65. முல்லை

	வன் பரற் தெள் அறல் பருகிய இரலை தன்
	இன்புறு துணையொடு மறுவந்து உகள,
	தான் வந்தன்றே, தளி தரு தண் கார்-
	வாராது உறையுநர் வரல் நசைஇ
	வருந்தி நொந்து உறைய இருந்திரோ எனவே.	உரை

68. குறிஞ்சி

	பூழ்க் கால் அன்ன செங் கால் உழுந்தின்
	ஊழ்ப்படு முது காய் உழையினம் கவரும்
	அரும் பனி அற்சிரம் தீர்க்கும்
	மருந்து பிறிது இல்லை; அவர் மணந்த மார்பே.	உரை

183. முல்லை

	சென்ற நாட்ட கொன்றைஅம் பசு வீ
	நம் போல் பசக்கும் காலை, தம் போல்
	சிறு தலைப் பிணையின் தீர்ந்த நெறி கோட்டு
	இரலை மானையும் காண்பர்கொல், நமரே?-
	புல்லென் காயாப் பூக் கெழு பெருஞ் சினை
	மென் மயில் எருத்தின் தோன்றும்
	புன் புல வைப்பிற் கானத்தானே.	உரை

187. குறிஞ்சி

	செவ் வரைச் சேக்கை வருடைமான் மறி
	சுரை பொழி தீம் பால் ஆர மாந்தி,
	பெரு வரை நீழல் உகளும் நாடன்
	கல்லினும் வலியன்-தோழி!-
	வலியன் என்னாது மெலியும், என் நெஞ்சே.	உரை

213. பாலை

	நசை நன்கு உடையர்-தோழி!-ஞெரேரெனக்
	கவைத் தலை முது கலை காலின் ஒற்றிப்
	பசிப் பிணிக்கு இறைஞ்சிய பரூஉப் பெருந் ததரல்
	ஒழியின் உண்டு, அழிவு இல் நெஞ்சின்
	தெறித்து நடை மரபின் தன் மறிக்கு நிழல் ஆகி,
	நின்று வெயில் கழிக்கும் என்ப-நம்
	இன் துயில் முனிநர் சென்ற ஆறே.	உரை

220. முல்லை

	பழ மழைக் கலித்த புதுப் புன வரகின்
	இரலை மேய்ந்த குறைத்தலைப் பாவை
	இருவி சேர் மருங்கில் பூத்த முல்லை,
	வெருகு சிரித்தன்ன, பசு வீ மென் பிணிக்
	குறு முகை அவிழ்ந்த நறு மலர்ப் புறவின்
	வண்டு சூழ் மாலையும், வாரார்;
	கண்டிசின்-தோழி!-பொருட் பிரிந்தோரே.	உரை

232. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ?-தோழி!-உள்ளியும்,
	வாய்ப் புணர்வு இன்மையின் வாரார்கொல்லோ?-
	மரற்புகா அருந்திய மா எருத்து இரலை,
	உரற்கால் யானை ஒடித்து உண்டு எஞ்சிய
	யாஅ வரி நிழல், துஞ்சும்
	மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.	உரை

243. நெய்தல்

	மான் அடி அன்ன கவட்டிலை அடும்பின்
	தார் மணி அன்ன ஒண் பூக் கொழுதி,
	ஒண் தொடி மகளிர் வண்டல் அயரும்
	புள் இமிழ் பெருங் கடற் சேர்ப்பனை
	உள்ளேன்-தோழி!-படீஇயர், என் கண்ணே.	உரை

250. பாலை

	பரல் அவற் படு நீர் மாந்தி, துணையோடு,
	இரலை நல் மான் நெறிமுதல் உகளும்
	மாலை வாரா அளவை, கால் இயல்
	கடு மாக் கடவுமதி-பாக!-நெடு நீர்ப்
	பொரு கயல் முரணிய உண்கண்
	தெரி தீம் கிளவி தெருமரல் உயவே.	உரை

