4. நெய்தல்

	கானல் அம் சிறுகுடிக் கடல் மேம் பரதவர்
	நீல் நிற புன்னைக் கொழு நிழல் அசைஇ,
	தண் பெரும் பரப்பின் ஒண் பதம் நோக்கி,
	அம் கண் அரில் வலை உணக்கும் துறைவனொடு,
5	'அலரே அன்னை அறியின், இவண் உறை வாழ்க்கை
	அரிய ஆகும் நமக்கு' எனக் கூறின்,
	கொண்டும் செல்வர்கொல்-தோழி!-உமணர்
	வெண் கல் உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,
	கண நிரை கிளர்க்கும் நெடு நெறிச் சகடம்
10	மணல் மடுத்து உரறும் ஓசை கழனிக்
	கருங் கால் வெண் குருகு வெரூஉம்
	இருங் கழிச் சேர்ப்பின் தம் உறைவின் ஊர்க்கே?	உரை

5. குறிஞ்சி

	நிலம் நீர் ஆர, குன்றம் குழைப்ப,
	அகல் வாய்ப் பைஞ் சுனைப் பயிர் கால்யாப்ப,
	குறவர் கொன்ற குறைக் கொடி நறைப் பவர்
	நறுங் காழ் ஆரம் சுற்றுவன அகைப்ப,
5	பெரும் பெயல் பொழிந்த தொழில எழிலி
	தெற்கு ஏர்பு இரங்கும் அற்சிரக் காலையும்,
	அரிதே, காதலர்ப் பிரிதல்-இன்று செல்
	இளையர்த் தரூஉம் வாடையொடு
	மயங்கு இதழ் மழைக் கண் பயந்த, தூதே.	உரை

7. பாலை

	சூருடை நனந் தலைச் சுனை நீர் மல்க,
	பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆர்ப்ப,
	கல் அலைத்து இழிதரும் கடு வரற் கான் யாற்றுக்
	கழை மாய் நீத்தம் காடு அலை ஆர்ப்ப,
5	தழங்கு குரல் ஏறொடு முழங்கி, வானம்
	இன்னே பெய்ய மின்னுமால்-தோழி!
	வெண்ணெல் அருந்திய வரி நுதல் யானை
	தண் நறுஞ் சிலம்பில் துஞ்சும்
	சிறியிலைச் சந்தின வாடு பெருங் காட்டே.	உரை

10. பாலை

	அண்ணாந்து ஏந்திய வன முலை தளரினும்,
	பொன் நேர் மேனி மணியின் தாழ்ந்த
	நல் நெடுங் கூந்தல் நரையொடு முடிப்பினும்,
	நீத்தல் ஓம்புமதி-பூக் கேழ் ஊர!
5	இன் கடுங் கள்ளின் இழை அணி நெடுந் தேர்க்
	கொற்றச் சோழர் கொங்கர்ப் பணீஇயர்,
	வெண் கோட்டு யானைப் போஒர் கிழவோன்
	பழையன் வேல் வாய்த்தன்ன நின்
	பிழையா நல் மொழி தேறிய இவட்கே.	உரை

11. நெய்தல்

	பெய்யாது வைகிய கோதை போல
	மெய் சாயினை, அவர் செய் குறி பிழைப்ப;
	உள்ளி நொதுமலர் நேர்பு உரை தெள்ளிதின்
	வாரார் என்னும் புலவி உட்கொளல்
5	ஒழிகமாள நின் நெஞ்சத்தானே;
	புணரி பொருத பூ மணல் அடைகரை,
	ஆழி மருங்கின் அலவன் ஓம்பி,
	வலவன் வள்பு ஆய்ந்து ஊர,
	நிலவு விரிந்தன்றால் கானலானே.	உரை

12. பாலை

	விளம்பழம் கமழும் கமஞ்சூற்குழிசிப்
	பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம்
	நெய் தெரி இயக்கம் வெளில்முதல் முழங்கும்
	வைகு புலர் விடியல் மெய் கரந்து, தன் கால்
5	அரி அமை சிலம்பு கழீஇ, பல் மாண்
	வரி புனை பந்தொடு வைஇய செல்வோள்,
	'இவை காண்தோறும் நோவர்மாதோ;
	அளியரோ அளியர் என் ஆயத்தோர்!' என
	நும்மொடு வரவு தான் அயரவும்,
10	தன் வரைத்து அன்றியும் கலுழ்ந்தன கண்ணே.	உரை

13. குறிஞ்சி

	எழாஅஆகலின், எழில் நலம் தொலைய
	அழாஅதீமோ, நொதுமலர் தலையே!-
	ஏனல் காவலர் மா வீழ்த்துப் பறித்த
	பகழி அன்ன சேயரி மழைக் கண்,
5	நல்ல பெருந் தோளோயே! கொல்லன்
	எறி பொன் பிதிரின் சிறு பல தாஅய்
	வேங்கை வீ உகும் ஓங்கு மலைக் கட்சி
	மயில் அறிபு அறியாமன்னோ;
	பயில் குரல் கவரும் பைம் புறக் கிளியே.	உரை

15. நெய்தல்

	முழங்கு திரை கொழீஇய மூரி எக்கர்,
	நுணங்கு துகில் நுடக்கம் போல, கணம் கொள
	ஊதை தூற்றும் உரவுநீர்ச் சேர்ப்ப!
	பூவின் அன்ன நலம் புதிது உண்டு,
5	நீ புணர்ந்தனையேம் அன்மையின், யாமே
	நேர்புடை நெஞ்சம் தாங்கத் தாங்கி,
	மாசு இல் கற்பின் மடவோள் குழவி
	பேஎய் வாங்கக் கைவிட்டாங்கு,
	சேணும் எம்மொடு வந்த
10	நாணும் விட்டேம்; அலர்க, இவ் ஊரே!	உரை

18. பாலை

	பருவரல் நெஞ்சமொடு பல் படர் அகல
	வருவர் வாழி-தோழி!-மூவன்
	முழு வலி முள் எயிறு அழுத்திய கதவின்,
	கானல்அம் தொண்டிப் பொருநன், வென் வேல்
5	தெறல் அருந் தானைப் பொறையன், பாசறை,
	நெஞ்சம் நடுக்குறூஉம் துஞ்சா மறவர்
	திரை தபு கடலின் இனிது கண் படுப்ப,
	கடாஅம் கழீஇய கதன் அடங்கு யானைத்
	தடாஅ நிலை ஒரு கோட்டன்ன,
10	ஒன்று இலங்கு அருவிய குன்று இறந்தோரே.	உரை

19. நெய்தல்

	இறவுப் புறத்து அன்ன பிணர் படு தடவு முதல்
	சுறவுக் கோட்டன்ன முள் இலைத் தாழை,
	பெருங் களிற்று மருப்பின் அன்ன அரும்பு முதிர்பு,
	நல் மான் உழையின் வேறுபடத் தோன்றி,
5	விழவுக் களம் கமழும் உரவு நீர்ச் சேர்ப்ப!
	இன மணி நெடுந் தேர் பாகன் இயக்க,
	செலீஇய சேறிஆயின், இவளே
	வருவை ஆகிய சில் நாள்
	வாழாளாதல் நற்கு அறிந்தனை சென்மே!	உரை

23. குறிஞ்சி

	தொடி பழி மறைத்தலின், தோள்உய்ந்தனவே;
	வடிக் கொள் கூழை, ஆயமோடு ஆடலின்,
	இடிப்பு மெய்யது ஒன்று உடைத்தே; கடிக் கொள
	அன்னை காக்கும் தொல் நலம் சிதைய,
5	காண்தொறும் கலுழ்தல் அன்றியும் ஈண்டு நீர்
	முத்துப் படு பரப்பின் கொற்கை முன்துறைச்
	சிறு பாசடைய செப்பு ஊர் நெய்தல்
	தெண் நீர் மலரின் தொலைந்த
	கண்ணே காமம் கரப்பு அரியவ்வே!	உரை

25. குறிஞ்சி

	அவ் வளை வெரிநின் அரக்கு ஈர்த்தன்ன
	செவ் வரி இதழ சேண் நாறு பிடவின்
	நறுந் தாது ஆடிய தும்பி, பசுங் கேழ்ப்
	பொன் உரை கல்லின், நல் நிறம் பெறூஉம்
5	வள மலை நாடன் நெருநல் நம்மொடு
	கிளை மலி சிறு தினைக் கிளி கடிந்து அசைஇ,
	சொல்லிடம் பெறாஅன் பெயர்ந்தனன்; பெயர்ந்தது
	அல்லல் அன்று அது-காதல் அம் தோழி!-
	தாது உண் வேட்கையின் போது தெரிந்து ஊதா
10	வண்டு ஓரன்ன அவன் தண்டாக் காட்சி
	கண்டும், கழல் தொடி வலித்த என்
	பண்பு இல் செய்தி நினைப்பு ஆகின்றே!	உரை

