தமிழ் இணையக் கல்விக்கழகம் TAMIL VIRTUAL ACADEMY | தேமதுரத் தமிழோசை உலகமெலாம் பரவும் வகை செய்தல் வேண்டும்

முகப்பு

தோழி

4. நெய்தல்

கானல் அம் சிறுகுடிக் கடல் மேம் பரதவர்

நீல் நிற புன்னைக் கொழு நிழல் அசைஇ,

தண் பெரும் பரப்பின் ஒண் பதம் நோக்கி,

அம் கண் அரில் வலை உணக்கும் துறைவனொடு,

5

'அலரே அன்னை அறியின், இவண் உறை வாழ்க்கை

அரிய ஆகும் நமக்கு' எனக் கூறின்,

கொண்டும் செல்வர்கொல்-தோழி!-உமணர்

வெண் கல் உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,

கண நிரை கிளர்க்கும் நெடு நெறிச் சகடம்

10

மணல் மடுத்து உரறும் ஓசை கழனிக்

கருங் கால் வெண் குருகு வெரூஉம்

இருங் கழிச் சேர்ப்பின் தம் உறைவின் ஊர்க்கே?

உரை

தலைவன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி அலர் அச்சம் தோன்றச் சொல்லி வரைவு கடாயது.-அம்மூவனார்

5. குறிஞ்சி

நிலம் நீர் ஆர, குன்றம் குழைப்ப,

அகல் வாய்ப் பைஞ் சுனைப் பயிர் கால்யாப்ப,

குறவர் கொன்ற குறைக் கொடி நறைப் பவர்

நறுங் காழ் ஆரம் சுற்றுவன அகைப்ப,

5

பெரும் பெயல் பொழிந்த தொழில எழிலி

தெற்கு ஏர்பு இரங்கும் அற்சிரக் காலையும்,

அரிதே, காதலர்ப் பிரிதல்-இன்று செல்

இளையர்த் தரூஉம் வாடையொடு

மயங்கு இதழ் மழைக் கண் பயந்த, தூதே.

உரை

தலைவன் செலவுக் குறிப்பு அறிந்து வேறுபட்ட தலைவிக்குத் தோழி சொல்லியது.-பெருங்குன்றூர்கிழார்

7. பாலை

சூருடை நனந் தலைச் சுனை நீர் மல்க,

பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆர்ப்ப,

கல் அலைத்து இழிதரும் கடு வரற் கான் யாற்றுக்

கழை மாய் நீத்தம் காடு அலை ஆர்ப்ப,

5

தழங்கு குரல் ஏறொடு முழங்கி, வானம்

இன்னே பெய்ய மின்னுமால்-தோழி!

வெண்ணெல் அருந்திய வரி நுதல் யானை

தண் நறுஞ் சிலம்பில் துஞ்சும்

சிறியிலைச் சந்தின வாடு பெருங் காட்டே.

உரை

பட்ட பின்றை வரையாது கிழவோன் நெட்டியிடைக் கழிந்து பொருள்வயிற்பிரிய,ஆற்றாளாய தலைவிக்குத்தோழிசொல்லியது.-நல்வெள்ளியார்

10. பாலை

அண்ணாந்து ஏந்திய வன முலை தளரினும்,

பொன் நேர் மேனி மணியின் தாழ்ந்த

நல் நெடுங் கூந்தல் நரையொடு முடிப்பினும்,

நீத்தல் ஓம்புமதி-பூக் கேழ் ஊர!

5

இன் கடுங் கள்ளின் இழை அணி நெடுந் தேர்க்

கொற்றச் சோழர் கொங்கர்ப் பணீஇயர்,

வெண் கோட்டு யானைப் போஒர் கிழவோன்

பழையன் வேல் வாய்த்தன்ன நின்

பிழையா நல் மொழி தேறிய இவட்கே.

உரை

உடன்போக்கும் தோழி கையடுத்தது.

11. நெய்தல்

பெய்யாது வைகிய கோதை போல

மெய் சாயினை, அவர் செய் குறி பிழைப்ப;

உள்ளி நொதுமலர் நேர்பு உரை தெள்ளிதின்

வாரார் என்னும் புலவி உட்கொளல்

5

ஒழிகமாள நின் நெஞ்சத்தானே;

புணரி பொருத பூ மணல் அடைகரை,

ஆழி மருங்கின் அலவன் ஓம்பி,

வலவன் வள்பு ஆய்ந்து ஊர,

நிலவு விரிந்தன்றால் கானலானே.

உரை

காப்பு மிகுதிக்கண்இடையீடுபட்டு ஆற்றாளாய தலைமகட்கு, தலைமகன்சிறைப்புறத்தானாகத் தோழி சொல்லியது.- உலோச்சனார்

12. பாலை

விளம்பழம் கமழும் கமஞ்சூற்குழிசிப்

பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம்

நெய் தெரி இயக்கம் வெளில்முதல் முழங்கும்

வைகு புலர் விடியல் மெய் கரந்து, தன் கால்

5

அரி அமை சிலம்பு கழீஇ, பல் மாண்

வரி புனை பந்தொடு வைஇய செல்வோள்,

'இவை காண்தோறும் நோவர்மாதோ;

அளியரோ அளியர் என் ஆயத்தோர்!' என

நும்மொடு வரவு தான் அயரவும்,

10

தன் வரைத்து அன்றியும் கலுழ்ந்தன கண்ணே.

உரை

தோழி உடன்போக்கு அஞ்சுவித்தது.- கயமனார்

13. குறிஞ்சி

எழாஅஆகலின், எழில் நலம் தொலைய

அழாஅதீமோ, நொதுமலர் தலையே!-

ஏனல் காவலர் மா வீழ்த்துப் பறித்த

பகழி அன்ன சேயரி மழைக் கண்,

5

நல்ல பெருந் தோளோயே! கொல்லன்

எறி பொன் பிதிரின் சிறு பல தாஅய்

வேங்கை வீ உகும் ஓங்கு மலைக் கட்சி

மயில் அறிபு அறியாமன்னோ;

பயில் குரல் கவரும் பைம் புறக் கிளியே.

உரை

இயற்கைப்புணர்ச்சியின் பிற்றை ஞான்று, தலைவியின் வேறுபாடு கண்ட தோழி, தலைவி மறைத்தற்குச் சொல்லியது.- கபிலர்

15. நெய்தல்

முழங்கு திரை கொழீஇய மூரி எக்கர்,

நுணங்கு துகில் நுடக்கம் போல, கணம் கொள

ஊதை தூற்றும் உரவுநீர்ச் சேர்ப்ப!

பூவின் அன்ன நலம் புதிது உண்டு,

5

நீ புணர்ந்தனையேம் அன்மையின், யாமே

நேர்புடை நெஞ்சம் தாங்கத் தாங்கி,

மாசு இல் கற்பின் மடவோள் குழவி

பேஎய் வாங்கக் கைவிட்டாங்கு,

சேணும் எம்மொடு வந்த

10

நாணும் விட்டேம்; அலர்க, இவ் ஊரே!

உரை

வரைவு நீட்டித்தவழி, தோழி தலைமகற்குச் சொல்லி வரைவு கடாயது.-அறிவுடைநம்பி

18. பாலை

பருவரல் நெஞ்சமொடு பல் படர் அகல

வருவர் வாழி-தோழி!-மூவன்

முழு வலி முள் எயிறு அழுத்திய கதவின்,

கானல்அம் தொண்டிப் பொருநன், வென் வேல்

5

தெறல் அருந் தானைப் பொறையன், பாசறை,

நெஞ்சம் நடுக்குறூஉம் துஞ்சா மறவர்

திரை தபு கடலின் இனிது கண் படுப்ப,

கடாஅம் கழீஇய கதன் அடங்கு யானைத்

தடாஅ நிலை ஒரு கோட்டன்ன,

10

ஒன்று இலங்கு அருவிய குன்று இறந்தோரே.

உரை

பிரிவிடை ஆற்றாளாகிய தலைவியைத் தோழி வற்புறுத்தியது.-பொய்கையார்

19. நெய்தல்

இறவுப் புறத்து அன்ன பிணர் படு தடவு முதல்

சுறவுக் கோட்டன்ன முள் இலைத் தாழை,

பெருங் களிற்று மருப்பின் அன்ன அரும்பு முதிர்பு,

நல் மான் உழையின் வேறுபடத் தோன்றி,

5

விழவுக் களம் கமழும் உரவு நீர்ச் சேர்ப்ப!

இன மணி நெடுந் தேர் பாகன் இயக்க,

செலீஇய சேறிஆயின், இவளே

வருவை ஆகிய சில் நாள்

வாழாளாதல் நற்கு அறிந்தனை சென்மே!

உரை

புணர்ந்து நீங்கிய தலைவனைத் தோழி வரைவு கடாயது.-நக்கண்ணையார்

23. குறிஞ்சி

தொடி பழி மறைத்தலின், தோள்உய்ந்தனவே;

வடிக் கொள் கூழை, ஆயமோடு ஆடலின்,

இடிப்பு மெய்யது ஒன்று உடைத்தே; கடிக் கொள

அன்னை காக்கும் தொல் நலம் சிதைய,

5

காண்தொறும் கலுழ்தல் அன்றியும் ஈண்டு நீர்

முத்துப் படு பரப்பின் கொற்கை முன்துறைச்

சிறு பாசடைய செப்பு ஊர் நெய்தல்

தெண் நீர் மலரின் தொலைந்த

கண்ணே காமம் கரப்பு அரியவ்வே!

உரை

தலைவி துயர் ஆற்றாமை உணர்ந்த தோழி வரைவு கடாயது.-கணக்காயனார்

25. குறிஞ்சி

அவ் வளை வெரிநின் அரக்கு ஈர்த்தன்ன

செவ் வரி இதழ சேண் நாறு பிடவின்

நறுந் தாது ஆடிய தும்பி, பசுங் கேழ்ப்

பொன் உரை கல்லின், நல் நிறம் பெறூஉம்

5

வள மலை நாடன் நெருநல் நம்மொடு

கிளை மலி சிறு தினைக் கிளி கடிந்து அசைஇ,

சொல்லிடம் பெறாஅன் பெயர்ந்தனன்; பெயர்ந்தது

அல்லல் அன்று அது-காதல் அம் தோழி!-

தாது உண் வேட்கையின் போது தெரிந்து ஊதா

10

வண்டு ஓரன்ன அவன் தண்டாக் காட்சி

கண்டும், கழல் தொடி வலித்த என்

பண்பு இல் செய்தி நினைப்பு ஆகின்றே!

உரை

தலைமகளைத் தோழி குறை நயப்புக் கூறியது.- பேரி சாத்தனார்

26. பாலை

நோகோ யானே; நெகிழ்ந்தன வளையே-

செவ்வி சேர்ந்த புள்ளி வெள் அரை

விண்டுப் புரையும் புணர் நிலை நெடுங் கூட்டுப்

பிண்ட நெல்லின் தாய் மனை ஒழிய,

5

சுடர் முழுது எறிப்பத் திரங்கிச் செழுங் காய்

கெடு துணை ஆகிய தவறோ?-வை எயிற்று,

பொன் பொதிந்தன்ன சுணங்கின்,

இருஞ் சூழ் ஓதி, பெருந் தோளாட்கே.

உரை

தலைவி பிரிவு உணர்ந்து வேறுபட்டமை சொல்லி, தோழி செலவு அழுங்குவித்தது.-சாத்தந்தையார்

27. நெய்தல்

நீயும் யானும், நெருநல், பூவின்

நுண் தாது உறைக்கும் வண்டினம் ஓப்பி,

ஒழி திரை வரித்த வெண் மணல் அடைகரைக்

கழி சூழ் கானல் ஆடியது அன்றி,

5

கரந்து நாம் செய்தது ஒன்று இல்லை; உண்டு எனின்,

பரந்து பிறர் அறிந்தன்றும்இலரே-நன்றும்

எவன் குறித்தனள் கொல், அன்னை?-கயந்தோறு

இற ஆர் இனக் குருகு ஒலிப்ப, சுறவம்

கழி சேர் மருங்கின் கணைக் கால் நீடி,

10

கண் போல் பூத்தமை கண்டு, 'நுண் பல

சிறு பாசடைய நெய்தல்

குறுமோ, சென்று' எனக் கூறாதோளே.

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-குடவாயிற் கீரத்தனார்

28. பாலை

என் கைக் கொண்டு தன் கண்ஒற்றியும்,

தன் கைக் கொண்டு என் நல் நுதல் நீவியும்.

அன்னை போல இனிய கூறியும்,

கள்வர் போலக் கொடியன்மாதோ-

5

மணி என இழிதரும் அருவி, பொன் என

வேங்கை தாய ஓங்கு மலை அடுக்கத்து,

ஆடு கழை நிவந்த பைங் கண் மூங்கில்

ஓடு மழை கிழிக்கும் சென்னி,

கோடு உயர் பிறங்கல், மலைகிழவோனே!

உரை

பிரிவின்கண்ஆற்றாளாகிய தலைவிக்குத் தோழி சொல்லியது; குறை நயப்பும் ஆம்.-முதுகூற்றனார்

30. மருதம்

கண்டனென்-மகிழ்ந!-கண்டு எவன்செய்கோ?-

பாணன் கையது பண்புடைச் சீறியாழ்

யாணர் வண்டின் இம்மென இமிரும்,

ஏர்தரு தெருவின், எதிர்ச்சி நோக்கி, நின்

5

மார்பு தலைக்கொண்ட மாணிழை மகளிர்

கவல் ஏமுற்ற வெய்து வீழ் அரிப் பனி-

கால் ஏமுற்ற பைதரு காலை,

கடல்மரம் கவிழ்ந்தெனக் கலங்கி, உடன் வீழ்பு,

பலர் கொள் பலகை போல-

10

வாங்கவாங்க நின்று ஊங்கு அஞர் நிலையே.

உரை

பரத்தையிற் பிரிந்து வந்த தலைவன், 'யாரையும் அறியேன்' என்றாற்குத் தோழி சொல்லியது.-கொற்றனார்

32. குறிஞ்சி

'மாயோன் அன்ன மால் வரைக்கவாஅன்,

வாலியோன் அன்ன வயங்கு வெள் அருவி

அம் மலைகிழவோன் நம் நயந்து என்றும்

வருந்தினன்' என்பது ஓர் வாய்ச் சொல் தேறாய்;

5

நீயும் கண்டு, நுமரொடும் எண்ணி,

அறிவு அறிந்து அளவல் வேண்டும்; மறுதரற்கு

அரிய-வாழி, தோழி!-பெரியோர்

நாடி நட்பின் அல்லது,

நட்டு நாடார், தம் ஒட்டியோர் திறத்தே.

உரை

தலைவிக்குக் குறை நயப்புக் கூறியது.- கபிலர்

33. பாலை

'படு சுடர் அடைந்த பகு வாய் நெடு வரை,

முரம்பு சேர் சிறுகுடி, பரந்த மாலை,

புலம்பு கூட்டுண்ணும் புல்லென் மன்றத்து,

கல்லுடைப் படுவில் கலுழி தந்து,

5

நிறை பெயல் அறியாக் குறைத்து ஊண் அல்லில்,

துவர்செய் ஆடைச் செந் தொடை மறவர்

அதர் பார்த்து அல்கும் அஞ்சுவரு நெறியிடை,

இறப்ப எண்ணுவர் அவர் எனின், மறுத்தல்

வல்லுவம்கொல்லோ, மெல்லியல்! நாம்?' என

10

விம்முறு கிளவியள் என் முகம் நோக்கி,

நல் அக வன முலைக் கரை சேர்பு

மல்கு புனல் பரந்த மலர் ஏர் கண்ணே.

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தலைமகளது குறிப்பு அறிந்த தோழி தலைமகற்குச் சொல்லியது.- இளவேட்டனார்

34. குறிஞ்சி

கடவுட் கற்சுனை அடை இறந்து அவிழ்ந்த

பறியாக் குவளை மலரொடு காந்தள்

குருதி ஒண் பூ உரு கெழக் கட்டி,

பெரு வரை அடுக்கம் பொற்பச் சூர்மகள்

5

அருவி இன் இயத்து ஆடும் நாடன்

மார்பு தர வந்த படர் மலி அரு நோய்

நின் அணங்கு அன்மை அறிந்தும், அண்ணாந்து,

கார் நறுங் கடம்பின் கண்ணி சூடி,

வேலன் வேண்ட, வெறி மனை வந்தோய்!

10

கடவுள் ஆயினும் ஆக,

மடவை மன்ற, வாழிய முருகே!

உரை

தோழி தெய்வத்துக்கு உரைப்பாளாய் வெறி விலக்கியது.-பிரமசாரி

35. நெய்தல்

பொங்கு திரை பொருத வார் மணல்அடைகரைப்

புன் கால் நாவல் பொதிப் புற இருங் கனி

கிளை செத்து மொய்த்த தும்பி, பழம் செத்துப்

பல் கால் அலவன் கொண்ட கோட்கு அசாந்து,

5

கொள்ளா நரம்பின் இமிரும் பூசல்

இரை தேர் நாரை எய்தி விடுக்கும்

துறை கெழு மாந்தை அன்ன இவள் நலம்

பண்டும் இற்றே; கண்டிசின்தெய்ய;

உழையின் போகாது அளிப்பினும், சிறிய

10

ஞெகிழ்ந்த கவின் நலம்கொல்லோ?-மகிழ்ந்தோர்

கள்களி செருக்கத்து அன்ன

காமம்கொல்?-இவள் கண் பசந்ததுவே!

உரை

மண மனைப்பிற்றைஞான்று புக்க தோழி, 'நன்கு ஆற்றுவித்தாய்' என்ற தலைமகற்குச் சொல்லியது.-அம்மூவனார்

36. குறிஞ்சி

குறுங் கை இரும் புலிக் கோள் வல்ஏற்றை,

பூ நுதல் இரும் பிடி புலம்ப, தாக்கி,

தாழ் நீர் நனந் தலைப் பெரு களிறு அடூஉம்

கல்லக வெற்பன் சொல்லின் தேறி,

5

யாம் எம் நலன் இழந்தனமே; யாமத்து,

அலர் வாய்ப் பெண்டிர் அம்பலொடு ஒன்றி,

புரை இல் தீ மொழி பயிற்றிய உரை எடுத்து,

ஆனாக் கௌவைத்துஆக,

தான் என் இழந்தது, இவ் அழுங்கல் ஊரே?

உரை

இரவுக்குறிச்சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லியது.- சீத்தலைச்சாத்தனார்

37. பாலை

பிணங்கு அரில் வாடிய பழ விறல்நனந் தலை,

உணங்குஊண் ஆயத்து ஓர் ஆன் தெள் மணி

பைபய இசைக்கும் அத்தம், வை எயிற்று

இவளொடும் செலினோ நன்றே; குவளை

5

நீர் சூழ் மா மலர் அன்ன கண் அழ,

கலை ஒழி பிணையின் கலங்கி, மாறி

அன்பிலிர் அகறிர் ஆயின், என் பரம்

ஆகுவது அன்று, இவள் அவலம்-நாகத்து

அணங்குடை அருந் தலை உடலி, வலன் ஏர்பு,

10

ஆர்கலி நல் ஏறு திரிதரும்

கார் செய் மாலை வரூஉம் போழ்தே.

உரை

வரைவிடை வைத்துப்பிரிவின்கண் தோழி சொல்லியது.-பேரி சாத்தனார்

41. பாலை

பைங் கண் யானைப் பரூஉத் தாள்உதைத்த

வெண் புறக் களரி விடு நீறு ஆடி,

சுரன் முதல் வருந்திய வருத்தம் பைபயப்

பாஅர் மலி சிறு கூவலின் தணியும்

5

நெடுஞ் சேண் சென்று வருந்துவர் மாதோ-

எல்லி வந்த நல் இசை விருந்திற்கு,

கிளர் இழை அரிவை! நெய் துழந்து அட்ட

விளர் ஊன் அம் புகை எறிந்த நெற்றி,

சிறு நுண் பல் வியர் பொறித்த

10

குறு நடைக் கூட்டம் வேண்டுவோரே.

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்டு ஆற்றாளாய தலைமகளைத் தோழி உலகியல்கூறி வற்புறுத்தியது.-இளந்தேவனார்

43. பாலை

துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர்உருப்பின்

என்றூழ் நீடிய குன்றத்துக் கவாஅன்,

ஓய்பசிச் செந்நாய் உயங்குமரை தொலைச்சி

ஆர்ந்தன ஒழிந்த மிச்சில் சேய் நாட்டு

5

அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு வல்சி ஆகும்

வெம்மை ஆர் இடை இறத்தல் நுமக்கே

மெய்ம் மலி உவகை ஆகின்று; இவட்கே,

அஞ்சல் என்ற இறை கைவிட்டென,

பைங் கண் யானை வேந்து புறத்து இறுத்தலின்,

10

களையுநர்க் காணாது கலங்கிய உடை மதில்

ஓர் எயின் மன்னன் போல,

அழிவு வந்தன்றால், ஒழிதல் கேட்டே.

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தோழி தலைவனைச் செலவு அழுங்குவித்தது.-எயினந்தையார்

45. நெய்தல்

இவளே, கானல் நண்ணிய காமர் சிறுகுடி,

நீல் நிறப் பெருங் கடல் கலங்க உள்புக்கு

மீன் எறி பரதவர் மகளே; நீயே,

நெடுங் கொடி நுடங்கும் நியம மூதூர்க்

5

கடுந் தேர்ச் செல்வன் காதல் மகனே:

நிணச் சுறா அறுத்த உணக்கல் வேண்டி,

இனப் புள் ஓப்பும் எமக்கு நலன் எவனோ?

புலவு நாறுதும்; செல நின்றீமோ!

பெரு நீர் விளையுள் எம் சிறு நல் வாழ்க்கை

10

நும்மொடு புரைவதோ அன்றே;

எம்மனோரில் செம்மலும் உடைத்தே!

குறை வேண்டிய தலைவனைத்தோழி சேட்படுத்தது.

46. பாலை

வைகல்தோறும் இன்பமும் இளமையும்

எய் கணை நிழலின் கழியும், இவ் உலகத்து;

காணீர் என்றலோ அரிதே; அது நனி

பேணீர் ஆகுவிர்-ஐய! என் தோழி

5

பூண் அணி ஆகம் புலம்ப, பாணர்

அயிர்ப்புக் கொண்டன்ன கொன்றை அம் தீம் கனி,

பறை அறை கடிப்பின், அறை அறையாத் துயல்வர,

வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் அழுவத்து,

எவ்வம் மிகூஉம் அருஞ் சுரம் இறந்து,

10

நன் வாய் அல்லா வாழ்க்கை

மன்னாப் பொருட் பிணிப் பிரிதும் யாம் எனவே.

உரை

பிரிவு உணர்த்திய தலைமகற்குத் தோழி சொல்லியது.

47. குறிஞ்சி

பெருங் களிறு உழுவை அட்டென, இரும் பிடி

உயங்குபிணி வருத்தமொடு இயங்கல் செல்லாது,

நெய்தற் பாசடை புரையும் அம் செவிப்

பைதல்அம் குழவி தழீஇ, ஒய்யென

5

அரும் புண் உறுநரின் வருந்தி வைகும்

கானக நாடற்கு, 'இது என' யான் அது

கூறின் எவனோ-தோழி! வேறு உணர்ந்து,

அணங்கு அறி கழங்கின் கோட்டம் காட்டி,

வெறி என உணர்ந்த உள்ளமொடு மறி அறுத்து,

10

அன்னை அயரும் முருகு நின்

பொன் நேர் பசலைக்கு உதவாமாறே?

