2.3 மனித மனத்தின் விந்தைகள்

     மனித    மனத்தின்     விசித்திரங்களை எல்லாம்
ஓவியங்களாக்கி இருக்கிறார் தி.ஜா. மனிதனை மனிதன் எந்த
அளவுக்கு எமாற்றுகிறான் என்று அதன் எல்லையைத்
தொட்டுக் காட்டினாலும் அதன் மறுபக்கத்தையும் காட்டத்
தவறுவதில்லை. அப்பாவித்தனத்தின் எல்லை என்றிருப்பது
பெருமிதத்திற்கும் பெருந்தன்மைக்கும் சாட்சியாக அமைந்து
விடுவதைப் பாருங்கள், அப்பா பிள்ளை (யாதும் ஊரே, ப.82)
என்ற கதையில்.

    காவிரிக் கரையில் வாழும் குஞ்சு முதியவர். அண்மையில்
தாயைப் பறி கொடுத்தவர். மனிதாபிமானம் மிகுந்தவர். தாயைப்
பற்றிய நினைவுகளில் மூழ்கியிருந்தவரைச் சோகமாக வந்த ஓர்
இளைஞன் சந்திக்கிறான். அவரை நமஸ்கரித்து மிகவும் பணிவாக
அவர் மகனுடன் வேலை பார்ப்பவன் என்று கூறுகிறான்.
முதியவர் தம் நண்பரின் அண்ணன் மகன் அவன் என்பதையும்
தெரிந்து கொள்கிறார். வந்தவன் கண்களில் நீர் வழிய,
‘குழந்தைக்கு முடியிறக்குவதற்கு அம்மா, மனைவியுடன்
வைத்தீஸ்வரன் கோவில் வந்தேன். வந்த இடத்தில் அம்மா கீழே
விழுந்து அடிபட்டதால் மருத்துவமனையில் சேர்த்திருக்கிறேன்.
கையில் பணமில்லை யாரையும் தெரியவில்லை’ என்று கலங்கி
நிற்கிறான். குஞ்சுவும் அவனுக்கு ஆறுதல் கூறிக் கையில்
காசில்லாத நிலையிலும் பக்கத்தில் கடன் வாங்கி 20 ரூபாய்
கொடுக்கிறார். இது போன்ற சமயங்களில் உதவுவதுதானே மனித
இயல்பு என்று, மாலையில் அவர்களுக்கு வேண்டிய உணவையும்
தூக்க முடியாமல் தூக்கிக் கொண்டு செல்கிறார்.அவன் சொன்ன
மருத்துவ மனையில் அப்படி யாரும் இருக்கவில்லை. பக்கத்தில்
இருந்த மருத்துவ மனைகளிலும் விசாரித்து விட்டு வீட்டுக்குச்
செல்கிறார்.

    இரவே மகனுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதுகிறார். நாலாம் நாள்
அதற்குப் பதில் வருகிறது. “விவரம் யாவும் தெரிந்து
கொண்டேன். ராமநாதன் அளவுக்கு     மீறின புத்திசாலி.
போன வருடமே அவனை வேலையை விட்டு நீக்கி விட்டார்கள்.
வேலை வாங்கித் தருகிறேன் என்று 30,40 பி.ஏ; எம்.ஏக்களிடம்
100, 200 என்று வாங்கிக் கொண்டானாம். அவன் அப்பா,
சித்தப்பாவின் நண்பர்களிடம் இதேபோல் கடன் வாங்கிக்
கொண்டு போய்விட்டான். கவலைப்பட வேண்டாம். அந்தப்
பணம் திரும்பி வராது. இருபது ரூபாயோடு போயிற்று. இனிமேல்
யாராவது கேட்டால் தீர விசாரியாமல் கொடுக்க வேண்டாம். . .
ராமநாதனுக்கு இன்னும் கலியாணமாகவில்லை. தாங்கள்
வருத்தப்பட வேண்டாம்.” என்ற கடிதத்தைக் கண்டதும் ‘பேஷ்’
என்றார். “நம் பிள்ளையும் நம்ம மாதிரிதான் இருக்கான்னேன்”
என்று கடிதத்தை மனைவிக்கு வாசித்துக் காட்டினார். தன்னை
ஒருவன் ஏமாற்றி விட்டானே என்ற கோபத்தை விடத் தன் மகன்
தன்னைப் போல் இருப்பதில் திருப்தி அடைவதாகக் காட்டுவது
தெரிகிறதல்லவா? இத்தகைய மனிதப் பண்பு உடையவர்கள்தானே
மனித வாழ்க்கையின் உயர்வை இவ்வுலகிற்கு உணர்த்துகிறார்கள்!