26. பாலை

முட முதிர் பலவின் அத்தம், நும்மொடு

	நோகோ யானே; நெகிழ்ந்தன வளையே-
	செவ்வி சேர்ந்த புள்ளி வெள் அரை
	விண்டுப் புரையும் புணர் நிலை நெடுங் கூட்டுப்
	பிண்ட நெல்லின் தாய் மனை ஒழிய,
5	சுடர் முழுது எறிப்பத் திரங்கிச் செழுங் காய்
	கெடு துணை ஆகிய தவறோ?-வை எயிற்று,
	பொன் பொதிந்தன்ன சுணங்கின்,
	இருஞ் சூழ் ஓதி, பெருந் தோளாட்கே.	உரை

27. நெய்தல்

	நீயும் யானும், நெருநல், பூவின்
	நுண் தாது உறைக்கும் வண்டினம் ஓப்பி,
	ஒழி திரை வரித்த வெண் மணல் அடைகரைக்
	கழி சூழ் கானல் ஆடியது அன்றி,
5	கரந்து நாம் செய்தது ஒன்று இல்லை; உண்டு எனின்,
	பரந்து பிறர் அறிந்தன்றும்இலரே-நன்றும்
	எவன் குறித்தனள் கொல், அன்னை?-கயந்தோறு
	இற ஆர் இனக் குருகு ஒலிப்ப, சுறவம்
	கழி சேர் மருங்கின் கணைக் கால் நீடி,
10	கண் போல் பூத்தமை கண்டு, 'நுண் பல
	சிறு பாசடைய நெய்தல்
	குறுமோ, சென்று' எனக் கூறாதோளே.	உரை

28. பாலை

	என் கைக் கொண்டு தன் கண்ஒற்றியும்,
	தன் கைக் கொண்டு என் நல் நுதல் நீவியும்.
	அன்னை போல இனிய கூறியும்,
	கள்வர் போலக் கொடியன்மாதோ-
5	மணி என இழிதரும் அருவி, பொன் என
	வேங்கை தாய ஓங்கு மலை அடுக்கத்து,
	ஆடு கழை நிவந்த பைங் கண் மூங்கில்
	ஓடு மழை கிழிக்கும் சென்னி,
	கோடு உயர் பிறங்கல், மலைகிழவோனே!	உரை

30. மருதம்

	கண்டனென்-மகிழ்ந!-கண்டு எவன்செய்கோ?-
	பாணன் கையது பண்புடைச் சீறியாழ்
	யாணர் வண்டின் இம்மென இமிரும்,
	ஏர்தரு தெருவின், எதிர்ச்சி நோக்கி, நின்
5	மார்பு தலைக்கொண்ட மாணிழை மகளிர்
	கவல் ஏமுற்ற வெய்து வீழ் அரிப் பனி-
	கால் ஏமுற்ற பைதரு காலை,
	கடல்மரம் கவிழ்ந்தெனக் கலங்கி, உடன் வீழ்பு,
	பலர் கொள் பலகை போல-
10	வாங்கவாங்க நின்று ஊங்கு அஞர் நிலையே.	உரை

32. குறிஞ்சி

	'மாயோன் அன்ன மால் வரைக்கவாஅன்,
	வாலியோன் அன்ன வயங்கு வெள் அருவி
	அம் மலைகிழவோன் நம் நயந்து என்றும்
	வருந்தினன்' என்பது ஓர் வாய்ச் சொல் தேறாய்;
5	நீயும் கண்டு, நுமரொடும் எண்ணி,
	அறிவு அறிந்து அளவல் வேண்டும்; மறுதரற்கு
	அரிய-வாழி, தோழி!-பெரியோர்
	நாடி நட்பின் அல்லது,
	நட்டு நாடார், தம் ஒட்டியோர் திறத்தே.	உரை

33. பாலை

	'படு சுடர் அடைந்த பகு வாய் நெடு வரை,
	முரம்பு சேர் சிறுகுடி, பரந்த மாலை,
	புலம்பு கூட்டுண்ணும் புல்லென் மன்றத்து,
	கல்லுடைப் படுவில் கலுழி தந்து,
5	நிறை பெயல் அறியாக் குறைத்து ஊண் அல்லில்,
	துவர்செய் ஆடைச் செந் தொடை மறவர்
	அதர் பார்த்து அல்கும் அஞ்சுவரு நெறியிடை,
	இறப்ப எண்ணுவர் அவர் எனின், மறுத்தல்
	வல்லுவம்கொல்லோ, மெல்லியல்! நாம்?' என
10	விம்முறு கிளவியள் என் முகம் நோக்கி,
	நல் அக வன முலைக் கரை சேர்பு
	மல்கு புனல் பரந்த மலர் ஏர் கண்ணே.	உரை

34. குறிஞ்சி

	கடவுட் கற்சுனை அடை இறந்து அவிழ்ந்த
	பறியாக் குவளை மலரொடு காந்தள்
	குருதி ஒண் பூ உரு கெழக் கட்டி,
	பெரு வரை அடுக்கம் பொற்பச் சூர்மகள்
5	அருவி இன் இயத்து ஆடும் நாடன்
	மார்பு தர வந்த படர் மலி அரு நோய்
	நின் அணங்கு அன்மை அறிந்தும், அண்ணாந்து,
	கார் நறுங் கடம்பின் கண்ணி சூடி,
	வேலன் வேண்ட, வெறி மனை வந்தோய்!
10	கடவுள் ஆயினும் ஆக,
	மடவை மன்ற, வாழிய முருகே!	உரை

35. நெய்தல்

	பொங்கு திரை பொருத வார் மணல்அடைகரைப்
	புன் கால் நாவல் பொதிப் புற இருங் கனி
	கிளை செத்து மொய்த்த தும்பி, பழம் செத்துப்
	பல் கால் அலவன் கொண்ட கோட்கு அசாந்து,
5	கொள்ளா நரம்பின் இமிரும் பூசல்
	இரை தேர் நாரை எய்தி விடுக்கும்
	துறை கெழு மாந்தை அன்ன இவள் நலம்
	பண்டும் இற்றே; கண்டிசின்தெய்ய;
	உழையின் போகாது அளிப்பினும், சிறிய
10	ஞெகிழ்ந்த கவின் நலம்கொல்லோ?-மகிழ்ந்தோர்
	கள்களி செருக்கத்து அன்ன
	காமம்கொல்?-இவள் கண் பசந்ததுவே!	உரை

36. குறிஞ்சி

	குறுங் கை இரும் புலிக் கோள் வல்ஏற்றை,
	பூ நுதல் இரும் பிடி புலம்ப, தாக்கி,
	தாழ் நீர் நனந் தலைப் பெரு களிறு அடூஉம்
	கல்லக வெற்பன் சொல்லின் தேறி,
5	யாம் எம் நலன் இழந்தனமே; யாமத்து,
	அலர் வாய்ப் பெண்டிர் அம்பலொடு ஒன்றி,
	புரை இல் தீ மொழி பயிற்றிய உரை எடுத்து,
	ஆனாக் கௌவைத்துஆக,
	தான் என் இழந்தது, இவ் அழுங்கல் ஊரே?	உரை

37. பாலை

	பிணங்கு அரில் வாடிய பழ விறல்நனந் தலை,
	உணங்குஊண் ஆயத்து ஓர் ஆன் தெள் மணி
	பைபய இசைக்கும் அத்தம், வை எயிற்று
	இவளொடும் செலினோ நன்றே; குவளை
5	நீர் சூழ் மா மலர் அன்ன கண் அழ,
	கலை ஒழி பிணையின் கலங்கி, மாறி
	அன்பிலிர் அகறிர் ஆயின், என் பரம்
	ஆகுவது அன்று, இவள் அவலம்-நாகத்து
	அணங்குடை அருந் தலை உடலி, வலன் ஏர்பு,
10	ஆர்கலி நல் ஏறு திரிதரும்
	கார் செய் மாலை வரூஉம் போழ்தே.	உரை

41. பாலை

	பைங் கண் யானைப் பரூஉத் தாள்உதைத்த
	வெண் புறக் களரி விடு நீறு ஆடி,
	சுரன் முதல் வருந்திய வருத்தம் பைபயப்
	பாஅர் மலி சிறு கூவலின் தணியும்
5	நெடுஞ் சேண் சென்று வருந்துவர் மாதோ-
	எல்லி வந்த நல் இசை விருந்திற்கு,
	கிளர் இழை அரிவை! நெய் துழந்து அட்ட
	விளர் ஊன் அம் புகை எறிந்த நெற்றி,
	சிறு நுண் பல் வியர் பொறித்த
10	குறு நடைக் கூட்டம் வேண்டுவோரே.	உரை

43. பாலை

	துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர்உருப்பின்
	என்றூழ் நீடிய குன்றத்துக் கவாஅன்,
	ஓய்பசிச் செந்நாய் உயங்குமரை தொலைச்சி
	ஆர்ந்தன ஒழிந்த மிச்சில் சேய் நாட்டு
5	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு வல்சி ஆகும்
	வெம்மை ஆர் இடை இறத்தல் நுமக்கே
	மெய்ம் மலி உவகை ஆகின்று; இவட்கே,
	அஞ்சல் என்ற இறை கைவிட்டென,
	பைங் கண் யானை வேந்து புறத்து இறுத்தலின்,
10	களையுநர்க் காணாது கலங்கிய உடை மதில்
	ஓர் எயின் மன்னன் போல,
	அழிவு வந்தன்றால், ஒழிதல் கேட்டே.	உரை

45. நெய்தல்

align="right"> உரை

	இவளே, கானல் நண்ணிய காமர் சிறுகுடி,
	நீல் நிறப் பெருங் கடல் கலங்க உள்புக்கு
	மீன் எறி பரதவர் மகளே; நீயே,
	நெடுங் கொடி நுடங்கும் நியம மூதூர்க்
5	கடுந் தேர்ச் செல்வன் காதல் மகனே:
	நிணச் சுறா அறுத்த உணக்கல் வேண்டி,
	இனப் புள் ஓப்பும் எமக்கு நலன் எவனோ?
	புலவு நாறுதும்; செல நின்றீமோ!
	பெரு நீர் விளையுள் எம் சிறு நல் வாழ்க்கை
10	நும்மொடு புரைவதோ அன்றே;
	எம்மனோரில் செம்மலும் உடைத்தே!

