2. குறிஞ்சி

	கொங்கு தேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி!
	காமம் செப்பாது, கண்டது மொழிமோ:
	பயிலியது கெழீஇய நட்பின், மயில் இயல்,
	செறி எயிற்று, அரிவை கூந்தலின்
	நறியவும் உளவோ, நீ அறியும் பூவே?	உரை

26. குறிஞ்சி

	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கை
	மேக்கு எழு பெருஞ் சினை இருந்த தோகை
	பூக் கொய் மகளிரின் தோன்றும் நாடன்
	தகாஅன் போலத் தான் தீது மொழியினும்,
	தன் கண் கண்டது பொய்க்குவது அன்றே-
	தேக் கொக்கு அருந்தும் முள் எயிற்றுத்துவர் வாய்
	வரை ஆடு வன் பறழ்த் தந்தைக்
	கடுவனும் அறியும், அக் கொடியோனையே.	உரை

38. குறிஞ்சி

	கான மஞ்ஞை அறை ஈன் முட்டை
	வெயில் ஆடு முசுவின் குருளை உருட்டும்
	குன்ற நாடன் கேண்மை என்றும்
	நன்றுமன் வாழி-தோழி!-உண்கண்
	நீரொடு ஓராங்குத் தணப்ப,
	உள்ளாது ஆற்றல் வல்லுவோர்க்கே.	உரை

105. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன் போல் சிறு தினைக்
	கடி உண் கடவுட்கு இட்ட செழுங் குரல்
	அறியாது உண்ட மஞ்ஞை, ஆடுமகள்
	வெறி உறு வனப்பின் வெய்துற்று, நடுங்கும்
	சூர் மலை நாடன் கேண்மை
	நீர் மலி கண்ணொடு நினைப்பு ஆகின்றே.	உரை

138. குறிஞ்சி

	கொன் ஊர் துஞ்சினும், யாம் துஞ்சலமே-
	எம் இல் அயலது ஏழில் உம்பர்,
	மயில் அடி இலைய மாக் குரல் நொச்சி
	அணி மிகு மென் கொம்பு ஊழ்த்த
	மணி மருள் பூவின் பாடு நனி கேட்டே.	உரை

183. முல்லை

	சென்ற நாட்ட கொன்றைஅம் பசு வீ
	நம் போல் பசக்கும் காலை, தம் போல்
	சிறு தலைப் பிணையின் தீர்ந்த நெறி கோட்டு
	இரலை மானையும் காண்பர்கொல், நமரே?-
	புல்லென் காயாப் பூக் கெழு பெருஞ் சினை
	மென் மயில் எருத்தின் தோன்றும்
	புன் புல வைப்பிற் கானத்தானே.	உரை

184. நெய்தல்

	அறிகரி பொய்த்தல் ஆன்றோர்க்கு இல்லை;
	குறுகல் ஓம்புமின் சிறுகுடிச் செலவே-
	இதற்கு இது மாண்டது என்னாது, அதற்பட்டு,
	ஆண்டு ஒழிந்தன்றே, மாண் தகை நெஞ்சம்-
	மயிற்கண் அன்ன மாண் முடிப் பாவை
	நுண் வலைப் பரதவர் மட மகள்
	கண் வலைப் படூஉம் கானலானே.	உரை

194. முல்லை

	என் எனப்படுங்கொல்-தோழி! மின்னு வர
	வான் ஏர்பு இரங்கும் ஒன்றோ? அதன் எதிர்
	கான மஞ்ஞை கடிய ஏங்கும்;
	ஏதில கலந்த இரண்டற்கு என்
	பேதை நெஞ்சம் பெரு மலக்குறுமே?	உரை

225. குறிஞ்சி

	கன்று தன் பய முலை மாந்த, முன்றில்
	தினை பிடி உண்ணும் பெருங் கல் நாட!
	கெட்ட இடத்து உவந்த உதவி கட்டில்
	வீறு பெற்று மறந்த மன்னன் போல,
	நன்றி மறந்து அமையாய் ஆயின், மென் சீர்க்
	கலி மயிற் கலாவத்தன்ன இவள்
	ஒலி மென் கூந்தல் உரியவால் நினக்கே.	உரை

244. குறிஞ்சி

	பல்லோர் துஞ்சும் நள்ளென் யாமத்து,
	உரவுக் களிறுபோல் வந்து, இரவுக் கதவு முயறல்
	கேளேம் அல்லேம்; கேட்டனெம்-பெரும!-
	ஓரி முருங்கப் பீலி சாய
	நல் மயில் வலைப் பட்டாங்கு, யாம்
	உயங்குதொறும் முயங்கும், அறன் இல் யாயே.	உரை

249. குறிஞ்சி

	இன மயில் அகவும் மரம் பயில் கானத்து,
	நரை முக ஊகம் பார்ப்பொடு பனிப்ப,
	படு மழை பொழிந்த சாரல் அவர் நாட்டுக்
	குன்றம் நோக்கினென்-தோழி!-
	பண்டையற்றோ, கண்டிசின், நுதலே?	உரை

251. முல்லை

	மடவ வாழி-மஞ்ஞை மா இனம்
	கால மாரி பெய்தென, அதன் எதிர்
	ஆலலும் ஆலின; பிடவும் பூத்தன;
	கார் அன்று-இகுளை!-தீர்க, நின் படரே!
	கழிந்த மாரிக்கு ஒழிந்த பழ நீர்,
	புது நீர் கொளீஇய, உகுத்தரும்
	நொதுமல் வானத்து முழங்கு குரல் கேட்டே.	உரை

264.குறிஞ்சி

	கலி மழை கெழீஇய கான் யாற்று இகுகரை,
	ஒலி நெடும் பீலி துயல்வர இயலி,
	ஆடு மயில் அகவும் நாடன் நம்மொடு
	நயந்தனன் கொண்ட கேண்மை
	பயந்தகாலும், பயப்பு ஒல்லாதே.	உரை

347. பாலை

	மல்கு சுனை உலர்ந்த நல்கூர் சுரமுதல்
	குமரி வாகைக் கோலுடை நறு வீ
	மட மாத் தோகைக் குடுமியின் தோன்றும்
	கான நீள் இடை, தானும் நம்மொடு
	ஒன்று மணம் செய்தனள் இவள் எனின்,
	நன்றே-நெஞ்சம்!-நயந்த நின் துணிவே.	உரை

391. முல்லை

	உவரி ஒருத்தல் உழாஅது மடியப்
	புகரி புழுங்கிய புயல் நீங்கு புறவில்,
	கடிது இடி உருமின் பாம்பு பை அவிய,
	இடியொடு மயங்கி இனிது வீழ்ந்தன்றே;
	வீழ்ந்த மா மழை தழீஇப் பிரிந்தோர்
	கையற வந்த பையுள் மாலை,
	பூஞ் சினை இருந்த போழ்கண் மஞ்ஞை
	தாஅம்நீர் நனந்தலை புலம்பக்
	கூஉம்-தோழி!-பெரும் பேதையவே!	உரை