    இத்தகைய பெருமித உணர்வுக்கு எதிரான பொறாமை
உணர்வு ஒரு மனிதனை எப்படி ஆட்டிப் படைக்கிறது என்பதை
எடுத்துக்காட்டும் கதை பாயசம் (பிடி கருணை, ப.33).

    77 வயது சாமநாது, 7 பெண்களைப் பெற்றும்
லட்சாதிபதியாக வாழ்கின்ற அண்ணன் மகன் சுப்பராயனைப்
பார்த்துப் பொறாமைப் படுகிறார். இளவயதில் வறுமையில்
உழன்று படிப்பையே நிறுத்தியவன்; அலைந்து, திரிந்து உழைத்து
இன்று பெரிய மனிதன் ஆகிவிட்டான். ஊரில் அவனுக்குள்ள
செல்வாக்கைக் கண்டு பொறாமைத் தீயில் வெந்து சாகிறார்
சாமநாது.

    சுப்பராயன் மகள் திருமணத்திற்கு உறவினர் எல்லாரும்
வந்திருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பார்க்கப் பார்க்க சுப்பராயன்
மீது     பொறாமை     அதிகரிக்கிறது.     திருமணத்துக்கு
அழைக்கிறார்கள். நாயனம் வாசிக்கப்படுகிறது. சாமநாதுக்கு மூச்சு
முட்டிற்று. கொல்லைப்புறம் நடந்தார். கடைசிக் கட்டில்
கோட்டை அடுப்புகள் எரிகின்றன. சாக்கு மறைவில் ஒரு பயல்
வெள்ளரிப் பிஞ்சு நறுக்கிக் கொண்டிருக்கிறான். வேறு ஒரு
பிராணி இல்லை. ஒரு தவலையில் பாயசம் மணக்கிறது. வயிறளவு
உயரம். ஐந்நூறு அறுநூறு பேர் குடிக்கிற பாயசம். ‘நான்
ஒண்டியாகவே கவிழ்த்து விடுவேன்’ இரண்டு கைகளைக்
கொடுத்து மூச்சை அடக்கி மேல் பக்கத்தைச் சாய்த்தார். பாயசம்
சாக்கடையில் ஓடிற்று. அரிவாள் மணையை எடுத்துக்கொண்டு
ஓடி வருகிறான் சிறுவன்.

    “எங்கே போயிட்டேள் எல்லோரும் இத்தனை பெரிய
எலியைப் பாயசத்திலே நீஞ்ச விட்டு? இத்தனை பாயசத்தையும்
சாக்கடைக்கா படைச்சேள்? மூடக் கூடவா தட்டு இல்லே?”
இந்தக் கூப்பாட்டுக்கு முன் யார் என்ன பேச முடியும்?
பொறாமைப் பேய் எப்படியெல்லாம் ஆட்டம் போடுகிறது
என்பதைச் சொல்கிறது இந்தக் கதை.

    வாழ்க்கையில் வசதிகள் அனைத்தும் வந்து விட்டால்
சிலருக்கு அகங்காரமும் வந்து விடுகிறது. அகங்காரம், ஆணவம்
ஆகியவற்றின் எல்லை அழிவுதான். ஆனால் மனிதன்
அகங்காரத்தை விடாமல் அழிவை அழைக்கின்றானே! பரதேசி
வந்தான் (சிவப்பு ரிக்ஷா, ப.105) சிறுகதையில் வரும்
வழக்கறிஞர், இசைஞானம் உடையவர். அனைவராலும் அண்ணா
என அழைக்கப்படுபவர். இவர் நீர்வீழ்ச்சியைப் போல்
வாதாடும்போது நீதிபதியின் தனித்தன்மை, நடுவுநிலைமை
எல்லாம் அமுங்கி ஆற்றோடு போய்விடும். வாழ்க்கையில்
சின்னத் தப்பைக் கூட லேசில் விடமாட்டார். இந்த மனிதர் தம்
ஒரே பிள்ளையின் திருமணத்தன்று கம்பீரமாகப் பந்தி
விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறார். பெரிய மனிதர்களுக்கென்று
போடப்பட்ட பந்தியில் கிழப்பருவத்தில் ஒரு பரதேசி
உட்கார்ந்திருந்தான். கோபத்துடன் "கிளப்புடா அந்தக்
கழுதையை" என்றார். பசியோடு உணவில் கை வைத்தவனை
எழுப்பி இழுத்து வெளியே தள்ளினார். பசியைக் கிளப்பிவிட்ட
எரிச்சல் ஆற்றாமையும், கோபமும் தொண்டையை அடைக்க,
பசியால் மூச்சு வேகமாக, வயிறு குழைய ஒரே கத்தாகக்
கத்தினான்.

