60. மருதம்

	மலை கண்டன்ன நிலை புணர்நிவப்பின்
	பெரு நெற் பல் கூட்டு எருமை உழவ!
	கண்படை பெறாஅது, தண் புலர் விடியல்,
	கருங் கண் வராஅல் பெருந் தடி மிளிர்வையொடு
5	புகர்வை அரிசிப் பொம்மற் பெருஞ் சோறு
	கவர் படு கையை கழும மாந்தி,
	நீர் உறு செறுவின் நாறு முடி அழுத்த, நின்
	நடுநரொடு சேறிஆயின், அவண்
	சாயும் நெய்தலும் ஓம்புமதி; எம்மில்
10	மா இருங் கூந்தல் மடந்தை
	ஆய் வளை கூட்டும் அணியுமார் அவையே.	உரை

80. மருதம்

	'மன்ற எருமை மலர் தலைக் காரான்
	இன் தீம் பாற்பயம் கொண்மார், கன்று விட்டு,
	ஊர்க் குறுமாக்கள் மேற்கொண்டு கழியும்
	பெரும் புலர் விடியலின் விரும்பிப் போத்தந்து,
5	தழையும் தாரும் தந்தனன், இவன்' என,
	இழை அணி ஆயமொடு தகு நாண் தடைஇ,
	தைஇத் திங்கள் தண் கயம் படியும்
	பெருந் தோட் குறுமகள் அல்லது,
	மருந்து பிறிது இல்லை, யான் உற்ற நோய்க்கே.	உரை

120. மருதம்

	தட மருப்பு எருமை மட நடைக் குழவி
	தூண் தொறும் யாத்த காண்தகு நல் இல்,
	கொடுங் குழை பெய்த செழுஞ் செய் பேதை
	சிறு தாழ் செறித்த மெல் விரல் சேப்ப,
5	வாளை ஈர்ந் தடி வல்லிதின் வகைஇ,
	புகை உண்டு அமர்த்த கண்ணள், தகை பெறப்
	பிறை நுதல் பொறித்த சிறு நுண் பல் வியர்
	அம் துகில் தலையில் துடையினள், நப் புலந்து,
	அட்டிலோளே அம் மா அரிவை-
10	எமக்கே வருகதில் விருந்தே! சிவப்பாள் அன்று,
	சிறு முள் எயிறு தோன்ற
	முறுவல் கொண்ட முகம் காண்கம்மே.	உரை

260. மருதம்

	கழுநீர் மேய்ந்த கருந் தாள் எருமை
	பழனத் தாமரைப் பனிமலர் முணைஇ,
	தண்டு சேர் மள்ளரின் இயலி, அயலது
	குன்று சேர் வெண் மணல் துஞ்சும் ஊர!
5	வெய்யை போல முயங்குதி: முனை எழத்
	தெவ்வர்த் தேய்த்த செவ் வேல் வயவன்
	மலி புனல் வாயில் இருப்பை அன்ன, என்
	ஒலி பல் கூந்தல் நலம் பெறப் புனைந்த
	முகை அவிழ் கோதை வாட்டிய
10	பகைவன்மன்? யான் மறந்து அமைகலனே!	உரை

271. பாலை

	இரும் புனிற்று எருமைப் பெருஞ் செவிக் குழவி
	பைந் தாது எருவின் வைகு துயில் மடியும்
	செழுந் தண் மனையோடு எம் இவண் ஒழிய,
	செல் பெருங் காளை பொய்ம் மருண்டு, சேய் நாட்டுச்
5	சுவைக் காய் நெல்லிப் போக்கு அரும் பொங்கர்
	வீழ் கடைத் திரள் காய் ஒருங்குடன் தின்று,
	வீ சுனைச் சிறு நீர் குடியினள், கழிந்த
	குவளை உண்கண் என் மகள் ஓரன்ன,
	செய் போழ் வெட்டிய பொய்தல் ஆயம்,
10	மாலை விரி நிலவில் பெயர்பு புறங்காண்டற்கு,
	மா இருந் தாழி கவிப்ப,
	தா இன்று கழிக, எற் கொள்ளாக் கூற்றே.	உரை

330. மருதம்

	தட மருப்பு எருமைப் பிணர்ச் சுவல் இரும் போத்து,
	மட நடை நாரைப் பல் இனம் இரிய,
	நெடு நீர்த் தண் கயம் துடுமெனப் பாய்ந்து,
	நாட் தொழில் வருத்தம் வீட, சேண் சினை
5	இருள் புனை மருதின் இன் நிழல் வதியும்
	யாணர் ஊர! நின் மாண் இழை மகளிரை
	எம் மனைத் தந்து நீ தழீஇயினும், அவர்தம்
	புன் மனத்து உண்மையோ அரிதே: அவரும்,
	பைந் தொடி மகளிரொடு சிறுவர்ப் பயந்து,
10	நன்றி சான்ற கற்பொடு
	எம் பாடு ஆதல் அதனினும் அரிதே.	உரை