46. பாலை

	வைகல்தோறும் இன்பமும் இளமையும்
	எய் கணை நிழலின் கழியும், இவ் உலகத்து;
	காணீர் என்றலோ அரிதே; அது நனி
	பேணீர் ஆகுவிர்-ஐய! என் தோழி
5	பூண் அணி ஆகம் புலம்ப, பாணர்
	அயிர்ப்புக் கொண்டன்ன கொன்றை அம் தீம் கனி,
	பறை அறை கடிப்பின், அறை அறையாத் துயல்வர,
	வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் அழுவத்து,
	எவ்வம் மிகூஉம் அருஞ் சுரம் இறந்து,
10	நன் வாய் அல்லா வாழ்க்கை
	மன்னாப் பொருட் பிணிப் பிரிதும் யாம் எனவே.	உரை

47. குறிஞ்சி

	பெருங் களிறு உழுவை அட்டென, இரும் பிடி
	உயங்குபிணி வருத்தமொடு இயங்கல் செல்லாது,
	நெய்தற் பாசடை புரையும் அம் செவிப்
	பைதல்அம் குழவி தழீஇ, ஒய்யென
5	அரும் புண் உறுநரின் வருந்தி வைகும்
	கானக நாடற்கு, 'இது என' யான் அது
	கூறின் எவனோ-தோழி! வேறு உணர்ந்து,
	அணங்கு அறி கழங்கின் கோட்டம் காட்டி,
	வெறி என உணர்ந்த உள்ளமொடு மறி அறுத்து,
10	அன்னை அயரும் முருகு நின்
	பொன் நேர் பசலைக்கு உதவாமாறே?	உரை

48. பாலை

	அன்றை அனைய ஆகி, இன்றும், எம்
	கண் உளபோலச் சுழலும்மாதோ-
	புல் இதழ்க் கோங்கின் மெல் இதழ்க் குடைப் பூ
	வைகுறு மீனின் நினையத் தோன்றி,
5	புறவு அணி கொண்ட பூ நாறு கடத்திடை,
	கிடின்என இடிக்கும் கோல் தொடி மறவர்
	வடி நவில் அம்பின் வினையர் அஞ்சாது
	அமரிடை உறுதர, நீக்கி, நீர்
	எமரிடை உறுதர ஒளித்த காடே.	உரை

49. நெய்தல்

	படு திரை கொழீஇய பால் நிற எக்கர்த்
	தொடியோர் மடிந்தெனத் துறை புலம்பின்றே;
	முடிவலை முகந்த முடங்கு இறாப் பரவைப்
	படு புள் ஓப்பலின் பகல் மாய்ந்தன்றே;
5	கோட்டு மீன் எறிந்த உவகையர் வேட்டம் மடிந்து,
	எமரும் அல்கினர்; 'ஏமார்ந்தனம்' எனச்
	சென்று நாம் அறியின், எவனோ-தோழி!
	மன்றப் புன்னை மாச் சினை நறு வீ
	முன்றில் தாழையொடு கமழும்
10	தெண் கடற் சேர்ப்பன் வாழ் சிறு நல் ஊர்க்கே?	உரை

50. மருதம்

	அறியாமையின், அன்னை! அஞ்சி,
	குழையன் கோதையன் குறும் பைந் தொடியன்
	விழவு அயர் துணங்கை தழூஉகம் செல்ல,
	நெடு நிமிர் தெருவில் கைபுகு கொடு மிடை
5	நொதுமலாளன் கதுமெனத் தாக்கலின்,
	'கேட்போர் உளர்கொல், இல்லைகொல்? போற்று' என,
	'யாணது பசலை' என்றனன்; அதன் எதிர்,
	'நாண் இலை, எலுவ!' என்று வந்திசினே-
	செறுநரும் விழையும் செம்மலோன் என,
10	நறு நுதல் அரிவை! போற்றேன்,
	சிறுமை பெருமையின் காணாது துணிந்தே.	உரை

53. குறிஞ்சி

	யான் அஃது அஞ்சினென் கரப்பவும், தான் அஃது
	அறிந்தனள்கொல்லோ? அருளினள்கொல்லோ?
	எவன்கொல், தோழி! அன்னை கண்ணியது?-
	'வான் உற நிவந்த பெரு மலைக் கவாஅன்,
5	ஆர் கலி வானம் தலைஇ, நடு நாள்
	கனை பெயல் பொழிந்தென, கானக் கல் யாற்று
	முளி இலை கழித்தன முகிழ் இணரொடு வரும்
	விருந்தின் தீம் நீர் மருந்தும் ஆகும்;
	தண்ணென உண்டு, கண்ணின் நோக்கி,
10	முனியாது ஆடப் பெறின், இவள்
	பனியும் தீர்குவள், செல்க!' என்றோளே!	உரை

55. குறிஞ்சி

	ஓங்கு மலை நாட! ஒழிக, நின் வாய்மை
	காம்பு தலைமணந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறி,
	உறு பகை பேணாது, இரவின் வந்து, இவள்
	பொறி கிளர் ஆகம் புல்ல, தோள் சேர்பு
5	அறுகாற் பறவை அளவு இல மொய்த்தலின்,
	கண் கோள் ஆக நோக்கி, 'பண்டும்
	இனையையோ?' என வினவினள், யாயே;
	அதன் எதிர் சொல்லாளாகி, அல்லாந்து,
	என் முகம் நோக்கியோளே: 'அன்னாய்!-
10	யாங்கு உணர்ந்து உய்குவள்கொல்? என, மடுத்த
	சாந்த ஞெகிழி காட்டி-
	ஈங்கு ஆயினவால்' என்றிசின் யானே.	உரை

57. குறிஞ்சி

	தடங்கோட்டு ஆமான், மடங்கல் மா நிரைக்
	குன்ற வேங்கைக் கன்றொடு வதிந்தென,
	துஞ்சு பதம் பெற்ற துய்த் தலை மந்தி
	கல்லென் சுற்றம் கை கவியாக் குறுகி,
5	வீங்கு சுரை ஞெமுங்க வாங்கி, தீம் பால்
	கல்லா வன் பறழ்க் கைந் நிறை பிழியும்
	மா மலை நாட! மருட்கை உடைத்தே-
	செங் கோல், கொடுங் குரல், சிறு தினை வியன் புனம்
	கொய் பதம் குறுகும்காலை, எம்
10	மை ஈர் ஓதி மாண் நலம் தொலைவே!	உரை

58. நெய்தல்

	பெரு முது செல்வர் பொன்னுடைப்புதல்வர்
	சிறு தோட் கோத்த செவ் அரிப்பறையின்
	கண்ணகத்து எழுதிய குரீஇப் போல,
	கோல் கொண்டு அலைப்பப் படீஇயர்மாதோ-
5	வீரை வேண்மான் வெளியன் தித்தன்
	முரசு முதல் கொளீஇய மாலை விளக்கின்
	வெண் கோடு இயம்ப, நுண் பனி அரும்ப,
	கையற வந்த பொழுதொடு மெய் சோர்ந்து,
	அவல நெஞ்சினம் பெயர, உயர் திரை
10	நீடு நீர்ப் பனித் துறைச் சேர்ப்பன்
	ஓடு தேர் நுண் நுகம் நுழைந்த மாவே!	உரை

60. மருதம்

	மலை கண்டன்ன நிலை புணர்நிவப்பின்
	பெரு நெற் பல் கூட்டு எருமை உழவ!
	கண்படை பெறாஅது, தண் புலர் விடியல்,
	கருங் கண் வராஅல் பெருந் தடி மிளிர்வையொடு
5	புகர்வை அரிசிப் பொம்மற் பெருஞ் சோறு
	கவர் படு கையை கழும மாந்தி,
	நீர் உறு செறுவின் நாறு முடி அழுத்த, நின்
	நடுநரொடு சேறிஆயின், அவண்
	சாயும் நெய்தலும் ஓம்புமதி; எம்மில்
10	மா இருங் கூந்தல் மடந்தை
	ஆய் வளை கூட்டும் அணியுமார் அவையே.	உரை

61. குறிஞ்சி

	கேளாய், எல்ல தோழி! அல்கல்
	வேணவா நலிய, வெய்ய உயிரா,
	ஏ மான் பிணையின் வருந்தினெனாக,
	துயர் மருங்கு அறிந்தனள் போல, அன்னை,
5	'துஞ்சாயோ, என் குறுமகள்?' என்றலின்,
	சொல் வெளிப்படாமை மெல்ல என் நெஞ்சில்,
	'படு மழை பொழிந்த பாறை மருங்கில்
	சிரல் வாய் உற்ற தளவின், பரல் அவல்,
	கான் கெழு நாடற் படர்ந்தோர்க்குக்
10	கண்ணும் படுமோ?' என்றிசின், யானே.	உரை

