‘தலைவனே அருள்புரிக! ஏந்துதற்கரிய நெருப்புக் கொழுந்தினை
ஏந்தும் திருக்கையனே அருள்புரிக! பல சூரியர் ஒளியை விரிக்கும்
திருமேனியனே அருள்புரிக! உண்மைத் திருக்கூத்தினை அடியேனுக்குக்
காட்டும் செவ்வியனே அருள்புரிக’ எனப் பலமுறை விண்ணப்பம் செய்தனர்.

     அந்நிலைமையை யாவரும் நோக்கி வியப்பெய்தி ‘ஈதென்னே! என்னே!’
என் றதிசயத்தொடும் பொன்போலும் திருவடிகளைப் போற்றினராய்
வினாவுதலும் திருமால் நிலைபெறும் பெரு மகிழ்ச்சியினால் அவர்தமக்
கிதனைக் கூறுவர்.

     பொருள் செறிந்த நான்கு வேதங்களின் உச்சியில் வீற்றிருக்கும்
முதற்பொருள் அறிஞர்களும் காணக்கூடாததாய் இருக்கின்ற ஞானத்
திருநடனத்தை இன்று நீங்காத பெருங்கருணையால் எனக்குக் காட்டிடத்
தரிசிக்கும்போது பெற்றேன். அழிந்து வீழும் இவ்வுடம்பு பெற்றதன் ஊதியம்
எனக்கே வாய்த்தது.

     ‘உயிர்களுக்கு அருள்புரிதலையுடைய திருக்கூத்தினைத் தரிசித்த
பெருமகிழ்ச்சியினால் அங்கங்கள் யாவும் துடிதுடித்தன காணீர், நன்கு
உணர்வீர் ‘ஆமின்’ என்று கூறிய சொற்களைக் காதாரக் கேட்டு கொவ்வைக்
கனியை ஒக்கும் அதரங்களையுடைய இலக்குமி முதலானோர் விதுப்புற்றனர்.