32. குறிஞ்சி

	காலையும், பகலும், கையறு மாலையும்,
	ஊர் துஞ்சு யாமமும், விடியலும், என்று இப்
	பொழுது இடை தெரியின், பொய்யே காமம்:
	மா என மடலொடு மறுகில் தோன்றித்
	தெற்றெனத் தூற்றலும் பழியே;
	வாழ்தலும் பழியே-பிரிவு தலைவரினே.	உரை

67. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-கிள்ளை
	வளை வாய்க் கொண்ட வேப்ப ஒண் பழம்
	புது நாண் நுழைப்பான் நுதி மாண் வள் உகிர்ப்
	பொலங் கல ஒரு காசு ஏய்க்கும்
	நிலம் கரி கள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே?	உரை

68. குறிஞ்சி

	பூழ்க் கால் அன்ன செங் கால் உழுந்தின்
	ஊழ்ப்படு முது காய் உழையினம் கவரும்
	அரும் பனி அற்சிரம் தீர்க்கும்
	மருந்து பிறிது இல்லை; அவர் மணந்த மார்பே.	உரை

93. மருதம்

	நல் நலம் தொலைய, நலம் மிகச் சாஅய்,
	இன் உயிர் கழியினும் உரையல்; அவர் நமக்கு
	அன்னையும் அத்தனும் அல்லரோ?
	புலவி அஃது எவனோ, அன்பிலங்கடையே?	உரை

96. குறிஞ்சி

	'அருவி வேங்கைப் பெரு மலை நாடற்கு
	யான் எவன் செய்கோ?' என்றி; யான் அது
	நகை என உணரேன்ஆயின்,
	என் ஆகுவைகொல்?-நன்னுதல்! நீயே,	உரை

140. பாலை

	வேதின வெரிநின் ஓதி முது போத்து,
	ஆறு செல் மாக்கள் புள் கொள, பொருந்தும்
	சுரனே சென்றனர், காதலர்; உரன் அழிந்து,
	ஈங்கு யான் அழுங்கிய எவ்வம்
	யாங்கு அறிந்தன்று-இவ் அழுங்கல் ஊரே?	உரை

157. மருதம்

	'குக்கூ' என்றது கோழி; அதன் எதிர்
	துட்கென்றன்று என் தூஉ நெஞ்சம்-
	தோள் தோய் காதலர்ப் பிரிக்கும்
	வாள் போல் வைகறை வந்தன்றால் எனவே.	உரை

202. மருதம்

	நோம், என் நெஞ்சே! நோம், என் நெஞ்சே!
	புன் புலத்து அமன்ற சிறியிலை நெருஞ்சிக்
	கட்கு இன் புது மலர் முட் பயந்தாஅங்கு,
	இனிய செய்த நம் காதலர்
	இன்னா செய்தல் நோம், என் நெஞ்சே!	உரை

237. பாலை

	அஞ்சுவது அறியாது, அமர் துணை தழீஇ,
	நெஞ்சு நப்பிரிந்தன்று; ஆயினும், எஞ்சிய
	கை பிணி நெகிழின் அஃது எவனோ? நன்றும்
	சேய அம்ம, இருவாம் இடையே;
	மாக் கடல் திரையின் முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	கோட் புலி வழங்கும் சோலை
	எனைத்து என்று எண்ணுகோ-முயக்கிடை மலைவே?	உரை