63. நெய்தல்

	உரவுக் கடல் உழந்த பெரு வலைப்பரதவர்
	மிகு மீன் உணக்கிய புது மணல் ஆங்கண்,
	கல்லென் சேரிப் புலவற் புன்னை
	விழவு நாறு விளங்கு இணர் அவிழ்ந்து உடன் கமழும்
5	அழுங்கல் ஊரோ அறன் இன்று; அதனால்,
	அறன் இல் அன்னை அருங் கடிப் படுப்ப,
	பசலை ஆகி விளிவதுகொல்லோ-
	புள் உற ஒசிந்த பூ மயங்கு அள்ளல்
	கழிச் சுரம் நிவக்கும் இருஞ் சிறை இவுளி
10	திரை தரு புணரியின் கழூஉம்
	மலி திரைச் சேர்ப்பனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?	உரை

65. குறிஞ்சி

அமுதம் உண்க, நம் அயல் இலாட்டி!-
	கிடங்கில் அன்ன இட்டுக் கரைக் கான் யாற்றுக்
	கலங்கும் பாசி நீர் அலைக் கலாவ,
	ஒளிறு வெள் அருவி ஒண் துறை மடுத்து,
5	புலியொடு பொருத புண் கூர் யானை
	நற் கோடு நயந்த அன்பு இல் கானவர்
	விற் சுழிப்பட்ட நாமப் பூசல்
	உருமிடைக் கடி இடி கரையும்
	பெரு மலை நாடனை 'வரூஉம்' என்றோளே.	உரை

67. நெய்தல்

	சேய் விசும்பு இவர்ந்த செழுங் கதிர் மண்டிலம்
	மால் வரை மறைய, துறை புலம்பின்றே;
	இறவு அருந்தி எழுந்த கருங் கால் வெண் குருகு
	வெண் கோட்டு அருஞ் சிறைத் தாஅய், கரைய
5	கருங் கோட்டுப் புன்னை இறைகொண்டனவே;
	கணைக் கால் மா மலர் கரப்ப, மல்கு கழித்
	துணைச் சுறா வழங்கலும் வழங்கும்; ஆயிடை,
	எல் இமிழ் பனிக் கடல், மல்கு சுடர்க் கொளீஇ,
	எமரும் வேட்டம் புக்கனர்; அதனால்,
10	தங்கின் எவனோதெய்ய-பொங்கு பிசிர்
	முழவு இசைப் புணரி எழுதரும்
	உடை கடற் படப்பை எம் உறைவின் ஊர்க்கே?	உரை

68. குறிஞ்சி

	'விளையாடு ஆயமொடு ஓரை ஆடாது,
	இளையோர் இல்லிடத்து இற்செறிந்திருத்தல்
	அறனும் அன்றே; ஆக்கமும் தேய்ம்' என-
	குறு நுரை சுமந்து, நறு மலர் உந்தி,
5	பொங்கி வரு புது நீர் நெஞ்சு உண ஆடுகம்,
	வல்லிதின் வணங்கிச் சொல்லுநர்ப் பெறினே;
	'செல்க' என விடுநள்மன்கொல்லோ? எல் உமிழ்ந்து,
	உரவு உரும் உரறும் அரை இருள் நடு நாள்,
	கொடி நுடங்கு இலங்கின மின்னி,
10	ஆடு மழை இறுத்தன்று, அவர் கோடு உயர் குன்றே.	உரை

71. பாலை

	மன்னாப் பொருட் பிணி முன்னி, 'இன்னதை
	வளை அணி முன்கை நின் இகுளைக்கு உணர்த்து' எனப்
	பல் மாண் இரத்திர்ஆயின், 'சென்ம்' என,
	விடுநள் ஆதலும் உரியள்; விடினே,
5	கண்ணும் நுதலும் நீவி, முன் நின்று,
	பிரிதல் வல்லிரோ-ஐய! செல்வர்
	வகை அமர் நல் இல் அக இறை உறையும்
	வண்ணப் புறவின் செங் காற் சேவல்
	வீழ் துணைப் பயிரும் கையறு முரல் குரல்
10	நும் இலள் புலம்பக் கேட்டொறும்
	பொம்மல் ஓதி பெரு விதுப்புறவே?	உரை

72. நெய்தல்

	'பேணுப பேணார் பெரியோர்' என்பது
	நாணு தக்கன்று அது காணுங்காலை;
	உயிர் ஓரன்ன செயிர் தீர் நட்பின்
	நினக்கு யான் மறைத்தல் யாவது? மிகப் பெரிது
5	அழிதக்கன்றால் தானே; கொண்கன்,
	'யான் யாய் அஞ்சுவல்' எனினும், தான் எற்
	பிரிதல் சூழான்மன்னே; இனியே
	கானல் ஆயம் அறியினும், 'ஆனாது,
	அலர் வந்தன்றுகொல்?' என்னும்; அதனால்,
10	'புலர்வதுகொல், அவன் நட்பு!' எனா
	அஞ்சுவல்-தோழி!-என் நெஞ்சத்தானே!	உரை

78. நெய்தல்

	கோட் சுறா வழங்கும் வாள் கேழ்இருங் கழி
	மணி ஏர் நெய்தல் மா மலர் நிறைய,
	பொன் நேர் நுண் தாது புன்னை தூஉம்,
	வீழ் தாழ் தாழைப் பூக் கமழ் கானல்,
5	படர் வந்து நலியும் சுடர் செல் மாலை,
	நோய் மலி பருவரல் நாம் இவண் உய்கம்;
	கேட்டிசின்-வாழி, தோழி!-தெண் கழி
	வள் வாய் ஆழி உள் வாய் தோயினும்,
	புள்ளு நிமிர்ந்தன்ன பொலம் படைக் கலி மா
10	வலவன் கோல் உற அறியா,
	உரவு நீர்ச் சேர்ப்பன், தேர்மணிக் குரலே!	உரை

83. குறிஞ்சி

	எம் ஊர் வாயில் உண்துறைத் தடைஇய
	கடவுள் முது மரத்து, உடன் உறை பழகிய,
	தேயா வளை வாய், தெண் கண், கூர் உகிர்,
	வாய்ப் பறை அசாஅம், வலி முந்து கூகை!
5	மை ஊன் தெரிந்த நெய் வெண் புழுக்கல்,
	எலி வான் சூட்டொடு, மலியப் பேணுதும்;
	எஞ்சாக் கொள்கை எம் காதலர் வரல் நசைஇத்
	துஞ்சாது அலமரு பொழுதின்,
	அஞ்சு வரக் கடுங் குரல் பயிற்றாதீமே.	உரை

85. குறிஞ்சி

	ஆய் மலர் மழைக் கண் தெண் பனி உறைப்பவும்,
	வேய் மருள் பணைத் தோள் விறல் இழை நெகிழவும்,
	அம்பல் மூதூர் அரவம் ஆயினும்,
	குறு வரி இரும் புலி அஞ்சிக் குறு நடைக்
5	கன்றுடை வேழம் நின்று காத்து அல்கும்,
	ஆர் இருள் கடுகிய, அஞ்சு வரு சிறு நெறி
	வாரற்கதில்ல-தோழி!-சாரல்
	கானவன் எய்த முளவு மான் கொழுங் குறை,
	தேம் கமழ் கதுப்பின் கொடிச்சி, கிழங்கொடு
10	காந்தள்அம் சிறுகுடிப் பகுக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன், நின் நசையினானே!	உரை

86. பாலை

	அறவர், வாழி-தோழி! மறவர்
	வேல் என விரிந்த கதுப்பின் தோல
	பாண்டில் ஒப்பின் பகன்றை மலரும்
	கடும் பனி அற்சிரம், நடுங்க, காண்தகக்
5	கை வல் வினைவன் தையுபு சொரிந்த
	சுரிதக உருவின ஆகிப் பெரிய
	கோங்கம் குவி முகை அவிழ, ஈங்கை
	நல் தளிர் நயவர நுடங்கும்
	முற்றா வேனில் முன்னி வந்தோரே!	உரை

88. குறிஞ்சி

	யாம் செய் தொல் வினைக்கு எவன்பேதுற்றனை?
	வருந்தல்; வாழி!-தோழி!-யாம் சென்று
	உரைத்தனம் வருகம்; எழுமதி; புணர்திரைக்
	கடல் விளை அமுதம் பெயற்கு ஏற்றாஅங்கு
5	உருகி உகுதல் அஞ்சுவல்; உதுக்காண்-
	தம்மோன் கொடுமை நம் வயின் எற்றி,
	நயம் பெரிது உடைமையின் தாங்கல் செல்லாது,
	கண்ணீர் அருவியாக
	அழுமே, தோழி! அவர் பழம் முதிர் குன்றே.	உரை