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி தலைமகளுக்கு உரைப்பாளாய்ச்சொல்லியது.-நல்வெள்ளியார்

48. பாலை

அன்றை அனைய ஆகி, இன்றும், எம்

கண் உளபோலச் சுழலும்மாதோ-

புல் இதழ்க் கோங்கின் மெல் இதழ்க் குடைப் பூ

வைகுறு மீனின் நினையத் தோன்றி,

5

புறவு அணி கொண்ட பூ நாறு கடத்திடை,

கிடின்என இடிக்கும் கோல் தொடி மறவர்

வடி நவில் அம்பின் வினையர் அஞ்சாது

அமரிடை உறுதர, நீக்கி, நீர்

எமரிடை உறுதர ஒளித்த காடே.

உரை

பிரிவு உணர்த்திய தலைவற்குத் தோழி சொல்லியது.-பாலை பாடிய பெருங்கடுங்கோ

49. நெய்தல்

படு திரை கொழீஇய பால் நிற எக்கர்த்

தொடியோர் மடிந்தெனத் துறை புலம்பின்றே;

முடிவலை முகந்த முடங்கு இறாப் பரவைப்

படு புள் ஓப்பலின் பகல் மாய்ந்தன்றே;

5

கோட்டு மீன் எறிந்த உவகையர் வேட்டம் மடிந்து,

எமரும் அல்கினர்; 'ஏமார்ந்தனம்' எனச்

சென்று நாம் அறியின், எவனோ-தோழி!

மன்றப் புன்னை மாச் சினை நறு வீ

முன்றில் தாழையொடு கமழும்

10

தெண் கடற் சேர்ப்பன் வாழ் சிறு நல் ஊர்க்கே?

உரை

தோழி, தலைமகளை இரவுக்குறி நயப்பித்தது; சிறைப்புறமாகத் தோழி ஆற்றாமை வியந்ததூஉம் ஆம்.-நெய்தல் தத்தனார்

50. மருதம்

அறியாமையின், அன்னை! அஞ்சி,

குழையன் கோதையன் குறும் பைந் தொடியன்

விழவு அயர் துணங்கை தழூஉகம் செல்ல,

நெடு நிமிர் தெருவில் கைபுகு கொடு மிடை

5

நொதுமலாளன் கதுமெனத் தாக்கலின்,

'கேட்போர் உளர்கொல், இல்லைகொல்? போற்று' என,

'யாணது பசலை' என்றனன்; அதன் எதிர்,

'நாண் இலை, எலுவ!' என்று வந்திசினே-

செறுநரும் விழையும் செம்மலோன் என,

10

நறு நுதல் அரிவை! போற்றேன்,

சிறுமை பெருமையின் காணாது துணிந்தே.

உரை

தோழி பாணற்கு வாயில்மறுத்தது.-மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ

53. குறிஞ்சி

யான் அஃது அஞ்சினென் கரப்பவும், தான் அஃது

அறிந்தனள்கொல்லோ? அருளினள்கொல்லோ?

எவன்கொல், தோழி! அன்னை கண்ணியது?-

'வான் உற நிவந்த பெரு மலைக் கவாஅன்,

5

ஆர் கலி வானம் தலைஇ, நடு நாள்

கனை பெயல் பொழிந்தென, கானக் கல் யாற்று

முளி இலை கழித்தன முகிழ் இணரொடு வரும்

விருந்தின் தீம் நீர் மருந்தும் ஆகும்;

தண்ணென உண்டு, கண்ணின் நோக்கி,

10

முனியாது ஆடப் பெறின், இவள்

பனியும் தீர்குவள், செல்க!' என்றோளே!

உரை

வரைவு நீட்டிப்ப, தோழி சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது.-நல்வேட்டனார்

55. குறிஞ்சி

ஓங்கு மலை நாட! ஒழிக, நின் வாய்மை

காம்பு தலைமணந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறி,

உறு பகை பேணாது, இரவின் வந்து, இவள்

பொறி கிளர் ஆகம் புல்ல, தோள் சேர்பு

5

அறுகாற் பறவை அளவு இல மொய்த்தலின்,

கண் கோள் ஆக நோக்கி, 'பண்டும்

இனையையோ?' என வினவினள், யாயே;

அதன் எதிர் சொல்லாளாகி, அல்லாந்து,

என் முகம் நோக்கியோளே: 'அன்னாய்!-

10

யாங்கு உணர்ந்து உய்குவள்கொல்? என, மடுத்த

சாந்த ஞெகிழி காட்டி-

ஈங்கு ஆயினவால்' என்றிசின் யானே.

உரை

வரைவிடை மெலிவு ஆற்றுவிக்கும் தோழி தலைவற்குச் சொல்லியது.-பெருவழுதி

57. குறிஞ்சி

தடங்கோட்டு ஆமான், மடங்கல் மா நிரைக்

குன்ற வேங்கைக் கன்றொடு வதிந்தென,

துஞ்சு பதம் பெற்ற துய்த் தலை மந்தி

கல்லென் சுற்றம் கை கவியாக் குறுகி,

5

வீங்கு சுரை ஞெமுங்க வாங்கி, தீம் பால்

கல்லா வன் பறழ்க் கைந் நிறை பிழியும்

மா மலை நாட! மருட்கை உடைத்தே-

செங் கோல், கொடுங் குரல், சிறு தினை வியன் புனம்

கொய் பதம் குறுகும்காலை, எம்

10

மை ஈர் ஓதி மாண் நலம் தொலைவே!

உரை

செறிப்பு அறிவுறீஇ வரைவு கடாயது.-பொதும்பில் கிழார்

58. நெய்தல்

பெரு முது செல்வர் பொன்னுடைப்புதல்வர்

சிறு தோட் கோத்த செவ் அரிப்பறையின்

கண்ணகத்து எழுதிய குரீஇப் போல,

கோல் கொண்டு அலைப்பப் படீஇயர்மாதோ-

5

வீரை வேண்மான் வெளியன் தித்தன்

முரசு முதல் கொளீஇய மாலை விளக்கின்

வெண் கோடு இயம்ப, நுண் பனி அரும்ப,

கையற வந்த பொழுதொடு மெய் சோர்ந்து,

அவல நெஞ்சினம் பெயர, உயர் திரை

10

நீடு நீர்ப் பனித் துறைச் சேர்ப்பன்

ஓடு தேர் நுண் நுகம் நுழைந்த மாவே!

உரை

பகற்குறி வந்து நீங்கும் தலைமகன் போக்கு நோக்கி, தோழி மாவின்மேல்வைத்துச் சொல்லியது.- முதுகூற்றனார்

60. மருதம்

மலை கண்டன்ன நிலை புணர்நிவப்பின்

பெரு நெற் பல் கூட்டு எருமை உழவ!

கண்படை பெறாஅது, தண் புலர் விடியல்,

கருங் கண் வராஅல் பெருந் தடி மிளிர்வையொடு

5

புகர்வை அரிசிப் பொம்மற் பெருஞ் சோறு

கவர் படு கையை கழும மாந்தி,

நீர் உறு செறுவின் நாறு முடி அழுத்த, நின்

நடுநரொடு சேறிஆயின், அவண்

சாயும் நெய்தலும் ஓம்புமதி; எம்மில்

10

மா இருங் கூந்தல் மடந்தை

ஆய் வளை கூட்டும் அணியுமார் அவையே.

உரை

சிறைப்புறமாக உழவர்க்குச் சொல்லுவாளாய்த் தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-தூங்கலோரியார்

61. குறிஞ்சி

கேளாய், எல்ல தோழி! அல்கல்

வேணவா நலிய, வெய்ய உயிரா,

ஏ மான் பிணையின் வருந்தினெனாக,

துயர் மருங்கு அறிந்தனள் போல, அன்னை,

5

'துஞ்சாயோ, என் குறுமகள்?' என்றலின்,

சொல் வெளிப்படாமை மெல்ல என் நெஞ்சில்,

'படு மழை பொழிந்த பாறை மருங்கில்

சிரல் வாய் உற்ற தளவின், பரல் அவல்,

கான் கெழு நாடற் படர்ந்தோர்க்குக்

10

கண்ணும் படுமோ?' என்றிசின், யானே.

உரை

தலைவன் வரவு உணர்ந்து, தலைவிக்குச் சொல்லுவாளாய்த் தோழி சொல்லியது.-சிறுமோலிகனார்

63. நெய்தல்

உரவுக் கடல் உழந்த பெரு வலைப்பரதவர்

மிகு மீன் உணக்கிய புது மணல் ஆங்கண்,

கல்லென் சேரிப் புலவற் புன்னை

விழவு நாறு விளங்கு இணர் அவிழ்ந்து உடன் கமழும்

5

அழுங்கல் ஊரோ அறன் இன்று; அதனால்,

அறன் இல் அன்னை அருங் கடிப் படுப்ப,

பசலை ஆகி விளிவதுகொல்லோ-

புள் உற ஒசிந்த பூ மயங்கு அள்ளல்

கழிச் சுரம் நிவக்கும் இருஞ் சிறை இவுளி

10

திரை தரு புணரியின் கழூஉம்

மலி திரைச் சேர்ப்பனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?

உரை

அலர் அச்சத்தால்தோழி சிறைப்புறமாகச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-உலோச்சனார்

65. குறிஞ்சி

அமுதம் உண்க, நம் அயல் இலாட்டி!-

கிடங்கில் அன்ன இட்டுக் கரைக் கான் யாற்றுக்

கலங்கும் பாசி நீர் அலைக் கலாவ,

ஒளிறு வெள் அருவி ஒண் துறை மடுத்து,

5

புலியொடு பொருத புண் கூர் யானை

நற் கோடு நயந்த அன்பு இல் கானவர்

விற் சுழிப்பட்ட நாமப் பூசல்

உருமிடைக் கடி இடி கரையும்

பெரு மலை நாடனை 'வரூஉம்' என்றோளே.

உரை

விரிச்சி பெற்றுப்புகன்ற தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது.-கபிலர்

67. நெய்தல்

சேய் விசும்பு இவர்ந்த செழுங் கதிர் மண்டிலம்

மால் வரை மறைய, துறை புலம்பின்றே;

இறவு அருந்தி எழுந்த கருங் கால் வெண் குருகு

வெண் கோட்டு அருஞ் சிறைத் தாஅய், கரைய

5

கருங் கோட்டுப் புன்னை இறைகொண்டனவே;

கணைக் கால் மா மலர் கரப்ப, மல்கு கழித்

துணைச் சுறா வழங்கலும் வழங்கும்; ஆயிடை,

எல் இமிழ் பனிக் கடல், மல்கு சுடர்க் கொளீஇ,

எமரும் வேட்டம் புக்கனர்; அதனால்,

10

தங்கின் எவனோதெய்ய-பொங்கு பிசிர்

முழவு இசைப் புணரி எழுதரும்

உடை கடற் படப்பை எம் உறைவின் ஊர்க்கே?

உரை

பகற்குறி வந்து நீங்கும் தலைமகனைத் தோழி வரைவு கடாயது.-பேரி சாத்தனார்

68. குறிஞ்சி

'விளையாடு ஆயமொடு ஓரை ஆடாது,

இளையோர் இல்லிடத்து இற்செறிந்திருத்தல்

அறனும் அன்றே; ஆக்கமும் தேய்ம்' என-

குறு நுரை சுமந்து, நறு மலர் உந்தி,

5

பொங்கி வரு புது நீர் நெஞ்சு உண ஆடுகம்,

வல்லிதின் வணங்கிச் சொல்லுநர்ப் பெறினே;

'செல்க' என விடுநள்மன்கொல்லோ? எல் உமிழ்ந்து,

உரவு உரும் உரறும் அரை இருள் நடு நாள்,

கொடி நுடங்கு இலங்கின மின்னி,

10

ஆடு மழை இறுத்தன்று, அவர் கோடு உயர் குன்றே.

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி, தலைவிக்கு உரைப்பாளாய்ச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-பிரான் சாத்தனார்

71. பாலை

மன்னாப் பொருட் பிணி முன்னி, 'இன்னதை

வளை அணி முன்கை நின் இகுளைக்கு உணர்த்து' எனப்

பல் மாண் இரத்திர்ஆயின், 'சென்ம்' என,

விடுநள் ஆதலும் உரியள்; விடினே,

5

கண்ணும் நுதலும் நீவி, முன் நின்று,

பிரிதல் வல்லிரோ-ஐய! செல்வர்

வகை அமர் நல் இல் அக இறை உறையும்

வண்ணப் புறவின் செங் காற் சேவல்

வீழ் துணைப் பயிரும் கையறு முரல் குரல்

10

நும் இலள் புலம்பக் கேட்டொறும்

பொம்மல் ஓதி பெரு விதுப்புறவே?

உரை

தலைவனைத் தோழி செலவு அழுங்குவித்தது.-வண்ணப்புறக் கந்தரத்தனார்

72. நெய்தல்

'பேணுப பேணார் பெரியோர்' என்பது

நாணு தக்கன்று அது காணுங்காலை;

உயிர் ஓரன்ன செயிர் தீர் நட்பின்

நினக்கு யான் மறைத்தல் யாவது? மிகப் பெரிது

5

அழிதக்கன்றால் தானே; கொண்கன்,

'யான் யாய் அஞ்சுவல்' எனினும், தான் எற்

பிரிதல் சூழான்மன்னே; இனியே

கானல் ஆயம் அறியினும், 'ஆனாது,

அலர் வந்தன்றுகொல்?' என்னும்; அதனால்,

10

'புலர்வதுகொல், அவன் நட்பு!' எனா

அஞ்சுவல்-தோழி!-என் நெஞ்சத்தானே!

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகத் தலைவிக்கு உரைப்பாளாய்ச்சொல்லியது.-இளம்போதியார்

78. நெய்தல்

கோட் சுறா வழங்கும் வாள் கேழ்இருங் கழி

மணி ஏர் நெய்தல் மா மலர் நிறைய,

பொன் நேர் நுண் தாது புன்னை தூஉம்,

வீழ் தாழ் தாழைப் பூக் கமழ் கானல்,

5

படர் வந்து நலியும் சுடர் செல் மாலை,

நோய் மலி பருவரல் நாம் இவண் உய்கம்;

கேட்டிசின்-வாழி, தோழி!-தெண் கழி

வள் வாய் ஆழி உள் வாய் தோயினும்,

புள்ளு நிமிர்ந்தன்ன பொலம் படைக் கலி மா

10

வலவன் கோல் உற அறியா,

உரவு நீர்ச் சேர்ப்பன், தேர்மணிக் குரலே!

உரை

வரைவு மலிந்தது.-கீரங்கீரனார்

83. குறிஞ்சி

எம் ஊர் வாயில் உண்துறைத் தடைஇய

கடவுள் முது மரத்து, உடன் உறை பழகிய,

தேயா வளை வாய், தெண் கண், கூர் உகிர்,

வாய்ப் பறை அசாஅம், வலி முந்து கூகை!

5

மை ஊன் தெரிந்த நெய் வெண் புழுக்கல்,

எலி வான் சூட்டொடு, மலியப் பேணுதும்;

எஞ்சாக் கொள்கை எம் காதலர் வரல் நசைஇத்

துஞ்சாது அலமரு பொழுதின்,

அஞ்சு வரக் கடுங் குரல் பயிற்றாதீமே.

உரை

இரவுக்குறி வந்த தலைவன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி சொல்லியது.-பெருந்தேவனார்

85. குறிஞ்சி

ஆய் மலர் மழைக் கண் தெண் பனி உறைப்பவும்,

வேய் மருள் பணைத் தோள் விறல் இழை நெகிழவும்,

அம்பல் மூதூர் அரவம் ஆயினும்,

குறு வரி இரும் புலி அஞ்சிக் குறு நடைக்

5

கன்றுடை வேழம் நின்று காத்து அல்கும்,

ஆர் இருள் கடுகிய, அஞ்சு வரு சிறு நெறி

வாரற்கதில்ல-தோழி!-சாரல்

கானவன் எய்த முளவு மான் கொழுங் குறை,

தேம் கமழ் கதுப்பின் கொடிச்சி, கிழங்கொடு

10

காந்தள்அம் சிறுகுடிப் பகுக்கும்

ஓங்கு மலை நாடன், நின் நசையினானே!

உரை

தலைவன் வரவு உணர்ந்த தோழி தலைவிக்கு உரைத்தது.-நல்விளக்கனார்

86. பாலை

அறவர், வாழி-தோழி! மறவர்

வேல் என விரிந்த கதுப்பின் தோல

பாண்டில் ஒப்பின் பகன்றை மலரும்

கடும் பனி அற்சிரம், நடுங்க, காண்தகக்

5

கை வல் வினைவன் தையுபு சொரிந்த

சுரிதக உருவின ஆகிப் பெரிய

கோங்கம் குவி முகை அவிழ, ஈங்கை

நல் தளிர் நயவர நுடங்கும்

முற்றா வேனில் முன்னி வந்தோரே!

உரை

குறித்த பருவத்தின்வினைமுடித்து வந்தமை கேட்ட தோழி தலைவிக்கு உரைத்தது.-நக்கீரர்

88. குறிஞ்சி

யாம் செய் தொல் வினைக்கு எவன்பேதுற்றனை?

வருந்தல்; வாழி!-தோழி!-யாம் சென்று

உரைத்தனம் வருகம்; எழுமதி; புணர்திரைக்

கடல் விளை அமுதம் பெயற்கு ஏற்றாஅங்கு

5

உருகி உகுதல் அஞ்சுவல்; உதுக்காண்-

தம்மோன் கொடுமை நம் வயின் எற்றி,

நயம் பெரிது உடைமையின் தாங்கல் செல்லாது,

கண்ணீர் அருவியாக

அழுமே, தோழி! அவர் பழம் முதிர் குன்றே.

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி, தலைவிக்கு உரைப்பாளாய்ச்சொல்லியது.-நல்லந்துவனார்

89. முல்லை

கொண்டல் ஆற்றி விண்தலைச்செறீஇயர்,

திரைப் பிதிர் கடுப்ப முகடு உகந்து ஏறி,

நிரைத்து நிறை கொண்ட கமஞ் சூல் மா மழை

அழி துளி கழிப்பிய வழி பெயற் கடை நாள்,

5

இரும் பனிப் பருவத்த மயிர்க் காய் உழுந்தின்

அகல் இலை அகல வீசி, அகலாது

அல்கலும் அலைக்கும் நல்கா வாடை,

பரும யானை அயா உயிர்த்தாஅங்கு,

இன்னும் வருமே-தோழி!-வாரா

10

வன்கணாளரோடு இயைந்த

புன்கண் மாலையும் புலம்பும் முந்துறுத்தே!

உரை

'பொருள் முற்றி மறுத்தந்தான்' எனக் கேட்ட தோழி தலைவிக்கு உரைத்தது.-இளம் புல்லூர்க் காவிதி

90. மருதம்

ஆடு இயல் விழவின் அழுங்கல் மூதூர்,

உடையோர் பன்மையின் பெருங் கை தூவா,

வறன் இல் புலைத்தி எல்லித் தோய்த்த

புகாப் புகர் கொண்ட புன் பூங் கலிங்கமொடு

5

வாடா மாலை துயல்வர, ஓடி,

பெருங் கயிறு நாலும் இரும் பனம் பிணையல்

பூங் கண் ஆயம் ஊக்க, ஊங்காள்,

அழுதனள் பெயரும் அம் சில் ஓதி,

நல்கூர் பெண்டின், சில் வளைக் குறுமகள்

10

ஊசல் உறு தொழில் பூசல் கூட்டா

நயன் இல் மாக்களொடு கெழீஇ,

பயன் இன்று அம்ம, இவ் வேந்துடை அவையே!

உரை

தோழி, தலைமகளுக்கு உரைப்பாளாய், பாணனை நெருங்கி வாயில்மறுத்தது.-அஞ்சில் அஞ்சியார்

91. நெய்தல்

நீ உணர்ந்தனையே-தோழி!-வீ உகப்

புன்னை பூத்த இன் நிழல் உயர் கரைப்

பாடு இமிழ் பனிக் கடல் துழைஇ, பெடையோடு

உடங்கு இரை தேரும் தடந் தாள் நாரை

5

ஐய சிறு கண் செங் கடைச் சிறு மீன்,

மேக்கு உயர் சினையின் மீமிசைக் குடம்பை,

கானல் அம் படப்பை ஆனா வண் மகிழ்ப்

பெரு நல் ஈகை நம் சிறு குடிப் பொலிய,

10

புள் உயிர்க் கொட்பின் வள் உயிர் மணித் தார்க்

கடு மாப் பூண்ட நெடுந் தேர்

நெடு நீர்ச் சேர்ப்பன் பகல் இவண் வரவே?

உரை

தோழி, தலைமகட்கு வரைவு மலிந்து உரைத்தது.-பிசிராந்தையார்

92. பாலை

உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-துணையொடு

வேனில் ஓதி பாடு நடை வழலை

வரி மரல் நுகும்பின் வாடி, அவண

வறன் பொருந்து குன்றத்து உச்சி கவாஅன்

5

வேட்டச் சீறூர் அகன் கண் கேணிப்

பய நிரைக்கு எடுத்த மணி நீர்ப் பத்தர்,

புன் தலை மடப் பிடி கன்றோடு ஆர,

வில் கடிந்து ஊட்டின பெயரும்

கொல் களிற்று ஒருத்தல் சுரன் இறந்தோரே!

உரை

பிரிவிடை வேறுபட்ட கிழத்திக்குத் தோழி சொல்லியது.

93. குறிஞ்சி

'பிரசம் தூங்க, பெரும் பழம் துணர,

வரை வெள் அருவி மாலையின் இழிதர,

கூலம் எல்லாம் புலம்புஉக, நாளும்

மல்லற்று அம்ம, இம் மலை கெழு வெற்பு!' எனப்

5

பிரிந்தோர் இரங்கும் பெருங் கல் நாட!

செல்கம்; எழுமோ; சிறக்க, நின் ஊழி!

மருங்கு மறைத்த திருந்து இழைப் பணைத் தோள்,

நல்கூர் நுசுப்பின், மெல் இயல், குறுமகள்

பூண் தாழ் ஆகம் நாண் அட வருந்திய

10

பழங்கண் மாமையும் உடைய; தழங்கு குரல்

மயிர்க் கண் முரசினோரும் முன்

உயிர்க் குறியெதிர்ப்பை பெறல் அருங்குரைத்தே.

உரை

வரைவு கடாயது.-மலையனார்

98. குறிஞ்சி

எய்ம் முள் அன்ன பரூஉ மயிர்எருத்தின்

செய்ய்ம்ம் மேவல் சிறு கட் பன்றி

ஓங்கு மலை வியன் புனம் படீஇயர், வீங்கு பொறி

நூழை நுழையும் பொழுதில், தாழாது

5

பாங்கர்ப் பக்கத்துப் பல்லி பட்டென,

மெல்லமெல்லப் பிறக்கே பெயர்ந்து, தன்

கல் அளைப் பள்ளி வதியும் நாடன்!

எந்தை ஓம்பும் கடியுடை வியல் நகர்த்

துஞ்சாக் காவலர் இகழ் பதம் நோக்கி,

10

இரவின் வரூஉம் அதனினும் கொடிதே-

வைகலும் பொருந்தல் ஒல்லாக்

கண்ணொடு, வாரா என் நார் இல் நெஞ்சே!

உரை

இரவுக்குறி வந்து ஒழுகும்தலைவனைத் தோழி வரைவு கடாயது.-உக்கிரப் பெருவழுதி

99. முல்லை

'நீர் அற வறந்த நிரம்பா நீள்இடை,

துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர் உருப்பின்,

அஞ்சுவரப் பனிக்கும் வெஞ் சுரம் இறந்தோர்

தாம் வரத் தெளித்த பருவம் காண்வர

5

இதுவோ?' என்றிசின்-மடந்தை!-மதி இன்று,

மறந்து கடல் முகந்த கமஞ் சூல் மா மழை

பொறுத்தல்செல்லாது இறுத்த வண் பெயல்

கார் என்று அயர்ந்த உள்ளமொடு, தேர்வு இல-

பிடவமும், கொன்றையும் கோடலும்-

10

மடவ ஆகலின், மலர்ந்தன பலவே.

