வயந்த மாலைக்கு மாதவி உரைத்த

உயங்குநோய் வருத்தத்து உரைமுன் தோன்றி

மாமலர் நாற்றம் போல்மணி மேகலைக்கு

ஏது நிகழ்ச்சி எதிர்ந்துளது ஆதலின்

தந்தையும் தாயும் தாம்நனி உழந்த

வெந்துயர் இடும்பை செவியகம் வெதுப்பக்

காதல் நெஞ்சம் கலங்கிக் காரிகை

மாதர் செங்கண் வரிவனப்பு அழித்துப்

புலம்புநீர் உருட்டிப் பொதியவிழ் நறுமலர்

இலங்குஇதழ் மாலையை இட்டுநீ ராட்ட,

மாதவி மணிமே கலைமுகம் நோக்கித்

தாமரை தண்மதி சேர்ந்தது போலக்

காமர் செங்கையில் கண்ணீர் மாற்றித்

தூநீர் மாலை தூத்தகை இழந்தது

நிகர்மலர் நீயே கொணர்வாய் என்றலும்,

மதுமலர்க் குழலியொடு மாமலர் தொடுக்கும்

சுதமதி கேட்டுத் துயரொடும் கூறும்:

குரவர்க்கு உற்ற கொடுந்துயர் கேட்டுத்

தணியாத் துன்பம் தலைத்தலை எய்தும்

மணிமேக கலைதன் மதிமுகம் தன்னுள்

அணிதிகழ் நீலத்து ஆய்மலர் ஓட்டிய

கடைமணி உகுநீர் கண்டனன் ஆயின்

படையிட்டு நடுங்கும் காமன் பாவையை

ஆடவர் கண்டால் அகறலும் உண்டோ

பேடியர் அன்றோ பெற்றியின் நின்றிடின்

ஆங்ஙனம் அன்றியும் அணியிழை கேளாய்

ஈங்குஇந் நகரத்து யான்வருங் காரணம்:

பாரா வாரம் பல்வளம் பழுநிய

காராளர் சண்பையில் கௌசிகன் என்போன்

இருபிறப் பாளன் ஒருமகள் உள்ளேன்

ஒருதனி அஞ்சேன் ஓரா நெஞ்சமோடு

ஆரா மத்திடை அலர்கொய் வேன்தனை

மாருத வேகன்என் பான்ஓர் விஞ்சையன்

திருவிழை மூதூர் தேவர்கோற்கு எடுத்த

பெருவிழாக் காணும் பெற்றியின் வருவோன்

தாரன் மாலையன் தமனியப் பூணினன்

பாரோர் காணாப் பலர்தொழு படிமையன்

எடுத்தனன் என்கொணடு் எழுந்தனன் விசும்பில்

படுத்தனன் ஆங்குஅவன் பான்மையேன் ஆயினேன்

ஆங்குஅவன் ஈங்குஎனை அகன்றுகண் மாறி

நீங்கினன் தன்பதி நெட்டிடை ஆயினும்,

மணிப்பூங் கொம்பர் மணிமே கலைதான்

தனித்துஅலர் கொய்யும் தகைமையள் அல்லள்

பன்மலர் அடுக்கிய நன்மரப் பந்தர்

இலவந் திகையின் எயில்புறம் போகின்

உலக மன்னவன் உழையோர் ஆங்குஉளர்.

விண்ணவர் கோமான் விழாக்கொள் நல்நாள்

மண்ணவர் விழையார் வானவர் அல்லது

பாடுவண்டு இமிரா பல்மரம் யாவையும்

வாடா மாமலர் மாலைகள் தூக்கலின்

கைபெய் பாசத்துப் பூதம் காக்கும்என்று

உய்யா னத்திடை உணர்ந்தோர் செல்லார்.

வெங்கதிர் வெம்மையின் விரிசிறை இழந்த

சம்பாதி இருந்த சம்பாதி வனமும்.

