145. நெய்தல்

	இருங் கழி பொருத ஈர வெண் மணல்
	மாக் கொடி அடும்பின் மா இதழ் அலரி
	கூந்தல் மகளிர் கோதைக் கூட்டும்
	காமர் கொண்கன், நாம் வெங் கேண்மை
5	ஐது ஏய்ந்தில்லா ஊங்கும், நம்மொடு
	புணர்ந்தனன் போல உணரக் கூறி,
	'தான் யாங்கு?' என்னும் அறன் இல் அன்னை;
	யான் எழில் அறிதலும் உரியள் நீயும்; நம்
	பராரைப் புன்னைச் சேரி, மெல்ல,
10	நள்ளென் கங்குலும், வருமரோ-
	அம்ம வாழி!-தோழி அவர் தேர் மணிக் குரலே!	உரை

254. நெய்தல்

	வண்டல் தைஇயும், வரு திரை உதைத்தும்,
	குன்று ஓங்கு வெண் மணற் கொடி அடும்பு கொய்தும்,
	துனி இல் நல்மொழி இனிய கூறியும்,
	சொல் எதிர் பெறாஅய் உயங்கி, மெல்லச்
5	செலீஇய செல்லும் ஒலி இரும் பரப்ப!
	உமணர் தந்த உப்பு நொடை நெல்லின்
	அயினி மா இன்று அருந்த, நீலக்
	கணம் நாறு பெருந் தொடை புரளும் மார்பின்
	துணை இலை தமியை சேக்குவை அல்லை-
10	நேர் கண் சிறு தடி நீரின் மாற்றி,
	வானம் வேண்டா உழவின் எம்
	கானல்அம் சிறு குடிச் சேந்தனை செலினே	உரை

272. நெய்தல்

	கடல்அம் காக்கைச் செவ் வாய்ச் சேவல்,
	படிவ மகளிர் கொடி கொய்து அழித்த
	பொம்மல் அடும்பின் வெண் மணல் ஒரு சிறை,
	கடுஞ் சூல் வதிந்த காமர் பேடைக்கு,
5	இருஞ் சேற்று அயிரை தேரிய, தெண் கழிப்
	பூஉடைக் குட்டம் துழவும் துறைவன்
	நல்காமையின், நசை பழுதாக,
	பெருங் கையற்ற என் சிறுமை, பலர் வாய்
	அம்பல் மூதூர் அலர்ந்து,
10	நோய் ஆகின்று; அது நோயினும் பெரிதே.	உரை

349. நெய்தல்

	கடுந் தேர் ஏறியும், காலின் சென்றும்,
	கொடுங் கழி மருங்கின் அடும்பு மலர் கொய்தும்,
	கைதை தூக்கியும், நெய்தல் குற்றும்,
	புணர்ந்தாம் போல, உணர்ந்த நெஞ்சமொடு
5	வைகலும் இனையம் ஆகவும், செய் தார்ப்
	பசும் பூண் வேந்தர் அழிந்த பாசறை,
	ஒளிறு வேல் அழுவத்துக் களிறு படப் பொருத
	பெரும் புண்ணுறுநர்க்குப் பேஎய் போல,
	பின்னிலை முனியா நம்வயின்,
10	என் என நினையும்கொல், பரதவர் மகளே?	உரை