43. பாலை

	துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர்உருப்பின்
	என்றூழ் நீடிய குன்றத்துக் கவாஅன்,
	ஓய்பசிச் செந்நாய் உயங்குமரை தொலைச்சி
	ஆர்ந்தன ஒழிந்த மிச்சில் சேய் நாட்டு
5	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு வல்சி ஆகும்
	வெம்மை ஆர் இடை இறத்தல் நுமக்கே
	மெய்ம் மலி உவகை ஆகின்று; இவட்கே,
	அஞ்சல் என்ற இறை கைவிட்டென,
	பைங் கண் யானை வேந்து புறத்து இறுத்தலின்,
10	களையுநர்க் காணாது கலங்கிய உடை மதில்
	ஓர் எயின் மன்னன் போல,
	அழிவு வந்தன்றால், ஒழிதல் கேட்டே.	உரை

82. குறிஞ்சி

	நோயும் நெகிழ்ச்சியும் வீடச்சிறந்த
	வேய் வனப்புற்ற தோளை நீயே,
	என் உயவு அறிதியோ, நல் நடைக் கொடிச்சி!
	முருகு புணர்ந்து இயன்ற வள்ளி போல, நின்
5	உருவு கண் எறிப்ப நோக்கல் ஆற்றலெனே-
	போகிய நாகப் போக்கு அருங் கவலை,
	சிறு கட் பன்றிப் பெருஞ் சின ஒருத்தல்
	சேறு ஆடு இரும் புறம் நீறொடு சிவண,
	வெள் வசிப் படீஇயர், மொய்த்த வள்பு அழீஇ,
10	கோள் நாய் கொண்ட கொள்ளைக்
	கானவர் பெயர்க்கும் சிறுகுடியானே.	உரை

103. பாலை

	ஒன்று தெரிந்து உரைத்திசின்-நெஞ்சே! புன் கால்
	சிறியிலை வேம்பின் பெரிய கொன்று,
	கடாஅம் செருக்கிய கடுஞ் சின முன்பின்
	களிறு நின்று இறந்த நீர் அல் ஈரத்து,
5	பால் அவி தோல் முலை அகடு நிலம் சேர்த்திப்
	பசி அட முடங்கிய பைங் கட் செந்நாய்
	மாயா வேட்டம் போகிய கணவன்
	பொய்யா மரபின் பிணவு நினைந்து இரங்கும்
	விருந்தின் வெங் காட்டு வருந்துதும் யாமே;
10	ஆள்வினைக்கு அகல்வாம் எனினும்,
	மீள்வாம் எனினும், நீ துணிந்ததுவே.	உரை

276. குறிஞ்சி

	'கோடு துவையா, கோள் வாய் நாயொடு
	காடு தேர்ந்து அசைஇய வய மான் வேட்டு
	வயவர் மகளிர்' என்றிஆயின்,
	குறவர் மகளிரேம்; குன்று கெழு கொடிச்சியேம்;
5	சேணோன் இழைத்த நெடுங் காற் கழுதில்
	கான மஞ்ஞை கட்சி சேக்கும்
	கல் அகத்தது எம் ஊரே; செல்லாது
	சேந்தனை, சென்மதி நீயே-பெரு மலை
	வாங்கு அமைப் பழுனிய நறவு உண்டு,
10	வேங்கை முன்றில் குரவையும் கண்டே.	உரை

285. குறிஞ்சி

	அரவு இரை தேரும் ஆர் இருள் நடு நாள்
	இரவின் வருதல் அன்றியும்-உரவுக் கணை
	வன் கைக் கானவன் வெஞ் சிலை வணக்கி,
	உளமிசைத் தவிர்த்த முளவுமான் ஏற்றையொடு,
5	மனைவாய் ஞமலி ஒருங்கு புடை ஆட,
	வேட்டு வலம் படுத்த உவகையன், காட்ட
	நடு காற் குரம்பைத் தன் குடிவயிற் பெயரும்
	குன்ற நாடன் கேண்மை நமக்கே
	நன்றால் வாழி-தோழி!-என்றும்,
10	அயலோர் அம்பலின் அகலான்,
	பகலின் வரூஉம், எறி புனத்தானே.	உரை