47. குறிஞ்சி

	கருங் கால் வேங்கை வீ உகு துறுகல்
	இரும் புலிக் குருளையின் தோன்றும் காட்டிடை
	எல்லி வருநர் களவிற்கு
	நல்லை அல்லை-நெடு வெண்ணிலவே!	உரை

88. குறிஞ்சி

	ஒலி வெள் அருவி ஓங்கு மலை நாடன்,
	சிறு கட் பெருங் களிறு வயப் புலி தாக்கித்
	தொல் முரண் சொல்லும் துன் அருஞ் சாரல்,
	நடு நாள் வருதலும் வரூஉம்;
	வடு நாணலமே-தோழி!-நாமே.	உரை

141. குறிஞ்சி

	வளை வாய்ச் சிறு கிளி விளை தினைக் கடீஇயர்
	செல்க என்றோளே, அன்னை' என, நீ
	சொல்லின் எவனோ?-தோழி!-'கொல்லை
	நெடுங் கை வன் மான் கடும் பகை உழந்த
	குறுங் கை இரும் புலிக் கொலை வல் ஏற்றை
	பைங் கட் செந்நாய் படுபதம் பார்க்கும்
	ஆர் இருள் நடு நாள் வருதி;
	சாரல் நாட, வாரலோ' எனவே.	உரை

209. பாலை

	சுரந்தலைப்பட்ட நெல்லிஅம் பசுங் காய்
	மறப் புலிக் குருளை கோள் இடம் கரக்கும்
	இறப்பு அருங் குன்றம் இறந்த யாமே,
	குறு நடைப் புள் உள்ளலமே, நெறிமுதல்
	கடற்றில் கலித்த முடச் சினை வெட்சித்
	தளை அவிழ் பல் போது கமழும்
	மை இருங் கூந்தல் மடந்தை நட்பே.	உரை

215. பாலை

	படரும் பைபயப் பெயரும்; சுடரும்
	என்றூழ் மா மலை மறையும்; இன்று அவர்
	வருவர்கொல், வாழி-தோழி!-நீர் இல்
	வறுங் கயம் துழைஇய இலங்கு மருப்பு யானை
	குறும் பொறை மருங்கின் அமர் துணை தழீஇக்
	கொடு வரி இரும் புலி காக்கும்
	நெடு வரை மருங்கின் சுரன் இறந்தோரே.	உரை

237. பாலை

	அஞ்சுவது அறியாது, அமர் துணை தழீஇ,
	நெஞ்சு நப்பிரிந்தன்று; ஆயினும், எஞ்சிய
	கை பிணி நெகிழின் அஃது எவனோ? நன்றும்
	சேய அம்ம, இருவாம் இடையே;
	மாக் கடல் திரையின் முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	கோட் புலி வழங்கும் சோலை
	எனைத்து என்று எண்ணுகோ-முயக்கிடை மலைவே?	உரை

253.பாலை

	கேளார் ஆகுவர்-தோழி!-கேட்பின்,
	விழுமிது கழிவதுஆயினும், நெகிழ்நூல்
	பூச் சேர் அணையின் பெருங் கவின் தொலைந்த நின்
	நாள் துயர் கெடப் பின் நீடலர்மாதோ-
	ஒலி கழை நிவந்த ஓங்கு மலைச் சாரல்,
	புலி புகா உறுத்த புலவு நாறு கல் அளை
	ஆறு செல் மாக்கள் சேக்கும்
	கோடு உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.	உரை

321. குறிஞ்சி

	மலைச் செஞ் சாந்தின் ஆர மார்பினன்,
	சுனைப் பூங் குவளைச் சுரும்பு ஆர் கண்ணியன்,
	நடு நாள் வந்து, நம் மனைப் பெயரும்-
	மடம் ஆர் அரிவை! நின் மார்பு அமர் இன் துணை;
	மன்ற மரையா இரிய, ஏறு அட்டு,
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும்; அதனால்,
	மறைத்தற் காலையோ அன்றே;
	திறப்பல் வாழி-வேண்டு, அன்னை!-நம் கதவே.	உரை

343. பாலை

	நினையாய் வாழி-தோழி!-நனை கவுள்
	அண்ணல் யானை அணி முகம் பாய்ந்தென-
	மிகு வலி இரு புலிப் பகுவாய் ஏற்றை-
	வெண் கோடு செம் மறுக் கொளீஇய, விடர் முகைக்
	கோடை ஒற்றிய கருங் கால் வேங்கை
	வாடு பூஞ் சினையின், கிடக்கும்
	உயர் வரை நாடனொடு பெயருமாறே.	உரை