89. முல்லை

	கொண்டல் ஆற்றி விண்தலைச்செறீஇயர்,
	திரைப் பிதிர் கடுப்ப முகடு உகந்து ஏறி,
	நிரைத்து நிறை கொண்ட கமஞ் சூல் மா மழை
	அழி துளி கழிப்பிய வழி பெயற் கடை நாள்,
5	இரும் பனிப் பருவத்த மயிர்க் காய் உழுந்தின்
	அகல் இலை அகல வீசி, அகலாது
	அல்கலும் அலைக்கும் நல்கா வாடை,
	பரும யானை அயா உயிர்த்தாஅங்கு,
	இன்னும் வருமே-தோழி!-வாரா
10	வன்கணாளரோடு இயைந்த
	புன்கண் மாலையும் புலம்பும் முந்துறுத்தே!	உரை

90. மருதம்

	ஆடு இயல் விழவின் அழுங்கல் மூதூர்,
	உடையோர் பன்மையின் பெருங் கை தூவா,
	வறன் இல் புலைத்தி எல்லித் தோய்த்த
	புகாப் புகர் கொண்ட புன் பூங் கலிங்கமொடு
5	வாடா மாலை துயல்வர, ஓடி,
	பெருங் கயிறு நாலும் இரும் பனம் பிணையல்
	பூங் கண் ஆயம் ஊக்க, ஊங்காள்,
	அழுதனள் பெயரும் அம் சில் ஓதி,
	நல்கூர் பெண்டின், சில் வளைக் குறுமகள்
10	ஊசல் உறு தொழில் பூசல் கூட்டா
	நயன் இல் மாக்களொடு கெழீஇ,
	பயன் இன்று அம்ம, இவ் வேந்துடை அவையே!	உரை

91. நெய்தல்

தாய்ப் பயிர் பிள்ளை வாய்ப் படச் சொரியும்

	நீ உணர்ந்தனையே-தோழி!-வீ உகப்
	புன்னை பூத்த இன் நிழல் உயர் கரைப்
	பாடு இமிழ் பனிக் கடல் துழைஇ, பெடையோடு
	உடங்கு இரை தேரும் தடந் தாள் நாரை
5	ஐய சிறு கண் செங் கடைச் சிறு மீன்,
	மேக்கு உயர் சினையின் மீமிசைக் குடம்பை,
	கானல் அம் படப்பை ஆனா வண் மகிழ்ப்
	பெரு நல் ஈகை நம் சிறு குடிப் பொலிய,
10	புள் உயிர்க் கொட்பின் வள் உயிர் மணித் தார்க்
	கடு மாப் பூண்ட நெடுந் தேர்
	நெடு நீர்ச் சேர்ப்பன் பகல் இவண் வரவே?	உரை

92. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-துணையொடு
	வேனில் ஓதி பாடு நடை வழலை
	வரி மரல் நுகும்பின் வாடி, அவண
	வறன் பொருந்து குன்றத்து உச்சி கவாஅன்
5	வேட்டச் சீறூர் அகன் கண் கேணிப்
	பய நிரைக்கு எடுத்த மணி நீர்ப் பத்தர்,
	புன் தலை மடப் பிடி கன்றோடு ஆர,
	வில் கடிந்து ஊட்டின பெயரும்
	கொல் களிற்று ஒருத்தல் சுரன் இறந்தோரே!	உரை

93. குறிஞ்சி

	'பிரசம் தூங்க, பெரும் பழம் துணர,
	வரை வெள் அருவி மாலையின் இழிதர,
	கூலம் எல்லாம் புலம்புஉக, நாளும்
	மல்லற்று அம்ம, இம் மலை கெழு வெற்பு!' எனப்
5	பிரிந்தோர் இரங்கும் பெருங் கல் நாட!
	செல்கம்; எழுமோ; சிறக்க, நின் ஊழி!
	மருங்கு மறைத்த திருந்து இழைப் பணைத் தோள்,
	நல்கூர் நுசுப்பின், மெல் இயல், குறுமகள்
	பூண் தாழ் ஆகம் நாண் அட வருந்திய
10	பழங்கண் மாமையும் உடைய; தழங்கு குரல்
	மயிர்க் கண் முரசினோரும் முன்
	உயிர்க் குறியெதிர்ப்பை பெறல் அருங்குரைத்தே.	உரை

98. குறிஞ்சி

	எய்ம் முள் அன்ன பரூஉ மயிர்எருத்தின்
	செய்ய்ம்ம் மேவல் சிறு கட் பன்றி
	ஓங்கு மலை வியன் புனம் படீஇயர், வீங்கு பொறி
	நூழை நுழையும் பொழுதில், தாழாது
5	பாங்கர்ப் பக்கத்துப் பல்லி பட்டென,
	மெல்லமெல்லப் பிறக்கே பெயர்ந்து, தன்
	கல் அளைப் பள்ளி வதியும் நாடன்!
	எந்தை ஓம்பும் கடியுடை வியல் நகர்த்
	துஞ்சாக் காவலர் இகழ் பதம் நோக்கி,
10	இரவின் வரூஉம் அதனினும் கொடிதே-
	வைகலும் பொருந்தல் ஒல்லாக்
	கண்ணொடு, வாரா என் நார் இல் நெஞ்சே!	உரை

99. முல்லை

	'நீர் அற வறந்த நிரம்பா நீள்இடை,
	துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர் உருப்பின்,
	அஞ்சுவரப் பனிக்கும் வெஞ் சுரம் இறந்தோர்
	தாம் வரத் தெளித்த பருவம் காண்வர
5	இதுவோ?' என்றிசின்-மடந்தை!-மதி இன்று,
	மறந்து கடல் முகந்த கமஞ் சூல் மா மழை
	பொறுத்தல்செல்லாது இறுத்த வண் பெயல்
	கார் என்று அயர்ந்த உள்ளமொடு, தேர்வு இல-
	பிடவமும், கொன்றையும் கோடலும்-
10	மடவ ஆகலின், மலர்ந்தன பலவே.	உரை

108. குறிஞ்சி

	மலை அயற் கலித்த மை ஆர் ஏனல்
	துணையின் தீர்ந்த கடுங்கண் யானை
	அணையக் கண்ட அம் குடிக் குறவர்,
	கணையர், கிணையர், கை புனை கவணர்,
5	விளியர், புறக்குடி ஆர்க்கும் நாட!
	பழகிய பகையும் பிரிவு இன்னாதே;
	முகை ஏர் இலங்கு எயிற்று இன் நகை மடந்தை
	சுடர் புரை திரு நுதல் பசப்ப,
	தொடர்பு யாங்கு விட்டனை? நோகோ யானே!	உரை

111. நெய்தல்

	அத்த இருப்பைப் பூவின் அன்ன
	துய்த் தலை இறவொடு தொகை மீன் பெறீஇயர்,
	வரி வலைப் பரதவர் கரு வினைச் சிறாஅர்,
	மரல் மேற்கொண்டு மான் கணம் தகைமார்
5	வெந் திறல் இளையவர் வேட்டு எழுந்தாங்கு,
	திமில் மேற்கொண்டு, திரைச் சுரம் நீந்தி,
	வாள் வாய்ச் சுறவொடு வய மீன் கெண்டி,
	நிணம் பெய் தோணியர் இகு மணல் இழிதரும்
	பெருங் கழிப் பாக்கம் கல்லென
10	வருமே-தோழி!-கொண்கன் தேரே.	உரை

112. குறிஞ்சி

	விருந்து எவன்செய்கோ-தோழி!-சாரல்
	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கைச்
	சுரும்பு இமிர் அடுக்கம் புலம்பக் களிறு அட்டு,
	உரும்பு இல் உள்ளத்து அரிமா வழங்கும்
5	பெருங் கல் நாடன் வரவு அறிந்து, விரும்பி,
	மாக் கடல் முகந்து, மணி நிறத்து அருவித்
	தாழ் நீர் நனந் தலை அழுந்து படப் பாஅய்,
	மலை இமைப்பது போல் மின்னி,
	சிலை வல் ஏற்றொடு செறிந்த இம் மழைக்கே?	உரை

114. குறிஞ்சி

	வெண் கோடு கொண்டு வியல் அறை வைப்பவும்,
	பச்சூன் கெண்டி வள் உகிர் முணக்கவும்,
	மறுகுதொறு புலாவும் சிறுகுடி அரவம்
	வைகிக் கேட்டுப் பையாந்திசினே;
5	அளிதோ தானே-தோழி!-அல்கல்
	வந்தோன்மன்ற குன்ற நாடன்;
	துளி பெயல் பொறித்த புள்ளித் தொல் கரை
	பொரு திரை நிவப்பின் வரும் யாறு அஞ்சுவல்;
	ஈர்ங் குரல் உருமின் ஆர் கலி நல் ஏறு
10	பாம்பு கவின் அழிக்கும் ஓங்கு வரை பொத்தி,
	மையல் மடப் பிடி இனைய,
	கை ஊன்றுபு இழிதரு களிறு எறிந்தன்றே.	உரை

