தேவர்கள் துன்புறுதல்

     அதனைக் கண்டு இந்திரன் முதலான விண்ணுலகோர் தம் குல
குருவாகிய பிருகற்பதியோடும் நான்முகன் இருக்கையை விரைந்து சேர்ந்தனர்.
அப்பிரமனார் தவத்தாள்களைப் பணிந்து துதிசெய்து தங்களை அபயம் தந்து
காத்தல் வேண்டும் என்று இதனைக் கூறினார்.

     சந்திர சூரியர் செல்லும் வழியை குறுங்காடும் பெருங்காடும் சூழ்ந்த
விந்தமலை தடுத்தமையால் பகல் இரவு முதலிய காலவேறுபாடு களின்றிச்
சிவாகம வேள்விகள் இல்லையாகி உலகோர் வருந்துகின்றனர் பெரிதும்.
மணங்கமழும் மலரி லுறையும் வன்மையமைந்த கடவுளர் தலைவவோ!

     இப்பொழுது எமக்கு வரக்கடவது யாதோ? என முறையிடலும்,
மழலை வண்டுகள் ஒலிக்கும் குளிர்ந்த மலரையணிந்த ஐம்பகுதியாக
முடிக்கப்பெறும் கூந்தலையுடைய சரசுவதி நாயகன் செவியேற்று மிக்க
வலிபடைத்த விந்தமலையின் செருக்கினைக் கடல் நீரைப் பருகிய
அகத்தியரே அடக்கவல்லவர் என்றுள்ளத்தில் எண்ணிக் கூறுவர்.

     ‘துன்பம் இன்றி உயர்ந்த பிருகற்பதியே! கேள். காசியில் எழுந்தருளும்
அகத்திய முனிவரைத் தேவர் குழுவுடன் சென்று கூடி விந்தமலையின்
இறுமாப்பினைப் போக்குமாறு அவரை வேண்டுக. தவத்தினால் உயர்ந்த
அவர் கடல் நீரை முற்றவும் உள்ளங்கையில் முன்னர் அடக்கிப் பருகினார்.
அதனை எண்ணுதி.