341. நெய்தல்

	பல் வீ படரிய பசு நனை குரவம்
	பொரிப் பூம் புன்கொடு பொழில் அணிக் கொளாஅச்
	சினை இனிது ஆகிய காலையும், காதலர்
	பேணார் ஆயினும், ''பெரியோர் நெஞ்சத்துக்
	கண்ணிய ஆண்மை கடவது அன்று'' என,
	வலியா நெஞ்சம் வலிப்ப,
	வாழ்வேன்-தோழி!-என் வன்கணானே.	உரை

342. குறிஞ்சி

	கலை கை தொட்ட கமழ்சுளைப் பெரும் பழம்
	காவல் மறந்த கானவன், ஞாங்கர்,
	கடியுடை மரம்தொறும் படு வலை மாட்டும்
	குன்ற நாட! தகுமோ-பைஞ் சுனைக்
	குவளைத் தண் தழை இவள் ஈண்டு வருந்த,
	நயந்தோர் புன்கண் தீர்க்கும்
	பயம் தலைப்படாஅப் பண்பினை எனினே?	உரை

343. பாலை

	நினையாய் வாழி-தோழி!-நனை கவுள்
	அண்ணல் யானை அணி முகம் பாய்ந்தென-
	மிகு வலி இரு புலிப் பகுவாய் ஏற்றை-
	வெண் கோடு செம் மறுக் கொளீஇய, விடர் முகைக்
	கோடை ஒற்றிய கருங் கால் வேங்கை
	வாடு பூஞ் சினையின், கிடக்கும்
	உயர் வரை நாடனொடு பெயருமாறே.	உரை

344. முல்லை

	நோற்றோர் மன்ற-தோழி!-தண்ணெனத்
	தூற்றும் துவலைப் பனிக் கடுந் திங்கள்
	புலம் பயிர் அருந்த அண்ணல் ஏற்றொடு
	நிலம் தூங்கு அணல வீங்கு முலை செருத்தல்
	பால் வார்பு, குழவி உள்ளி, நிரை இறந்து,
	ஊர்வயின் பெயரும் புன்கண் மாலை,
	அரும் பெறல் பொருட் பிணிப் போகிப்
	பிரிந்து உறை காதலர் வர, காண்போரே.	உரை

345. நெய்தல்

	இழை அணிந்து இயல்வரும் கொடுஞ்சி நெடுந் தேர்
	வரை மருள் நெடு மணல் தவிர்த்தனிர் அசைஇத்
	தங்கினிர்ஆயின், தவறோ-தகைய
	தழை தாழ் அல்குல் இவள் புலம்பு அகல-
	தாழை தைஇய தயங்குதிரைக் கொடுங் கழி
	இழுமென ஒலிக்கும் ஆங்கண்
	பெருநீர் வேலி எம் சிறு நல் ஊரே?	உரை

346. குறிஞ்சி

	நாகு பிடி நயந்த முளைக்கோட்டு இளங் களிறு,
	குன்றம் நண்ணி, குறவர் ஆர்ப்ப,
	மன்றம் போழும் நாடன்-தோழி!-
	சுனைப் பூங் குவளைத் தொடலை தந்தும்,
	தினைப் புன மருங்கில் படுகிளி ஓப்பியும்,
	காலை வந்து, மாலைப் பொழுதில்
	நல் அகம் நயந்து, தான் உயங்கிச்
	சொல்லவும் ஆகாது அஃகியோனே.	உரை

347. பாலை

	மல்கு சுனை உலர்ந்த நல்கூர் சுரமுதல்
	குமரி வாகைக் கோலுடை நறு வீ
	மட மாத் தோகைக் குடுமியின் தோன்றும்
	கான நீள் இடை, தானும் நம்மொடு
	ஒன்று மணம் செய்தனள் இவள் எனின்,
	நன்றே-நெஞ்சம்!-நயந்த நின் துணிவே.	உரை

348. பாலை

	தாமே செல்பஆயின், கானத்துப்
	புலம் தேர் யானைக் கோட்டிடை ஒழிந்த
	சிறு வீ முல்லைக் கொம்பின் தாஅய்,
	இதழ் அழிந்து ஊறும் கண்பனி, மதர் எழில்
	பூண் அக வன் முலை நனைத்தலும்
	காணார்கொல்லோ-மாணிழை!-நமரே?	உரை

349. நெய்தல்

	''அடும்பு அவிழ் அணி மலர் சிதைஇய மீன் அருந்தி,
	தடந் தாள் நாரை இருக்கும் எக்கர்த்
	தண்ணம் துறைவற் தொடுத்து, நம் நலம்
	கொள்வாம்'' என்றி-தோழி!-கொள்வாம்;
	இடுக்கண் அஞ்சி இரந்தோர் வேண்டிய
	கொடுத்து ''அவை தா'' எனக் கூறலின்,
	இன்னாதோ, நம் இன் உயிர் இழப்பே?	உரை

350. பாலை

	அம்ம வாழி-தோழி!-முன் நின்று,
	''பனிக் கடுங்குரையம்; செல்லாதீம்'' எனச்
	சொல்லினம்ஆயின், செல்வர்கொல்லோ-
	ஆற்று அயல் இருந்த இருங் கோட்டு அம் சிறை
	நெடுங் காற் கணந்துள் ஆள் அறிவுறீஇ,
	ஆறு செல் வம்பலர் படை தலைபெயர்க்கும்
	மலையுடைக் கானம் நீந்தி,
	நிலையாப் பொருட் பிணிப் பிரிந்திசினோரே?	உரை