163.நெய்தல்

	யார் அணங்குற்றனை-கடலே! பூழியர்
	சிறு தலை வெள்ளைத் தோடு பரந்தன்ன
	மீன் ஆர் குருகின் கானல்அம் பெருந்துறை.
	வெள் வீத் தாழை திரை அலை
	நள்ளென் கங்குலும் கேட்கும், நின் குரலே?	உரை

219. நெய்தல்

	பயப்பு என் மேனியதுவே; நயப்பு அவர்
	நார் இல் நெஞ்சத்து ஆர் இடையதுவே;
	செறிவும் சேண் இகந்தன்றே; அறிவே;
	'ஆங்கண் செல்கம் எழுக' என, ஈங்கே,
	வல்லா கூறியிருக்கும்; அள் இலைத்
	தடவு நிலைத் தாழைச் சேர்ப்பற்கு
	இடம்மன்-தோழி!-'எந் நீரிரோ?' எனினே.	உரை

226. நெய்தல்

	பூவொடு புரையும் கண்ணும், வேய் என
	விறல் வனப்பு எய்திய தோளும் பிறை என
	மதி மயக்குறூஉம் நுதலும், நன்றும்
	நல்லமன்; வாழி-தோழி!-அல்கலும்
	தயங்கு திரை பொருத தாழை வெண் பூக்
	குருகு என மலரும் பெருந் துறை
	விரிநீர்ச் சேர்ப்பனொடு நகாஅ ஊங்கே.	உரை

228. நெய்தல்

	வீழ் தாழ் தாழை ஊழுறு கொழு முகை,
	குருகு உளர் இறகின், விரிபு தோடு அவிழும்
	கானல் நண்ணிய சிறுகுடி முன்றில்,
	திரை வந்து பெயரும் என்ப-நத் துறந்து
	நெடுஞ் சேண் நாட்டார் ஆயினும்,
	நெஞ்சிற்கு அணியரோ, தண் கடல் நாட்டே.	உரை

245. நெய்தல்

	கடல் அம் கானல் ஆயம் ஆய்ந்த என்
	நலம் இழந்ததனினும், நனி இன்னாதே-
	வாள் போல் வாய கொழு மடல் தாழை
	மாலை வேல் நாட்டு வேலி ஆகும்
	மெல்லம் புலம்பன் கொடுமை
	பல்லோர் அறியப் பரந்து வெளிப்படினே.	உரை

303. நெய்தல்

	கழி தேர்ந்து அசைஇய கருங் கால் வெண் குருகு
	அடைகரைத் தாழைக் குழீஇ, பெருங் கடல்
	உடைதிரை ஒலியின் துஞ்சும் துறைவ!
	தொல் நிலை நெகிழ்ந்த வளையள், ஈங்குப்
	பசந்தனள்மன் என் தோழி-என்னொடும்
	இன் இணர்ப் புன்னைஅம் புகர் நிழல்
	பொன் வரி அலவன் ஆட்டிய ஞான்றே.	உரை

304. நெய்தல்

	கொல்வினைப் பொலிந்த கூர் வாய் எறிஉளி
	முகம் பட மடுத்த முளிவெதிர் நோன் காழ்
	தாங்கு அரு நீர்ச் சுரத்து எறிந்து, வாங்கு விசைக்
	கொடுந் திமிற் பரதவர் கோட்டு மீன் எறிய,
	நெடுங் கரை இருந்த குறுங் கால் அன்னத்து
	வெண் தோடு இரியும் வீ ததை கானல்,
	கைதைஅம் தண் புனற் சேர்ப்பனொடு
	செய்தனெம்மன்ற, ஓர் பகை தரு நட்பே.	உரை

345. நெய்தல்

	இழை அணிந்து இயல்வரும் கொடுஞ்சி நெடுந் தேர்
	வரை மருள் நெடு மணல் தவிர்த்தனிர் அசைஇத்
	தங்கினிர்ஆயின், தவறோ-தகைய
	தழை தாழ் அல்குல் இவள் புலம்பு அகல-
	தாழை தைஇய தயங்குதிரைக் கொடுங் கழி
	இழுமென ஒலிக்கும் ஆங்கண்
	பெருநீர் வேலி எம் சிறு நல் ஊரே?	உரை