9. நெய்தல்

	யாய் ஆகியளே மாஅயோளே-
	மடை மாண் செப்பில் தமிய வைகிய
	பெய்யாப் பூவின் மெய் சாயினளே;
	பாசடை நிவந்த கணைக் கால் நெய்தல்
	இன மீன் இருங் கழி ஓதம் மல்குதொறும்
	கயம் மூழ்கு மகளிர் கண்ணின் மானும்
	தண்ணம் துறைவன் கொடுமை
	நம் முன் நாணிக் கரப்பாடும்மே.	உரை

356. பாலை

	நிழல் ஆன்று அவிந்த நீர் இல் ஆர் இடைக்
	கழலோன் காப்பப் கடுகுபு போகி,
	அறுசுனை மருங்கின் மறுகுபு வெந்த
	வெவ் வெங் கலுழி தவ்வெனக் குடிக்கிய
	யாங்கு வல்லுநள்கொல் தானே-ஏந்திய
	செம் பொற் புனை கலத்து அம் பொரிக் கலந்த
	பாலும் பல என உண்ணாள்,
	கோல் அமை குறுந் தொடித் தளிர் அன்னோளே?	உரை

378. பாலை

	ஞாயிறு காணாத மாண் நிழற் படீஇய,
	மலைமுதல் சிறு நெறி மணல் மிகத் தாஅய்,
	தண் மழை தலையவாகுக-நம் நீத்துச்
	சுடர் வாய் நெடு வேற் காளையொடு
	மட மா அரிவை போகிய சுரனே!	உரை

396. நெய்தல்

	பாலும் உண்ணாள், பந்துடன் மேவாள்,
	விளையாடு ஆயமொடு அயர்வோள் இனியே,
	எளிது என உணர்ந்தனள்கொல்லோ-முளி சினை
	ஓமைக் குத்திய உயர் கோட்டு ஒருத்தல்
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் அறைக் கவாஅன்
	மழை முழங்கு கடுங் குரல் ஓர்க்கும்
	கழை திரங்கு ஆர் இடை, அவனொடு செலவே?	உரை