41. பாலை

	காதலர் உழையர் ஆகப் பெரிது உவந்து,
	சாறு கொள் ஊரின் புகல்வேன் மன்ற;
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்
	மக்கள் போகிய அணில் ஆடு முன்றில்
	புலப்பில் போலப் புல்லென்று
	அலப்பென்-தோழி!-அவர் அகன்ற ஞான்றே.	உரை

42. குறிஞ்சி

	காமம் ஒழிவதுஆயினும்-யாமத்துக்
	கருவி மா மழை வீழ்ந்தென, அருவி
	விடரகத்து இயம்பும் நாட!- எம்
	தொடர்பும் தேயுமோ, நின்வயினானே?	உரை

43. பாலை

	''செல்வார் அல்லர்'' என்று யான் இகழ்ந்தனனே;
	''ஒல்வாள் அல்லள்'' என்று அவர் இகழ்ந்தனரே:
	ஆயிடை, இரு பேர் ஆண்மை செய்த பூசல்,
	நல்அராக் கதுவியாங்கு, என்
	அல்லல் நெஞ்சம் அலமலக்குறுமே.	உரை

44. பாலை

	காலே பரி தப்பினவே; கண்ணே
	நோக்கி நோக்கி வாள் இழந்தனவே;
	அகல் இரு விசும்பின் மீனினும்
	பலரே மன்ற, இவ் உலகத்துப் பிறரே.	உரை

45. மருதம்

	காலை எழுந்து, கடுந் தேர் பண்ணி,
	வால் இழை மகளிர்த் தழீஇய சென்ற
	மல்லல் ஊரன், ''எல்லினன் பெரிது'' என,
	மறுவரும் சிறுவன் தாயே;
	தெறுவது அம்ம, இத் திணைப் பிறத்தல்லே.	உரை

46. மருதம்

	ஆம்பற் பூவின் சாம்பல் அன்ன
	கூம்பிய சிறகர் மனை உறை குரீஇ
	முன்றில் உணங்கல் மாந்தி, மன்றத்து
	எருவின் நுண் தாது குடைவன ஆடி,
	இல் இறைப் பள்ளித் தம் பிள்ளையொடு வதியும்
	புன்கண் மாலையும், புலம்பும்,
	இன்றுகொல்-தோழி!-அவர் சென்ற நாட்டே?	உரை

47. குறிஞ்சி

	கருங் கால் வேங்கை வீ உகு துறுகல்
	இரும் புலிக் குருளையின் தோன்றும் காட்டிடை
	எல்லி வருநர் களவிற்கு
	நல்லை அல்லை-நெடு வெண்ணிலவே!	உரை

48. பாலை

	''தாதின் செய்த தண் பனிப் பாவை
	காலை வருந்தும் கையாறு ஓம்பு'' என,
	ஓரை ஆயம் கூறக் கேட்டும்,
	இன்ன பண்பின் இனை பெரிது உழக்கும்
	நன்னுதல் பசலை நீங்க, அன்ன
	நசை ஆகு பண்பின் ஒரு சொல்
	இசையாதுகொல்லோ, காதலர் தமக்கே?	உரை

49. நெய்தல்

	அணிற் பல் அன்ன கொங்கு முதிர் முண்டகத்து
	மணிக் கேழ் அன்ன மா நீர்ச் சேர்ப்ப!
	இம்மை மாறி மறுமை ஆயினும்.
	நீ ஆகியர் எம் கணவனை;
	யான் ஆகியர் நின் நெஞ்சு நேர்பவளே.	உரை

50. மருதம்

	ஐயவி அன்ன சிறு வீ ஞாழல்
	செவ்வி மருதின் செம்மலொடு தாஅய்த்
	துறை அணிந்தன்று, அவர் ஊரே; இறை இறந்து
	இலங்கு வளை நெகிழ, சாஅய்ப்
	புலம்பு அணிந்தன்று, அவர் மணந்த தோளே.	உரை