26. குறிஞ்சி

	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கை
	மேக்கு எழு பெருஞ் சினை இருந்த தோகை
	பூக் கொய் மகளிரின் தோன்றும் நாடன்
	தகாஅன் போலத் தான் தீது மொழியினும்,
	தன் கண் கண்டது பொய்க்குவது அன்றே-
	தேக் கொக்கு அருந்தும் முள் எயிற்றுத்துவர் வாய்
	வரை ஆடு வன் பறழ்த் தந்தைக்
	கடுவனும் அறியும், அக் கொடியோனையே.	உரை

47. குறிஞ்சி

	கருங் கால் வேங்கை வீ உகு துறுகல்
	இரும் புலிக் குருளையின் தோன்றும் காட்டிடை
	எல்லி வருநர் களவிற்கு
	நல்லை அல்லை-நெடு வெண்ணிலவே!	உரை

96. குறிஞ்சி

	'அருவி வேங்கைப் பெரு மலை நாடற்கு
	யான் எவன் செய்கோ?' என்றி; யான் அது
	நகை என உணரேன்ஆயின்,
	என் ஆகுவைகொல்?-நன்னுதல்! நீயே,	உரை

134. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி-தோழி!-நம்மொடு
	பிரிவு இன்று ஆயின் நன்றுமன் தில்ல-
	குறும் பொறைத் தடைஇய நெடுந் தாள் வேங்கைப்
	பூவுடை அலங்கு சினை புலம்பத் தாக்கிக்
	கல் பொருது இரங்கும் கதழ் வீழ் அருவி,
	நிலம் கொள் பாம்பின், இழிதரும்
	விலங்கு மலை நாடனொடு கலந்த நட்பே.	உரை

208. குறிஞ்சி

	ஒன்றேன் அல்லேன்; ஒன்றுவென்; குன்றத்துப்
	பொருகளிறு மிதித்த நெரிதாள் வேங்கை
	குறவர் மகளிர் கூந்தற் பெய்ம்மார்,
	நின்று கொய மலரும் நாடனொடு
	ஒன்றேன்-தோழி!-ஒன்றினானே,	உரை

241. குறிஞ்சி

	யாம் எம் காமம் தாங்கவும், தாம் தம்
	கெழுதகைமையின் அழுதன-தோழி!-
	கன்று ஆற்றுப்படுத்த புன் தலைச் சிறாஅர்
	மன்ற வேங்கை மலர் பதம் நோக்கி,
	ஏறாது இட்ட ஏமப் பூசல்
	விண் தோய் விடரகத்து இயம்பும்
	குன்ற நாடற் கண்ட எம் கண்ணே.	உரை

247. குறிஞ்சி

	எழில் மிக உடையது; ஈங்கு அணிப்படூஉம்;
	திறவோர் செய்வினை அறவது ஆகும்;
	கிளையுடை மாந்தர்க்குப் புணையுமார் இவ், என
	ஆங்கு அறிந்திசினே-தோழி!-வேங்கை
	வீயா மென் சினை வீ உக, யானை
	ஆர் துயில் இயம்பும் நாடன்
	மார்பு உரித்து ஆகிய மறு இல் நட்பே.	உரை

266. பாலை

	நமக்கு ஒன்று உரையார் ஆயினும், தமக்கு ஒன்று
	இன்னா இரவின் இன் துணை ஆகிய
	படப்பை வேங்கைக்கு மறந்தனர் கொல்லோ-
	மறப்பு அரும் பணைத் தோள் மரீஇத்
	துறத்தல் வல்லியோர் புள்வாய்த் தூதே?-	உரை

343. பாலை

	நினையாய் வாழி-தோழி!-நனை கவுள்
	அண்ணல் யானை அணி முகம் பாய்ந்தென-
	மிகு வலி இரு புலிப் பகுவாய் ஏற்றை-
	வெண் கோடு செம் மறுக் கொளீஇய, விடர் முகைக்
	கோடை ஒற்றிய கருங் கால் வேங்கை
	வாடு பூஞ் சினையின், கிடக்கும்
	உயர் வரை நாடனொடு பெயருமாறே.	உரை

355. குறிஞ்சி

	பெயல் கால் மறைத்தலின், விசும்பு காணலரே;
	நீர் பரந்து ஒழுகலின், நிலம் காணலரே;
	எல்லை சேறலின், இருள் பெரிது பட்டன்று;
	பல்லோர் துஞ்சும் பானாள் கங்குல்
	யாங்கு வந்தனையோ?-ஓங்கல் வெற்ப!-
	வேங்கை கமழும் எம் சிறுகுடி
	யாங்கு அறிந்தனையோ? நோகோ யானே.	உரை