உரை

பருவம் கண்டு ஆற்றாளாய தலைவியைத் தோழி, 'பருவம் அன்று' என்று வற்புறுத்தியது.-இளந்திரையனார்

108. குறிஞ்சி

மலை அயற் கலித்த மை ஆர் ஏனல்

துணையின் தீர்ந்த கடுங்கண் யானை

அணையக் கண்ட அம் குடிக் குறவர்,

கணையர், கிணையர், கை புனை கவணர்,

5

விளியர், புறக்குடி ஆர்க்கும் நாட!

பழகிய பகையும் பிரிவு இன்னாதே;

முகை ஏர் இலங்கு எயிற்று இன் நகை மடந்தை

சுடர் புரை திரு நுதல் பசப்ப,

தொடர்பு யாங்கு விட்டனை? நோகோ யானே!

உரை

வரையாது நெடுங் காலம்வந்து ஒழுகலாற்றாளாய தோழி, தலைமகளது ஆற்றாமை கூறி வரைவு கடாயது.

111. நெய்தல்

அத்த இருப்பைப் பூவின் அன்ன

துய்த் தலை இறவொடு தொகை மீன் பெறீஇயர்,

வரி வலைப் பரதவர் கரு வினைச் சிறாஅர்,

மரல் மேற்கொண்டு மான் கணம் தகைமார்

5

வெந் திறல் இளையவர் வேட்டு எழுந்தாங்கு,

திமில் மேற்கொண்டு, திரைச் சுரம் நீந்தி,

வாள் வாய்ச் சுறவொடு வய மீன் கெண்டி,

நிணம் பெய் தோணியர் இகு மணல் இழிதரும்

பெருங் கழிப் பாக்கம் கல்லென

10

வருமே-தோழி!-கொண்கன் தேரே.

உரை

விரிச்சி பெற்றுப்புகன்ற தோழி தலைவிக்கு உரைத்தது.

112. குறிஞ்சி

விருந்து எவன்செய்கோ-தோழி!-சாரல்

அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கைச்

சுரும்பு இமிர் அடுக்கம் புலம்பக் களிறு அட்டு,

உரும்பு இல் உள்ளத்து அரிமா வழங்கும்

5

பெருங் கல் நாடன் வரவு அறிந்து, விரும்பி,

மாக் கடல் முகந்து, மணி நிறத்து அருவித்

தாழ் நீர் நனந் தலை அழுந்து படப் பாஅய்,

மலை இமைப்பது போல் மின்னி,

சிலை வல் ஏற்றொடு செறிந்த இம் மழைக்கே?

உரை

பருவ வரவின்கண்ஆற்றாளாய தலைவியைத் தோழி வற்புறுத்தியது.-பெருங்குன்றூர் கிழார்

114. குறிஞ்சி

வெண் கோடு கொண்டு வியல் அறை வைப்பவும்,

பச்சூன் கெண்டி வள் உகிர் முணக்கவும்,

மறுகுதொறு புலாவும் சிறுகுடி அரவம்

வைகிக் கேட்டுப் பையாந்திசினே;

5

அளிதோ தானே-தோழி!-அல்கல்

வந்தோன்மன்ற குன்ற நாடன்;

துளி பெயல் பொறித்த புள்ளித் தொல் கரை

பொரு திரை நிவப்பின் வரும் யாறு அஞ்சுவல்;

ஈர்ங் குரல் உருமின் ஆர் கலி நல் ஏறு

10

பாம்பு கவின் அழிக்கும் ஓங்கு வரை பொத்தி,

மையல் மடப் பிடி இனைய,

கை ஊன்றுபு இழிதரு களிறு எறிந்தன்றே.

உரை

ஆறு பார்த்து உற்ற அச்சத்தால் தோழி தலைவிக்கு உரைப்பாளாய், சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது.- தொல்கபிலர்

115. முல்லை

மலர்ந்த பொய்கைப் பூக் குற்று அழுங்க

அயர்ந்த ஆயம் கண் இனிது படீஇயர்,

அன்னையும் சிறிது தணிந்து உயிரினள்; 'இன் நீர்த்

தடங் கடல் வாயில் உண்டு, சில் நீர்' என,

5

மயில் அடி இலைய மாக் குரல் நொச்சி

மனை நடு மௌவலொடு ஊழ் முகை அவிழ,

கார் எதிர்ந்தன்றால், காலை; காதலர்

தவச் சேய் நாட்டர்ஆயினும், மிகப் பேர்

அன்பினர்-வாழி, தோழி!-நன் புகழ்

10

உலப்பு இன்று பெறினும் தவிரலர்;

கேட்டிசின் அல்லெனோ, விசும்பின் தகவே?

உரை

பிரிவிடை ஆற்றாளாய தலைமகளைத் தோழி பருவம் காட்டி வற்புறுத்தியது.

119. குறிஞ்சி

தினை உண் கேழல் இரிய, புனவன்

சிறு பொறி மாட்டிய பெருங் கல் அடாஅர்,

ஒண் கேழ் வயப் புலி படூஉம் நாடன்

ஆர் தர வந்தனன் ஆயினும், படப்பை

5

இன் முசுப் பெருங் கலை நன் மேயல் ஆரும்

பல் மலர்க் கான் யாற்று உம்பர், கருங் கலை

கடும்பு ஆட்டு வருடையொடு தாவன உகளும்

பெரு வரை நீழல் வருகுவன், குளவியொடு

கூதளம் ததைந்த கண்ணியன்; யாவதும்

10

முயங்கல் பெறுகுவன் அல்லன்;

புலவி கொளீஇயர், தன் மலையினும் பெரிதே.

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-பெருங்குன்றூர்கிழார்

122. குறிஞ்சி

இருங் கல் அடுக்கத்து என்னையர் உழுத

கருங் கால் செந்தினை கடியுமுண்டென;

கல்லக வரைப்பில் கான் கெழு சிறுகுடி

மெல் அவல் மருங்கின் மௌவலும் அரும்பின;

5

'நரை உரும் உரறும் நாம நள் இருள்

வரையக நாடன் வரூஉம் என்பது

உண்டுகொல்? அன்றுகொல்? யாதுகொல் மற்று?' என

நின்று, மதி வல் உள்ளமொடு மறைந்தவை ஆடி,

அன்னையும் அமரா முகத்தினள்; நின்னொடு

10

நீயே சூழ்தல் வேண்டும்-

பூ வேய் கண்ணி!-அது பொருந்துமாறே.

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி தலைவிக்கு உரைப்பாளாய்த் தலைவன் கேட்பச்சொல்லியது.-செங்கண்ணனார்

123. நெய்தல்

உரையாய்-வாழி, தோழி!-இருங் கழி

இரை ஆர் குருகின் நிரை பறைத் தொழுதி

வாங்கு மடற் குடம்பை, தூங்கு இருள் துவன்றும்

பெண்ணை ஓங்கிய வெண் மணற் படப்பை,

5

கானல் ஆயமொடு காலைக் குற்ற

கள் கமழ் அலர தண் நறுங் காவி

அம் பகை நெறித் தழை அணிபெறத் தைஇ,

வரி புனை சிற்றில் பரி சிறந்து ஓடி,

புலவுத் திரை உதைத்த கொடுந் தாட் கண்டல்

10

சேர்ப்பு ஏர் ஈர் அளை அலவன் பார்க்கும்

சிறு விளையாடலும் அழுங்கி,

நினைக்குறு பெருந் துயரம் ஆகிய நோயே.

உரை

தலைவன்சிறைப்புறத்தானாக, தோழி தலைவிக்கு உரைப்பாளாய்ச்சொல்லியது.- காஞ்சிப் புலவனார்

124. நெய்தல்

ஒன்று இல் காலை அன்றில் போலப்

புலம்பு கொண்டு உறையும் புன்கண் வாழ்க்கை

யானும் ஆற்றேன்; அதுதானும் வந்தன்று-

நீங்கல்; வாழியர்; ஐய!-ஈங்கை

5

முகை வீ அதிரல் மோட்டு மணல் எக்கர்,

நவ்வி நோன் குளம்பு அழுந்தென, வெள்ளி

உருக்குறு கொள்கலம் கடுப்ப, விருப்புறத்

தெண் நீர்க் குமிழி இழிதரும்

தண்ணீர் ததைஇ நின்ற பொழுதே.

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தோழி தலைவற்கு உரைத்தது.-மோசி கண்ணத்தனார்

125.குறிஞ்சி

'இரை தேர் எண்கின் பகு வாய் ஏற்றை

கொடு வரிப் புற்றம் வாய்ப்ப வாங்கி,

நல் அரா நடுங்க உரறி, கொல்லன்

ஊது உலைக் குருகின் உள் உயிர்த்து, அகழும்

5

நடு நாள் வருதல் அஞ்சுதும் யாம்' என,

வரைந்து வரல் இரக்குவம் ஆயின், நம் மலை

நல் நாள் வதுவை கூடி, நீடு இன்று

நம்மொடு செல்வர்மன்-தோழி!-மெல்ல

வேங்கைக் கண்ணியர் எருது எறி களமர்

10

நிலம் கண்டன்ன அகன் கண் பாசறை,

மென் தினை நெடும் போர் புரிமார்

துஞ்சு களிறு எடுப்பும் தம் பெருங் கல் நாட்டே.

உரை

வரைவு நீட்டிப்ப, ஆற்றாளாய தலைவியைத் தோழி வற்புறுத்தியது.

127. நெய்தல்

இருங் கழி துழைஇய ஈர்ம் புற நாரை

இற எறி திவலையின் பனிக்கும் பாக்கத்து,

உவன் வரின், எவனோ?-பாண!-பேதை

கொழு மீன் ஆர்கைச் செழு நகர் நிறைந்த

5

கல்லாக் கதவர் தன் ஐயர் ஆகவும்,

வண்டல் ஆயமொடு பண்டு தான் ஆடிய

ஈனாப் பாவை தலையிட்டு ஓரும்,

'மெல்லம் புலம்பன் அன்றியும்,

செல்வாம்' என்னும், 'கானலானே'.

உரை

பாணற்குத் தோழி வாயில் மறுத்தது.-சீத்தலைச் சாத்தனார்

129. குறிஞ்சி

பெரு நகை கேளாய், தோழி! காதலர்

ஒரு நாள் கழியினும் உயிர் வேறுபடூஉம்

பொம்மல் ஓதி! நம் இவண் ஒழியச்

செல்ப என்ப, தாமே; சென்று,

5

தம் வினை முற்றி வரூஉம் வரை, நம் மனை

வாழ்தும் என்ப, நாமே, அதன்தலை-

கேழ் கிளர் உத்தி அரவுத் தலை பனிப்ப,

படு மழை உருமின் உரற்று குரல்

நடு நாள் யாமத்தும் தமியம் கேட்டே.

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தோழி, தலைமகளை முகம் புக்கது.-ஒளவையார்

131. நெய்தல்

ஆடிய தொழிலும், அல்கிய பொழிலும்,

உள்ளல் ஆகா உயவு நெஞ்சமொடு

ஊடலும் உடையமோ-உயர் மணற் சேர்ப்ப!

திரை முதிர் அரைய தடந் தாள் தாழைச்

5

சுறவு மருப்பு அன்ன முட் தோடு ஒசிய,

இறவு ஆர் இனக் குருகு இறைகொள இருக்கும்,

நறவு மகிழ் இருக்கை நல் தேர்ப் பெரியன்,

கள் கமழ், பொறையாறு அன்ன என்

நல் தோள் நெகிழ மறத்தல், நுமக்கே?

உரை

மணமனையில் பிற்றை ஞான்று புக்க தோழியைத் தலைவன், 'வேறுபடாமை ஆற்றுவித்தாய்; பெரியை காண்' என்றாற்குத் தோழி சொல்லியது.-உலோச்சனார்

132. நெய்தல்

பேர் ஊர் துஞ்சும்; யாரும் இல்லை;

திருந்து வாய்ச் சுறவம் நீர் கான்று, ஒய்யெனப்

பெருந் தெரு உதிர்தரு பெயலுறு தண் வளி

போர் அமை கதவப் புரை தொறும் தூவ,

5

கூர் எயிற்று எகினம் நடுங்கும் நல் நகர்ப்

பயில்படை நிவந்த பல் பூஞ் சேக்கை

அயலும் மாண் சிறையதுவே; அதன்தலை,

'காப்புடை வாயில் போற்று, ஓ' என்னும்

யாமம் கொள்பவர் நெடு நா ஒண் மணி

10

ஒன்று எறி பாணியின் இரட்டும்;

இன்றுகொல், அளியேன் பொன்றும் நாளே?

உரை

காப்பு மிகுதிக்கண்ஆற்றாளாகிய தலைவிக்குத் தோழி சொல்லியது.

134. குறிஞ்சி

'இனிதின் இனிது தலைப்படும்' என்பது

இதுகொல்?-வாழி, தோழி!-காதலர்

வரு குறி செய்த வரையகச் சிறு தினைச்

செவ் வாய்ப் பாசினம் கடீஇயர், 'கொடிச்சி!

5

அவ் வாய்த் தட்டையொடு அவணை ஆக!' என,

ஏயள்மன் யாயும்; நுந்தை, 'வாழியர்,

அம் மா மேனி நிரை தொடிக் குறுமகள்!

செல்லாயோ; நின் முள் எயிறு உண்கு' என,

மெல்லிய இனிய கூறலின், யான் அஃது

10

ஒல்லேன் போல உரையாடுவலே!

உரை

'இற்செறிப்பார்' என ஆற்றாளாய தலைவியை, அஃது இலர் என்பது பட, தோழி சொல்லியது.

135. நெய்தல்

தூங்கல் ஓலை ஓங்கு மடற் பெண்ணை

மா அரை புதைத்த மணல் மலி முன்றில்,

வரையாத் தாரம் வரு விருந்து அயரும்

தண் குடி வாழ்நர் அம் குடிச் சீறூர்

5

இனிது மன்றம்ம தானே-பனி படு

பல் சுரம் உழந்த நல்கூர் பரிய,

முழங்கு திரைப் புது மணல் அழுந்தக் கொட்கும்,

வால் உளைப் பொலிந்த, புரவித்

தேரோர் நம்மொடு நகாஅ ஊங்கே.

உரை

'வரைவு நீட்டிப்ப அலர்ஆம்' எனக் கவன்ற தோழி சிறைப்புறமாகச்சொல்லியது.-கதப்பிள்ளையார்

136. குறிஞ்சி

திருந்து கோல் எல் வளை வேண்டி யான் அழவும்,

அரும் பிணி உறுநர்க்கு, வேட்டது கொடாஅது,

மருந்து ஆய்ந்து கொடுத்த அறவோன் போல,

என்னை-வாழிய, பலவே!-பன்னிய

5

மலை கெழு நாடனொடு நம்மிடைச் சிறிய

தலைப்பிரிவு உண்மை அறிவான் போல,

நீப்ப நீங்காது, வரின் வரை அமைந்து,

தோள் பழி மறைக்கும் உதவிப்

போக்கு இல் பொலந் தொடி செறீஇயோனே.

உரை

சிறைப்புறமாகத்தலைவி தோழிக்கு உரைத்தது.-நற்றங் கொற்றனார்

138. நெய்தல்

உவர் விளை உப்பின் குன்று போல்குப்பை

மலை உய்த்துப் பகரும், நிலையா வாழ்க்கை,

கணம் கொள் உமணர் உயங்குவயின் ஒழித்த

பண் அழி பழம் பார் வெண் குருகு ஈனும்

5

தண்ணம் துறைவன், முன் நாள், நம்மொடு

பாசடைக் கலித்த கணைக் கால் நெய்தல்

பூவுடன் நெறிதரு தொடலை தைஇ,

கண் அறிவுடைமை அல்லது, நுண் வினை

இழை அணி அல்குல் விழவு ஆடு மகளிர்

10

முழங்கு திரை இன் சீர் தூங்கும்

அழுங்கல் மூதூர் அறிந்தன்றோ இன்றே.

உரை

'அலர் ஆயிற்று' என ஆற்றாளாய தலைமகட்குத் தலைவன் சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லியது.-அம்மூவனார்

145. நெய்தல்

இருங் கழி பொருத ஈர வெண் மணல்

மாக் கொடி அடும்பின் மா இதழ் அலரி

கூந்தல் மகளிர் கோதைக் கூட்டும்

காமர் கொண்கன், நாம் வெங் கேண்மை

5

ஐது ஏய்ந்தில்லா ஊங்கும், நம்மொடு

புணர்ந்தனன் போல உணரக் கூறி,

'தான் யாங்கு?' என்னும் அறன் இல் அன்னை;

யான் எழில் அறிதலும் உரியள் நீயும்; நம்

பராரைப் புன்னைச் சேரி, மெல்ல,

10

நள்ளென் கங்குலும், வருமரோ-

அம்ம வாழி!-தோழி அவர் தேர் மணிக் குரலே!

உரை

இரவுக்குறி வந்து தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி வரைவுகடாயது.-நம்பி குட்டுவன்

147. குறிஞ்சி

யாங்கு ஆகுவமோ-'அணி நுதற் குறுமகள்!

தேம் படு சாரற் சிறு தினைப் பெருங் குரல்

செவ் வாய்ப் பைங் கிளி கவர, நீ மற்று

எவ் வாய்ச் சென்றனை, அவண்?' எனக் கூறி,

5

அன்னை ஆனாள் கழற, முன் நின்று,

'அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை நாடனை

அறியலும் அறியேன்; காண்டலும் இலனே;

வெதிர் புனை தட்டையேன் மலர் பூக் கொய்து,

சுனை பாய்ந்து ஆடிற்றும் இலன்' என நினைவிலை

10

பொய்யல், அந்தோ! வாய்த்தனை? அது கேட்டு,

தலை இறைஞ்சினளே அன்னை;

செலவு ஒழிந்தனையால், அளியை நீ, புனத்தே?

உரை

சிறைப்புறமாகத்தோழி சொல்லியது.-கொள்ளம்பக்கனார்

148. பாலை

வண்ணம் நோக்கியும், மென் மொழி கூறியும்,

'நீ அவண் வருதல் ஆற்றாய்' எனத் தாம்

தொடங்கி ஆள்வினைப் பிரிந்தோர், இன்றே,

நெடுங் கயம் புரிந்த நீர் இல் நீள் இடை,

5

செங் கால் மராஅத்து அம் புடைப் பொருந்தி,

கல் அளைச் செறிந்த வள் உகிர்ப் பிணவின்

இன் புனிற்று இடும்பை தீர, சினம் சிறந்து,

செங் கண் இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை

10

உயர் மருப்பு ஒருத்தல் புகர் முகம் பாயும்

அருஞ் சுரம் இறப்ப என்ப;

வருந்தேன்-தோழி!-வாய்க்க, அவர் செலவே!

உரை

பிரிவுணர்ந்து வேறுபட்ட தலைவியைத் தோழி வற்புறீஇயது.-கள்ளம்பாளனார்

149. நெய்தல்

சிலரும் பலரும் கடைக்கண் நோக்கி,

மூக்கின் உச்சிச் சுட்டு விரல் சேர்த்தி,

மறுகில் பெண்டிர் அம்பல் தூற்ற,

சிறு கோல் வலந்தனள் அன்னை அலைப்ப,

5

அலந்தனென் வாழி-தோழி!-கானல்

புது மலர் தீண்டிய பூ நாறு குரூஉச் சுவல்

கடு மான் பரிய கதழ் பரி கடைஇ,

நடு நாள் வரூஉம் இயல் தேர்க் கொண்கனொடு

செலவு அயர்ந்திசினால், யானே;

10

அலர் சுமந்து ஒழிக, இவ் அழுங்கல் ஊரே!

உரை

தோழி தலைவியை உடன்போக்கு வலித்தது; சிறைப்புறமாகச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.- உலோச்சனார்

151. குறிஞ்சி

நல் நுதல் பசப்பினும், பெருந் தோள் நெகிழினும்,

கொல் முரண் இரும் புலி அரும் புழைத் தாக்கிச்

செம் மறுக் கொண்ட வெண் கோட்டு யானை

கல் மிசை அருவியின் கழூஉஞ் சாரல்

5

வாரற்கதில்ல-தோழி!-கடுவன்,

முறி ஆர் பெருங் கிளை அறிதல் அஞ்சி,

கறி வளர் அடுக்கத்து, களவினில் புணர்ந்த

செம் முக மந்தி செய்குறி, கருங் கால்

பொன் இணர் வேங்கைப் பூஞ் சினைச் செலீஇயர்,

10

குண்டு நீர் நெடுஞ் சுனை நோக்கிக் கவிழ்ந்து, தன்

புன் தலைப் பாறு மயிர் திருத்தும்

குன்ற நாடன் இரவினானே!

உரை

இரவுக்குறிச்சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லியது.-இளநாகனார்

154. குறிஞ்சி

கானமும் கம்மென்றன்றே; வானமும்

வரை கிழிப்பன்ன மை இருள் பரப்பி,

பல் குரல் எழிலி பாடு ஓவாதே;

மஞ்சு தவழ் இறும்பில் களிறு வலம் படுத்த

5

வெஞ் சின உழுவைப் பேழ் வாய் ஏற்றை

அஞ்சுதக உரறும்; ஓசை கேளாது

துஞ்சுதியோ-இல, தூவிலாட்டி!-

பேர் அஞர் பொருத புகர் படு நெஞ்சம்

நீர் அடு நெருப்பின் தணிய, இன்று அவர்

10

வாரார் ஆயினோ நன்றே; சாரல்

விலங்கு மலை ஆர் ஆறு உள்ளுதொறும்,

நிலம் பரந்து ஒழுகும், என் நிறை இல் நெஞ்சே?

உரை

இரவுக்குறித் தலைவன்சிறைப்புறமாக வரைவு கடாயது.- நல்லாவூர் கிழார்

158. குறிஞ்சி

அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்,

யானோ காணேன்-அதுதான் கரந்தே,

கல் அதர் மன்னும் கால் கொல்லும்மே;

கனை இருள் மன்னும் கண் கொல்லும்மே-

5

விடர் முகைச் செறிந்த வெஞ் சின இரும் புலி

புகர் முக வேழம் புலம்பத் தாக்கி,

குருதி பருகிய கொழுங் கவுட் கய வாய்

வேங்கை முதலொடு துடைக்கும்

ஓங்கு மலை நாடன் வரூஉம் ஆறே.

உரை

ஆறு பார்த்து உற்ற அச்சத்தால் சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது.-வெள்ளைக்குடி நாகனார்

159. நெய்தல்

மணி துணிந்தன்ன மா இரும் பரப்பின்

உரவுத் திரை கொழீஇய பூ மலி பெருந் துறை,

நிலவுக் குவித்தன்ன மோட்டு மணல் இடிகரை,

கோடு துணர்ந்தன்ன குருகு ஒழுக்கு எண்ணி,

5

எல்லை கழிப்பினம்ஆயின், மெல்ல

வளி சீத்து வரித்த புன்னை முன்றில்,

கொழு மீன் ஆர்கைச் செழு நகர்ச் செலீஇய,

'எழு' எனின், அவளும் ஒல்லாள்; யாமும்,

'ஒழி' என அல்லம் ஆயினம்; யாமத்து,

10

உடைதிரை ஒலியின் துஞ்சும் மலி கடற்

சில் குடிப் பாக்கம் கல்லென

அல்குவதாக, நீ அமர்ந்த தேரே!