115. முல்லை

	மலர்ந்த பொய்கைப் பூக் குற்று அழுங்க
	அயர்ந்த ஆயம் கண் இனிது படீஇயர்,
	அன்னையும் சிறிது தணிந்து உயிரினள்; 'இன் நீர்த்
	தடங் கடல் வாயில் உண்டு, சில் நீர்' என,
5	மயில் அடி இலைய மாக் குரல் நொச்சி
	மனை நடு மௌவலொடு ஊழ் முகை அவிழ,
	கார் எதிர்ந்தன்றால், காலை; காதலர்
	தவச் சேய் நாட்டர்ஆயினும், மிகப் பேர்
	அன்பினர்-வாழி, தோழி!-நன் புகழ்
10	உலப்பு இன்று பெறினும் தவிரலர்;
	கேட்டிசின் அல்லெனோ, விசும்பின் தகவே?	உரை

119. குறிஞ்சி

	தினை உண் கேழல் இரிய, புனவன்
	சிறு பொறி மாட்டிய பெருங் கல் அடாஅர்,
	ஒண் கேழ் வயப் புலி படூஉம் நாடன்
	ஆர் தர வந்தனன் ஆயினும், படப்பை
5	இன் முசுப் பெருங் கலை நன் மேயல் ஆரும்
	பல் மலர்க் கான் யாற்று உம்பர், கருங் கலை
	கடும்பு ஆட்டு வருடையொடு தாவன உகளும்
	பெரு வரை நீழல் வருகுவன், குளவியொடு
	கூதளம் ததைந்த கண்ணியன்; யாவதும்
10	முயங்கல் பெறுகுவன் அல்லன்;
	புலவி கொளீஇயர், தன் மலையினும் பெரிதே.	உரை

122. குறிஞ்சி

	இருங் கல் அடுக்கத்து என்னையர் உழுத
	கருங் கால் செந்தினை கடியுமுண்டென;
	கல்லக வரைப்பில் கான் கெழு சிறுகுடி
	மெல் அவல் மருங்கின் மௌவலும் அரும்பின;
5	'நரை உரும் உரறும் நாம நள் இருள்
	வரையக நாடன் வரூஉம் என்பது
	உண்டுகொல்? அன்றுகொல்? யாதுகொல் மற்று?' என
	நின்று, மதி வல் உள்ளமொடு மறைந்தவை ஆடி,
	அன்னையும் அமரா முகத்தினள்; நின்னொடு
10	நீயே சூழ்தல் வேண்டும்-
	பூ வேய் கண்ணி!-அது பொருந்துமாறே.	உரை

123. நெய்தல்

	உரையாய்-வாழி, தோழி!-இருங் கழி
	இரை ஆர் குருகின் நிரை பறைத் தொழுதி
	வாங்கு மடற் குடம்பை, தூங்கு இருள் துவன்றும்
	பெண்ணை ஓங்கிய வெண் மணற் படப்பை,
5	கானல் ஆயமொடு காலைக் குற்ற
	கள் கமழ் அலர தண் நறுங் காவி
	அம் பகை நெறித் தழை அணிபெறத் தைஇ,
	வரி புனை சிற்றில் பரி சிறந்து ஓடி,
	புலவுத் திரை உதைத்த கொடுந் தாட் கண்டல்
10	சேர்ப்பு ஏர் ஈர் அளை அலவன் பார்க்கும்
	சிறு விளையாடலும் அழுங்கி,
	நினைக்குறு பெருந் துயரம் ஆகிய நோயே.	உரை

124. நெய்தல்

	ஒன்று இல் காலை அன்றில் போலப்
	புலம்பு கொண்டு உறையும் புன்கண் வாழ்க்கை
	யானும் ஆற்றேன்; அதுதானும் வந்தன்று-
	நீங்கல்; வாழியர்; ஐய!-ஈங்கை
5	முகை வீ அதிரல் மோட்டு மணல் எக்கர்,
	நவ்வி நோன் குளம்பு அழுந்தென, வெள்ளி
	உருக்குறு கொள்கலம் கடுப்ப, விருப்புறத்
	தெண் நீர்க் குமிழி இழிதரும்
	தண்ணீர் ததைஇ நின்ற பொழுதே.	உரை

125.குறிஞ்சி

	'இரை தேர் எண்கின் பகு வாய் ஏற்றை
	கொடு வரிப் புற்றம் வாய்ப்ப வாங்கி,
	நல் அரா நடுங்க உரறி, கொல்லன்
	ஊது உலைக் குருகின் உள் உயிர்த்து, அகழும்
5	நடு நாள் வருதல் அஞ்சுதும் யாம்' என,
	வரைந்து வரல் இரக்குவம் ஆயின், நம் மலை
	நல் நாள் வதுவை கூடி, நீடு இன்று
	நம்மொடு செல்வர்மன்-தோழி!-மெல்ல
	வேங்கைக் கண்ணியர் எருது எறி களமர்
10	நிலம் கண்டன்ன அகன் கண் பாசறை,
	மென் தினை நெடும் போர் புரிமார்
	துஞ்சு களிறு எடுப்பும் தம் பெருங் கல் நாட்டே.	உரை

127. நெய்தல்

	இருங் கழி துழைஇய ஈர்ம் புற நாரை
	இற எறி திவலையின் பனிக்கும் பாக்கத்து,
	உவன் வரின், எவனோ?-பாண!-பேதை
	கொழு மீன் ஆர்கைச் செழு நகர் நிறைந்த
5	கல்லாக் கதவர் தன் ஐயர் ஆகவும்,
	வண்டல் ஆயமொடு பண்டு தான் ஆடிய
	ஈனாப் பாவை தலையிட்டு ஓரும்,
	'மெல்லம் புலம்பன் அன்றியும்,
	செல்வாம்' என்னும், 'கானலானே'.	உரை

129. குறிஞ்சி

	பெரு நகை கேளாய், தோழி! காதலர்
	ஒரு நாள் கழியினும் உயிர் வேறுபடூஉம்
	பொம்மல் ஓதி! நம் இவண் ஒழியச்
	செல்ப என்ப, தாமே; சென்று,
5	தம் வினை முற்றி வரூஉம் வரை, நம் மனை
	வாழ்தும் என்ப, நாமே, அதன்தலை-
	கேழ் கிளர் உத்தி அரவுத் தலை பனிப்ப,
	படு மழை உருமின் உரற்று குரல்
	நடு நாள் யாமத்தும் தமியம் கேட்டே.	உரை

131. நெய்தல்

	ஆடிய தொழிலும், அல்கிய பொழிலும்,
	உள்ளல் ஆகா உயவு நெஞ்சமொடு
	ஊடலும் உடையமோ-உயர் மணற் சேர்ப்ப!
	திரை முதிர் அரைய தடந் தாள் தாழைச்
5	சுறவு மருப்பு அன்ன முட் தோடு ஒசிய,
	இறவு ஆர் இனக் குருகு இறைகொள இருக்கும்,
	நறவு மகிழ் இருக்கை நல் தேர்ப் பெரியன்,
	கள் கமழ், பொறையாறு அன்ன என்
	நல் தோள் நெகிழ மறத்தல், நுமக்கே?	உரை

132. நெய்தல்

	பேர் ஊர் துஞ்சும்; யாரும் இல்லை;
	திருந்து வாய்ச் சுறவம் நீர் கான்று, ஒய்யெனப்
	பெருந் தெரு உதிர்தரு பெயலுறு தண் வளி
	போர் அமை கதவப் புரை தொறும் தூவ,
5	கூர் எயிற்று எகினம் நடுங்கும் நல் நகர்ப்
	பயில்படை நிவந்த பல் பூஞ் சேக்கை
	அயலும் மாண் சிறையதுவே; அதன்தலை,
	'காப்புடை வாயில் போற்று, ஓ' என்னும்
	யாமம் கொள்பவர் நெடு நா ஒண் மணி
10	ஒன்று எறி பாணியின் இரட்டும்;
	இன்றுகொல், அளியேன் பொன்றும் நாளே?	உரை

134. குறிஞ்சி

	'இனிதின் இனிது தலைப்படும்' என்பது
	இதுகொல்?-வாழி, தோழி!-காதலர்
	வரு குறி செய்த வரையகச் சிறு தினைச்
	செவ் வாய்ப் பாசினம் கடீஇயர், 'கொடிச்சி!
5	அவ் வாய்த் தட்டையொடு அவணை ஆக!' என,
	ஏயள்மன் யாயும்; நுந்தை, 'வாழியர்,
	அம் மா மேனி நிரை தொடிக் குறுமகள்!
	செல்லாயோ; நின் முள் எயிறு உண்கு' என,
	மெல்லிய இனிய கூறலின், யான் அஃது
10	ஒல்லேன் போல உரையாடுவலே!	உரை

135. நெய்தல்

	தூங்கல் ஓலை ஓங்கு மடற் பெண்ணை
	மா அரை புதைத்த மணல் மலி முன்றில்,
	வரையாத் தாரம் வரு விருந்து அயரும்
	தண் குடி வாழ்நர் அம் குடிச் சீறூர்
5	இனிது மன்றம்ம தானே-பனி படு
	பல் சுரம் உழந்த நல்கூர் பரிய,
	முழங்கு திரைப் புது மணல் அழுந்தக் கொட்கும்,
	வால் உளைப் பொலிந்த, புரவித்
	தேரோர் நம்மொடு நகாஅ ஊங்கே.	உரை