    “ஓய் வக்கீலே! நீர் நன்னா இருப்பீரா? இலையில்
உட்கார்ந்தவனை எமதூதன் மாதிரி தள்ளிண்டு வந்தீரே!”

    “ஏய்! போறயா நொறுக்கி விடட்டுமா”

“போறேன் போறேன். ஆனால் திரும்பி வருவேன்அடுத்த
மாசம் இதே தேதிக்கு உம்ம வீட்டிலேயே சாப்பிட வரேன். நீர்
அழுது கொண்டே போடற சாப்பாட்டுக்கு வரேன் பார்த்துக்க”

    அவன் வாக்குப் பலித்து விடுகிறது. வக்கீலின் பிள்ளை
மாரடைப்பினால் இறந்து போகிறான். வக்கீலின் அகங்காரம்
தவிடு பொடியாகிறது.

     அடுத்த மாதம் வருகிறான். வக்கீல் அவனிடம் “உம்
வாக்குப் பலித்து விட்டது! நீர் சாபமிட்டீர்” என்கிறார்.

     “என் பசி சாபமிட்டது”

     “நீர் பெரிய அறிவாளியாக இருப்பீர் போலிருக்கிறது. ஏன்
இப்படிச் சோற்றுக்கு அலைகிறீர்.”

“அறிவு இருந்தால் பிச்சை எடுக்காமல் இருக்க முடியுமா?”

    “நீர் சொல்வது எனக்குப் புரியவில்லை”

    “எப்படிப் புரியும்? உம்முடைய அகங்காரம் அவ்வளவு
லேசாக, பஞ்சையாக இருக்கிறது. அந்தத் தெம்புக்கு
அஸ்திவாரமான அன்பு உம்மிடம் இல்லை. துளி அன்பை
இவ்வளவு பெரிய அகந்தையில் கலந்திருந்தால் அது கம்பீரமாக
நிற்கும். உம்முடைய அகங்காரத்துக்கு நான் சொன்ன
வலுவில்லை. இருந்தால் மோட்டார், ஆயிரம் வேலி,
வைரக் கடுக்கன், இந்தப் பரதேசி எல்லாவற்றையும் சேர்த்து
உட்கார வைத்துக் கண் நிறைய உள்ளம் நிறைய
ஆனந்தமடைந்திருப்பீர். மோட்டார், வைரம் இதற்கப்பால் உம்
அகங்காரத்திற்குக் கண் தெரியவில்லை”. அண்ணா சூன்யத்தைப்
பார்த்துக் கொண்டு தேம்பினார். அவருக்கு, வந்தவன்
பரதேசியாகத்     தோன்றவில்லை,     பரம்பொருளாகவே
தோன்றுகிறான். “காலதேவரே உட்காரும்” என்கிறார். மனிதனின்
அகங்காரமும், ஆணவமும் பொடிப்பொடியாவதைச் சித்திரிக்கும்
சிறுகதையாகப் பரதேசி வந்தான் அமைந்து விடுகிறது.

    இனி கோவிந்தராவ் என்கிற அப்பாவி மனிதரைப்
பார்க்கலாம். “கீழே நாலு முழத்தில் ஒரு சிவராயர் கலர் போட்ட
அழுக்கு வேஷ்டி, கோடிக்கணக்கில் இட்டிலிகளுக்கும்
தோசைகளுக்கும் சட்னிகளுக்கும் அரைத்துக் கொடுத்த உடம்பு”
(அக்பர் சாஸ்திரி, ப.123). இந்த கோவிந்த ராவ் ஆறு
குழந்தைகளுக்குத் தந்தை. ஏழாவது குழந்தைக்காக மனைவி
பிரசவ     வேதனையில்     துடித்துக்     கொண்டிருக்கிறாள்.
ஆம்புலன்சுக்குப் போன் செய்து     விட்டுக் காத்துக்
கொண்டிருக்கிறார் கோவிந்தராவ். இனி ஆம்புலன்சு வந்து
வீட்டு வாசலில் நின்று தன் சம்சாரத்தை ராஜோபசரமாக
அழைத்துப் போய் வைத்தியம் செய்கிற பெருமையில்
இருக்கிறார். ஆம்புலன்சு வருவதற்குள் குழந்தை பிறந்து
விடுகிறது. ஆம்புலன்சு வந்தபோது இனி வேண்டாமென்று
மறுத்து விடுகிறார். “இந்தத் தடவை ரொம்ப லேட்டாப்
போயிடுத்து. இனிமே அடுத்த பிரசவத்துக்கு இரண்டு நாள்
முன்னாடியே சொல்லி வச்சுப்பிடனும் என்கிறார்” கோவிந்தராவ்.
இந்த அப்பாவித்தனத்தின் எல்லையைக் கண்டு நம்மால்
நகைக்காமல் இருக்க முடியுமா?