காஞ்சியை எய்தி அன்பொடும் விரும்பிக் கண்ணலிங்கேசப் பிரானை
இருத்திப் புகழ்ந்து போற்றினர். பசிய மெல்லிய கொடியாகிய உமையம்மை
கூறனார் கருணை மிக்கு விருப்பம் யா ததனைக் கூறுதி என்ற போது,

     செவ்வல்லி மலரை யொக்கும் திருவாயையுடைய கொழுந்தாகிய
கோமளையின் பங்கனே! நீ அலை ஒலிக்கின்ற கடலிற் தோன்றிய கொடிய
விடத்தை என்பொருட்டமுதாக உட்கொள்ளு முன்பே இருள் நிறமுடைய
விடம் சிறி தென்னைத் தாக்குதலால்,

     மேனி முழுதும் கரிந்து வெப்ப மடைந்தேன். யான் இனி இத்துன்பம்
பொறேன். மணங்கமழும் கொன்றை மாலையையும், தூய பிறையையும்
முடித்த முடியுடையோனே!

     ‘பரிபாவத்தை நீக்கி நலஞ்செய்யும் தன்மையால் சங்கரன், சிவன்
சம்பு, உருத்திரன் என்னும் திருப்பெயர்கள் அழகுறத் தாங்கினை. அழகிய
கண்ணோட்ட முடையவனே! முதல்வனே! அடியனேன் உன்பால் அடைக்கலம்
புக்கேன்.

     என்று திருமால் குறையிரத்தலும் என்று மூவாத இளையராகிய
பெருமானார் இரங்கி மணங்கமழ் கொத்துக்களையுடைய துளவ மாலையனே!
உனக்கிக் குறை தீரவேண்டுமாயின், அதற்குரிய ஒன்றனைக்கேள்.