136. குறிஞ்சி

	திருந்து கோல் எல் வளை வேண்டி யான் அழவும்,
	அரும் பிணி உறுநர்க்கு, வேட்டது கொடாஅது,
	மருந்து ஆய்ந்து கொடுத்த அறவோன் போல,
	என்னை-வாழிய, பலவே!-பன்னிய
5	மலை கெழு நாடனொடு நம்மிடைச் சிறிய
	தலைப்பிரிவு உண்மை அறிவான் போல,
	நீப்ப நீங்காது, வரின் வரை அமைந்து,
	தோள் பழி மறைக்கும் உதவிப்
	போக்கு இல் பொலந் தொடி செறீஇயோனே.	உரை

138. நெய்தல்

	உவர் விளை உப்பின் குன்று போல்குப்பை
	மலை உய்த்துப் பகரும், நிலையா வாழ்க்கை,
	கணம் கொள் உமணர் உயங்குவயின் ஒழித்த
	பண் அழி பழம் பார் வெண் குருகு ஈனும்
5	தண்ணம் துறைவன், முன் நாள், நம்மொடு
	பாசடைக் கலித்த கணைக் கால் நெய்தல்
	பூவுடன் நெறிதரு தொடலை தைஇ,
	கண் அறிவுடைமை அல்லது, நுண் வினை
	இழை அணி அல்குல் விழவு ஆடு மகளிர்
10	முழங்கு திரை இன் சீர் தூங்கும்
	அழுங்கல் மூதூர் அறிந்தன்றோ இன்றே.	உரை

145. நெய்தல்

	இருங் கழி பொருத ஈர வெண் மணல்
	மாக் கொடி அடும்பின் மா இதழ் அலரி
	கூந்தல் மகளிர் கோதைக் கூட்டும்
	காமர் கொண்கன், நாம் வெங் கேண்மை
5	ஐது ஏய்ந்தில்லா ஊங்கும், நம்மொடு
	புணர்ந்தனன் போல உணரக் கூறி,
	'தான் யாங்கு?' என்னும் அறன் இல் அன்னை;
	யான் எழில் அறிதலும் உரியள் நீயும்; நம்
	பராரைப் புன்னைச் சேரி, மெல்ல,
10	நள்ளென் கங்குலும், வருமரோ-
	அம்ம வாழி!-தோழி அவர் தேர் மணிக் குரலே!	உரை

147. குறிஞ்சி

	யாங்கு ஆகுவமோ-'அணி நுதற் குறுமகள்!
	தேம் படு சாரற் சிறு தினைப் பெருங் குரல்
	செவ் வாய்ப் பைங் கிளி கவர, நீ மற்று
	எவ் வாய்ச் சென்றனை, அவண்?' எனக் கூறி,
5	அன்னை ஆனாள் கழற, முன் நின்று,
	'அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை நாடனை
	அறியலும் அறியேன்; காண்டலும் இலனே;
	வெதிர் புனை தட்டையேன் மலர் பூக் கொய்து,
	சுனை பாய்ந்து ஆடிற்றும் இலன்' என நினைவிலை
10	பொய்யல், அந்தோ! வாய்த்தனை? அது கேட்டு,
	தலை இறைஞ்சினளே அன்னை;
	செலவு ஒழிந்தனையால், அளியை நீ, புனத்தே?	உரை

148. பாலை

	வண்ணம் நோக்கியும், மென் மொழி கூறியும்,
	'நீ அவண் வருதல் ஆற்றாய்' எனத் தாம்
	தொடங்கி ஆள்வினைப் பிரிந்தோர், இன்றே,
	நெடுங் கயம் புரிந்த நீர் இல் நீள் இடை,
5	செங் கால் மராஅத்து அம் புடைப் பொருந்தி,
	கல் அளைச் செறிந்த வள் உகிர்ப் பிணவின்
	இன் புனிற்று இடும்பை தீர, சினம் சிறந்து,
	செங் கண் இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை
10	உயர் மருப்பு ஒருத்தல் புகர் முகம் பாயும்
	அருஞ் சுரம் இறப்ப என்ப;
	வருந்தேன்-தோழி!-வாய்க்க, அவர் செலவே!	உரை

149. நெய்தல்

	சிலரும் பலரும் கடைக்கண் நோக்கி,
	மூக்கின் உச்சிச் சுட்டு விரல் சேர்த்தி,
	மறுகில் பெண்டிர் அம்பல் தூற்ற,
	சிறு கோல் வலந்தனள் அன்னை அலைப்ப,
5	அலந்தனென் வாழி-தோழி!-கானல்
	புது மலர் தீண்டிய பூ நாறு குரூஉச் சுவல்
	கடு மான் பரிய கதழ் பரி கடைஇ,
	நடு நாள் வரூஉம் இயல் தேர்க் கொண்கனொடு
	செலவு அயர்ந்திசினால், யானே;
10	அலர் சுமந்து ஒழிக, இவ் அழுங்கல் ஊரே!	உரை

151. குறிஞ்சி

	நல் நுதல் பசப்பினும், பெருந் தோள் நெகிழினும்,
	கொல் முரண் இரும் புலி அரும் புழைத் தாக்கிச்
	செம் மறுக் கொண்ட வெண் கோட்டு யானை
	கல் மிசை அருவியின் கழூஉஞ் சாரல்
5	வாரற்கதில்ல-தோழி!-கடுவன்,
	முறி ஆர் பெருங் கிளை அறிதல் அஞ்சி,
	கறி வளர் அடுக்கத்து, களவினில் புணர்ந்த
	செம் முக மந்தி செய்குறி, கருங் கால்
	பொன் இணர் வேங்கைப் பூஞ் சினைச் செலீஇயர்,
10	குண்டு நீர் நெடுஞ் சுனை நோக்கிக் கவிழ்ந்து, தன்
	புன் தலைப் பாறு மயிர் திருத்தும்
	குன்ற நாடன் இரவினானே!	உரை

154. குறிஞ்சி

	கானமும் கம்மென்றன்றே; வானமும்
	வரை கிழிப்பன்ன மை இருள் பரப்பி,
	பல் குரல் எழிலி பாடு ஓவாதே;
	மஞ்சு தவழ் இறும்பில் களிறு வலம் படுத்த
5	வெஞ் சின உழுவைப் பேழ் வாய் ஏற்றை
	அஞ்சுதக உரறும்; ஓசை கேளாது
	துஞ்சுதியோ-இல, தூவிலாட்டி!-
	பேர் அஞர் பொருத புகர் படு நெஞ்சம்
	நீர் அடு நெருப்பின் தணிய, இன்று அவர்
10	வாரார் ஆயினோ நன்றே; சாரல்
	விலங்கு மலை ஆர் ஆறு உள்ளுதொறும்,
	நிலம் பரந்து ஒழுகும், என் நிறை இல் நெஞ்சே?	உரை

158. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்,
	யானோ காணேன்-அதுதான் கரந்தே,
	கல் அதர் மன்னும் கால் கொல்லும்மே;
	கனை இருள் மன்னும் கண் கொல்லும்மே-
5	விடர் முகைச் செறிந்த வெஞ் சின இரும் புலி
	புகர் முக வேழம் புலம்பத் தாக்கி,
	குருதி பருகிய கொழுங் கவுட் கய வாய்
	வேங்கை முதலொடு துடைக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன் வரூஉம் ஆறே.	உரை

159. நெய்தல்

	மணி துணிந்தன்ன மா இரும் பரப்பின்
	உரவுத் திரை கொழீஇய பூ மலி பெருந் துறை,
	நிலவுக் குவித்தன்ன மோட்டு மணல் இடிகரை,
	கோடு துணர்ந்தன்ன குருகு ஒழுக்கு எண்ணி,
5	எல்லை கழிப்பினம்ஆயின், மெல்ல
	வளி சீத்து வரித்த புன்னை முன்றில்,
	கொழு மீன் ஆர்கைச் செழு நகர்ச் செலீஇய,
	'எழு' எனின், அவளும் ஒல்லாள்; யாமும்,
	'ஒழி' என அல்லம் ஆயினம்; யாமத்து,
10	உடைதிரை ஒலியின் துஞ்சும் மலி கடற்
	சில் குடிப் பாக்கம் கல்லென
	அல்குவதாக, நீ அமர்ந்த தேரே!	உரை

163. நெய்தல்

	உயிர்த்தனவாகுக, அளிய, நாளும்-
	அயிர்த் துகள் முகந்த ஆனா ஊதையொடு
	எல்லியும் இரவும் என்னாது, கல்லெனக்
	கறங்கு இசை இன மணி கைபுணர்ந்து ஒலிப்ப,
5	நிலவுத் தவழ் மணற் கோடு ஏறிச் செலவர,
	இன்று என் நெஞ்சம் போல, தொன்று, நனி
	வருந்துமன்; அளிய தாமே: பெருங் கடல்
	நீல் நிறப் புன்னைத் தமி ஒண் கைதை,
	வானம் மூழ்கிய வயங்கு ஒளி நெடுஞ் சுடர்க்
10	கதிர் காய்ந்து எழுந்து அகம் கனலி ஞாயிற்று
	வைகுறு வனப்பின், தோன்றும்
	கைதைஅம் கானல் துறைவன் மாவே!	உரை

