Primary tabs
இயல்பின் விளைதிறன் அன்றி அயல் ஒன்று
தான் குறித்து ஏற்றுதல் தற்குறிப் பேற்றம்
அல்பொருள் = அசையாத பொருள்)
எனவே தற்குறிப்பேற்ற அணி 'பெயர்பொருள் தற்குறிப்பேற்ற அணி, பெயராத பொருள் தற்குறிப்பேற்ற அணி' என இரு வகைப்படும்.
எடுத்துக்காட்டு:
வெண்குடையைத் தேய்த்த வெகுளியால், - விண்படர்ந்து
பாயும்கொல் என்று பனிமதியம் போல்வதூஉம்
தேயும் தெளிவிசும்பில் நின்று
வெகுளி - கோபம்; விசும்பு - விண்,வான்.)
பனிமதியம் - குளிர்ச்சி பொருந்திய முழு நிலவு;
பாடலின் பொருள்:
நிலவுலகத்தைத் தாங்கிய
தோள் வலிமையை உடைய சோழனுடைய மதயானையானது, பகை அரசர்களுடைய வெண்கொற்றக்
குடையைச் சீறிச் சிதைத்தது கோபத்துடன், அக்குடையைப் போல உள்ள தன் மேலும்
வானை நோக்கி வந்து பாயுமோ என்று அஞ்சி, குளிர்ச்சியை உடைய முழு நிலவானது
தெளிந்த வானத்தில் நின்று தேய்கின்றது.
- அணிப்பொருத்தம்
இப்பாடலில் கூறப்பட்ட பொருள் வானத்தில் உள்ள
சந்திரன் ஆகும். இது பெயரும் பொருள் ஆகும். அதன் இயல்பு வளர்தலும் தேய்தலும்
ஆகும். தேய்தல் நிலவில் இயல்பாக (இயற்கையாக) நிகழும் தன்மை. ஆனால் கவிஞர்
அது இயல்பான நிகழ்வு என்பதை ஒழித்து, 'சோழனுடைய மதயானை பகை அரசர்களுடைய
வெண்கொற்றக் குடையைச் சீறிச் சிதைத்த சினத்தாலே, அக்குடையை ஒத்த தன்
மேலும் வந்து பாயுமோ என்று அஞ்சியே தேய்கிறது' என்று தாம் கருதிய வேறு
ஒரு காரணத்தை ஏற்றிக் கூறியதால்
இப்பாடல் பெயர்பொருள் தற்குறிப்பேற்ற அணி
ஆயிற்று.
எடுத்துக்காட்டு:
தாதும் மேதக்க மதுவும் தடஞ்சினையால்
போதும் மீதுஏந்தும் பொழில்
வண்புயல் - கார் மேகம், மழைமேகம்; தாது - மகரந்தம்;
மது -தேன்; தடஞ்சினை - பெரிய கிளை; போது - மலர்; பொழில் - சோலை.)
பாடலின் பொருள்:
முதுவேனில் காலத்தில் கதிரவன் வெயில் வெப்பம்
தாளாமல் உலர்ந்து மேனி வாடியது சோலை. அதைக்கண்டு இரங்கி, வானிலிருந்து
மழைவளத்தைப் பொழிந்தது கார்மேகம். அச்செயலுக்குக்
கைம்மாறாகச் சோலை, தன்னிடத்தில் உள்ள பெருமை
பொருந்திய மகரந்தம் நிறைந்த மலர்களையும், தேனையும் நிறைந்த தன் பெரிய
கிளைகளாகிய கைகளால், மேகத்திற்குத் தருவதற்காக, மேல்நோக்கி ஏந்தி நிற்கிறது.
- அணிப்பொருத்தம்
தற்குறிப்பேற்ற அணி தமிழ் இலக்கியங்களில் மிகுதியாகப் பயில்கிறது. சங்க இலக்கியம், சிலப்பதிகாரம், பெரிய புராணம், கம்பராமாயணம் போன்ற இலக்கியங்களில் இவ்வணியின் ஆட்சி அதிகம் இருப்பதைக் காணலாம். சில சான்றுகள் காண்போம்.
எடுத்துக்காட்டு - 1 சிலப்பதிகாரம்
கண்ணகி, கோவலன், கவுந்தியடிகள் மூவரும் ஒரு மரப்புணையில் (படகில்) ஏறி வையை ஆற்றைக் கடந்து மதுரை மாநகர் செல்கின்றனர். வையையில் வெள்ளம் நிறைந்து ஓடுகிறது. இரு மருங்கிலும் சோலைகளில் உள்ள மரங்கள் உதிர்த்த மலர்களைச் சுமந்து கொண்டு வையை செல்கிறது. இஃது இயற்கையாக நிகழும் நிகழ்ச்சி. ஆயின் இளங்கோவடிகள் கண்ணகிக்கு வரப் போகும் துன்பத்தை அவ் வையை என்னும் பொய்யாக் குலக்கொடி முன்பே அறிந்தவள் போல வருந்தி அழுத கண்ணீரே ஆறாக ஓடுகிறது என்றும் அதனைப் பிறர்க்குத் தெரியாமல் மறைக்க வேண்டி மலர் ஆடை போர்த்துக் கொண்டு செல்கிறாள் என்றும் கற்பனை நயம் தோன்ற வேறு ஒரு குறிப்பை ஏற்றிக் கூறுகிறார். இதனை,
தையற்கு உறுவது தான் அறிந்தனள் போல்
புண்ணிய நறுமலர் ஆடை போர்த்துக்
கண் நிறை நெடுநீர் கரந்தனள் அடக்கி
கரந்தனள் = மறைத்தவளாக)
இராமன் வில் வளைத்துச் சீதையை மணக்க வேண்டி, விசுவாமித்திர முனிவருடனும், தம்பி இலக்குவனுடனும் மிதிலை மாநகரம் செல்கின்றான். அந்நகரத்து அருகில் செல்லும்போது, நகர் மதில் மேல் உள்ள கொடிகள் காற்றில் அசைந்தாடின. கொடிகள் காற்றில் அசைந்தாடுவது இயல்பாக நிகழும் நிகழ்ச்சி ஆகும். ஆனால் கம்பர், மதில் மேல் உள்ள கொடிகள் அசைந்தாடுவது, சீதையை விரைவில் வந்து மணம் புரியுமாறு இராமனைக் கை காட்டி அழைப்பது போல உள்ளது என்று தம் குறிப்பை (கருத்தை) ஏற்றிக் கூறுகிறார். இதனை,
கைகளை நீட்டி அந்தக் கடிநகர் கமலச்
கமலம் = தாமரை; ஒல்லை = விரைவாக)