31. நெய்தல்

	மா இரும் பரப்பகம் துணிய நோக்கி,
	சேயிறா எறிந்த சிறு வெண் காக்கை
	பாய் இரும் பனிக் கழி துழைஇ, பைங் கால்
	தான் வீழ் பெடைக்குப் பயிரிடூஉ, சுரக்கும்
5	சிறு வீ ஞாழல் துறையுமார் இனிதே;
	பெரும் புலம்பு உற்ற நெஞ்சமொடு, பல நினைந்து,
	யானும் இனையேன்-ஆயின், ஆனாது
	வேறு பல் நாட்டில் கால் தர வந்த
	பல உறு பண்ணியம் இழிதரு நிலவுமணல்
10	நெடுஞ் சினைப் புன்னைக் கடுஞ் சூல் வெண் குருகு
	உலவுத் திரை ஓதம் வெரூஉம்
	உரவு நீர்ச் சேர்ப்பனொடு மணவா ஊங்கே.	உரை

54. நெய்தல்

	வளை நீர் மேய்ந்து, கிளை முதல்செலீஇ,
	வாப் பறை விரும்பினைஆயினும், தூச் சிறை
	இரும் புலா அருந்தும் நின் கிளையொடு சிறிது இருந்து-
	கருங் கால் வெண் குருகு!-எனவ கேண்மதி:
5	பெரும் புலம்பின்றே, சிறு புன் மாலை;
	அது நீ அறியின், அன்புமார் உடையை;
	நொதுமல் நெஞ்சம் கொள்ளாது, என் குறை
	இற்றாங்கு உணர உரைமதி-தழையோர்
	கொய்குழை அரும்பிய குமரி ஞாழல்
10	தெண் திரை மணிப் புறம் தைவரும்
	கண்டல் வேலி நும் துறை கிழவோற்கே!	உரை

74. நெய்தல்

	வடிக் கதிர் திரித்த வல் ஞாண்பெரு வலை
	இடிக் குரற் புணரிப் பௌவத்து இடுமார்,
	நிறையப் பெய்த அம்பி, காழோர்
	சிறை அருங் களிற்றின், பரதவர் ஒய்யும்
5	சிறு வீ ஞாழற் பெருங் கடற் சேர்ப்பனை,
	'ஏதிலாளனும்' என்ப; போது அவிழ்
	புது மணற் கானல் புன்னை நுண் தாது,
	கொண்டல் அசை வளி தூக்குதொறும், குருகின்
	வெண் புறம் மொசிய வார்க்கும், தெண் கடல்
10	கண்டல் வேலிய ஊர், 'அவன்
	பெண்டு' என அறிந்தன்று; பெயர்த்தலோ அரிதே!	உரை

167. நெய்தல்

	கருங் கோட்டுப் புன்னைக் குடக்கு வாங்கு பெருஞ் சினை
	விருந்தின் வெண் குருகு ஆர்ப்பின், ஆஅய்
	வண் மகிழ் நாளவைப் பரிசில் பெற்ற
	பண் அமை நெடுந் தேர்ப் பாணியின், ஒலிக்கும்
5	தண்ணம் துறைவன் தூதொடும் வந்த
	பயன் தெரி பனுவற் பை தீர் பாண!
	நின் வாய்ப் பணி மொழி களையா-பல் மாண்
	புது வீ ஞாழலொடு புன்னை தாஅம்
	மணம் கமழ் கானல், மாண் நலம் இழந்த
10	இறை ஏர் எல் வளைக் குறுமகள்
	பிறை ஏர் திரு நுதல் பாஅய பசப்பே.	உரை

191. நெய்தல்

	'சிறு வீ ஞாழல் தேன் தோய் ஒள் இணர்
	நேர் இழை மகளிர் வார் மணல் இழைத்த
	வண்டற் பாவை வன முலை முற்றத்து,
	ஒண் பொறிச் சுணங்கின் ஐது படத் தாஅம்
5	கண்டல் வேலிக் காமர் சிறுகுடி,
	எல்லி வந்தன்றோ தேர்?' எனச் சொல்லி,
	அலர் எழுந்தன்று இவ் ஊரே; பலருளும்
	என் நோக்கினளே அன்னை; நாளை
	மணிப் பூ முண்டகம் கொய்யேன் ஆயின்,
10	அணிக் கவின் உண்மையோ அரிதே; மணிக் கழி
	நறும் பூங் கானல் வந்து, அவர்
	வறுந் தேர் போதல் அதனினும் அரிதே.	உரை

311. நெய்தல்

	பெயினே, விடு மான் உளையின் வெறுப்பத் தோன்றி,
	இருங் கதிர் நெல்லின் யாணரஃதே:
	வறப்பின், மா நீர் முண்டகம் தாஅய்ச் சேறு புலர்ந்து,
	இருங் கழிச் செறுவின் வெள் உப்பு விளையும்,
5	அழியா மரபின் நம் மூதூர் நன்றே-
	கொழு மீன் சுடு புகை மறுகினுள் மயங்கி,
	சிறு வீ ஞாழல் துறையுமார் இனிதே;
	ஒன்றே- தோழி!-நம் கானலது பழியே:
	கருங் கோட்டுப் புன்னை மலர்த் தாது அருந்தி,
10	இருங் களிப் பிரசம் ஊத, அவர்
	நெடுந் தேர் இன் ஒலி கேட்டலோ அரிதே.	உரை

315. நெய்தல்

	ஈண்டு பெருந் தெய்வத்து-யாண்டு பல கழிந்தென,
	பார்த் துறைப் புணரி அலைத்தலின், புடை கொண்டு,
	மூத்து, வினை போகிய முரி வாய் அம்பி,
	நல் எருது நடை வளம் வைத்தென, உழவர்
5	புல்லுடைக் காவில் தொழில் விட்டாங்கு,
	நறு விரை நன் புகை கொடாஅர், சிறு வீ
	ஞாழலொடு கெழீஇய புன்னை அம் கொழு நிழல்
	முழவு முதற் பிணிக்கும் துறைவ! நன்றும்
	விழுமிதின் கொண்ட கேண்மை நொவ்விதின்
10	தவறும்; நன்கு அறியாய்ஆயின், எம் போல்,
	ஞெகிழ் தோள், கலுழ்ந்த கண்ணர்,
	மலர் தீய்ந்தனையர், நின் நயந்தோரே.	உரை