164. பாலை

	'உறை துறந்திருந்த புறவில், தனாது
	செங் கதிர்ச் செல்வன் தெறுதலின், மண் பக,
	உலகு மிக வருந்தி உயாவுறுகாலைச்
	சென்றனர் ஆயினும், நன்று செய்தனர்' எனச்
5	சொல்லின் தெளிப்பவும், தெளிதல் செல்லாய்-
	செங்கோல் வாளிக் கொடு வில் ஆடவர்
	வம்ப மாக்கள் உயிர்த் திறம் பெயர்த்தென,
	வெங் கடற்று அடை முதல் படு முடை தழீஇ,
	உறு பசிக் குறு நரி குறுகல் செல்லாது
10	மாறு புறக்கொடுக்கும் அத்தம்,
	ஊறு இலராகுதல் உள்ளாமாறே.	உரை

165. குறிஞ்சி

	அமர்க் கண் ஆமான் அரு நிறம் முள்காது
	பணைத்த பகழிப் போக்கு நினைந்து, கானவன்,
	'அணங்கொடு நின்றது மலை, வான் கொள்க' எனக்
	கடவுள் ஓங்கு வரை பேண்மார், வேட்டு எழுந்து,
5	கிளையொடு மகிழும் குன்ற நாடன்
	அடைதரும்தோறும், அருமை தனக்கு உரைப்ப,
	'நப் புணர்வு இல்லா நயன் இலோர் நட்பு
	அன்ன ஆகுக' என்னான்;
	ஒல்காது ஒழி; மிகப் பல்கின தூதே.	உரை

167. நெய்தல்

	கருங் கோட்டுப் புன்னைக் குடக்கு வாங்கு பெருஞ் சினை
	விருந்தின் வெண் குருகு ஆர்ப்பின், ஆஅய்
	வண் மகிழ் நாளவைப் பரிசில் பெற்ற
	பண் அமை நெடுந் தேர்ப் பாணியின், ஒலிக்கும்
5	தண்ணம் துறைவன் தூதொடும் வந்த
	பயன் தெரி பனுவற் பை தீர் பாண!
	நின் வாய்ப் பணி மொழி களையா-பல் மாண்
	புது வீ ஞாழலொடு புன்னை தாஅம்
	மணம் கமழ் கானல், மாண் நலம் இழந்த
10	இறை ஏர் எல் வளைக் குறுமகள்
	பிறை ஏர் திரு நுதல் பாஅய பசப்பே.	உரை

168. குறிஞ்சி

	சுரும்பு உண விரிந்த கருங் கால் வேங்கைப்
	பெருஞ் சினைத் தொடுத்த கொழுங் கண் இறாஅல்,
	புள்ளுற்றுக் கசிந்த தீம் தேன் கல் அளைக்
	குறக் குறுமாக்கள் உண்ட மிச்சிலைப்
5	புன் தலை மந்தி வன் பறழ் நக்கும்
	நன் மலை நாட! பண்பு எனப் படுமோ-
	நின் நயந்து உறைவி இன் உயிர் உள்ளாய்,
	அணங்குடை அரவின் ஆர் இருள் நடு நாள்,
	மை படு சிறு நெறி எஃகு துணை ஆக
10	ஆரம் கமழும் மார்பினை,
	சாரற் சிறுகுடி ஈங்கு நீ வரலே?	உரை

170. மருதம்

	மடக் கண், தகரக் கூந்தல், பணைத் தோள்,
	வார்ந்த வால் எயிற்று, சேர்ந்து செறி குறங்கின்,
	பிணையல் அம் தழை தைஇ, துணையிலள்
	விழவுக் களம் பொலிய வந்து நின்றனளே;
5	எழுமினோ எழுமின், எம் கொழுநற் காக்கம்;
	ஆரியர் துவன்றிய பேர் இசை முள்ளூர்,
	பலர் உடன் கழித்த ஒள் வாள் மலையனது
	ஒரு வேற்கு ஓடியாங்கு, நம்
	பன்மையது எவனோ, இவள் வன்மை தலைப்படினே?	உரை

171. பாலை

	நீர் நசைக்கு ஊக்கிய உயவல் யானை
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் வரைக் கவாஅன்
	நிலம் செல, செல்லாக் கயந் தலைக் குழவி
	சேரி அம் பெண்டிர் நெஞ்சத்து எறிய
5	ஊர் ஆன்கன்றொடு புகுதும் நாடன்
	பன் மலை அருஞ் சுரம் இறப்பின், நம் விட்டு,
	யாங்கு வல்லுந மற்றே-ஞாங்க
	வினைப் பூண் தெண் மணி வீழ்ந்தன நிகர்ப்பக்
	கழுது கால்கொள்ளும் பொழுது கொள் பானாள்,
10	ஆர்வ நெஞ்சமொடு அளைஇ,
	மார்பு உறப் படுத்தல் மரீஇய கண்ணே?	உரை

172. நெய்தல்

	விளையாடு ஆயமொடு வெண் மணல் அழுத்தி,
	மறந்தனம் துறந்த காழ் முளை அகைய,
	'நெய் பெய் தீம் பால் பெய்து இனிது வளர்ப்ப;
	நும்மினும் சிறந்தது; நுவ்வை ஆகும்' என்று,
5	அன்னை கூறினள், புன்னையது நலனே-
	அம்ம! நாணுதும், நும்மொடு நகையே;
	விருந்தின் பாணர் விளர் இசை கடுப்ப,
	வலம்புரி வான் கோடு நரலும் இலங்கு நீர்த்
	துறை கெழு கொண்க!-நீ நல்கின்,
10	இறைபடு நீழல் பிறவுமார் உளவே.	உரை

173. குறிஞ்சி

	சுனைப் பூக் குற்றும், தொடலை தைஇயும்,
	மலைச் செங் காந்தட் கண்ணி தந்தும்,
	தன் வழிப் படூஉம் நம் நயந்தருளி,
	வெறி என உணர்ந்த அரிய அன்னையை,
5	கண்ணினும் கனவினும் காட்டி, 'இந் நோய்
	என்னினும் வாராது; மணியின் தோன்றும்
	அம் மலை கிழவோன் செய்தனன் இது' எனின்,
	படு வண்டு ஆர்க்கும் பைந் தார் மார்பின்
	நெடு வேட்கு ஏதம் உடைத்தோ?-
10	தொடியோய்! கூறுமதி, வினவுவல் யானே.	உரை

175. நெய்தல்

	நெடுங் கடல் அலைத்த கொடுந் திமிற் பரதவர்
	கொழு மீன் கொள்ளை அழி மணல் குவைஇ,
	மீன் நெய் அட்டிக் கிளிஞ்சில் பொத்திய
	சிறு தீ விளக்கில் துஞ்சும், நறு மலர்ப்
5	புன்னை ஓங்கிய, துறைவனொடு அன்னை
	தான் அறிந்தன்றோ இலளே; பானாள்
	சேரிஅம் பெண்டிர் சிறு சொல் நம்பி,
	சுடுவான் போல நோக்கும்,
	அடு பால் அன்ன என் பசலை மெய்யே.	உரை

178. நெய்தல்

	ஆடு அமை ஆக்கம் ஐது பிசைந்தன்ன
	தோடு அமை தூவித் தடந் தாள் நாரை
	நலன் உணப்பட்ட நல்கூர் பேடை
	கழி பெயர் மருங்கில் சிறு மீன் உண்ணாது,
5	கைதை அம் படு சினைப் புலம்பொடு வதியும்
	தண்ணம் துறைவன் தேரே கண்ணின்
	காணவும் இயைந்தன்று மன்னே; நாணி
	நள்ளென் யாமத்தும் கண் படை பெறேஎன்;
	புள் ஒலி மணி செத்து ஓர்ப்ப,
10	விளிந்தன்றுமாது, அவர்த் தெளிந்த என் நெஞ்சே.	உரை

180. மருதம்

	பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை
	கழனி நாரை உரைத்தலின், செந்நெல்
	விரவு வெள்ளரிசியின் தாஅம் ஊரன்
	பலர்ப் பெறல் நசைஇ, நம் இல் வாரலனே;
5	மாயோள், நலத்தை நம்பி விடல் ஒல்லாளே
	அன்னியும் பெரியன்; அவனினும் விழுமிய
	இரு பெரு வேந்தர், பொரு களத்து ஒழித்த
	புன்னை விழுமம் போல,
	என்னொடு கழியும்-இவ் இருவரது இகலே.	உரை

181. முல்லை

	உள் இறைக் குரீஇக் கார் அணற் சேவல்
	பிற புலத் துணையோடு உறை புலத்து அல்கி,
	வந்ததன் செவ்வி நோக்கி, பேடை
	நெறி கிளர் ஈங்கைப் பூவின் அன்ன
5	சிறு பல் பிள்ளையொடு குடம்பை கடிதலின்,
	துவலையின் நனைந்த புறத்தது அயலது
	கூரல் இருக்கை அருளி, நெடிது நினைந்து,
	ஈர நெஞ்சின் தன் வயின் விளிப்ப,
	கையற வந்த மையல் மாலை
10	இரீஇய ஆகலின், இன் ஒலி இழந்த
	தார் அணி புரவி தண் பயிர் துமிப்ப
	வந்தன்று, பெருவிறல் தேரே;
	உய்ந்தன்றாகும், இவள் ஆய் நுதற் கவினே.	உரை