231. மருதம்

	ஓர் ஊர் வாழினும் சேரி வாரார்;
	சேரி வரினும் ஆர முயங்கார்;
	ஏதிலாளர் சுடலை போலக்
	காணாக் கழிபமன்னே-நாண் அட்டு,
	நல் அறிவு இழந்த காமம்
	வில் உமிழ் கணையின் சென்று சேண் படவே.	உரை

232. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ?-தோழி!-உள்ளியும்,
	வாய்ப் புணர்வு இன்மையின் வாரார்கொல்லோ?-
	மரற்புகா அருந்திய மா எருத்து இரலை,
	உரற்கால் யானை ஒடித்து உண்டு எஞ்சிய
	யாஅ வரி நிழல், துஞ்சும்
	மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.	உரை

233. முல்லை

	கவலை கெண்டிய கல்வாய்ச் சிறு குழி
	கொன்றை ஒள் வீ தாஅய், செல்வர்
	பொன் பெய் பேழை மூய் திறந்தன்ன
	கார் எதிர் புறவினதுவே-உயர்ந்தோர்க்கு
	நீரொடு சொரிந்த மிச்சில், யாவர்க்கும்
	வரைகோள் அறியாச் சொன்றி,
	நிரை கோற் குறுந்தொடி தந்தை ஊரே.	உரை

234. முல்லை

	சுடர் செல் வானம் சேப்ப, படர் கூர்ந்து,
	எல்லுறு பொழுதின் முல்லை மலரும்
	மாலை என்மனார், மயங்கியோரே:
	குடுமிக் கோழி நெடு நகர் இயம்பும்
	பெரும் புலர் விடியலும் மாலை;
	பகலும் மாலை-துணை இலோர்க்கே.	உரை

235. பாலை

	ஓம்புமதி; வாழியோ-வாடை!-பாம்பின்
	தூங்கு தோல் கடுக்கும் தூ வெள் அருவிக்
	கல் உயர் நண்ணியதுவே-நெல்லி
	மரையினம் ஆரும் முன்றில்
	புல் வேய் குரம்பை நல்லோள் ஊரே.	உரை

236. நெய்தல்

	விட்டென விடுக்கும் நாள் வருக; அது நீ
	நொந்தனை ஆயின், தந்தனை சென்மோ!-
	குன்றத்தன்ன குவவு மணல் அடைகரை
	நின்ற புன்னை நிலம் தோய் படு சினை
	வம்ப நாரை சேக்கும்
	தண் கடற் சேர்ப்ப!-நீ உண்ட என் நலனே.	உரை

237. பாலை

	அஞ்சுவது அறியாது, அமர் துணை தழீஇ,
	நெஞ்சு நப்பிரிந்தன்று; ஆயினும், எஞ்சிய
	கை பிணி நெகிழின் அஃது எவனோ? நன்றும்
	சேய அம்ம, இருவாம் இடையே;
	மாக் கடல் திரையின் முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	கோட் புலி வழங்கும் சோலை
	எனைத்து என்று எண்ணுகோ-முயக்கிடை மலைவே?	உரை

238. மருதம்

	பாசவல் இடித்த கருங் காழ் உலக்கை
	ஆய் கதிர் நெல்லின் வரம்பு அணைத் துயிற்றி,
	ஒண் தொடி மகளிர் வண்டல் அயரும்
	தொண்டி அன்ன என் நலம் தந்து,
	கொண்டனை சென்மோ-மகிழ்ந!-நின் சூளே.	உரை

239. குறிஞ்சி

	தொடி நெகிழ்ந்தனவே; தோள் சாயினவே;
	விடும் நாண் உண்டோ?-தோழி!-விடர் முகைச்
	சிலம்புடன் கமழும் அலங்கு குலைக் காந்தள்
	நறுந் தாது ஊதும் குறுஞ் சிறைத் தும்பி
	பாம்பு உமிழ் மணியின் தோன்றும்
	முந்தூழ் வேலிய மலைகிழவோற்கே.	உரை

240. முல்லை

	பனிப் புதல் இவர்ந்த பைங் கொடி அவரைக்
	கிளி வாய் ஒப்பின் ஒளி விடு பல் மலர்
	வெருக்குப் பல் உருவின் முல்லையொடு கஞலி,
	வாடை வந்ததன் தலையும், நோய் பொர,
	கண்டிசின் வாழி-தோழி!-தெண் திரைக்
	கடல் ஆழ் கலத்தின் தோன்றி,
	மாலை மறையும், அவர் மணி நெடுங் குன்றே.	உரை