உரை

தலைவியின் ஆற்றாமையும் உலகியலும் கூறி, வரைவு கடாயது.-கண்ணம்புல்லனார்

163. நெய்தல்

உயிர்த்தனவாகுக, அளிய, நாளும்-

அயிர்த் துகள் முகந்த ஆனா ஊதையொடு

எல்லியும் இரவும் என்னாது, கல்லெனக்

கறங்கு இசை இன மணி கைபுணர்ந்து ஒலிப்ப,

5

நிலவுத் தவழ் மணற் கோடு ஏறிச் செலவர,

இன்று என் நெஞ்சம் போல, தொன்று, நனி

வருந்துமன்; அளிய தாமே: பெருங் கடல்

நீல் நிறப் புன்னைத் தமி ஒண் கைதை,

வானம் மூழ்கிய வயங்கு ஒளி நெடுஞ் சுடர்க்

10

கதிர் காய்ந்து எழுந்து அகம் கனலி ஞாயிற்று

வைகுறு வனப்பின், தோன்றும்

கைதைஅம் கானல் துறைவன் மாவே!

உரை

வரைவு மலிந்து சொல்லியது.

164. பாலை

'உறை துறந்திருந்த புறவில், தனாது

செங் கதிர்ச் செல்வன் தெறுதலின், மண் பக,

உலகு மிக வருந்தி உயாவுறுகாலைச்

சென்றனர் ஆயினும், நன்று செய்தனர்' எனச்

5

சொல்லின் தெளிப்பவும், தெளிதல் செல்லாய்-

செங்கோல் வாளிக் கொடு வில் ஆடவர்

வம்ப மாக்கள் உயிர்த் திறம் பெயர்த்தென,

வெங் கடற்று அடை முதல் படு முடை தழீஇ,

உறு பசிக் குறு நரி குறுகல் செல்லாது

10

மாறு புறக்கொடுக்கும் அத்தம்,

ஊறு இலராகுதல் உள்ளாமாறே.

உரை

பொருள் முடித்து வந்தான் என்பது, வாயில்கள்வாய்க் கேட்ட தோழி தலைவிக்குஉரைத்தது.

165. குறிஞ்சி

அமர்க் கண் ஆமான் அரு நிறம் முள்காது

பணைத்த பகழிப் போக்கு நினைந்து, கானவன்,

'அணங்கொடு நின்றது மலை, வான் கொள்க' எனக்

கடவுள் ஓங்கு வரை பேண்மார், வேட்டு எழுந்து,

5

கிளையொடு மகிழும் குன்ற நாடன்

அடைதரும்தோறும், அருமை தனக்கு உரைப்ப,

'நப் புணர்வு இல்லா நயன் இலோர் நட்பு

அன்ன ஆகுக' என்னான்;

ஒல்காது ஒழி; மிகப் பல்கின தூதே.

உரை

நொதுமலர் வரையும் பருவத்து, தோழி தலைவிக்கு அறத்தொடு நிலை பயப்பச் சொல்லியது; வரைவு மலிந்ததூஉம் ஆம்.

167. நெய்தல்

கருங் கோட்டுப் புன்னைக் குடக்கு வாங்கு பெருஞ் சினை

விருந்தின் வெண் குருகு ஆர்ப்பின், ஆஅய்

வண் மகிழ் நாளவைப் பரிசில் பெற்ற

பண் அமை நெடுந் தேர்ப் பாணியின், ஒலிக்கும்

5

தண்ணம் துறைவன் தூதொடும் வந்த

பயன் தெரி பனுவற் பை தீர் பாண!

நின் வாய்ப் பணி மொழி களையா-பல் மாண்

புது வீ ஞாழலொடு புன்னை தாஅம்

மணம் கமழ் கானல், மாண் நலம் இழந்த

10

இறை ஏர் எல் வளைக் குறுமகள்

பிறை ஏர் திரு நுதல் பாஅய பசப்பே.

உரை

தோழி பாணற்கு வாயில் மறுத்தது; தூதொடு வந்த பாணற்குச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.

168. குறிஞ்சி

சுரும்பு உண விரிந்த கருங் கால் வேங்கைப்

பெருஞ் சினைத் தொடுத்த கொழுங் கண் இறாஅல்,

புள்ளுற்றுக் கசிந்த தீம் தேன் கல் அளைக்

குறக் குறுமாக்கள் உண்ட மிச்சிலைப்

5

புன் தலை மந்தி வன் பறழ் நக்கும்

நன் மலை நாட! பண்பு எனப் படுமோ-

நின் நயந்து உறைவி இன் உயிர் உள்ளாய்,

அணங்குடை அரவின் ஆர் இருள் நடு நாள்,

மை படு சிறு நெறி எஃகு துணை ஆக

10

ஆரம் கமழும் மார்பினை,

சாரற் சிறுகுடி ஈங்கு நீ வரலே?

உரை

தோழி இரவுக்குறி மறுத்தது.

170. மருதம்

மடக் கண், தகரக் கூந்தல், பணைத் தோள்,

வார்ந்த வால் எயிற்று, சேர்ந்து செறி குறங்கின்,

பிணையல் அம் தழை தைஇ, துணையிலள்

விழவுக் களம் பொலிய வந்து நின்றனளே;

5

எழுமினோ எழுமின், எம் கொழுநற் காக்கம்;

ஆரியர் துவன்றிய பேர் இசை முள்ளூர்,

பலர் உடன் கழித்த ஒள் வாள் மலையனது

ஒரு வேற்கு ஓடியாங்கு, நம்

பன்மையது எவனோ, இவள் வன்மை தலைப்படினே?

உரை

தோழி விறலிக்கு வாயில் மறுத்தது.

171. பாலை

நீர் நசைக்கு ஊக்கிய உயவல் யானை

வேனிற் குன்றத்து வெவ் வரைக் கவாஅன்

நிலம் செல, செல்லாக் கயந் தலைக் குழவி

சேரி அம் பெண்டிர் நெஞ்சத்து எறிய

5

ஊர் ஆன்கன்றொடு புகுதும் நாடன்

பன் மலை அருஞ் சுரம் இறப்பின், நம் விட்டு,

யாங்கு வல்லுந மற்றே-ஞாங்க

வினைப் பூண் தெண் மணி வீழ்ந்தன நிகர்ப்பக்

கழுது கால்கொள்ளும் பொழுது கொள் பானாள்,

10

ஆர்வ நெஞ்சமொடு அளைஇ,

மார்பு உறப் படுத்தல் மரீஇய கண்ணே?

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தோழி தலைமகட்கு உரைத்தது.

172. நெய்தல்

விளையாடு ஆயமொடு வெண் மணல் அழுத்தி,

மறந்தனம் துறந்த காழ் முளை அகைய,

'நெய் பெய் தீம் பால் பெய்து இனிது வளர்ப்ப;

நும்மினும் சிறந்தது; நுவ்வை ஆகும்' என்று,

5

அன்னை கூறினள், புன்னையது நலனே-

அம்ம! நாணுதும், நும்மொடு நகையே;

விருந்தின் பாணர் விளர் இசை கடுப்ப,

வலம்புரி வான் கோடு நரலும் இலங்கு நீர்த்

துறை கெழு கொண்க!-நீ நல்கின்,

10

இறைபடு நீழல் பிறவுமார் உளவே.

உரை

பகற்குறி வந்த தலைமகனைத் தோழி வரைவு கடாயது; குறிபெயர்த்தீடும் ஆம்.

173. குறிஞ்சி

சுனைப் பூக் குற்றும், தொடலை தைஇயும்,

மலைச் செங் காந்தட் கண்ணி தந்தும்,

தன் வழிப் படூஉம் நம் நயந்தருளி,

வெறி என உணர்ந்த அரிய அன்னையை,

5

கண்ணினும் கனவினும் காட்டி, 'இந் நோய்

என்னினும் வாராது; மணியின் தோன்றும்

அம் மலை கிழவோன் செய்தனன் இது' எனின்,

படு வண்டு ஆர்க்கும் பைந் தார் மார்பின்

நெடு வேட்கு ஏதம் உடைத்தோ?-

10

தொடியோய்! கூறுமதி, வினவுவல் யானே.

உரை

தோழி தலைவிக்கு உரைப்பாளாய், சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது; வெறி அச்சுறீஇத் தோழி அறத்தொடு நிலை பயப்பித்ததூஉம் ஆம்.

175. நெய்தல்

நெடுங் கடல் அலைத்த கொடுந் திமிற் பரதவர்

கொழு மீன் கொள்ளை அழி மணல் குவைஇ,

மீன் நெய் அட்டிக் கிளிஞ்சில் பொத்திய

சிறு தீ விளக்கில் துஞ்சும், நறு மலர்ப்

5

புன்னை ஓங்கிய, துறைவனொடு அன்னை

தான் அறிந்தன்றோ இலளே; பானாள்

சேரிஅம் பெண்டிர் சிறு சொல் நம்பி,

சுடுவான் போல நோக்கும்,

அடு பால் அன்ன என் பசலை மெய்யே.

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது.

178. நெய்தல்

ஆடு அமை ஆக்கம் ஐது பிசைந்தன்ன

தோடு அமை தூவித் தடந் தாள் நாரை

நலன் உணப்பட்ட நல்கூர் பேடை

கழி பெயர் மருங்கில் சிறு மீன் உண்ணாது,

5

கைதை அம் படு சினைப் புலம்பொடு வதியும்

தண்ணம் துறைவன் தேரே கண்ணின்

காணவும் இயைந்தன்று மன்னே; நாணி

நள்ளென் யாமத்தும் கண் படை பெறேஎன்;

புள் ஒலி மணி செத்து ஓர்ப்ப,

10

விளிந்தன்றுமாது, அவர்த் தெளிந்த என் நெஞ்சே.

உரை

சிறைப்புறமாகத் தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇயது.

180. மருதம்

பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை

கழனி நாரை உரைத்தலின், செந்நெல்

விரவு வெள்ளரிசியின் தாஅம் ஊரன்

பலர்ப் பெறல் நசைஇ, நம் இல் வாரலனே;

5

மாயோள், நலத்தை நம்பி விடல் ஒல்லாளே

அன்னியும் பெரியன்; அவனினும் விழுமிய

இரு பெரு வேந்தர், பொரு களத்து ஒழித்த

புன்னை விழுமம் போல,

என்னொடு கழியும்-இவ் இருவரது இகலே.

உரை

தலைமகற்கு வாயில் நேர்ந்த தோழி தலைமகளிடத்துப் பொறாமை கண்டு சொல்லியது.

181. முல்லை

உள் இறைக் குரீஇக் கார் அணற் சேவல்

பிற புலத் துணையோடு உறை புலத்து அல்கி,

வந்ததன் செவ்வி நோக்கி, பேடை

நெறி கிளர் ஈங்கைப் பூவின் அன்ன

5

சிறு பல் பிள்ளையொடு குடம்பை கடிதலின்,

துவலையின் நனைந்த புறத்தது அயலது

கூரல் இருக்கை அருளி, நெடிது நினைந்து,

ஈர நெஞ்சின் தன் வயின் விளிப்ப,

கையற வந்த மையல் மாலை

10

இரீஇய ஆகலின், இன் ஒலி இழந்த

தார் அணி புரவி தண் பயிர் துமிப்ப

வந்தன்று, பெருவிறல் தேரே;

உய்ந்தன்றாகும், இவள் ஆய் நுதற் கவினே.

உரை

வினை முற்றிப் புகுந்தது கண்ட தோழி மகிழ்ந்து உரைத்தது.

182. குறிஞ்சி

நிலவும் மறைந்தன்று; இருளும் பட்டன்று;

ஓவத்து அன்ன இடனுடை வரைப்பின்,

பாவை அன்ன நிற் புறங்காக்கும்

சிறந்த செல்வத்து அன்னையும் துஞ்சினள்;

5

கெடுத்துப்படு நன் கலம் எடுத்துக் கொண்டாங்கு,

நன் மார்பு அடைய முயங்கி, மென்மெல,

கண்டனம் வருகம் சென்மோ?-தோழி!-

கீழும் மேலும் காப்போர் நீத்த

வறுந் தலைப் பெருங் களிறு போல,

10

தமியன் வந்தோன், பனியலை நீயே!

உரை

வரைவு நீட்டிப்ப, தலைமகள் ஆற்றாமை அறிந்த தோழி சிறைப்புறமாகச் சொல்லி வரைவு கடாயது.

183. நெய்தல்

தம் நாட்டு விளைந்த வெண்ணெல் தந்து,

பிற நாட்டு உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,

நெடு நெறி ஒழுகை நிலவு மணல் நீந்தி,

அவண் உறை முனிந்த ஒக்கலொடு புலம் பெயர்ந்து,

5

உமணர் போகலும் இன்னாதாகும்-

மடவை மன்ற-கொண்க!-வயின்தோறு

இன்னாது அலைக்கும் ஊதையொடு ஓரும்

நும் இல் புலம்பின் மாலையும் உடைத்தே;

இன மீன் ஆர்ந்த வெண் குருகு மிதித்த

10

வறு நீர் நெய்தல் போல,

வாழாள் ஆதல் சூழாதோயே.

உரை

வரைவிடை வைத்துப் பிரியும் தலைவற்குத் தோழி சொல்லியது.

188. குறிஞ்சி

படு நீர்ச் சிலம்பில் கலித்த வாழைக்

கொடு மடல் ஈன்ற கூர் வாய்க் குவி முகை,

ஒள் இழை மகளிர் இலங்கு வளைத் தொடூஉம்

மெல் விரல் மோசை போல, காந்தள்

5

வள் இதழ் தோயும் வான் தோய் வெற்ப!

'நன்றி விளைவும் தீதொடு வரும்' என,

அன்று நற்கு அறிந்தனள் ஆயின், குன்றத்துத்

தேம் முதிர் சிலம்பில் தடைஇய

வேய் மருள் பணைத் தோள் அழியலள்மன்னே.

உரை

பகற்குறி மறுத்து வரைவு கடாயது.

189. பாலை

தம் அலது இல்லா நம் நயந்து அருளி

இன்னும் வாரார்; ஆயினும், சென்னியர்,

தெறல் அருங் கடவுள் முன்னர், சீறியாழ்

நரம்பு இசைத்தன்ன இன் குரற் குருகின்

5

கங்கை வங்கம் போகுவர்கொல்லோ-

எவ் வினை செய்வர்கொல் தாமே?-வெவ் வினைக்

கொலை வல் வேட்டுவன் வலை பரிந்து போகிய

கானப் புறவின் சேவல் வாய் நூல்

சிலம்பி அம் சினை வெரூஉம்,

10

அலங்கல் உலவை அம் காடு இறந்தோரே?

உரை

பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தியது.

191. நெய்தல்

'சிறு வீ ஞாழல் தேன் தோய் ஒள் இணர்

நேர் இழை மகளிர் வார் மணல் இழைத்த

வண்டற் பாவை வன முலை முற்றத்து,

ஒண் பொறிச் சுணங்கின் ஐது படத் தாஅம்

5

கண்டல் வேலிக் காமர் சிறுகுடி,

எல்லி வந்தன்றோ தேர்?' எனச் சொல்லி,

அலர் எழுந்தன்று இவ் ஊரே; பலருளும்

என் நோக்கினளே அன்னை; நாளை

மணிப் பூ முண்டகம் கொய்யேன் ஆயின்,

10

அணிக் கவின் உண்மையோ அரிதே; மணிக் கழி

நறும் பூங் கானல் வந்து, அவர்

வறுந் தேர் போதல் அதனினும் அரிதே.

உரை

தோழி, தலைமகன் சிறைப்புறமாக, செறிப்பு அறிவுறுப்பான் வேண்டிச் சொல்லியது.-உலோச்சனார்

194. குறிஞ்சி

அம்ம வாழி, தோழி! கைம்மாறு

யாது செய்வாங்கொல் நாமே-கய வாய்க்

கன்றுடை மருங்கின் பிடி புணர்ந்து இயலும்,

வலன் உயர் மருப்பின், நிலம் ஈர்த் தடக் கை,

5

அண்ணல் யானைக்கு அன்றியும், கல் மிசைத்

தனி நிலை இதணம் புலம்பப் போகி,

மந்தியும் அறியா மரம் பயில் ஒரு சிறை,

குன்ற வெற்பனொடு நாம் விளையாட,

இரும்பு கவர்கொண்ட ஏனற்

10

பெருங் குரல் கொள்ளாச் சிறு பசுங் கிளிக்கே?

உரை

சிறைப்புறமாகச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-மதுரை மருதன் இளநாகனார்

195. நெய்தல்

அருளாயாகலோ, கொடிதே!-இருங் கழிக்

தில்லைஅம் பொதும்பில் பள்ளி கொள்ளும்

மெல்லம் புலம்ப! யான் கண்டிசினே-

5

கல்லென் புள்ளின் கானல்அம் தொண்டி,

நெல் அரி தொழுவர் கூர் வாள் உற்றென,

பல் இதழ் தயங்கிய கூம்பா நெய்தல்

நீர் அலைத் தோற்றம் போல,

ஈரிய கலுழும், நீ நயந்தோள் கண்ணே.

உரை

களவின்கண் நெடுங்காலம் வந்தொழுக, ஆற்றாளாயின தோழி வரைவு கடாயது.

197. பாலை

'தோளே தொடி நெகிழ்ந்தனவே; நுதலே

பீர் இவர் மலரின் பசப்பு ஊர்ந்தன்றே;

கண்ணும் தண் பனி வைகின; அன்னோ!

தெளிந்தனம் மன்ற; தேயர் என் உயிர்' என,

5

ஆழல், வாழி-தோழி!-நீ; நின்

தாழ்ந்து ஒலி கதுப்பின் வீழ்ந்த காலொடு,

வண்டு படு புது மலர் உண்துறைத் தரீஇய,

பெரு மட மகளிர் முன்கைச் சிறு கோல்

பொலந் தொடி போல மின்னி, கணங் கொள்

10

இன் இசை முரசின் இரங்கி, மன்னர்

எயில் ஊர் பல் தோல் போலச்

செல் மழை தவழும், அவர் நல் மலை நாட்டே.

உரை

வரைவு நீட ஆற்றாளாகிய தலைமகளைத் தோழி ஆற்றுவித்தது.-நக்கீரர்

200. மருதம்

கண்ணி கட்டிய கதிர அன்ன

ஒண் குரல் நொச்சித் தெரியல் சூடி,

யாறு கிடந்தன்ன அகல் நெடுந் தெருவில்,

'சாறு' என நுவலும் முது வாய்க் குயவ!

5

ஈதும் ஆங்கண் நுவன்றிசின் மாதோ-

ஆம்பல் அமன்ற தீம் பெரும் பழனத்துப்

பொய்கை ஊர்க்குப் போவோய்ஆகி,

'கை கவர் நரம்பின் பனுவற் பாணன்

செய்த அல்லல் பல்குவ-வை எயிற்று,

10

ஐது அகல் அல்குல் மகளிர்!-இவன்

பொய் பொதி கொடுஞ் சொல் ஓம்புமின்' எனவே.

உரை

தோழி தலைமகளது குறிப்பு அறிந்து, வாயிலாகப் புக்க பாணன் கேட்ப, குயவனைக் கூவி, 'இங்ஙனம் சொல்லாயோ?' என்று குயவற்குச் சொல்லியது.-கூடலூர்ப் பல் கண்ணனார்

203. நெய்தல்

முழங்கு திரை கொழீஇய மூரி எக்கர்,

தடந் தாட் தாழை முள்ளுடை நெடுந் தோட்டு

அக மடல் பொதுளிய முகை முதிர் வான் பூங்

கோடு வார்ந்தன்ன, வெண் பூத் தாழை

5

எறி திரை உதைத்தலின், பொங்கித் தாது சோர்பு,

சிறுகுடிப் பாக்கத்து மறுகு புலா மறுக்கும்

மணம் கமழ் கானல், இயைந்த நம் கேண்மை

ஒரு நாள் பிரியினும் உய்வு அரிது என்னாது,

கதழ் பரி நெடுந் தேர் வரவு ஆண்டு அழுங்கச்

10

செய்த தன் தப்பல் அன்றியும்,

உயவுப் புணர்ந்தன்று, இவ் அழுங்கல் ஊரே.

உரை

தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி சொல்லி வரைவு கடாயது.-உலோச்சனார்

206. குறிஞ்சி

'துய்த் தலைப் புனிற்றுக் குரல் பால் வார்பு இறைஞ்சி,

தோடு அலைக் கொண்டன ஏனல் என்று,

துறு கல் மீமிசைக் குறுவன குழீஇ,

செவ் வாய்ப் பாசினம் கவரும்' என்று, அவ் வாய்த்

5

தட்டையும் புடைத்தனை, கவணையும் தொடுக்க' என

எந்தை வந்து உரைத்தனனாக, அன்னையும்,

'நல் நாள் வேங்கையும் மலர்கமா, இனி' என

என் முகம் நோக்கினள்; எவன்கொல்?-தோழி!-

செல்வாள் என்றுகொல்? 'செறிப்பல்' என்றுகொல்?

10

கல் கெழு நாடன் கேண்மை

அறிந்தனள்கொல்? அஃது அறிகலென் யானே!

உரை

தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாகத் தோழி சொல்லியது.-ஐயூர் முடவனார்

207. நெய்தல்

கண்டல் வேலிக் கழி சூழ் படப்பை

முண்டகம் வேய்ந்த குறியிறைக் குரம்பைக்

கொழு மீன் கொள்பவர் பாக்கம் கல்லென,

நெடுந் தேர் பண்ணி வரல் ஆனாதே;

5

குன்றத்து அன்ன குவவு மணல் நீந்தி

வந்தனர், பெயர்வர்கொல் தாமே? அல்கல்,

இளையரும் முதியரும் கிளையுடன் குழீஇ,

கோட் சுறா எறிந்தென, சுருங்கிய நரம்பின்

முடி முதிர் பரதவர் மட மொழிக் குறுமகள்,

10

வலையும் தூண்டிலும் பற்றி, பெருங் கால்

திரை எழு பௌவம் முன்னிய

கொலை வெஞ் சிறாஅர் பாற்பட்டனளே.

உரை

நொதுமலர் வரைவுழி, தோழி செவிலிக்கு அறத்தொடு நின்றது.

208. பாலை

விறல் சால் விளங்கு இழை நெகிழ, விம்மி,

அறல் போல் தெள் மணி இடை முலை நனைப்ப,

விளிவு இல கலுழும் கண்ணொடு, பெரிது அழிந்து,

எவன் இனைபு வாடுதி?-சுடர் நுதற் குறுமகள்!-

5

செல்வார் அல்லர் நம் காதலர்; செலினும்,

நோன்மார் அல்லர், நோயே; மற்று அவர்

கொன்னும் நம்புங் குரையர் தாமே;

சிறந்த அன்பினர்; சாயலும் உரியர்;

பிரிந்த நம்மினும் இரங்கி, அரும் பொருள்

10

முடியாதுஆயினும் வருவர்; அதன்தலை,

இன் துணைப் பிரிந்தோர் நாடித்

தருவது போலும், இப் பெரு மழைக் குரலே?

உரை

செலவுற்றாரது குறிப்பு அறிந்து ஆற்றாளாய தலைமகள் உரைப்ப,தோழி சொல்லியது.-நொச்சி நியமங் கிழார்

210. மருதம்

அரிகால் மாறிய அம் கண் அகல் வயல்

மறு கால் உழுத ஈரச் செறுவின்,

வித்தொடு சென்ற வட்டி பற்பல

மீனொடு பெயரும் யாணர் ஊர!

5

நெடிய மொழிதலும் கடிய ஊர்தலும்

செல்வம் அன்று; தன் செய் வினைப் பயனே;

சான்றோர் செல்வம் என்பது, சேர்ந்தோர்

புன்கண் அஞ்சும் பண்பின்

மென் கட் செல்வம் செல்வம் என்பதுவே.

