இல்லோன் இன்பங் காமுற் றாஅங்கு
அரிது வேட்டனையால் நெஞ்சே காதலி
நல்லா ளாகுதல் அறிந்தாங்கு
அரியா ளாகுதல் அறியாதோயே¹ (குறுந்-120)

இது குறி பிழைத்த வழி உள்ளத்திற்குச் சொல்லியது.

காணாவகையிற் பொழுது நனி இகப்பினும் என்பது - தலைமகளைக் காணாவகையிற் பொழுது மிகவும் கடப்பினுங் கூற்று நிகழும் என்றவாறு,

செய்யுள்:

“உள்ளிக் காண்பென் போல்வல் முள்ளெயிற்று
அமிழ்தம் ஊறுஞ் செவ்வாய்க் கமழகில்
ஆரம் நாறும் அறல்போற் கூந்தற்
பேரமர் மழைக்கண் கொடிச்சி
மூரல் முறுவலொடு மதைஇய நோக்கே” ²      (குறுந்-286)

எனவரும்.

தானகம்புகாஅன் பெயர்தல் இன்மையிற்....பொழுதினும் என்பது-காணாவகையிற் பொழுது மிகக் கழிந்துழிக் காட்சி யாசையினாற் குறியிடத்துச் சென்று ஆண்டுக் காணாது கலங்கி வேட்கையான் மயக்கமுற்றுச் செயலற்று நிற்குங் காலத்தினுங் கூற்று நிகழும் என்றவாறு.

புகான் என்பது முற்று வாய்பாட்டான் வந்த வினையெச்சம்.³ செய்யுள் வந்த வழிக் காண்க.

புகாஅக்காலை புக்கெதிர்ப்பட்டுழிப்....கண்ணும் என்பது-தான் புகுதற்குத் தகுதியில்லாத காலத்துக்கண் அகம்புக்கெதிர்ப் பட்டுழி அவரால் நீக்கப்படாத விருந்தின் பகுதியனாகிய வழியும் கூற்று நிகழும் என்றவாறு.

நமக்கு இரங்காளாயினும் யாம் அவளை நினைந்து மறவாதுள்ளேம்.

1. கருத்து: பக்கம் 101-ல் காண்க.

2. கருத்து; பக்கம் 60-ல் காண்க.

3. புகான் - புக மாட்டான் - வினை முற்று. அது ‘புகானாய்’ என வினையெச்சப் பொருளில் வந்தது.