27. பாலை

	கன்றும் உண்ணாது, கலத்தினும் படாது,
	நல் ஆன் தீம் பால் நிலத்து உக்காஅங்கு,
	எனக்கும் ஆகாது, என்னைக்கும் உதவாது,
	பசலை உணீஇயர் வேண்டும்-
	திதலை அல்குல் என் மாமைக் கவினே.	உரை

44. பாலை

	காலே பரி தப்பினவே; கண்ணே
	நோக்கி நோக்கி வாள் இழந்தனவே;
	அகல் இரு விசும்பின் மீனினும்
	பலரே மன்ற, இவ் உலகத்துப் பிறரே.	உரை

58. குறிஞ்சி

	இடிக்கும் கேளிர்! நும் குறை ஆக
	நிறுக்கல் ஆற்றினோ நன்று மன் தில்ல;
	ஞாயிறு காயும் வெவ் அறை மருங்கில்
	கை இல் ஊமன் கண்ணின் காக்கும்
	வெண்ணெய் உணங்கல் போலப்
	பரந்தன்று, இந் நோய்; நோன்று கொளற்கு அரிதே!	உரை

130. பாலை

	நிலம் தொட்டுப் புகாஅர்; வானம் ஏறார்;
	விலங்கு இரு முந்நீர் காலின் செல்லார்;
	நாட்டின்நாட்டின் ஊரின்ஊரின்
	குடிமுறை குடிமுறை தேரின்,
	கெடுநரும் உளரோ?-நம் காதலோரே.	உரை

146. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி!-நம் ஊர்ப்
	பிரிந்தோர்ப் புணர்ப்போர் இருந்தனர் கொல்லோ?-
	தண்டுடை கையர், வெண்தலைச் சிதவலர்,
	'நன்றுநன்று' என்னும் மாக்களொடு
	இன்று பெரிது என்னும், ஆங்கணது அவையே.	உரை

149. பாலை

	அளிதோ தானே-நாணே நம்மொடு
	நனி நீடு உழந்தன்று மன்னே; இனியே,
	வான் பூங் கரும்பின் ஓங்கு மணற் சிறு சிறை
	தீம் புனல் நெரிதர வீந்து உக்காஅங்கு,
	தாங்கும் அளவைத் தாங்கி,
	காமம் நெரிதரக் கைந் நில்லாதே.	உரை

169. மருதம்

	சுரம் செல் யானைக் கல் உறு கோட்டின்
	தெற்றென இறீஇயரோ-ஐய! மற்று யாம்
	நும்மொடு நக்க வால் வெள் எயிறே:
	பாணர் பசுமீன் சொரிந்த மண்டை போல
	எமக்கும் பெரும் புலவு ஆகி,
	நும்மும் பெறேஎம், இறீஇயர் எம் உயிரே.	உரை

386. நெய்தல்

	வெண் மணல் விரிந்த வீ ததை கானல்
	தண்ணந் துறைவன் தணவா ஊங்கே,
	வால் இழை மகளிர் விழவு அணிக் கூட்டும்
	மாலையோ அறிவேன்மன்னே; மாலை
	நிலம் பரந்தன்ன புன்கணொடு
	புலம்பு உடைத்து ஆகுதல் அறியேன் யானே.	உரை