உரை

தோழி தலைமகனை நெருங்கிச் சொல்லுவாளாய், வாயில் நேர்ந்தது.-மிளைகிழான் நல்வேட்டனார்

211. நெய்தல்

யார்க்கு நொந்து உரைக்கோ யானே-ஊர் கடல்

ஓதம் சென்ற உப்புடைச் செறுவில்,

கொடுங் கழி மருங்கின், இரை வேட்டு எழுந்த

கருங் கால் குருகின் கோள் உய்ந்து போகிய

5

முடங்கு புற இறவின் மோவாய் ஏற்றை,

எறி திரை தொகுத்த எக்கர் நெடுங் கோட்டுத்

துறு கடற் தலைய தோடு பொதி தாழை

வண்டு படு வான் போது வெரூஉம்

துறை கெழு கொண்கன் துறந்தனன் எனவே?

உரை

வரைவு நீட ஒருதலை ஆற்றாளாம் என்ற தோழி சிறைப்புறமாகத் தன்னுள்ளே சொல்லியது.-கோட்டியூர் நல்லந்தையார்

212. பாலை

பார்வை வேட்டுவன் படு வலை வெரீஇ,

நெடுங் கால் கணந்துள்அம் புலம்பு கொள் தெள் விளி

சுரம் செல் கோடியர் கதுமென இசைக்கும்

நரம்பொடு கொள்ளும் அத்தத்து ஆங்கண்

5

கடுங் குரற் பம்பைக் கத நாய் வடுகர்

நெடும் பெருங் குன்றம் நீந்தி, நம் வயின்

வந்தனர்; வாழி-தோழி!-கையதை

செம் பொன் கழல்தொடி நோக்கி, மா மகன்

கவவுக் கொள் இன் குரல் கேட்டொறும்,

10

அவவுக் கொள் மனத்தேம் ஆகிய நமக்கே.

உரை

பொருள் முடித்துத் தலைமகனோடு வந்த வாயில்கள்வாய் வரவு கேட்ட தோழி தலை மகட்குச் சொல்லியது.-குடவாயிற் கீரத்தனார்

215. நெய்தல்

குண கடல் இவர்ந்து, குரூஉக் கதிர் பரப்பி,

பகல் கெழு செல்வன் குடமலை மறைய,

புலம்பு வந்து இறுத்த புன்கண் மாலை,

இலங்கு வளை மகளிர் வியல் நகர் அயர,

5

மீன் நிணம் தொகுத்த ஊன் நெய் ஒண் சுடர்

நீல் நிறப் பரப்பில் தயங்கு திரை உதைப்ப;

கரை சேர்பு இருந்த கல்லென் பாக்கத்து,

இன்று நீ இவணை ஆகி, எம்மொடு

தங்கின் எவனோதெய்ய? செங்கால்

10

கொடு முடி அவ் வலை பரியப் போகிய

கோட் சுறாக் குறித்த முன்பொடு

வேட்டம் வாயாது எமர் வாரலரே.

உரை

பகற் குறி வந்து மீள்வானை 'அவள் ஆற்றும் தன்மையள் அல்லள்;நீயிர் இங்குத் தங்கற் பாலீர்; எமரும் இன்னது ஒரு தவற்றினர்' எனத் தோழி தலைமகற்குச் சொல்லியது. இரவுக் குறி மறுத்து வரைவு கடாயதூஉம் ஆம்.-மதுரைச் சுள்ளம் போதனார்

220. குறிஞ்சி

சிறு மணி தொடர்ந்து, பெருங் கச்சு நிறீஇ,

குறு முகிழ் எருக்கங் கண்ணி சூடி,

உண்ணா நல் மாப் பண்ணி, எம்முடன்

மறுகுடன் திரிதரும் சிறு குறுமாக்கள்,

5

பெரிதும் சான்றோர்மன்ற-விசிபிணி

முழவுக் கண் புலரா விழவுடை ஆங்கண்,

'ஊரேம்' என்னும் இப் பேர் ஏமுறுநர்

தாமே ஒப்புரவு அறியின், 'தேமொழிக்

கயல் ஏர் உண்கண் குறுமகட்கு

10

அயலோர் ஆகல்' என்று எம்மொடு படலே!

உரை

குறை நேர்ந்த தோழி தலைமகளை முகம் புக்கது. பின்னின்ற தலைமகன் தோழி கேட்பத் தலைமகளை ஓம்படுத்ததூஉம் ஆம்.தான் ஆற்றானாய்ச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.-குண்டுகட்பாலியாதனார்

222. குறிஞ்சி

கருங் கால் வேங்கைச் செவ் வீவாங்கு சினை

வடுக் கொளப் பிணித்த விடுபுரி முரற்சிக்

கை புனை சிறு நெறி வாங்கி, பையென,

விசும்பு ஆடு ஆய் மயில் கடுப்ப, யான் இன்று,

5

செலவுடன் விடுகோ-தோழி!-பலவுடன்

வாழை ஓங்கிய வழை அமை சிலம்பில்,

துஞ்சு பிடி மருங்கின் மஞ்சு பட, காணாது,

பெருங் களிறு பிளிறும் சோலை அவர்

10

சேண் நெடுங் குன்றம் காணிய நீயே?

உரை

தோழி, தலைமகன் வரவு உணர்ந்து, சிறைப்புறமாகச் செறிப்பு அறிவுறீஇ வரைவு கடாயது.-கபிலர்

223. நெய்தல்

இவள்தன், காமம் பெருமையின், காலை என்னாள்; நின்

அன்பு பெரிது உடைமையின், அளித்தல் வேண்டி,

பகலும் வருதி, பல் பூங் கானல்;

இன்னீர்ஆகலோ இனிதால் எனின், இவள்

5

அலரின் அருங் கடிப் படுகுவள்; அதனால்

எல்லி வம்மோ!-மெல்லம் புலம்ப!

சுறவினம் கலித்த நிறை இரும் பரப்பின்

துறையினும் துஞ்சாக் கண்ணர்

பெண்டிரும் உடைத்து, இவ் அம்பல் ஊரே.

உரை

பகற்குறி வந்து மீள்வானைத் தோழி இரவுக்குறி நேர்வாள் போன்று, அதுவும் மறுத்து, வரைவு கடாயது.-உலோச்சனார்

227. நெய்தல்

அறிந்தோர் 'அறன் இலர்' என்றலின், சிறந்த

இன் உயிர் கழியினும் நனி இன்னாதே;

புன்னைஅம் கானல் புணர் குறி வாய்த்த

பின் ஈர் ஓதி என் தோழிக்கு, அன்னோ!

5

படு மணி யானைப் பசும்பூட் சோழர்

கொடி நுடங்கு மறுகின் ஆர்க்காட்டு ஆங்கண்,

கள்ளுடைத் தடவில் புள் ஒலித்து ஓவாத்

தேர் வழங்கு தெருவின் அன்ன,

கௌவை ஆகின்றது-ஐய!-நின் அருளே.

உரை

வரையாது நெடுங்காலம் வந்து ஒழுக, தோழி தலைமகனை வரைவு முடுகச் சொல்லியது.-தேவனார்

228. குறிஞ்சி

என் எனப்படுமோ-தோழி!-மின்னு வசிபு

அதிர் குரல் எழிலி, முதிர் கடன் தீர,

கண் தூர்பு விரிந்த கனை இருள் நடு நாள்,

பண்பு இல் ஆர் இடை வரூஉம் நம் திறத்து

5

அருளான்கொல்லோ தானே-கானவன்

சிறு புறம் கடுக்கும் பெருங் கை வேழம்,

வெறி கொள் சாபத்து எறி கணை வெரீஇ,

அழுந்துபட விடரகத்து இயம்பும்

எழுந்து வீழ் அருவிய மலை கிழவோனே?

உரை

தோழி, சிறைப்புறமாகத் தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய்,தலைமகன் கேட்பச் சொல்லியது.-முடத்திருமாறனார்

229. பாலை

'சேறும், சேறும்' என்றலின், பல புலந்து,

'சென்மின்' என்றல் யான் அஞ்சுவலே;

'செல்லாதீம்' எனச் செப்பின், பல்லோர்

நிறத்து எறி புன் சொலின்திறத்து அஞ்சுவலே;

5

அதனால், சென்மின்; சென்று வினை முடிமின்; சென்றாங்கு,

அவண் நீடாதல் ஓம்புமின்; யாமத்து,

இழை அணி ஆகம் வடுக் கொள முயங்கி,

உழையீராகவும் பனிப்போள் தமியே

குழைவான், கண்ணிடத்து ஈண்டித் தண்ணென,

10

ஆடிய இள மழைப் பின்றை,

வாடையும் கண்டிரோ, வந்து நின்றதுவே?

உரை

தலைமகனால் பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தோழி, தலைமகளை ஆற்றுவித்துச் செல்ல உடன்பட்டது; செலவு அழுங்குவித்ததூஉம் ஆம்.

230. மருதம்

முயப் பிடிச் செவியின் அன்ன பாசடை,

கயக் கணக் கொக்கின் அன்ன கூம்பு முகை,

கணைக் கால், ஆம்பல் அமிழ்து நாறு தண் போது,

குணக்குத் தோன்று வெள்ளியின், இருள் கெட விரியும்

5

கயற்கணம் கலித்த பொய்கை ஊர!

முனிவு இல் பரத்தையை எற் துறந்து அருளாய்;

நனி புலம்பு அலைத்த எல்லை நீங்க,

புதுவறம்கூர்ந்த செறுவில் தண்ணென

மலி புனல் பரத்தந்தாஅங்கு,

10

இனிதே தெய்ய, நின் காணுங்காலே.

உரை

தோழி வாயில் மறுத்தது.-ஆலங்குடி வங்கனார்

231. நெய்தல்

மை அற விளங்கிய மணி நிற விசும்பில்

கைதொழும் மரபின் எழு மீன் போல,

பெருங் கடற் பரப்பின் இரும் புறம் தோய,

சிறு வெண் காக்கை பலவுடன் ஆடும்

5

துறை புலம்பு உடைத்தே-தோழி!-பண்டும்,

உள் ஊர்க் குரீஇக் கரு உடைத்தன்ன,

பெரும் போது அவிழ்ந்த கருந் தாட் புன்னைக்

கானல்அம் கொண்கன் தந்த

காதல் நம்மொடு நீங்காமாறே.

உரை

சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லி, வரைவு கடாயது.-இளநாகனார்

232. குறிஞ்சி

சிறு கண் யானைப் பெருங் கை ஈர்-இனம்

குளவித் தண் கயம் குழையத் தீண்டி,

சோலை வாழை முணைஇ, அயலது

வேரல் வேலிச் சிறுகுடி அலற,

5

செங் காற் பலவின் தீம் பழம் மிசையும்

மா மலை நாட!-காமம் நல்கென

வேண்டுதும்-வாழிய! எந்தை, வேங்கை

வீ உக வரிந்த முன்றில்,

கல் கெழு பாக்கத்து அல்கினை செலினே.

உரை

பகல் வருவானை இரவு வா எனத் தோழி சொல்லியது.-முதுவெங்கண்ணனார்

233. குறிஞ்சி

கல்லாக் கடுவன் நடுங்க, முள் எயிற்று

மட மா மந்தி மாணா வன் பறழ்,

கோடு உயர் அடுக்கத்து, ஆடு மழை ஒளிக்கும்

பெருங் கல் நாடனை அருளினை ஆயின்,

5

இனி என கொள்ளலைமன்னே; கொன் ஒன்று

கூறுவென் வாழி-தோழி!-முன்னுற

நாருடை நெஞ்சத்து ஈரம் பொத்தி,

ஆன்றோர் செல் நெறி வழாஅச்

சான்றோன் ஆதல் நன்கு அறிந்தனை தெளிமே.

உரை

வரையாது நெடுங்காலம் வந்து ஒழுக, இவள் ஆற்றாள் என்பது உணர்ந்து, சிறைப் புறமாகத் தலைமகட்குத் தோழி சொல்லியது.-அஞ்சில் ஆந்தையார்

235. நெய்தல்

உரவுத் திரை பொருத பிணர் படு தடவு முதல்,

அரவு வாள் வாய முள் இலைத் தாழை

பொன் நேர் தாதின் புன்னையொடு கமழும்

பல் பூங் கானல் பகற்குறி வந்து, நம்

5

மெய் கவின் சிதையப் பெயர்ந்தனனாயினும்,

குன்றின் தோன்றும் குவவு மணல் ஏறி,

கண்டனம் வருகம் சென்மோ-தோழி!-

தண் தார் அகலம் வண்டு இமிர்பு ஊத,

படு மணிக் கலி மாக் கடைஇ,

10

நெடு நீர்ச் சேர்ப்பன் வரூஉம் ஆறே.

உரை

வரைவு நீட ஆற்றாளாங் காலத்துத் தோழி வரைவு மலிந்தது.

237. பாலை

நனி மிகப் பசந்து, தோளும் சாஅய்,

பனி மலி கண்ணும் பண்டு போலா;

இன் உயிர் அன்ன பிரிவு அருங் காதலர்

நீத்து நீடினர் என்னும் புலவி

5

உட்கொண்டு ஊடின்றும் இலையோ?-மடந்தை!-

உவக்காண் தோன்றுவ, ஓங்கி-வியப்புடை

இரவலர் வரூஉம் அளவை, அண்டிரன்

புரவு எதிர்ந்து தொகுத்த யானை போல,

உலகம் உவப்ப, ஓது அரும்

10

வேறு பல் உருவின், ஏர்தரும் மழையே!

உரை

தோழி உரை மாறுபட்டது.-காரிக்கண்ணனார்

239. நெய்தல்

ஞான்ற ஞாயிறு குடமலை மறைய,

மான்ற மாலை மகிழ்ந்த பரதவர்

இனிது பெறு பெரு மீன் எளிதினின் மாறி,

அலவன் ஆடிய புலவு மணல் முன்றில்

5

காமர் சிறுகுடிச் செல்நெறி வழியின்,

ஆய் மணி பொதி அவிழ்ந்தாங்கு, நெய்தல்

புல் இதழ் பொதிந்த பூத் தப மிதிக்கும்

மல்லல் இருங் கழி மலி நீர்ச் சேர்ப்பற்கு

அமைந்து தொழில் கேட்டன்றோ இலமே; 'முன்கை

10

வார் கோல் எல் வளை உடைய வாங்கி,

முயங்கு' எனக் கலுழ்ந்த இவ் ஊர்

எற்று ஆவதுகொல், யாம் மற்றொன்று செயினே?

உரை

தோழி, தலைமகன் சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது.-குன்றியனார்

245. நெய்தல்

நகையாகின்றே-தோழி!-'தகைய

அணி மலர் முண்டகத்து ஆய் பூங்கோதை

மணி மருள் ஐம்பால் வண்டு படத் தைஇ,

துணி நீர்ப் பௌவம் துணையோடு ஆடி,

5

ஒழுகு நுண் நுசுப்பின், அகன்ற அல்குல்,

தெளி தீம் கிளவி! யாரையோ, என்

அரிது புணர் இன் உயிர் வவ்விய நீ?' என,

பூண் மலி நெடுந் தேர்ப் புரவி தாங்கி,

தான் நம் அணங்குதல் அறியான், நம்மின்

10

தான் அணங்குற்றமை கூறி, கானல்

சுரும்பு இமிர் சுடர் நுதல் நோக்கி,

பெருங் கடற் சேர்ப்பன் தொழுது நின்றதுவே

உரை

குறை நேர்ந்த தோழி தலைமகளை முகம் புக்கது.-அல்லங்கீரனார்

246. பாலை

இடூஉ ஊங்கண் இனிய படூஉம்;

நெடுஞ் சுவர்ப் பல்லியும் பாங்கில் தேற்றும்;

மனை மா நொச்சி மீமிசை மாச் சினை,

வினை மாண் இருங் குயில் பயிற்றலும் பயிற்றும்;

உரம் புரி உள்ளமொடு சுரம் பல நீந்தி,

செய்பொருட்கு அகன்றனராயினும் பொய்யலர்,

வருவர் வாழி-தோழி!-புறவின்

பொன் வீக் கொன்றையொடு பிடவுத் தளை அவிழ,

இன் இசை வானம் இரங்கும்; அவர்,

10

'வருதும்' என்ற பருவமோ இதுவே?

உரை

பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி வற்புறீஇயது.-காப்பியஞ் சேந்தனார்

247. குறிஞ்சி

தொன்று படு துப்பொடு முரண் மிகச் சினைஇக்

கொன்ற யானைச் செங் கோடு கழாஅ,

அழி துளி பொழிந்த இன் குரல் எழிலி,

எஃகுறு பஞ்சிற்று ஆகி, வைகறைக்

5

கோடு உயர் நெடு வரை ஆடும் நாட! நீ

நல்காய்ஆயினும், நயன் இல செய்யினும்,

நின் வழிப்படூஉம் என் தோழி நல் நுதல்

விருந்து இறைகூடிய பசலைக்கு

மருந்து பிறிது இன்மை நன்கு அறிந்தனை சென்மே!

உரை

'நீட்டியாமை வரை' எனத் தோழி சொல்லியது.-பரணர்

248. முல்லை

'சிறு வீ முல்லைத் தேம் கமழ் பசு வீ,

பொறி வரி நல் மான் புகர் முகம் கடுப்ப,

தண் புதல் அணிபெற மலர, வண் பெயல்

கார் வரு பருவம்' என்றனர்மன்-இனி,

5

பேர் அஞர் உள்ளம் நடுங்கல் காணியர்,

அன்பு இன்மையின் பண்பு இல பயிற்றும்

பொய் இடி அதிர் குரல் வாய் செத்து ஆலும்

இன மயில் மடக் கணம் போல,

நினை மருள்வேனோ? வாழியர், மழையே!

உரை

பருவம் கண்டு ஆற்றாளாகிய தலைமகளைத் தோழி மழை மேல் வைத்துப் பருவம் மறுத்தது.-காசிபன் கீரனார்

251. குறிஞ்சி

நெடு நீர் அருவிய கடும் பாட்டு ஆங்கண்,

பிணி முதல் அரைய பெருங் கல் வாழைக்

கொழு முதல் ஆய் கனி மந்தி கவரும்

நல் மலை நாடனை நயவா, யாம், அவன்

5

நனி பேர் அன்பின், நின் குரல் ஓப்பி,

நின் புறங்காத்தலும் காண்போய், நீ? என்

தளிர் ஏர் மேனித் தொல் கவின் அழிய,

பலி பெறு கடவுட் பேணி, கலி சிறந்து,

நுடங்கு நிலைப் பறவை உடங்கு பீள் கவரும்;

10

தோடு இடம் கோடாய், கிளர்ந்து,

நீடினை விளைமோ! வாழிய, தினையே!

உரை

சிறைப்புறமாகச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-மதுரைப் பெருமருதிள நாகனார்

252. பாலை

'உலவை ஓமை ஒல்கு நிலை ஒடுங்கி,

சிள்வீடு கறங்கும் சேய் நாட்டு அத்தம்,

திறம் புரி கொள்கையொடு இறந்து செயின அல்லது,

அரும் பொருட் கூட்டம் இருந்தோர்க்கு இல்' என,

5

வலியா நெஞ்சம் வலிப்ப, சூழ்ந்த

வினை இடை விலங்கல போலும்-புனை சுவர்ப்

பாவை அன்ன பழிதீர் காட்சி,

ஐது ஏய்ந்து அகன்ற அல்குல், மை கூர்ந்து

மலர் பிணைத்தன்ன மா இதழ் மழைக் கண்,

10

முயல் வேட்டு எழுந்த முடுகு விசைக் கத நாய்

நல் நாப் புரையும் சீறடி,

பொம்மல் ஓதி, புனைஇழை குணனே!

உரை

'பொருள்வயிற் பிரியும்' எனக் கவன்ற தலைமகட்குத் தோழி சொல்லியது.-அம்மெய்யன் நாகனார்

253. குறிஞ்சி

புள்ளுப் பதி சேரினும், புணர்ந்தோர்க் காணினும்,

பள்ளி யானையின் வெய்ய உயிரினை,

கழிபட வருந்திய எவ்வமொடு பெரிது அழிந்து

எனவ கேளாய், நினையினை, நீ நனி:

5

உள்ளினும் பனிக்கும்-ஒள் இழைக் குறுமகள்,

பேர் இசை உருமொடு மாரி முற்றிய,

பல் குடைக் கள்ளின் வண் மகிழ்ப் பாரி,

பலவு உறு குன்றம் போல,

பெருங் கவின் எய்திய அருங் காப்பினளே.

உரை

செறிப்பு அறிவிறீஇ வரைவு கடாயது.-கபிலர்

254. நெய்தல்

வண்டல் தைஇயும், வரு திரை உதைத்தும்,

குன்று ஓங்கு வெண் மணற் கொடி அடும்பு கொய்தும்,

துனி இல் நல்மொழி இனிய கூறியும்,

சொல் எதிர் பெறாஅய் உயங்கி, மெல்லச்

5

செலீஇய செல்லும் ஒலி இரும் பரப்ப!

உமணர் தந்த உப்பு நொடை நெல்லின்

அயினி மா இன்று அருந்த, நீலக்

கணம் நாறு பெருந் தொடை புரளும் மார்பின்

துணை இலை தமியை சேக்குவை அல்லை-

10

நேர் கண் சிறு தடி நீரின் மாற்றி,

வானம் வேண்டா உழவின் எம்

கானல்அம் சிறு குடிச் சேந்தனை செலினே

உரை

தோழி படைத்து மொழிந்தது.-உலோச்சனார்

257. குறிஞ்சி

விளிவு இல் அரவமொடு தளி சிறந்து உரைஇ,

மழை எழுந்து இறுத்த நளிர் தூங்கு சிலம்பின்,

கழை அமல்பு நீடிய வான் உயர் நெடுங் கோட்டு

இலங்கு வெள் அருவி வியன் மலைக் கவாஅன்-

5

அரும்பு வாய் அவிழ்ந்த கருங் கால் வேங்கைப்

பொன் மருள் நறு வீ கல்மிசைத் தாஅம்

நல் மலை நாட!-நயந்தனை அருளாய்,

இயங்குநர் மடிந்த அயம் திகழ் சிறு நெறிக்

கடு மா வழங்குதல் அறிந்தும்,

10

நடு நாள் வருதி; நோகோ யானே.

உரை

தோழி தலைமகனது ஏதம் சொல்லி வரைவு கடாயது.-வண்ணக்கன் சோருமருங்குமரனார்

258. நெய்தல்

பல் பூங் கானல் பகற்குறி மரீஇ

செல்வல்-கொண்க!-செறித்தனள் யாயே-

கதிர் கால் வெம்பக் கல்காய் ஞாயிற்றுத்

திருவுடை வியல் நகர் வரு விருந்து அயர்மார்,

5

பொற்றொடி மகளிர் புறங்கடை உகுத்த

கொக்கு உகிர் நிமிரல் மாந்தி, எல் பட,

அகல் அங்காடி அசை நிழல் குவித்த

பச்சிறாக் கவர்ந்த பசுங் கட் காக்கை

தூங்கல் வங்கத்துக் கூம்பில் சேக்கும்

10

மருங்கூர்ப் பட்டினத்து அன்ன, இவள்

நெருங்கு ஏர் எல்வளை ஓடுவ கண்டே.

உரை

தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-நக்கீரர்

259. குறிஞ்சி

யாங்குச் செய்வாம்கொல்-தோழி!-பொன் வீ

வேங்கை ஓங்கிய தேம் கமழ் சாரல்,

பெருங் கல் நாடனொடு இரும் புனத்து அல்கி,

செவ் வாய்ப் பைங் கிளி ஓப்பி, அவ் வாய்ப்

5

பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆடி,

சாரல் ஆரம் வண்டு பட நீவி,

பெரிது அமர்ந்து இயைந்த கேண்மை சிறு நனி

அரிய போலக் காண்பேன்-விரி திரைக்

கடல் பெயர்ந்தனைய ஆகி,

10

புலர் பதம் கொண்டன ஏனற் குரலே?

