Untitled Document | | 62. ஒளவையும் இடைச்சிறுவனும் | | 413 | | வேனிற் பருவத்திலே - ஒருநாள்
வெய்யில் வேளையிலே
ஞானத் தமிழ்க்கடலென் - றிந்த
நாடு புகழும்ஒளவை. |
| 414 | | தூரம் மிகநடந்து - களைத்துச்
சோர்ந்து, வரும்வழியின்
ஓரத்தில் ஓர்நாவல் - நிழலில்
ஒதுங்கிச் சற்றுநின்றாள். |
| 415 | | அந்தமர மீதோர் - சிறுவன்
ஆநிரை மேய்க்க வந்தோன்,
சிந்தை மகிழ்ந்து நல்ல - கனிகள்
தின்று நிற்றல் கண்டாள். |
| 416 | | "நாவ றளுதப்பா! - நாலைந்து
நாவற் கனிபறித்து,
தா"வென வேண்ட - அவனும்
"தருவேன்" என்று சொல்லி, |
| 417 | | "சுட்ட கனிவேண்டுமோ? - அன்றிச்
சுடாத கனிவேண்டுமோ?
இட்டமுள்ள கனியைப் - பாட்டிநீ
இயம்பெ"னக் கேட்டான். |
| 418 | | கூறிய அம்மொழியால் - உள்ளம்
குழப்ப மெய்தியப்பால்
தேறி அவளும், "அப்பா! - சுட்ட
தீங்கனி தா" என்றாள். |
| 419 | | மெத்தப் பழுத்துலைத்து - கறுத்து
வெடித்த கனியாக,
பத்துப் பதினைந்து - ஒன்றாய்ப்
பறித்து மண்ணிலிட்டான். |
| 420 | | ஒட்டிய மண்நீங்கக் - கனியெடுத்
தூதி நிற்கையிலே,
"சுட்ட கனியிதெ"னச் - சிறுவன்
சொல்லி மறைந்திட்டான். | |
|
|