தவாநீர்க் காவிரிப் பாவைதன் தாதை

கவேரன் ஆங்கு இருந்த கவேர வனமும்

மூப்புடை முதுமைய தாக்குஅணங்கு உடைய

மூப்புடை முதுமைய தாக்குஅணங்கு உடைய

அருளும் அன்பும் ஆர்உயிர் ஓம்பும்

ஒருபெரும் பூட்கையும் ஒழியா நோன்பின்

பகவனது ஆணையின் பல்மரம் பூக்கும்

உவவனம் என்பதுஒன்று உண்டு

விளிப்புஅறை போகாது மெய்புறத்து இடூஉம்

பளிக்கறை மண்டபம் உண்டுஅதன் உள்ளது

தூநிற மாமணிச் சுடரொளி விரிந்த

தாமரைப் பீடிகை தான்உண்டு ஆங்குஇடின்

அரும்புஅவிழ் செய்யும் அலர்ந்தன வாடா

சுரும்புஇனம் மூசா தொல்யாண்டு கழியினும்

மறந்தேன் அதன்திறம் மாதவி கேளாய்

கடம்பூண்டுஓர் தெய்வம் கருத்திடை வைத்தோர்

ஆங்குஅவர் அடிக்குஇடின் அவர்அடி தான்உறும்

நீங்காது யாங்கணும் நினைப்பில ராய்இடின்

ஈங்குஇதன் காரணம் என்னை என்றியேல்

சிந்தை இன்றியும் செய்வினை உறும்எனும்

வெந்திறல் நோன்பிகள் விழுமம் கொள்ளவும்

செய்வினை சிந்தை இன்றுஎனின் யாவதும்

எய்தாது என்போர்க்கு ஏது வாகவும்

பயம்கெழு மாமலர் இட்டுக் காட்ட

மயன்பணடு் இழைத்த மரபினது அதுதான்

அவ்வனம் அல்லது அணியிழை நின்மகள்

செவ்வனம் செல்லும் செம்மை தான்இலள்

மணிமே கலையொடு மாமலர் கொய்ய

அணியிழை நல்லாய் யானும் போவல்என்று

அணிப்பூங் கொம்பர் அவளொடும் கூடி

மணித்தேர் வீதியில் சுதமதி செல்வுழீஇ,

சிமிலிக் கரண்டையன் நுழைகோல் பிரம்பினன்

தவல்அருஞ் சிறப்பின் அராந்தா ணத்துஉளோன்

நாணமும் உடையும் நன்கனம் நீத்துக்

காணா உயிர்க்கும் கையற்று ஏங்கி

உண்ணா நோன்போடு உயவல் யானையின்

மண்ணா மேனியன் வருவோன் தன்னை

வந்தீர் அடிகள்நும் மலர்அடி தொழுதேன்

எந்தம் அடிகள் எம்உரை கேண்மோ

அழுக்குஉடை யாக்கையில் புகுந்த நும்உயிர்

புழுக்கறைப் பட்டோர் போன்றுஉளம் வருந்தாது

இம்மையும் மறுமையும் இறுதிஇல் இன்பமும்

தன்வயின் தரூஉம்என் தலைமகன் உரைத்தது

கொலையும் உண்டோ கொழுமடல் தெங்கின்

விளைபூந் தேறலின் மெய்த்தவத் தீரே

உண்டு தெளிந்துஇவ் யோகத்து உறுபயன்

கண்டால் எம்மையும் கையுதிர்க் கொண்ம்என

உண்ணா நோன்பி தன்னொடும் சூள்உற்று

உண்ம்என இரக்கும்ஓர் களிமகன் பின்னரும்

கணவிரி மாலை கட்டிய திரணையன்

குவிமுகிழ் எருக்கில் கோத்த மாலையன்

சிதவல் துணியொடு சேண்ஓங்கு நெடுஞ்சினைத்

ததர்வீழ்பு ஒடித்துக் கட்டிய உடையினன்

வெண்பலி சாந்தம் மெய்ம்முழுது உறீஇப்

பண்புஇல் கிளவி பலரொடும் உரைத்தாங்கு

அழூஉம் விழூஉம் அரற்றும் கூஉம்

தொழூஉம் எழூஉம் சுழலலும் சுழலும்

ஓடலும் ஓடும் ஒருசிறை ஒதுங்கி