உரை

தோழி தலைமகளைச் செறிப்பு அறிவுறீஇ, வரைவு கடாயது.-கொற்றங் கொற்றனார்

261. குறிஞ்சி

அருளிலர்வாழி-தோழி!-மின்னு வசிபு

இருள் தூங்கு விசும்பின் அதிரும் ஏறொடு

வெஞ் சுடர் கரந்த கமஞ் சூல் வானம்,

நெடும் பல் குன்றத்துக் குறும் பல மறுகி,

5

தா இல் பெரும் பெயல் தலைஇய யாமத்து,

களிறு அகப்படுத்த பெருஞ் சின மாசுணம்

வெளிறு இல் காழ் மரம் பிணித்து நனி மிளிர்க்கும்

சாந்தம் போகிய தேம் கமழ் விடர் முகை,

எருவை நறும் பூ நீடிய

10

பெரு வரைச் சிறு நெறி வருதலானே.

உரை

சிறைப்புறமாகத் தோழி இரவுக்குறி விலக்கி வரைவு கடாயது;தலைமகள் இயற்பட மொழிந்ததூஉம் ஆம்.-சேந்தன் பூதனார்

263. நெய்தல்

பிறை வனப்பு இழந்த நுதலும், யாழ நின்

இறை வரை நில்லா வளையும், மறையாது

ஊர் அலர் தூற்றும் கௌவையும், நாண் விட்டு

உரை அவற்கு உரையாம்ஆயினும், இரை வேட்டு,

5

கடுஞ் சூல் வயவொடு கானல் எய்தாது,

கழனி ஒழிந்த கொடு வாய்ப் பேடைக்கு,

முட முதிர் நாரை கடல் மீன் ஒய்யும்

மெல்லம் புலம்பற் கண்டு, நிலைசெல்லாக்

கரப்பவும் கரப்பவும் கைம்மிக்கு,

10

உரைத்த-தோழி!-உண்கண் நீரே.

உரை

சிறைப்புறமாகத் தோழி தலைமகனை வரைவு கடாயது.-இளவெயினனார்

266. முல்லை

கொல்லைக் கோவலர் குறும்புனம் சேர்ந்த

குறுங் காற் குரவின் குவி இணர் வான் பூ

ஆடுடை இடைமகன் சூடப் பூக்கும்

அகலுள் ஆங்கண் சீறூரேமே;

5

அதுவே சாலும் காமம்; அன்றியும்,

எம் விட்டு அகறிர்ஆயின், கொன் ஒன்று

கூறுவல்-வாழியர், ஐய!-வேறுபட்டு

இரீஇய காலை இரியின்,

பெரிய அல்லவோ, பெரியவர் நிலையே?

உரை

தலைமகனைச் செலவுடன்பட்டது; கடிநகர் வரைப்பில் கண்டு மகிழ்ந்த தலைமகற்குத் தோழி 'நும்மாலே ஆயிற்று' என்று சொல்லியதூஉம் ஆம்.-கச்சிப்பேட்டு இளந்தச்சனார்

267. நெய்தல்

'நொச்சி மா அரும்பு அன்ன கண்ண

எக்கர் ஞெண்டின் இருங் கிளைத் தொழுதி,

இலங்கு எயிற்று ஏஎர் இன் நகை மகளிர்

உணங்கு தினை துழவும் கை போல், ஞாழல்

5

மணம் கமழ் நறு வீ வரிக்கும் துறைவன்-

தன்னொடு புணர்த்த இன் அமர் கானல்,

தனியே வருதல் நனி புலம்பு உடைத்து' என,

வாரேன்மன் யான், வந்தனென் தெய்ய;

சிறு நா ஒண் மணித் தெள் இசை கடுப்ப,

10

இன மீன் ஆர்கை ஈண்டு புள் ஒலிக்குரல்,

'இவை மகன்' என்னா அளவை,

வய மான் தோன்றல் வந்து நின்றனனே.

உரை

தோழி காப்புக் கைமிக்குக் காமம் பெருகிய காலத்துச் சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது;வரைவு கடாயதூஉம் ஆம்.-கபிலர்

268. குறிஞ்சி

சூருடை நனந் தலைச் சுனை நீர் மல்க,

மால் பெயல் தலைஇய மன் நெடுங் குன்றத்து,

கருங் காற் குறிஞ்சி மதன் இல் வான் பூ,

ஓவுக் கண்டன்ன இல்வரை இழைத்த

5

நாறு கொள் பிரசம் ஊறு நாடற்குக்

காதல் செய்தவும் காதலன்மை

யாதனிற்கொல்லோ?- தோழி!- வினவுகம்,

பெய்ம் மணல் முற்றம் கடி கொண்டு

மெய்ம் மலி கழங்கின் வேலற் தந்தே.

உரை

தலைமகட்குச் சொல்லியது; தலைமகன் வந்தொழுகவும் வேறுபாடு கண்டாள், 'அவன் வருவானாகவும் நீ வேறுபட்டாய், வெறி எடுத்துக் கொள்ளும் வகையான்' என்றதூஉம் ஆம்.-வெறி பாடிய காமக்கண்ணியார்

269. பாலை

குரும்பை மணிப் பூண் பெருஞ் செங் கிண்கிணிப்

பால் ஆர் துவர் வாய்ப் பைம் பூட் புதல்வன்,

மாலைக் கட்டில், மார்பு ஊர்பு இழிய,

அவ் எயிறு ஒழுகிய அவ் வாய் மாண் நகைச்

5

செயிர் தீர் கொள்கை நம் உயிர் வெங் காதலி

திருமுகத்து அலமரும் கண் இணைந்து அல்கலும்,

பெரும! வள்ளியின் பிணிக்கும் என்னார்,

சிறு பல் குன்றம் இறப்போர்;

அறிவார் யார், அவர் முன்னியவ்வே?

உரை

தோழி வாயில் மறுத்தது; செலவு அழுங்குவித்ததூஉம் ஆம்.- எயினந்தை மகன் இளங்கீரனார்.

270. நெய்தல்

தடந் தாள் தாழைக் குடம்பை, நோனாத்

தண்டலை கமழும் வண்டு படு நாற்றத்து

இருள் புரை கூந்தல் பொங்கு துகள் ஆடி,

உருள் பொறி போல எம் முனை வருதல்,

5

அணித் தகை அல்லது பிணித்தல் தேற்றாப்

பெருந் தோட் செல்வத்து இவளினும்-எல்லா!-

எற் பெரிது அளித்தனை, நீயே; பொற்புடை

விரி உளைப் பொலிந்த பரியுடை நன் மான்

வேந்தர் ஓட்டிய ஏந்து வேல் நன்னன்

10

கூந்தல் முரற்சியின் கொடிதே;

மறப்பல் மாதோ, நின் விறல் தகைமையே.

உரை

தோழி வாயில் நேர்கின்றாள் தலைமகனை நெருங்கிச் சொல்லி, வாயில் எதிர்கொண்டது,உடனிலைக் கிளவி வகையால்.-பரணர்

273. குறிஞ்சி

இஃது எவன்கொல்லோ- தோழி!-மெய் பரந்து

எவ்வம் கூர்ந்த ஏமுறு துயரம்

வெம்மையின் தான் வருத்துறீஇ, நம் வயின்

அறியாது அயர்ந்த அன்னைக்கு, 'வெறி' என,

5

வேலன் உரைக்கும் என்ப: ஆகலின்,

வண்ணம் மிகுந்த அண்ணல் யானை

நீர் கொள் நெடுஞ் சுனை அமைந்து, வார்ந்து உறைந்து, என்

கண் போல் நீலம் தண் கமழ் சிறக்கும்

குன்ற நாடனை உள்ளுதொறும்,

10

நெஞ்சு நடுக்குறூஉம், அவன் பண்பு தரு படரே?

உரை

தோழி தலைமகனது வரவு உணர்ந்து தலைமகட்கு உரைப்பாளாய், 'நின் வேறுபாடு தாய்க்குப் புலனாக, அவள் வேலனைக் கூவி வெறி அயரும்' என்பது படச் சொல்லியது.-மதுரை இளம்பாலாசிரியன் சேந்தன் கூத்தனார்

274. பாலை

நெடு வான் மின்னி, குறுந் துளி தலைஇ,

படு மழை பொழிந்த பகுவாய்க் குன்றத்து,

உழை படு மான் பிணை தீண்டலின், இழை மகள்

பொன் செய் காசின், ஒண் பழம் தாஅம்

5

குமிழ் தலைமயங்கிய குறும் பல் அத்தம்,

'எம்மொடு வருதியோ, பொம்மல் ஓதி?' எனக்

கூறின்றும் உடையரோ மற்றே-வேறுபட்டு

இரும் புலி வழங்கும் சோலை,

பெருங் கல் வைப்பின் சுரன் இறந்தோரே?

உரை

தோழி பருவம் மாறுபட்டது.-காவன் முல்லைப் பூதனார்

276. குறிஞ்சி

'கோடு துவையா, கோள் வாய் நாயொடு

காடு தேர்ந்து அசைஇய வய மான் வேட்டு

வயவர் மகளிர்' என்றிஆயின்,

குறவர் மகளிரேம்; குன்று கெழு கொடிச்சியேம்;

5

சேணோன் இழைத்த நெடுங் காற் கழுதில்

கான மஞ்ஞை கட்சி சேக்கும்

கல் அகத்தது எம் ஊரே; செல்லாது

சேந்தனை, சென்மதி நீயே-பெரு மலை

வாங்கு அமைப் பழுனிய நறவு உண்டு,

10

வேங்கை முன்றில் குரவையும் கண்டே.

உரை

பகற்குறி வந்து பெயரும் தலைமகனை உலகியல் சொல்லியது.-தொல் கபிலர்

278. நெய்தல்

படு காழ் நாறிய பராஅரைப் புன்னை,

அடு மரல் மொக்குளின், அரும்பு வாய் அவிழ,

பொன்னின் அன்ன தாது படு பல் மலர்

சூடுநர் தொடுத்த மிச்சில் கோடுதொறும்

5

நெய் கனி பசுங் காய் தூங்கும் துறைவனை

இனி, அறிந்திசினே கொண்கன் ஆகுதல்-

கழிச் சேறு ஆடிய கணைக் கால் அத்திரி

குளம்பினும் சேயிறா ஒடுங்கின;

கோதையும் எல்லாம் ஊதை வெண் மணலே.

உரை

தோழி தலைமகட்கு வரைவு மலிந்தது.- உலோச்சனார்

282. குறிஞ்சி

தோடு அமை செறிப்பின் இலங்கு வளை ஞெகிழ,

கோடு ஏந்து அல்குல் அவ் வரி வாட,

நல் நுதல் சாய, படர் மலி அரு நோய்

காதலன் தந்தமை அறியாது, உணர்த்த,

5

அணங்குறு கழங்கின் முது வாய் வேலன்

கிளவியின் தணியின், நன்றுமன்-சாரல்

அகில் சுடு கானவன் உவல் சுடு கமழ் புகை,

ஆடு மழை மங்குலின், மறைக்கும்

நாடு கெழு வெற்பனொடு அமைந்த, நம் தொடர்பே?

உரை

சிறைப்புறமாகத் தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇ வரைவு கடாயது.-நல்லூர்ச் சிறு மேதாவியார்

283. நெய்தல்

ஒள் நுதல் மகளிர் ஓங்கு கழிக் குற்ற

கண் நேர் ஒப்பின கமழ் நறு நெய்தல்

அகல் வரிச் சிறு மனை அணியும் துறைவ!-

வல்லோர் ஆய்ந்த தொல் கவின் தொலைய,

5

இன்னை ஆகுதல் தகுமோ-ஓங்கு திரை

முந்நீர் மீமிசைப் பலர் தொழத் தோன்றி,

ஏமுற விளங்கிய சுடரினும்,

வாய்மை சான்ற நின் சொல் நயந்தோர்க்கே?

உரை

பகற்குறி வந்த தலைமகனைத் தோழி வரைவு கடாயது; கடிநகர் புக்க தோழி பிற்றை ஞான்று, 'வேறுபடாது ஆற்றினாய்' என்று சொல்லியதூஉம் ஆம்.-மதுரை மருதன் இளநாகனார்

285. குறிஞ்சி

அரவு இரை தேரும் ஆர் இருள் நடு நாள்

இரவின் வருதல் அன்றியும்-உரவுக் கணை

வன் கைக் கானவன் வெஞ் சிலை வணக்கி,

உளமிசைத் தவிர்த்த முளவுமான் ஏற்றையொடு,

5

மனைவாய் ஞமலி ஒருங்கு புடை ஆட,

வேட்டு வலம் படுத்த உவகையன், காட்ட

நடு காற் குரம்பைத் தன் குடிவயிற் பெயரும்

குன்ற நாடன் கேண்மை நமக்கே

நன்றால் வாழி-தோழி!-என்றும்,

10

அயலோர் அம்பலின் அகலான்,

பகலின் வரூஉம், எறி புனத்தானே.

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகத் தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய், தலைமகன் கேட்ப, 'அம்ப லும் அலரும் ஆயிற்று' என்று சொல்லியது.- மதுரைக் கொல்லன் வெண்ணாகனார்

286. பாலை

'ஊசல் ஒண் குழை உடை வாய்த்தன்ன,

அத்தக் குமிழின் ஆய் இதழ் அலரி

கல் அறை வரிக்கும் புல்லென் குன்றம்

சென்றோர்மன்ற; செலீஇயர் என் உயிர்' என,

5

புனை இழை நெகிழ விம்மி, நொந்து நொந்து

இனைதல் ஆன்றிசின்-ஆயிழை!-நினையின்

நட்டோர் ஆக்கம் வேண்டியும், ஒட்டிய

நின் தோள் அணி பெற வரற்கும்

அன்றோ-தோழி!-அவர் சென்ற திறமே?

உரை

பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தது.-துறைக்குறுமாவிற் பாலங் கொற்றனார்

288. குறிஞ்சி

அருவி ஆர்க்கும் அணங்குடை நெடுங் கோட்டு

ஞாங்கர், இள வெயில் உணீஇய, ஓங்கு சினைப்

பீலி மஞ்ஞை பெடையோடு ஆலும்

குன்ற நாடன் பிரிவின் சென்று,

5

நல் நுதல் பரந்த பசலை கண்டு, அன்னை

செம் முது பெண்டிரொடு நெல் முன் நிறீஇ,

கட்டின் கேட்கும்ஆயின், வெற்பில்

ஏனற் செந் தினைப் பால் ஆர் கொழுங் குரற்

சிறு கிளி கடிகம் சென்றும், 'இந்

10

நெடு வேள் அணங்கிற்று' என்னும்கொல் அதுவே?

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகத் தலைமகட்கு உரைப்பாளாய், வெறி அறிவுறீஇ வரைவு கடா யது.-குளம்பனார்

291. நெய்தல்

ஒண் படைத் தொகுதியின் இலங்கித் தோன்றும்,

நீர் பெயர்ந்து மாறிய செறி சேற்று அள்ளல்

நெய்த் தலைக் கொழு மீன் அருந்த, இனக் குருகு

குப்பை வெண் மணல் ஏறி, அரைசர்

5

தண் பெரும் பௌவ நீர்த் துறைவற்கு, நீயும்,

கண்டாங்கு உரையாய்; கொண்மோ-பாண!-

மா இரு முள்ளூர் மன்னன் மா ஊர்ந்து,

எல்லித் தரீஇய இன நிரைப்

பல் ஆன் கிழவரின் அழிந்த இவள் நலனே?

உரை

வாயிலாகப் புக்க பாணற்குத் தோழி தலைமகளது குறிப்பு அறிந்து, நெருங்கிச் சொல்லி யது.- கபிலர்

292. குறிஞ்சி

நெடுந் தண் ஆரத்து அலங்கு சினை வலந்த

பசுங் கேழ் இலைய நறுங் கொடித் தமாலம்

தீம் தேன் கொள்பவர் வாங்குபு பரியும்,

யாணர் வைப்பின், கானம் என்னாய்;

5

களிறு பொரக் கரைந்த கயவாய்க் குண்டு கரை

ஒளிறு வான் பளிங்கொடு செம் பொன் மின்னும்

கருங் கற் கான்யாற்று அருஞ் சுழி வழங்கும்

கராஅம் பேணாய்; இரவரின்,

வாழேன்-ஐய!-மை கூர் பனியே!

உரை

இரவுக்குறி மறுத்தது.- நல்வேட்டனார்

294. குறிஞ்சி

தீயும் வளியும் விசும்பு பயந்தாங்கு,

நோயும் இன்பமும் ஆகின்றுமாதோ;

மாயம் அன்று-தோழி!-வேய் பயின்று,

எருவை நீடிய பெரு வரைஅகம்தொறும்,

5

தொன்று உறை துப்பொடு முரண் மிகச் சினைஇக்

கொன்ற யானைக் கோடு கண்டன்ன,

செம் புடைக் கொழு முகை அவிழ்ந்த காந்தள்

சிலம்புடன் கமழும் சாரல்

இலங்கு மலை நாடன் மலர்ந்த மார்பே!

உரை

மணமனையுள் புக்க தோழி தலைமகளது கவின் கண்டு சொல்லியது.- புதுக்கயத்து வண்ணக்கன் கம்பூர் கிழான்

295. நெய்தல்

முரிந்த சிலம்பின் நெரிந்த வள்ளியின்,

புறன் அழிந்து ஒலிவரும் தாழ் இருங் கூந்தல்

ஆயமும் அழுங்கின்று; யாயும் அஃது அறிந்தனள்,

அருங் கடி அயர்ந்தனள், காப்பே; எந்தை,

5

வேறு பல் நாட்டுக் கால் தர வந்த,

பல வினை நாவாய் தோன்றும் பெருந் துறை,

கலி மடைக் கள்ளின் சாடி அன்ன, எம்

இள நலம் இற்கடை ஒழியச்

சேறும்; வாழியோ! முதிர்கம் யாமே.

உரை

தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇ வரைவு கடாயது; சிறைப்புறமும் ஆம்.- ஒளவையார்

297. குறிஞ்சி

பொன் செய் வள்ளத்துப் பால் கிழக்கு இருப்ப,

நின் ஒளி எறியச் சேவடி ஒதுங்காய்;

பல் மாண் சேக்கைப் பகை கொள நினைஇ,

மகிழா நோக்கம் மகிழ்ந்தனை போன்றனை;

5

'எவன்கொல்?' என்று நினைக்கலும் நினைத்திலை;

நின்னுள் தோன்றும் குறிப்பு நனி பெரிதே;

சிதர் நனை முணைஇய சிதர் கால் வாரணம்

முதிர் கறி யாப்பின் துஞ்சும் நாடன்

மெல்ல வந்து, நல் அகம் பெற்றமை

10

மையல் உறுகுவள், அன்னை;

ஐயம் இன்றிக் கடுங் கவவினளே.

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகத் தலைமகட்கு உரைப்பாளாய், தலைமகன் கேட்பச் சொல்லி யது; தோழி தலைமகளை அறத்தொடுநிலை வலிப்பித்ததூஉம் ஆம்.- மதுரை அளக்கர் ஞாழார் மகனார் மள்ளனார்

299. நெய்தல்

உரு கெழு யானை உடை கோடு அன்ன,

ததர் பிணி அவிழ்ந்த தாழை வான் பூ,

தயங்கு இருங் கோடை தூக்கலின், நுண் தாது

வயங்கு இழை மகளிர் வண்டல் தாஅம்

5

காமர் சிறுகுடி புலம்பினும், அவர்காண்:

நாம் இலம் ஆகுதல் அறிதும் மன்னோ-

வில் எறி பஞ்சி போல, மல்கு திரை

வளி பொரு வயங்கு பிசிர் பொங்கும்

நளி கடற் சேர்ப்பனொடு நகாஅ ஊங்கே.

உரை

தோழி, தலைமகன் சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது.- வடம வண்ணக்கன் பேரிசாத்தனார்

300. மருதம்

சுடர்த் தொடிக் கோமகள் சினந்தென, அதன் எதிர்

மடத் தகை ஆயம் கைதொழுதாஅங்கு,

உறு கால் ஒற்ற ஒல்கி, ஆம்பல்

தாமரைக்கு இறைஞ்சும் தண் துறை ஊரன்-

5

சிறு வளை விலை எனப் பெருந் தேர் பண்ணி, எம்

முன் கடை நிறீஇச் சென்றிசினோனே!

நீயும், தேரொடு வந்து பேர்தல் செல்லாது,

நெய் வார்ந்தன்ன துய் அடங்கு நரம்பின்

இரும் பாண் ஒக்கல் தலைவன்! பெரும் புண்

10

ஏஎர் தழும்பன் ஊணூர் ஆங்கண்,

பிச்சை சூழ் பெருங் களிறு போல, எம்

அட்டில் ஓலை தொட்டனை நின்மே.

உரை

வாயில் மறுத்தது; வரைவு கடாயதூஉம் ஆம், மாற்றோர் நொதுமலாளர் வரைவின் மேலிட்டு. மருதத்துக் களவு - பரணர்

301. குறிஞ்சி

'நீள் மலைக் கலித்த பெருங் கோற் குறிஞ்சி

நாள்மலர் புரையும் மேனி, பெருஞ் சுனை

மலர் பிணைத்தன்ன மா இதழ் மழைக் கண்,

மயில் ஓரன்ன சாயல், செந் தார்க்

5

கிளி ஓரன்ன கிளவி, பணைத் தோள்,

பாவை அன்ன வனப்பினள் இவள்' என,

காமர் நெஞ்சமொடு பல பாராட்டி,

யாய் மறப்பு அறியா மடந்தை-

தேம் மறப்பு அறியாக் கமழ் கூந்தலளே.

உரை

சேட்படுத்து, 'பிரிவின்கண் அன்பின் இயற்கையில் தகுவகையதோர் ஆற்றாமையி னான்' என்று, தோழி தன்னுள்ளே சொல்லியது.-பாண்டியன் மாறன் வழுதி

306. குறிஞ்சி

தந்தை வித்திய மென் தினை பைபயச்

சிறு கிளி கடிதல் பிறக்கு யாவணதோ-

'குளிர் படு கையள் கொடிச்சி செல்க' என,

நல்ல இனிய கூறி, மெல்லக்

5

கொயல் தொடங்கினரே கானவர்; கொடுங் குரல்

சூற் பொறை இறுத்த கோல் தலை இருவி

விழவு ஒழி வியன் களம் கடுப்பத் தெறுவர,

பைதல் ஒரு நிலை காண வைகல்

யாங்கு வருவதுகொல்லோ-தீம் சொல்

10

செறி தோட்டு எல் வளைக் குறுமகள்

சிறு புனத்து அல்கிய பெரும் புற நிலையே?

உரை

புனம் மடிவு உரைத்துச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது; சிறைப்புறமும் ஆம்.- உரோடோகத்துக் கந்தரத்தனார்

307. நெய்தல்

கவர் பரி நெடுந் தேர் மணியும் இசைக்கும்;

பெயர் பட இயங்கிய இளையரும் ஒலிப்பர்;

கடல் ஆடு வியல் இடைப் பேர் அணிப் பொலிந்த

திதலை அல்குல் நலம் பாராட்டிய

5

வருமே-தோழி!-வார் மணற் சேர்ப்பன்:

இறை பட வாங்கிய முழவுமுதற் புன்னை

மா அரை மறைகம் வம்மதி-பானாள்,

பூ விரி கானல், புணர் குறி வந்து, நம்

மெல் இணர் நறும் பொழில் காணா

10

அல்லல் அரும் படர் காண்கம் நாம், சிறிதே.

