Untitled Document | | 67. உத்தம ஜீவிதம் | | 490 | | கருத்திலெழும் அரியஉருக் கவின் கொளநற்சிலையிற்
கண்காணக் காட்டிடவே கைவருந்தி நாளும்,
அருத்தியொடு மெய்த்தளர்வும் அகத்தளர்வும் பாராது
ஆமளவும் முயன்றிடுவர் தோமறுசிற்பியரே. |
| 491 | | அருமையிலும் பெருமையிலும் அழகிய தன்மையிலும்
அகத்திலெழுந்த தொளிர்வடிவப் புறத்தகமைக்கச்சமைந்தே,
உரிமைபெறும் ஓவியமும் உருவாக்க வல்லார்
உறுதுயரும்படும்பாடும் உலகிலெவர் அறிவார்? |
| 492 | | பெருமைபெறு திருக்கோயில் பெட்புறவே அமைக்கும்
பேராளன், அத்தளியின் பெரியசின கரங்கள்
ஒருமைகொள உயர்வானம் உறுமளவும் எழவே,
உயிர்வாழும் நாள்முழுதும் உதவிடினும் வருந்தான். |
| 493 | | இமையவரின் உலகுதனில் இருந்துவரு மருந்தாய்
இதயமிதில் எழுமினிய இறும்பூதின் மயமாய்
அமையவொரு கவிபாட அரியபெரும் புலவர்,
அடைவருத்தம் செல்காலம் அணுவேனும் மதியார். |
| 494 | | கல்லுருவும் பொடியாகும்; காண்படமும் மங்கும்;
கண்களிக்கும் திருத்தளியும் மண்குளிக்கும் திண்ணம்;
சொல்லினொரு நூறாண்டு செல்லுவதும் அரிதாம்;
சொந்தமெனப் புலவர்தரு சந்தமுற கவியே. |
| 495 | | சீவிதத்தை விதியதனைத் திறமுறவே திருத்தும்
திவ்வியநற் சீவான்ம சிற்பியரும் யாமே;
மூவுலகில் எக்காலும் மூவாத பொருளில்
முயற்சியொடு பயிற்சிதரும் மொய்ம்புடையோர்யாமே, |
| 496 | | ஆதலால் எந்நாளும் அழியாத பொருளாம்
ஆன்மாவை மேம்படுத்தி, அறநெறியில் நின்று.
தீதெலாம் அறவொதுக்கித் திருவருளும் பெற்றுச்
சிவஞானச் செல்வரெனத் தினம் வாழுவோமே. | |
|
|