்த பையுள் மாலை,
	பூஞ் சினை இருந்த போழ்கண் மஞ்ஞை
	தாஅம்நீர் நனந்தலை புலம்பக்
	கூஉம்-தோழி!-பெரும் பேதையவே!	உரை

392. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழியோ-மணிச் சிறைத் தும்பி!-
	நல் மொழிக்கு அச்சம் இல்லை; அவர் நாட்டு
	அண்ணல் நெடு வரைச் சேறி ஆயின்,
	கடவை மிடைந்த துடவைஅம் சிறு தினைத்
	துளர் எறி நுண் துகள் களைஞர் தங்கை
	தமரின் தீராள் என்மோ-அரசர்
	நிரை செலல் நுண் தோல் போலப்
	பிரசம் தூங்கு மலைகிழவோற்கே!	உரை

393. மருதம்

	மயங்கு மலர்க் கோதை குழைய மகிழ்நன்
	முயங்கிய நாள் தவச் சிலவே அலரே,
	கூகைக் கோழி வாகைப் பறந்தலைப்
	பசும் பூட் பாண்டியன் வினை வல் அதிகன்
	களிறொடு பட்ட ஞான்றை,
	ஒளிறு வாட் கொங்கர் ஆர்ப்பினும் பெரிதே	உரை

394. குறிஞ்சி

	முழந்தாள் இரும் பிடிக் கயந்தலைக் குழவி
	நறவு மலி பாக்கத்துக் குறமகள் ஈன்ற
	குறி இறைப் புதல்வரொடு மறுவந்து ஓடி,
	முன் நாள் இனியது ஆகி, பின் நாள்
	அவர் தினைப் புனம் மேய்ந்தாங்கு,
	பகை ஆகின்று, அவர் நகை விளையாட்டே.	உரை

395. பாலை

	நெஞ்சே நிறை ஒல்லாதே; அவரே,
	அன்பு இன்மையின், அருள் பொருள் என்னார்;
	வன்கண் கொண்டு வலித்து வல்லுநரே;
	அரவு நுங்கு மதியிற்கு இவணோர் போலக்
	களையார் ஆயினும், கண் இனிது படீஇயர்;
	அஞ்சல் என்மரும் இல்லை; அந்தில்
	அளிதோதானே நாணே-
	ஆங்கு அவர் வதிவயின் நீங்கப்படினே!	உரை

396. நெய்தல்

	பாலும் உண்ணாள், பந்துடன் மேவாள்,
	விளையாடு ஆயமொடு அயர்வோள் இனியே,
	எளிது என உணர்ந்தனள்கொல்லோ-முளி சினை
	ஓமைக் குத்திய உயர் கோட்டு ஒருத்தல்
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் அறைக் கவாஅன்
	மழை முழங்கு கடுங் குரல் ஓர்க்கும்
	கழை திரங்கு ஆர் இடை, அவனொடு செலவே?	உரை

397. நெய்தல்

	நனை முதிர் ஞாழற் தினை மருள் திரள் வீ
	நெய்தல் மா மலர்ப் பெய்த போல
	ஊதை தூற்றும் உரவு நீர்ச் சேர்ப்ப!
	தாய் உடன்று அலைக்கும் காலையும், வாய்விட்டு,
	''அன்னாய்!'' என்னும் குழவி போல,
	இன்னா செயினும் இனிது தலையளிப்பினும்,
	நின் வரைப்பினள் என் தோழி;
	தன் உறு விழுமம் களைஞரோ இலளே.	உரை

398. பாலை

	தேற்றாம் அன்றே-தோழி! தண்ணெனத்
	தூற்றும் திவலைத் துயர் கூர் காலை,
	கயல் ஏர் உண்கண் கனங் குழை மகளிர்
	கையுறை ஆக நெய் பெய்து மாட்டிய
	சுடர் துயர் எடுப்பும் புன்கண் மாலை,
	அரும் பெறற் காதலர் வந்தென, விருந்து அயர்பு,
	மெய்ம் மலி உவகையின் எழுதரு
	கண் கலிழ் உகுபனி அரக்குவோரே.	உரை

399. மருதம்

	ஊர் உண் கேணி உண்துறைத் தொக்க
	பாசி அற்றே பசலை-காதலர்
	தொடுவுழித் தொடுவுழி நீங்கி,
	விடுவுழி விடுவுழிப் பரத்தலானே.	உரை

400. முல்லை

	''சேயாறு செல்வாம் ஆயின், இடர் இன்று,
	களைகலம் காமம், பெருந்தோட்கு'' என்று,
	நன்று புரிந்து எண்ணிய மனத்தை ஆகி,
	முரம்பு கண் உடைய ஏகி, கரம்பைப்
	புது வழிப் படுத்த மதியுடை வலவோய்!
	இன்று தந்தனை தேரோ-
	நோய் உழந்து உறைவியை நல்கலானே?	உரை

401. நெய்தல்

	அடும்பின் ஆய் மலர் விரைஇ, நெய்தல்
	நெடுந் தொடை வேய்ந்த நீர் வார் கூந்தல்
	ஓரை மகளிர் அஞ்சி, ஈர் ஞெண்டு
	கடலில் பரிக்கும் துறைவனொடு, ஒரு நாள்,
	நக்கு விளையாடலும் கடிந்தன்று,
	ஐதே கம்ம, மெய் தோய் நட்பே!	உரை