உரை

குறி நீட ஆற்றாளாகிய தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தியது.-அம்மூவனார்

311. நெய்தல்

பெயினே, விடு மான் உளையின் வெறுப்பத் தோன்றி,

இருங் கதிர் நெல்லின் யாணரஃதே:

வறப்பின், மா நீர் முண்டகம் தாஅய்ச் சேறு புலர்ந்து,

இருங் கழிச் செறுவின் வெள் உப்பு விளையும்,

5

அழியா மரபின் நம் மூதூர் நன்றே-

கொழு மீன் சுடு புகை மறுகினுள் மயங்கி,

சிறு வீ ஞாழல் துறையுமார் இனிதே;

ஒன்றே- தோழி!-நம் கானலது பழியே:

கருங் கோட்டுப் புன்னை மலர்த் தாது அருந்தி,

10

இருங் களிப் பிரசம் ஊத, அவர்

நெடுந் தேர் இன் ஒலி கேட்டலோ அரிதே.

உரை

அலர் கூறப்பட்டு ஆற்றாளாகிய தலைமகளைத் தோழி ஆற்றுவித்தது.-உலோச்சனார்

313. குறிஞ்சி

கருங் கால் வேங்கை நாள் உறு புதுப் பூ,

பொன் செய் கம்மியன் கைவினை கடுப்ப,

தகை வனப்புற்ற, கண்ணழி கட்டழித்து,

ஒலி பல் கூந்தல் அணி பெறப் புனைஇ,

5

காண்டற் காதல் கைம்மிக கடீஇயாற்கு

யாங்கு ஆகுவம்கொல்?-தோழி!-காந்தள்

கமழ் குலை அவிழ்ந்த நயவருஞ் சாரல்

கூதள நறும் பொழில் புலம்ப, ஊர்வயின்

மீள்குவம் போலத் தோன்றும்-தோடு புலர்ந்து

10

அருவியின் ஒலித்தல் ஆனா,

கொய்பதம் கொள்ளும், நாம் கூஉம் தினையே.

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகத் தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய், புனம் அழிவு உரைத்து,செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-தங்கால் பொற்கொல்லன் வெண்ணாகனார்

316. முல்லை

மடவது அம்ம, மணி நிற எழிலி-

'மலரின் மௌவல் நலம் வரக் காட்டி,

கயல் ஏர் உண்கண் கனங்குழை! இவை நின்

எயிறு ஏர் பொழுதின் ஏய்தருவேம்' என,

5

கண் அகன் விசும்பின் மதி என உணர்ந்த நின்

நல் நுதல் நீவிச் சென்றோர், தம் நசை

வாய்த்து வரல் வாரா அளவை, அத்தக்

கல் மிசை அடுக்கம் புதையக் கால் வீழ்த்து,

தளி தரு தண் கார் தலைஇ,

10

விளி இசைத்தன்றால், வியல் இடத்தானே.

உரை

பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தது.-இடைக்காடனார்

317. குறிஞ்சி

நீடு இருஞ் சிலம்பின் பிடியொடு புணர்ந்த

பூம் பொறி ஒருத்தல் ஏந்து கை கடுப்ப,

தோடு தலை வாங்கிய நீடு குரற் பைந் தினை,

பவளச் செவ் வாய்ப் பைங் கிளி கவரும்

5

உயர் வரை நாட! நீ நயந்தோள் கேண்மை

அன்னை அறிகுவள்ஆயின், பனி கலந்து

என் ஆகுவகொல்தானே-எந்தை

ஓங்கு வரைச் சாரல் தீம் சுனை ஆடி,

ஆயமொடு குற்ற குவளை

10

மா இதழ் மா மலர் புரைஇய கண்ணே?

உரை

தோழி, தலைமகனை வரைவு கடாயது.-மதுரைப் பூவண்ட நாகன் வேட்டனார்

318. பாலை

நினைத்தலும் நினைதிரோ-ஐய! அன்று நாம்

பணைத் தாள் ஓமைப் படு சினை பயந்த

பொருந்தாப் புகர் நிழல் இருந்தனெமாக,

நடுக்கம் செய்யாது, நண்ணுவழித் தோன்றி,

5

ஒடித்து மிசைக் கொண்ட ஓங்கு மருப்பு யானை

பொறி படு தடக்கை சுருக்கி, பிறிது ஓர்

ஆறு இடையிட்ட அளவைக்கு, வேறு உணர்ந்து,

என்றூழ் விடர் அகம் சிலம்ப,

புன் தலை மடப் பிடி புலம்பிய குரலே?

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்ட தலைமகனைத் தோழி சொல்லியது.- பாலை பாடிய பெருங் கடுங்கோ

323. நெய்தல்

ஓங்கித் தோன்றும், தீம் கள் பெண்ணை

நடுவணதுவேதெய்ய-மடவரல்

ஆயமும் யானும் அறியாது அவணம்

ஆய நட்பின் மாண் நலம் ஒழிந்து, நின்

5

கிளைமை கொண்ட வளை ஆர் முன்கை

நல்லோள் தந்தை சிறுகுடிப் பாக்கம்:

புலி வரிபு எக்கர்ப் புன்னை உதிர்த்த

மலி தாது ஊதும் தேனோடு ஒன்றி,

வண்டு இமிர் இன் இசை கறங்க, திண் தேர்த்

10

தெரி மணி கேட்டலும் அரிதே;

வரும் ஆறு ஈது; அவண் மறவாதீமே.

உரை

தோழி இரவுக்குறி நேர்ந்தது.- வடம வண்ணக்கன் பேரிசாத்தனார்

325. பாலை

கவிதலை எண்கின் பரூஉ மயிர் ஏற்றை

இரை தேர் வேட்கையின் இரவில் போகி,

நீடு செயல் சிதலைத் தோடு புனைந்து எடுத்த

அர வாழ் புற்றம் ஒழிய, ஒய்யென

5

முர வாய் வள் உகிர் இடப்ப வாங்கும்,

ஊக்கு அருங் கவலை நீந்தி, மற்று-இவள்

பூப்போல் உண்கண் புது நலம் சிதைய,

வீங்கு நீர் வாரக் கண்டும்,

தகுமோ?-பெரும!-தவிர்க நும் செலவே.

உரை

தோழி செலவு அழுங்குவித்தது.-மதுரைக் காருலவியங் கூத்தனார்

326. குறிஞ்சி

கொழுஞ் சுளைப் பலவின் பயம் கெழு கவாஅன்,

செழுங் கோள் வாங்கிய மாச் சினைக் கொக்கினம்

மீன் குடை நாற்றம் தாங்கல்செல்லாது,

துய்த் தலை மந்தி தும்மும் நாட!

5

நினக்கும் உரைத்தல் நாணுவல்-இவட்கே

நுண் கொடிப் பீரத்து ஊழ் உறு பூ எனப்

பசலை ஊரும் அன்னோ; பல் நாள்

அரி அமர் வனப்பின் எம் கானம் நண்ண,

வண்டு எனும் உணராவாகி,

10

மலர் என மரீஇ வரூஉம், இவள் கண்ணே.

உரை

தோழி, தலைமகனை வரைவுகடாயது.-மதுரை மருதன் இளநாகனார்

328. குறிஞ்சி

கிழங்கு கீழ் வீழ்ந்து, தேன் மேல் தூங்கி,

சிற்சில வித்திப் பற்பல விளைந்து,

தினை கிளி கடியும் பெருங் கல் நாடன்

பிறப்பு ஓரன்மை அறிந்தனம்: அதனால்,

5

அது இனி வாழி-தோழி!-ஒரு நாள்,

சிறு பல் கருவித்து ஆகி, வலன் ஏர்பு,

பெரும் பெயல் தலைக, புனனே!-இனியே,

எண் பிழி நெய்யொடு வெண் கிழி வேண்டாது

சாந்து தலைக்கொண்ட ஓங்கு பெருஞ் சாரல்,

10

விலங்கு மலை அடுக்கத்தானும்,

கலம் பெறு விறலி ஆடும் இவ் ஊரே.

உரை

தோழி வரைவிடை ஆற்றாளாகிய தலைமகளை வற்புறுத்தது.-தொல் கபிலர்

329. பாலை

வரையா நயவினர் நிரையம் பேணார்,

கொன்று ஆற்றுத் துறந்த மாக்களின் அடு பிணன்

இடு முடை மருங்கில், தொடும் இடம் பெறாஅது,

புனிற்று நிரை கதித்த, பொறிய முது பாறு

5

இறகு புடைத்து இற்ற பறைப் புன் தூவி

செங் கணைச் செறித்த வன்கண் ஆடவர்

ஆடு கொள் நெஞ்சமோடு அதர் பார்த்து அல்கும்,

அத்தம் இறந்தனர் ஆயினும், நத் துறந்து

அல்கலர் வாழி-தோழி!-உதுக் காண்:

10

இரு விசும்பு அதிர மின்னி,

கருவி மா மழை கடல் முகந்தனவே!

உரை

பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி பருவம் காட்டி வற்புறுத்தது.-மதுரை மருதங்கிழார் மகனார் சொகுத்தனார்

330. மருதம்

தட மருப்பு எருமைப் பிணர்ச் சுவல் இரும் போத்து,

மட நடை நாரைப் பல் இனம் இரிய,

நெடு நீர்த் தண் கயம் துடுமெனப் பாய்ந்து,

நாட் தொழில் வருத்தம் வீட, சேண் சினை

5

இருள் புனை மருதின் இன் நிழல் வதியும்

யாணர் ஊர! நின் மாண் இழை மகளிரை

எம் மனைத் தந்து நீ தழீஇயினும், அவர்தம்

புன் மனத்து உண்மையோ அரிதே: அவரும்,

பைந் தொடி மகளிரொடு சிறுவர்ப் பயந்து,

10

நன்றி சான்ற கற்பொடு

எம் பாடு ஆதல் அதனினும் அரிதே.

உரை

தோழி, தலைமகனை வாயில் மறுத்தது.-ஆலங்குடி வங்கனார்

331. நெய்தல்

உவர் விளை உப்பின் உழாஅ உழவர்

ஒழுகை உமணர் வரு பதம் நோக்கி,

கானல் இட்ட காவற் குப்பை,

புலவு மீன் உணங்கல் படு புள் ஓப்பி,

5

மட நோக்கு ஆயமொடு உடன் ஊர்பு ஏறி,

'எந்தை திமில், இது, நுந்தை திமில்' என

வளை நீர் வேட்டம் போகிய கிளைஞர்

திண் திமில் எண்ணும் தண் கடற் சேர்ப்ப!

இனிதேதெய்ய, எம் முனிவு இல் நல் ஊர்;

10

இனி, வரின் தவறும் இல்லை: எனையதூஉம்

பிறர் பிறர் அறிதல் யாவது-

தமர் தமர் அறியாச் சேரியும் உடைத்தே.

உரை

தோழி இரவுக்குறி நேர்ந்தது.-உலோச்சனார்

333. பாலை

மழை தொழில் உலந்து, மா விசும்பு உகந்தென,

கழை கவின் அழிந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறிப்

பரல் அவல் ஊறல் சிறு நீர் மருங்கின்,

பூ நுதல் யானையொடு புலி பொருது உண்ணும்

5

சுரன் இறந்து, அரிய என்னார், உரன் அழிந்து,

உள் மலி நெஞ்சமொடு வண்மை வேண்டி,

அரும் பொருட்கு அகன்ற காதலர் முயக்கு எதிர்ந்து,

திருந்திழைப் பணைத் தோள் பெறுநர் போலும்;

நீங்குகமாதோ நின் அவலம்-ஓங்குமிசை,

10

உயர் புகழ் நல் இல் ஒண் சுவர்ப் பொருந்தி

நயவரு குரல பல்லி,

நள்ளென் யாமத்து, உள்ளுதொறும் படுமே.

உரை

பொருள்வயிற் பிரிவின்கண் ஆற்றாளாகிய தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தது.-கள்ளிக் குடிப் பூதம் புல்லனார்

334. குறிஞ்சி

கரு விரல் மந்திச் செம் முகப் பெருங் கிளை

பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆடி,

ஓங்கு கழை ஊசல் தூங்கி, வேங்கை

வெற்பு அணி நறு வீ கற்சுனை உறைப்ப,

5

கலையொடு திளைக்கும் வரைஅக நாடன்-

மாரி நின்ற ஆர் இருள் நடு நாள்,

அருவி அடுக்கத்து, ஒரு வேல் ஏந்தி;

மின்னு வசி விளக்கத்து வருமெனின்,

என்னோ-தோழி!-நம் இன் உயிர் நிலையே?

உரை

தோழி இரவுக்குறி முகம் புக்கது.

336. குறிஞ்சி

பிணர்ச் சுவற் பன்றி தோல்முலைப் பிணவொடு

கணைக் கால் ஏனல் கைம்மிகக் கவர்தலின்,

கல் அதர் அரும் புழை அல்கி, கானவன்,

வில்லின் தந்த வெண் கோட்டு ஏற்றை,

5

புனை இருங் கதுப்பின் மனையோள் கெண்டி,

குடி முறை பகுக்கும் நெடு மலை நாட!

உரவுச் சின வேழம் உறு புலி பார்க்கும்

இரவின் அஞ்சாய்; அஞ்சுவல்-அரவின்

ஈர் அளைப் புற்றம், கார் என முற்றி,

10

இரை தேர் எண்கினம் அகழும்

வரை சேர் சிறு நெறி வாராதீமே!

உரை

ஆறு பார்த்துற்றுச்சொல்லியது.-கபிலர்

337. பாலை

தாழ் நறுங் கதுப்பில் பையென முள்கும்

உலகம் படைத்த காலை-தலைவ!-

மறந்தனர்கொல்லோ சிறந்திசினோரே-

முதிரா வேனில் எதிரிய அதிரல்,

பராரைப் பாதிரிக் குறு மயிர் மா மலர்,

5

நறு மோரோடமொடு, உடன் எறிந்து அடைச்சிய

செப்பு இடந்தன்ன நாற்றம் தொக்கு உடன்,

அணி நிறம் கொண்ட மணி மருள் ஐம் பால்

அரும் பெறல் பெரும் பயம் கொள்ளாது,

10

பிரிந்து உறை மரபின பொருள் படைத்தோரே.

உரை

தோழி, தலைமகன் பொருள்வயிற் பிரிதலுற்றானது குறிப்பறிந்து விலக்கியது; தோழி உலகியல் கூறிப் பிரிவு உணர்த்தியதூஉம் ஆம்.-பாலை பாடிய பெருங்கடுங்கோ

339. குறிஞ்சி

'தோலாக் காதலர் துறந்து நம் அருளார்;

அலர்வது அன்றுகொல் இது?' என்று, நன்றும்

புலரா நெஞ்சமொடு புதுவ கூறி,

இருவேம் நீந்தும் பருவரல் வெள்ளம்

5

அறிந்தனள்போலும், அன்னை-சிறந்த

சீர் கெழு வியல் நகர் வருவனள் முயங்கி,

நீர் அலைக் கலைஇய ஈர் இதழ்த் தொடையல்

ஒள் நுதல் பெதும்பை நல் நலம் பெறீஇ,

மின் நேர் ஓதி இவளொடு, நாளை,

10

பல் மலர் கஞலிய வெறி கமழ் வேலித்

தெண் நீர் மணிச் சுனை ஆடின்,

என்னோ மகளிர்தம் பண்பு என்றோளே?

உரை

சிறைப்புறமாகத் தலைவன் கேட்பச் சொல்லியது.-சீத்தலைச் சாத்தனார்

342. நெய்தல்

'மா என மதித்து மடல் ஊர்ந்து, ஆங்கு

மதில் என மதித்து வெண் தேர் ஏறி,

என் வாய் நின் மொழி மாட்டேன், நின் வயின்

சேரி சேரா வருவோர்க்கு, என்றும்

5

அருளல் வேண்டும், அன்பு உடையோய்!' என,

கண் இனிதாகக் கோட்டியும் தேரலள்:

யானே-எல்வளை!-யாத்த கானல்

வண்டு உண் நறு வீ நுண்ணிதின் வரித்த

சென்னிச் சேவடி சேர்த்தின்,

10

'என் எனப் படுமோ?' என்றலும் உண்டே.

உரை

குறை நேர்ந்த தோழி, தலைமகளை முகம்புக்க தன் சொல் கேளாது விடலின், இறப்ப ஆற்றான் ஆயினான் என உணர்ந்து, ஆற்றாளாய்த் தன்னுள்ளே சொல்லியது; தலைமக னுக்குக் குறை நேர்ந்த தோழி, தலைமகளை முகம் புக்கலளாய், ஆற்றாது தன்னுள்ளே ெ

344. குறிஞ்சி

அணி வரை மருங்கின் ஐது வளர்ந்திட்ட

மணி ஏர் தோட்ட மை ஆர் ஏனல்

இரும் பிடித் தடக் கையின் தடைஇய பெரும் புனம்

காவல் கண்ணினம்ஆயின்-ஆயிழை!-

5

நம் நிலை இடை தெரிந்து உணரான், தன் மலை

ஆரம் நீவிய அணி கிளர் ஆகம்

சாரல் நீள் இடைச் சால வண்டு ஆர்ப்ப,

செல்வன் செல்லும்கொல் தானே-உயர் வரைப்

பெருங் கல் விடரகம் சிலம்ப, இரும் புலி

10

களிறு தொலைத்து உரறும் கடி இடி மழை செத்து,

செந் தினை உணங்கல் தொகுக்கும்,

இன் கல் யாணர்த் தம் உறைவின் ஊர்க்கே?

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகத் தலைமகன் கேட்பச் சொல்லியது.-மதுரை அறுவை வாணி கன் இளவேட்டனார்

345. நெய்தல்

கானற் கண்டல் கழன்று உகு பைங் காய்

நீல் நிற இருங் கழி உட்பட வீழ்ந்தென,

உறு கால் தூக்க, தூங்கி ஆம்பல்,

சிறு வெண் காக்கை ஆவித்தன்ன,

5

வெளிய விரியும் துறைவ! என்றும்,

அளிய பெரிய கேண்மை நும் போல்,

சால்பு எதிர்கொண்ட செம்மையோரும்

தேறா நெஞ்சம் கையறுபு வாட,

நீடின்று விரும்பார் ஆயின்,

10

வாழ்தல் மற்று எவனோ? தேய்கமா தெளிவே!

உரை

தெளிவிடை விலங்கியது.-நம்பி குட்டுவனார்

347. குறிஞ்சி

முழங்கு கடல் முகந்த கமஞ் சூல் மா மழை

மாதிர நனந் தலை புதையப் பாஅய்,

ஓங்கு வரை மிளிர ஆட்டி, பாம்பு எறிபு,

வான் புகு தலைய குன்றம் முற்றி,

5

அழி துளி தலைஇய பொழுதில், புலையன்

பேழ் வாய்த் தண்ணுமை இடம் தொட்டன்ன,

அருவி இழிதரும் பெரு வரை நாடன்,

'நீர் அன நிலையன்; பேர் அன்பினன்' எனப்

பல் மாண் கூறும் பரிசிலர் நெடுமொழி

10

வேனில் தேரையின் அளிய,

காண வீடுமோ-தோழி!-என் நலனே?

உரை

வரையாது நெடுங்காலம் வந்தொழுக, ஆற்றாளாய தலைமகளைத் தோழி வற்புறுக்க மறுத்தது.-பெருங்குன்றூர் கிழார்

351. குறிஞ்சி

'இளமை தீர்ந்தனள் இவள்' என வள மனை

அருங்கடிப் படுத்தனை; ஆயினும், சிறந்து இவள்

பசந்தனள் என்பது உணராய்; பல் நாள்

எவ்வ நெஞ்சமொடு தெய்வம் பேணி

5

வருந்தல் வாழி-வேண்டு, அன்னை!-கருந் தாள்

வேங்கைஅம் கவட்டிடைச் சாந்தின் செய்த

களிற்றுத் துப்பு அஞ்சாப் புலி அதள் இதணத்து,

சிறு தினை வியன் புனம் காப்பின்,

பெறுகுவள்மன்னோ என் தோழி தன் நலனே.

உரை

தோழி அருகு அடுத்தது.-மதுரைக் கண்ணத்தனார்

353. குறிஞ்சி

ஆள் இல் பெண்டிர் தாளின் செய்த

நுணங்கு நுண் பனுவல் போல, கணம் கொள,

ஆடு மழை தவழும் கோடு உயர் நெடு வரை,

முட முதிர் பலவின் குடம் மருள் பெரும் பழம்

5

கல் கெழு குறவர் காதல் மடமகள்

கரு விரல் மந்திக்கு வரு விருந்து அயரும்,

வான் தோய் வெற்ப! சான்றோய்அல்லை-எம்

காமம் கனிவதுஆயினும், யாமத்து

இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை யானை

10

வெஞ் சின உருமின் உரறும்

அஞ்சுவரு சிறு நெறி வருதலானே.

உரை

தோழி ஆற்றது அருமை அஞ்சி, தான் ஆற்றாளாய்ச் சொல்லியது.- கபிலர்

354. நெய்தல்

தான் அது பொறுத்தல் யாவது-கானல்

ஆடு அரை ஒழித்த நீடு இரும் பெண்ணை

வீழ் காவோலைச் சூழ் சிறை யாத்த

கானல் நண்ணிய வார் மணல் முன்றில்,

5

எல்லி அன்ன இருள் நிறப் புன்னை

நல் அரை முழுமுதல் அவ் வயின் தொடுத்த

தூங்கல் அம்பித் தூவல் அம் சேர்ப்பின்,

கடு வெயில் கொதித்த கல் விளை உப்பு

நெடு நெறி ஒழுகை நிரை செலப் பார்ப்போர்

10

அளம் போகு ஆகுலம் கடுப்ப,

கௌவை ஆகின்றது, ஐய! நின் நட்பே?

உரை

தோழியால் செறிப்பு அறிவுறீஇ வரைவு கடாயது; மனைவயின் தோழியைத் தலைமகன் புகழ்ந்தாற்கு மறுத்துச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.- உலோச்சனார்

355. குறிஞ்சி

புதல்வன் ஈன்ற பூங் கண் மடந்தை

முலை வாய் உறுக்கும் கை போல், காந்தட்

குலைவாய் தோயும் கொழு மடல் வாழை

அம் மடல் பட்ட அருவித் தீம் நீர்

5

செம் முக மந்தி ஆரும் நாட!

முந்தை இருந்து நட்டோர் கொடுப்பின்,

நஞ்சும் உண்பர் நனி நாகரிகர்;

அம் சில் ஓதி என் தோழி தோட் துயில்

நெஞ்சின் இன்புறாய்ஆயினும், அது நீ

10

என் கண் ஓடி அளிமதி-

நின் கண் அல்லது பிறிது யாதும் இலளே!

உரை

தோழி அருகு அடுத்தது; தோழி தலைமகளது ஆற்றாமை கண்டு வரைவு கடாயதூஉம் ஆம்.

359. குறிஞ்சி

சிலம்பின் மேய்ந்த சிறு கோட்டுச் சேதா

அலங்கு குலைக் காந்தள் தீண்டி, தாது உக,

கன்று தாய் மருளும் குன்ற நாடன்

உடுக்கும் தழை தந்தனனே; யாம் அஃது

5

உடுப்பின், யாய் அஞ்சுதுமே; கொடுப்பின்,

கேளுடைக் கேடு அஞ்சுதுமே; ஆயிடை

வாடலகொல்லோ தாமே-அவன் மலைப்

போருடை வருடையும் பாயா,

சூருடை அடுக்கத்த கொயற்கு அருந் தழையே?

