| 1529 | | தெய்வ குலத்திவனை - எளியேன்
தீண்டலும் ஆகாதினிச்
செய்வதும் யாதெனவே - சிறிது
சிந்தை தயங்கி நின்றான். | 85 |
| 1530 | | உள்ளந் தெளிந்துடனே - வெள்ளாடு
ஒன்றை அழைத்துவந்து,
வள்ளல் மயக்கொழிய - மடுவை
வாயில் கறந்துவிட்டான். | 86 |
| 1531 | | நட்ட தழைகளெல்லாம் - வளர்ந்து
நாற்புற மும்கவிந்து,
கட்டிய மாளிகைபோல் - வனத்தில்
காட்சி யளித்தஅம்மா! | 87 |
| 1532 | | பூவொடு காய்கனியும் - தளிரும்
பொலிந்து நிரம்பியங்கே
மேவு பலமணிகள் - இழைத்த
விதானமும் ஆனதம்மா! | 88 |
| 1533 | | ஐயனை இவ்வுலகம் - காணுதற்கு
அரியவோர் தெய்வமெனக்
கைகள் தொழுதுநின்றனா - சிறுவன்
களங்கமிலா வுளத்தான் | 89 |
| 1534 | | நிலத்திற்கிடந்த ஐயன் - மெல்ல
நிமிர்ந்து தலைதூக்கிக்
"கலத்தினி லேகொஞ்சம் - பாலைக்
கறந்து தருவாய்" என்றான். | 90 |
| 1535 | | "ஐயையோ! ஆகாது' என்றான் - சிறுவன்,
அண்ணலே! யானும்உனைக்
கையினால் தீண்டவொண்ணா - இடையன்ஓர்
காட்டு மனிதன்" என்றான். | 91 |
| 1536 | | உலகம் புகழ்பெரியோன் - இந்த
உரையினைக் கேட்டுஅந்நாள்
அலகில் கருணையினால் - சொன்ன
அமுத மொழிஇதுவாம்; | 92 |