256. பாலை

	'மணி வார்ந்தன்ன மாக் கொடி அறுகைப்
	பிணங்கு அரில் மென் கொம்பு பிணையொடு மாந்தி,
	மான் ஏறு உகளும் கானம் பிற்பட,
	வினை நலம் படீஇ, வருதும்; அவ் வரைத்
	தாங்கல் ஒல்லுமோ, பூங்குழையோய்?' எனச்
	சொல்லாமுன்னர், நில்லா ஆகி,
	நீர் விலங்கு அழுதல் ஆனா,
	தேர் விலங்கினவால், தெரிவை கண்ணே.	உரை

272. குறிஞ்சி

	தீண்டலும் இயைவதுகொல்லோ-மாண்ட
	வில்லுடை வீளையர் கல் இடுபு எடுத்த
	நனந் தலைக் கானத்து இனம் தலைப்பிரிந்த
	புன்கண் மட மான் நேர்பட, தன்னையர்
	சிலை மாண் கடு விசைக் கலை நிறத்து அழுத்திக்
	குருதியொடு பறித்த செங் கோல் வாளி
	மாறு கொண்டன்ன உண்கண்,
	நாறு இருங் கூந்தல், கொடிச்சி தோளே!	உரை

282. பாலை

	செவ்வி கொள் வரகின் செஞ் சுவற் கலித்த
	கவ்வை நாற்றின் கார் இருள் ஓர் இலை
	நவ்வி நாள்மறி கவ்விக் கடன் கழிக்கும்
	கார் எதிர் தண் புனம் காணின், கைவளை,
	நீர் திகழ் சிலம்பின் ஓராங்கு விரிந்த
	வெண் கூதாளத்து அம் தூம்பு புது மலர்
	ஆர் கழல்பு உகுவ போல,
	சோர்குவஅல்ல என்பர்கொல்-நமரே?	உரை

319. முல்லை

	மான் ஏறு மடப் பிணை தழீஇ, மருள் கூர்ந்து,
	கானம் நண்ணிய புதல் மறைந்து ஒடுங்கவும்,
	கையுடை நல் மாப் பிடியொடு பொருந்தி,
	மை அணி மருங்கின் மலையகம் சேரவும்,
	மாலை வந்தன்று, மாரி மா மழை;
	பொன் ஏர் மேனி நல் நலம் சிதைத்தோர்
	இன்னும் வாரார்ஆயின்,
	என் ஆம், தோழி நம் இன் உயிர்நிலையே	உரை

321. குறிஞ்சி

	மலைச் செஞ் சாந்தின் ஆர மார்பினன்,
	சுனைப் பூங் குவளைச் சுரும்பு ஆர் கண்ணியன்,
	நடு நாள் வந்து, நம் மனைப் பெயரும்-
	மடம் ஆர் அரிவை! நின் மார்பு அமர் இன் துணை;
	மன்ற மரையா இரிய, ஏறு அட்டு,
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும்; அதனால்,
	மறைத்தற் காலையோ அன்றே;
	திறப்பல் வாழி-வேண்டு, அன்னை!-நம் கதவே.	உரை

338. குறிஞ்சி

	திரிமருப்பு இரலை அண்ணல் நல் ஏறு
	அரி மடப் பிணையோடு அல்கு நிழல் அசைஇ,
	வீ ததை வியல் அரில் துஞ்சி, பொழுது செல,
	செழும் பயறு கறிக்கும் புன்கண் மாலை,
	பின் பனிக் கடைநாள், தண் பனி அற்சிரம்
	வந்தன்று, பெருவிறற் தேரே-பணைத் தோள்
	விளங்கு நகர் அடங்கிய கற்பின்
	நலம் கேழ் அரிவை புலம்பு அசாவிடவே.	உரை

342. குறிஞ்சி

	கலை கை தொட்ட கமழ்சுளைப் பெரும் பழம்
	காவல் மறந்த கானவன், ஞாங்கர்,
	கடியுடை மரம்தொறும் படு வலை மாட்டும்
	குன்ற நாட! தகுமோ-பைஞ் சுனைக்
	குவளைத் தண் தழை இவள் ஈண்டு வருந்த,
	நயந்தோர் புன்கண் தீர்க்கும்
	பயம் தலைப்படாஅப் பண்பினை எனினே?	உரை