உரை

தோழி தழையேற்றுக் கொண்டு நின்று தலைமகன் குறிப்பின் ஓடியது-கபிலர்

360. மருதம்

முழவு முகம் புலர்ந்து முறையின் ஆடிய

விழவு ஒழி களத்த பாவை போல,

நெருநைப் புணர்ந்தோர் புது நலம் வௌவி,

இன்று தரு மகளிர் மென் தோள் பெறீஇயர்,

5

சென்றீ-பெரும!-சிறக்க, நின் பரத்தை!

பல்லோர் பழித்தல் நாணி, வல்லே

காழின் குத்திக் கசிந்தவர் அலைப்ப,

கைஇடை வைத்தது மெய்யிடைத் திமிரும்

முனியுடைக் கவளம் போல, நனி பெரிது

10

உற்ற நின் விழுமம் உவப்பென்;

மற்றும் கூடும், மனை மடி துயிலே.

உரை

பரத்தையிற் பிரிந்த தலைமகனைத் தோழி, தலைமகள் குறிப்பறிந்து, வாயில் மறுத்தது; தலைமகள் ஊடிச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.-ஓரம்போகியார்

361. முல்லை

சிறு வீ முல்லைப் பெரிது கமழ் அலரி

தானும் சூடினன்; இளைஞரும் மலைந்தனர்;

விசும்பு கடப்பன்ன பொலம் படைக் கலி மா,

படு மழை பொழிந்த தண் நறும் புறவில்,

5

நெடு நா ஒண் மணி பாடு சிறந்து இசைப்ப,

மாலை மான்ற மணம் மலி வியல் நகர்த்

தந்தன நெடுந்தகை தேரே; என்றும்

அரும் படர் அகல நீக்கி,

விருந்து அயர் விருப்பினள், திருந்துஇழையோளே.

உரை

வாயில்களோடு தோழி உறழ்ந்து சொல்லியது.-மதுரைப் பேராலவாயர்

363. நெய்தல்

'கண்டல் வேலிக் கழி சூழ் படப்பைத்

தெண் கடல் நாட்டுச் செல்வென் யான்' என

வியம் கொண்டு ஏகினைஆயின், எனையதூஉம்

உறு வினைக்கு அசாவா உலைவு இல் கம்மியன்

5

பொறி அறு பிணைக் கூட்டும் துறை மணல் கொண்டு

வம்மோ-தோழி!-மலி நீர்ச் சேர்ப்ப-

பைந் தழை சிதைய, கோதை வாட,

நன்னர் மாலை, நெருநை, நின்னொடு

சில விளங்கு எல் வளை ஞெகிழ,

10

அலவன் ஆட்டுவோள் சிலம்பு ஞெமிர்ந்து எனவே.

உரை

பகற்குறி வந்து நீங்கும் தலைமகனைத் தோழி, 'தலைமகளை என்னை ஆற்றுவிக்குமென்று ஆகாதோ எம்பெருமான் கவலாது செல்வது? யான் ஆற்றுவிக்குமிடத்துக் கவன்றால் நீ ஆற்றுவி' எனச் சொல்லியது; கையுறை நேர்ந்த தோழி தலைமகட்குக் கையுறை உரைத

365. குறிஞ்சி

அருங் கடி அன்னை காவல் நீவி,

பெருங் கடை இறந்து, மன்றம் போகி,

பகலே, பலரும் காண, வாய் விட்டு

அகல் வயற் படப்பை அவன் ஊர் வினவி,

5

சென்மோ வாழி-தோழி!-பல் நாள்

கருவி வானம் பெய்யாதுஆயினும்,

அருவி ஆர்க்கும் அயம் திகழ் சிலம்பின்

வான் தோய் மா மலைக் கிழவனை,

'சான்றோய் அல்லை' என்றனம் வரற்கே.

உரை

தோழி, தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகட்கு உரைப்பாளாய் இயற்பழித்து,'இன்னது செய்தும்' என்பாளாய்ச் சொல்லியது.-கிள்ளிமங்கலம் கிழார் மகனார் சேர கோவனார்

367. முல்லை

கொடுங் கண் காக்கைக் கூர் வாய்ப் பேடை

நடுங்கு சிறைப் பிள்ளை தழீஇ, கிளை பயிர்ந்து,

கருங் கண் கருனைச் செந்நெல் வெண் சோறு

சூருடைப் பலியொடு கவரிய, குறுங் கால்

5

கூழுடை நல் மனைக் குழுவின இருக்கும்

மூதில் அருமன் பேர் இசைச் சிறுகுடி

மெல் இயல் அரிவை! நின் பல் இருங் கதுப்பின்

குவளையொடு தொடுத்த நறு வீ முல்லைத்

தளை அவிழ் அலரித் தண் நறுங் கோதை

10

இளையரும் சூடி வந்தனர்: நமரும்

விரி உளை நன் மாக் கடைஇ,

பரியாது வருவர், இப் பனி படு நாளே.

உரை

வரவு மலிந்தது-நக்கீரர்

368. குறிஞ்சி

பெரும் புனம் கவரும் சிறு கிளி ஓப்பி,

கருங் கால் வேங்கை ஊசல் தூங்கி,

கோடு ஏந்து அல்குல் தழை அணிந்து, நும்மொடு

ஆடினம் வருதலின் இனியதும் உண்டோ?

5

நெறி படு கூழைக் கார் முதிர்பு இருந்த

வெறி கமழ் கொண்ட நாற்றமும், சிறிய

பசலை பாய்தரு நுதலும், நோக்கி,

வறிது உகு நெஞ்சினள், பிறிது ஒன்று சுட்டி,

வெய்ய உயிர்த்தனள் யாயே-

10

ஐய!-அஞ்சினம், அளியம் யாமே!

உரை

தோழி, தலைமகற்குச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது.- கபிலர்

372. நெய்தல்

அழிதக்கன்றே-தோழி!-கழி சேர்பு

கானற் பெண்ணைத் தேனுடை அழி பழம்,

வள் இதழ் நெய்தல் வருந்த, மூக்கு இறுபு,

அள்ளல் இருஞ் சேற்று ஆழப் பட்டென,

5

கிளைக் குருகு இரியும் துறைவன் வளைக் கோட்டு

அன்ன வெண் மணற்று அகவயின், வேட்ட

அண்ணல் உள்ளமொடு அமர்ந்து, இனிது நோக்கி,

அன்னை தந்த அலங்கல் வான் கோடு

உலைந்தாங்கு நோதல் அஞ்சி, 'அடைந்ததற்கு

10

இனையல் என்னும்' என்ப-மனை இருந்து,

இருங் கழி துழவும் பனித் தலைப் பரதவர்

திண் திமில் விளக்கம் எண்ணும்

கண்டல் வேலிக் கழி நல் ஊரே.

உரை

மேல் இற்செறிப்பான் அறிந்து ஆற்றாளாகி நின்ற தலைமகள் ஆற்ற வேண்டி, உலகியல் மேல் வைத்துச் சிறைப்புறமாகச் செறியார் எனச் சொல்லியது.-உலோச்சனார்

373. குறிஞ்சி

முன்றிற் பலவின் படு சுளை மரீஇ,

புன் தலை மந்தி தூர்ப்ப, தந்தை

மை படு மால் வரை பாடினள் கொடிச்சி,

ஐவன வெண்ணெல் குறூஉம் நாடனொடு

5

சூருடைச் சிலம்பின் அருவி ஆடி,

கார் அரும்பு அவிழ்ந்த கணி வாய் வேங்கைப்

பா அமை இதணம் ஏறி, பாசினம்

வணர் குரற் சிறு தினை கடிய,

புணர்வதுகொல்லோ, நாளையும் நமக்கே?

உரை

செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-கபிலர்

375. நெய்தல்

நீடு சினைப் புன்னை நறுந் தாது உதிர,

கோடு புனை குருகின் தோடு தலைப் பெயரும்

பல் பூங் கானல் மல்கு நீர்ச் சேர்ப்ப!

அன்பு இலை; ஆதலின், தன் புலன் நயந்த

5

என்னும் நாணும் நன்னுதல் உவப்ப,

வருவைஆயினோ நன்றே-பெருங் கடல்

இரவுத் தலை மண்டிலம் பெயர்ந்தென, உரவுத் திரை

எறிவன போல வரூஉம்

உயர் மணல் படப்பை எம் உறைவின் ஊரே.

உரை

வரையாது நெடுங்காலம் வந்தொழுக, தலைமகளது நிலை உணர்ந்த தோழி வரைவு கடாயது-பொதும்பில் கிழார் மகன் வெண்கண்ணி

376. குறிஞ்சி

முறஞ்செவி யானைத் தடக் கையின் தடைஇ

இறைஞ்சிய குரல பைந் தாட் செந் தினை,

வரையோன் வண்மை போல, பல உடன்

கிளையோடு உண்ணும் வளைவாய்ப் பாசினம்!

5

குல்லை, குளவி, கூதளம், குவளை,

இல்லமொடு மிடைந்த ஈர்ந் தண் கண்ணியன்,

சுற்று அமை வில்லன், செயலைத் தோன்றும்

நல் தார் மார்பன், காண்குறின், சிறிய

நன்கு அவற்கு அறிய உரைமின்; பிற்றை

10

அணங்கும் அணங்கும் போலும்? அணங்கி,

வறும் புனம் காவல் விடாமை

அறிந்தனிர்அல்லிரோ, அறன் இல் யாயே?

உரை

தோழி, கிளிமேல் வைத்துச் சிறைப்புறமாகச் செறிப்பு அறிவுறீஇயது.-கபிலர்

378. நெய்தல்

யாமமும் நெடிய கழியும்; காமமும்

கண்படல் ஈயாது பெருகும்; தெண் கடல்

முழங்கு திரை, முழவின் பாணியின், பைபய,

பழம் புண் உறுநரின், பரவையின் ஆலும்;

5

ஆங்கு அவை நலியவும், நீங்கி யாங்கும்,

இரவு இறந்து, எல்லை தோன்றலது; அலர் வாய்

அயல் இற் பெண்டிர் பசலை பாட,

ஈங்கு ஆகின்றால்-தோழி!-ஓங்கு மணல்

வரி ஆர் சிறு மனை சிதைஇ வந்து,

10

பரிவுதரத் தொட்ட பணிமொழி நம்பி,

பாடு இமிழ் பனி நீர்ச் சேர்ப்பனொடு

நாடாது இயைந்த நண்பினது அளவே.

உரை

தோழி சிறைப்புறமாகச் சொல்லியது; தலைமகன் ஒருவழித் தணந்த பின்னை வன்புறை எதிர்மொழிந்ததூஉம் ஆம்.-வடம வண்ணக்கன் பேரி சாத்தனார்

379. குறிஞ்சி

புன் தலை மந்தி கல்லா வன் பறழ்

குன்று உழை நண்ணிய முன்றில் போகாது,

எரி அகைந்தன்ன வீ ததை இணர

வேங்கைஅம் படு சினைப் பொருந்தி, கைய

5

தேம் பெய் தீம் பால் வௌவலின், கொடிச்சி

எழுது எழில் சிதைய அழுத கண்ணே,

தேர் வண் சோழர் குடந்தைவாயில்

மாரி அம் கிடங்கின் ஈரிய மலர்ந்த,

பெயல் உறு நீலம் போன்றன விரலே,

10

பாஅய் அவ் வயிறு அலைத்தலின், ஆனாது,

ஆடு மழை தவழும் கோடு உயர் பொதியில்

ஓங்கு இருஞ் சிலம்பில் பூத்த

காந்தள்அம் கொழு முகை போன்றன, சிவந்தே.

உரை

தோழி தலைமகற்குத் தலைமகளை மடமை கூறியது; காப்புக் கைம்மிக்க காலத்துத் தலைமகள் தோழிக்குச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.-குடவாயிற் கீரத்தனார்

380. மருதம்

நெய்யும் குய்யும் ஆடி, மெய்யொடு

மாசு பட்டன்றே கலிங்கமும்; தோளும்,

திதலை மென் முலைத் தீம் பால் பிலிற்ற,

புதல்வற் புல்லிப் புனிறு நாறும்மே;

5

வால் இழை மகளிர் சேரித் தோன்றும்

தேரோற்கு ஒத்தனெம் அல்லேம்; அதனால்

பொன் புரை நரம்பின் இன் குரல் சீறியாழ்

எழாஅல் வல்லை ஆயினும், தொழாஅல்;

கொண்டு செல்-பாண!-நின் தண் துறை ஊரனை,

10

பாடு மனைப் பாடல்; கூடாது நீடு நிலைப்

புரவியும் பூண் நிலை முனிகுவ;

விரகு இல மொழியல், யாம் வேட்டது இல் வழியே!

உரை

பாணற்குத் தோழி வாயில் மறுத்தது.-கூடலூர்ப் பல்கண்ணனார்

382. நெய்தல்

கானல் மாலைக் கழி நீர் மல்க,

நீல் நிற நெய்தல் நிரை இதழ் பொருந்த,

ஆனாது அலைக்கும் கடலே; மீன் அருந்தி,

புள்ளினம் குடம்பை உடன் சேர்பு உள்ளார்

5

துறந்தோர் தேஎத்து இருந்து, நனி வருந்தி,

ஆர் உயிர் அழிவதுஆயினும்-நேரிழை!-

கரத்தல் வேண்டுமால் மற்றே, பரப்பு நீர்த்

தண்ணம் துறைவன் நாண,

நண்ணார் தூற்றும் பழிதான் உண்டே.

உரை

ஒருவழித் தணந்த காலத்துப் பொழுதுபட ஆற்றாளாகி நின்ற தலைமகளைத் தோழி ஆற்றுவிக்கல்லாள் ஆயினாட்குத் தலைமகள் சொல்லியது.- நிகண்டன் கலைக்கோட்டுத் தண்டனார

383. குறிஞ்சி

அலங்கல்அம் தொடலை அன்ன குருளை

கல் அயற் கலித்த கருங் கால் வேங்கை

வயப் புனிற்று இரும் பிணப் பசித்தென, வயப் புலி

புகர் முகம் சிதையத் தாக்கி, களிறு அட்டு,

5

உரும் இசை உரறும், உட்குவரு நடு நாள்,

அருளினை போலினும், அருளாய் அன்றே-

கனை இருள் புதைத்த அஞ்சுவரும் இயவில்

பாம்பு உடன்று இரிக்கும் உருமோடு,

ஓங்கு வரை நாட! நீ வருதலானே.

உரை

தோழி ஆறு பார்த்துற்றுச் சொல்லியது.-கோளியூர்கிழார் மகனார் செழியனார்

386. குறிஞ்சி

சிறு கட் பன்றிப் பெருஞ் சின ஒருத்தல்,

துறுகட் கண்ணிக் கானவர் உழுத

குலவுக் குரல் ஏனல் மாந்தி, ஞாங்கர்,

விடர் அளைப் பள்ளி வேங்கை அஞ்சாது,

5

கழை வளர் சாரல் துஞ்சும் நாடன்.

'அணங்குடை அருஞ் சூள் தருகுவென்' என நீ,

'நும்மோர் அன்னோர் துன்னார் இவை' என,

தெரிந்து அது வியந்தனென்-தோழி!-பணிந்து நம்

கல் கெழு சிறுகுடிப் பொலிய,

10

வதுவை என்று அவர் வந்த ஞான்றே.

உரை

பரத்தையின் மறுத்தந்த தலைமகற்கு வாயில் நேர்ந்த தோழி தலைமகளை முகம்புகுவல் என முற்பட்டாள், தலைமகள் மாட்டு நின்ற பொறாமை நீங்காமை அறிந்து, பிறிது ஒன்றன்மேல் வைத்து, 'பாவியேன் இன்று பேதைமை செய்தேன்; எம்பெருமாட்டி குறிப

387. பாலை

நெறி இருங் கதுப்பும், நீண்ட தோளும்,

அம்ம! நாளும் தொல் நலம் சிதைய,

ஒல்லாச் செந் தொடை ஒரீஇய கண்ணிக்

கல்லா மழவர் வில்லிடை விலங்கிய

5

துன் அருங் கவலை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்

வருவர் வாழி-தோழி!-செரு இறந்து

ஆலங்கானத்து அஞ்சுவர இறுத்த

வேல் கெழு தானைச் செழியன் பாசறை

உறை கழி வாளின் மின்னி, உதுக்காண்,

10

நெடும் பெருங் குன்றம் முற்றி,

கடும் பெயல் பொழியும், கலி கெழு வானே.

உரை

பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி பருவம் காட்டி வற்புறீஇயது.- பொதும்பில் கிழார் மகனார்

391. பாலை

ஆழல், மடந்தை! அழுங்குவர் செலவே-

புலிப் பொறி அன்ன புள்ளி அம் பொதும்பின்

பனிப் பவர் மேய்ந்த மா இரு மருப்பின்

மலர் தலைக் காரான் அகற்றிய தண் நடை

5

ஒண் தொடி மகளிர் இழை அணிக் கூட்டும்,

பொன் படு, கொண்கான நன்னன் நல் நாட்டு

ஏழிற்குன்றம் பெறினும், பொருள்வயின்

யாரோ பிரிகிற்பவரே-குவளை

நீர் வார் நிகர் மலர் அன்ன, நின்

10

பேர் அமர் மழைக் கண் தெண் பனி கொளவே?

உரை

பிரிவு உணர்த்தப்பட்டு ஆற்றாளாய தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தியது; வரைவு உணர்த்தியதூஉம் ஆம்.-பாலை பாடிய பெருங்கடுங்கோ

392. நெய்தல்

கடுஞ் சுறா எறிந்த கொடுந் தாட் தந்தை

புள் இமிழ் பெருங் கடல் கொள்ளான் சென்றென,

மனை அழுது ஒழிந்த புன் தலைச் சிறாஅர்

துணையதின் முயன்ற தீம் கண் நுங்கின்

5

பணை கொள் வெம் முலை பாடு பெற்று உவக்கும்,

பெண்ணை வேலி, உழை கண் சீறூர்

நல் மனை அறியின், நன்றுமன்தில்ல;

செம்மல் நெஞ்சமொடு தாம் வந்து பெயர்ந்த

கானலொடு அழியுநர் போலாம்-பானாள்,

10

முனி படர் களையினும் களைப;

நனி பேர் அன்பினர் காதலோரே.

உரை

இரவுக்குறி முகம்புக்கது; வரைவு நீட ஆற்றாளாய தலைமகளைத் தோழி வரைவு உணர்த்தி வற்புறுத்தியதூஉம் ஆம்.-மதுரை மருதன் இளநாகனார்

393. குறிஞ்சி

நெடுங் கழை நிவந்த நிழல் படு சிலம்பின்

கடுஞ் சூல் வயப்பிடி கன்று ஈன்று உயங்க,

பால் ஆர் பசும் புனிறு தீரிய, களி சிறந்து,

வாலா வேழம் வணர் குரல் கவர்தலின்,

5

கானவன் எறிந்த கடுஞ் செலல் ஞெகிழி

வேய் பயில் அடுக்கம் சுடர மின்னி,

நிலை கிளர் மீனின், தோன்றும் நாடன்

இரவின் வரூஉம் இடும்பை நாம் உய,

வரைய வந்த வாய்மைக்கு ஏற்ப,

10

நமர் கொடை நேர்ந்தனர்ஆயின், அவருடன்,

நேர்வர்கொல் வாழி-தோழி!-நம் காதலர்

புதுவர் ஆகிய வரவும், நின்

வதுவை நாண் ஒடுக்கமும் காணுங்காலே?

உரை

வரைவு மலிந்தது.-கோவூர் கிழார்

395. நெய்தல்

யாரை, எலுவ? யாரே, நீ எமக்கு

யாரையும் அல்லை; நொதுமலாளனை;

அனைத்தால் கொண்க, நம்மிடையே நினைப்பின்;

கடும் பகட்டு யானை நெடுந் தேர்க் குட்டுவன்

5

வேந்து அடு மயக்கத்து முரசு அதிர்ந்தன்ன,

ஓங்கற் புணரி பாய்ந்து ஆடு மகளிர்

அணிந்திடு பல் பூ மரீஇ, ஆர்ந்த

ஆ புலம் புகுதரு பேர் இசை மாலைக்

கடல் கெழு மாந்தை அன்ன, எம்

10

வேட்டனை அல்லையால், நலம் தந்து சென்மே.

உரை

'நலம் தொலைந்தது' எனத் தலைவனைத் தோழி கூறி, வரைவு கடாயது.-அம்மூவனார்

396. குறிஞ்சி

பெய்து போகு எழிலி வைகு மலை சேர,

தேன் தூங்கு உயர் வரை அருவி ஆர்ப்ப,

வேங்கை தந்த வெற்பு அணி நல் நாள்,

பொன்னின் அன்ன பூஞ் சினை துழைஇ,

5

கமழ் தாது ஆடிய கவின் பெறு தோகை

பாசறை மீமிசைக் கணம் கொள்பு, ஞாயிற்று

உறு கதிர் இள வெயில் உண்ணும் நாடன்!

நின் மார்பு அணங்கிய செல்லல் அரு நோய்

யார்க்கு நொந்து உரைக்கோ யானே-பல் நாள்

10

காமர் நனி சொல் சொல்லி,

ஏமம் என்று அருளாய், நீ மயங்கினையே?

உரை

தோழி தலைமகனை வரைவு கடாயது; வரைவு உணர்த்தப்பட்டு ஆற்றாளாய்ச் சொல் லியதூஉம் ஆம்; இரவுக்குறி மறுத்ததூஉம் ஆம்.

398. நெய்தல்

உரு கெழு தெய்வமும் கரந்து உறையின்றே;

விரி கதிர் ஞாயிறும் குடக்கு வாங்கும்மே;

நீர் அலைக் கலைஇய கூழை வடியாச்

சாஅய் அவ் வயிறு அலைப்ப, உடன் இயைந்து,

5

ஓரை மகளிரும், ஊர் எய்தினரே;

பல் மலர் நறும் பொழில் பழிச்சி, யாம் 'முன்,

சென்மோ, 'சேயிழை?' என்றனம்; அதன் எதிர்

சொல்லாள் மெல்லியல், சிலவே-நல் அகத்து

யாணர் இள முலை நனைய,

10

மாண் எழில் மலர்க் கண் தெண் பனி கொளவே.

உரை

முன்னுற உணர்ந்து பகற்குறி வந்து மீளும் தலைமகனை, 'நீ தான் இவளது தன்மையை ஆற்றுவி' எனச் சொல்லியது.- உலோச்சனார்

399. குறிஞ்சி

அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை அடுக்கத்து,

குருதி ஒப்பின் கமழ் பூங் காந்தள்

வரி அணி சிறகின் வண்டு உண மலரும்

வாழை அம் சிலம்பில், கேழல் கெண்டிய

5

நிலவரை நிவந்த பல உறு திரு மணி

ஒளி திகழ் விளக்கத்து, ஈன்ற மடப் பிடி,

களிறு புறங்காப்ப, கன்றொடு வதியும்

மா மலை நாடன் நயந்தனன் வரூஉம்

பெருமை உடையள் என்பது

10

தருமோ-தோழி!-நின் திரு நுதல் கவினே?

உரை

நெடுங்காலம் வந்து ஒழுக ஆற்றாமை வேறுபட நின்ற தலைமகளைத் தோழி, 'எம்பெருமான் இதற்காய நல்லது புரியும்' என்று தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாகச் சொல்லியது.'இதற்காய நல்லது புரியும் பெருமான் திறம் வேண்டும்' என்றாட்குத் தலைமகள் சொல

தமிழ் இணையக் கல்விக்கழகம் - TAMIL VIRTUAL ACADEMY

மொழிகள்

தமிழ் இணையக் கல்விக்கழகம்

- Tamil Virtual Academy

பிழை செய்தி

Primary tabs