அரசர் குலத்தில் தோன்றி வசிட்ட முனிவர் சாபத்தினால் மிண்டு
செறியும் அரக்கனாம் சுதாசன் என்னும் பெயரினையுடையவன் தன்னை
அழைத்துத் தூண்ட வன்கண்மையுடைய அவன் எய்தி அவர் நூற்று
வரையும் எடுத்து விழுங்கினான்.

     அருந்ததியோடும் வசிட்டன் அதனைக் கேட்டறிந்து துன்பம்மிக்கு
அழுதிரங்கித் தவிர்ந்து மலைமேலேறி அங்கிருந்து உயிரை விடும்
பொருட்டுப் பூமியில் வீழ உடம்பு சிதைந்தொழியாதவாறு நிலமகள் உளம்
நெகிழ்ந்து தாங்கி உயிர் பிழைக்கச் செய்தனள்.

     திண்ணிய மலைமிசை ஏறி வீழ்ந்தும் இறவாதபடி பூமிதேவி அன்பினால்
தாங்க அவசம் தெளிந்து இரங்கி மனையறத்தில் இன்பமிகும் மக்கள்
நூற்றுவரையும் இழந்த புத்திரசோகத்தால் துயரக்கடலில் மூழ்கினோர்
அதனினின்றும் உய்யும் வழி காணாராய் வருந்தித் தளரும்போது,

பராசரர் பிறத்தல்

     மனவலி யிழந்த வசிட்ட முனிவரர் பெருமை பொருந்திய மக்களின்
மூத்தோராய நிலைபெறுந் தவத்தினையுடைய சத்தி முனிவர்தம் வாழ்க்கைத்
துணைவி தன் கணவனாரும், மைத்துனர் தொண்ணூற்றொன்பதின்மரும்
துஞ்சிய செய்தி அறிந்து பெருக அழுது கருவுற்றிருத்தலால் இறுகும்
வயிற்றிடை மோதிப் புரளுந் துன்பத்தினைக் கண்டான்.