பண் மகிழ்ந்து கேட்டல், அல்லது ஆவி நடந்திடுதல் இவ் விரண்டையுத் தவிர, வேறுவித வாழ்க்கை யில்லை யென் பாள் ‘நடுபொன்றில்லை‘ என்றாள்.            (28)

அரசி தன் எண்ணத்திற்குத் தோழி மறுத்துக்
கூறாவண்ணம் புகழுதல்.

(இ-ள்.) ‘என் உயிர்க்கு அரணம் - என் உயிருக்குக் காவலாகின்ற, நின்னோடு - உன்னோடு,  இன்னிசை புணர்த்த - இனிய இசையினால் என்னைப் பிணித்த,  காளைதன்னின்-காளையினும், மற்றொருவர் இல்லை - வேறொருவர் எனக்கு ஆவார் இல்லை;  என் உயிர்க்கு -என் உயிருக்கு, ஏதம் எய் தின்-கேடு வருமாயின், இது பழி பெருகும் என்று -இப்பழி பெருகிப் பரவும் என்று  சொல்லி,  தக்கது துணிக -(இதற்குச்) செய்யத்தக்க தொன்றைத் துணிவாயாக‘ என்ன-என்று  அரசி கூற, துன்னும் வாய் -அவ் விசைய வனைக் கிட்டும் வழியை,  அவளோடு - அவ் வமிர் தமதியோடு தோழியும் - குணவதியும்,  எண்ணி - ஆராய்ந்து,  உன்னினாள்-(பின் தனக்குள்ளே)  சிந்தித்தாள்;  (எ-று.)

‘என் உயிர்க்குப் புகலாவார் நீயும் அவ் விசையவனுமே;  அவனை அடைவதற்கு நீயே துணையாக வேண்டும்; நீ இணங்காவிடின்,  என் உயிர் நீங்கும்;  அப் பழி உன்னையே சாரும்.  ஆகவே, உனக்கு எது தகுதியோ, அதனைச் செய்வாயாக‘  என்று அரசி கூற, தோழி  வேறு வழியின்றி அவ்விசையவனை அடையும்மார்க்கத்தை  உன்னினா ளென்க. இனி, அரணம் என்பதற்கு ரக்ஷகராவார் எனலுமாம்.            (29)