நீடலும் நீடும் நிழலொடு மறலும்

மையல் உற்ற மகன்பின் வருந்திக்

கையறு துன்பம் கண்டுநிற் குநரும்,

சுரியல் தாடி மருள்படு பூங்குழல்

பவளச் செவ்வாய்த் தவள வாள்நகை

ஒள்அரி நெடுங்கண் வெள்ளிவெண் தோட்டுக்

கருங்கொடிப் புருவத்து மருங்குவளை பிறைநுதல்

காந்தள்அம் செங்கை ஏந்துஇள வனமுலை

அகன்ற அல்குல் அந்நுண் மருங்குல்

இகந்த வட்டுடை எழுதுவரிக் கோலத்து

வாணன் பேரூர் மறுகிடைத் தோன்றி

நீணிலம் அளந்தோன் மகன்முன் ஆடிய

பேடிக் கோலத்துப் பேடுகாண் குநரும்

வம்ப மாக்கள் கம்பலை மூதூர்ச்

சுடுமண் ஓங்கிய நெடுநிலை மனைதொறும்

மைஅறு படிவத்து வானவர் முதலா

எவ்வகை உயிர்களும் உவமம் காட்டி

வெண்சுதை விளக்கத்து வித்தகர் இயற்றிய

கண்கவர் ஓவியம் கண்டுநிற் குநரும்,

விழவு ஆற்றுப் படுத்த கழிபெரு வீதியில்

பொன்நாண் கோத்த நன்மணிக் கோவை

ஐயவி அப்பிய நெய்அணி முச்சி

மயிர்ப்புறம் சுற்றிய கயிற்கடை முக்காழ்

பொலம்பிறைச் சென்னி நலம்பெறத் தாழச்

செவ்வாய்க் குதலை மெய்பெறா மழலை

சிந்துபு சின்னீர் ஐம்படை நனைப்ப

அற்றம் காவாச் சுற்றுடைப் பூந்துகில்

தொடுத்தமணிக் கோவை உடுப்பொடு துயல்வரத்

தளர்நடை தாங்காக் கிளர்பூண் புதல்வரைப்

பொலந்தேர் மீமிசைப் புகர்முக வேழத்து

இலங்குதொடி நல்லார் சிலர்நின்று ஏற்றி

ஆலமர் செல்வன் மகன்விழாக் கால்கோள்

காண்மி னோஎனக் கண்டுநிற் குநரும்

விராடன் பேர்ஊர் விசயனாம் பேடியைக்

காணிய சூழ்ந்த கம்பலை மாக்களின்

மணிமே கலைதனை வந்துபுறம் சுற்றி,

அணியமை தோற்றத்து அருந்தவப் படுத்திய

தாயோ கொடியள் தகவுஇலள் ஈங்குஇவள்

மாமலர் கொய்ய மலர்வனம் தான்புகின்

நல்இள அன்னம் நாணாது ஆங்குஉள

வல்லுந கொல்லோ மடந்தை தன் நடை

மாமயில் ஆங்குஉள வந்துமுன் நிற்பன

சாயல்கற் பனகொலோ தையல் தன்னுடன்

பைங்கிளி தாம்உள பாவைதன் கிளவிக்கு

எஞ்சல கொல்லோ இசையுந அல்ல

என்றுஇவை சொல்லி யாவரும் இனைந்துஉக,

செந்தளிர்ச் சேவடி நிலம்வடு உறாமல்

குரவமும் மரவமும் குருந்தும் கொன்றையும்

திலகமும் வகுளமும் செங்கால் வெட்சியும்

நரந்தமும் நாகமும் பரந்துஅலர் புன்னையும்

பிடவமும் தளவமும் முடமுள் தாழையும்

குடசமும் வெதிரமும் கொழுங்கால் அசோகமும்

செருந்தியும் வேங்கையும் பெருஞ்சண் பகமும்

எரிமலர் இலவமும் விரிமலர் பரப்பி

வித்தகர் இயற்றிய விளங்கிய கைவினைச்

சித்திரச் செய்கைப் படாம்போர்த் ததுவே

ஒப்பத் தோன்றிய உவவனம் தன்னைத்

தொழுதனள் காட்டிய சுதமதி தன்னொடு

மலர் கொய்யப் புகுந்தனள் மணிமே கலைஎன்.