321. முல்லை

	செந் நிலப் புறவின் புன் மயிர்ப் புருவை
	பாடு இன் தெள் மணித் தோடு தலைப்பெயர,
	கான முல்லைக் கய வாய் அலரி
	பார்ப்பன மகளிர் சாரற் புறத்து அணிய,
5	கல் சுடர் சேரும் கதிர் மாய் மாலை,
	புல்லென் வறு மனை நோக்கி, மெல்ல
	வருந்தும்கொல்லோ, திருந்துஇழை அரிவை?
	வல்லைக் கடவுமதி தேரே; சென்றிக,
	குருந்து அவிழ் குறும்பொறை பயிற்ற,
10	பெருங் கலி மூதூர் மரம் தோன்றும்மே.	உரை

322. குறிஞ்சி

	ஆங்கனம் தணிகுவதுஆயின், யாங்கும்
	இதனின் கொடியது பிறிது ஒன்று இல்லை;
	வாய்கொல் வாழி-தோழி! வேய் உயர்ந்து,
	எறிந்து செறித்தன்ன பிணங்கு அரில் விடர் முகை,
5	ஊன் தின் பிணவின் உயங்கு பசி களைஇயர்,
	ஆள் இயங்கு அரும் புழை ஒற்றி, வாள் வரிக்
	கடுங் கண் வயப் புலி ஒடுங்கும் நாடன்
	தண் கமழ் வியல் மார்பு உரிதினின் பெறாது,
	நல் நுதல் பசந்த படர் மலி அரு நோய்
10	அணங்கு என உணரக் கூறி, வேலன்
	இன் இயம் கறங்கப் பாடி,
	பல் மலர் சிதறிப் பரவுறு பலிக்கே.	உரை

323. நெய்தல்

	ஓங்கித் தோன்றும், தீம் கள் பெண்ணை
	நடுவணதுவேதெய்ய-மடவரல்
	ஆயமும் யானும் அறியாது அவணம்
	ஆய நட்பின் மாண் நலம் ஒழிந்து, நின்
5	கிளைமை கொண்ட வளை ஆர் முன்கை
	நல்லோள் தந்தை சிறுகுடிப் பாக்கம்:
	புலி வரிபு எக்கர்ப் புன்னை உதிர்த்த
	மலி தாது ஊதும் தேனோடு ஒன்றி,
	வண்டு இமிர் இன் இசை கறங்க, திண் தேர்த்
10	தெரி மணி கேட்டலும் அரிதே;
	வரும் ஆறு ஈது; அவண் மறவாதீமே.	உரை

324. குறிஞ்சி

	அந்தோ! தானே அளியள் தாயே;
	நொந்து அழி அவலமொடு என் ஆகுவள்கொல்,
	பொன் போல் மேனித் தன் மகள் நயந்தோள்?-
	கோடு முற்று யானை காடுடன் நிறைதர,
5	நெய் பட்டன்ன நோன் காழ் எஃகின்
	செல்வத் தந்தை இடனுடை வரைப்பின்,
	ஆடு பந்து உருட்டுநள் போல ஓடி,
	அம் சில் ஓதி இவள் உறும்
	பஞ்சி மெல் அடி நடைபயிற்றும்மே!	உரை

325. பாலை

	கவிதலை எண்கின் பரூஉ மயிர் ஏற்றை
	இரை தேர் வேட்கையின் இரவில் போகி,
	நீடு செயல் சிதலைத் தோடு புனைந்து எடுத்த
	அர வாழ் புற்றம் ஒழிய, ஒய்யென
5	முர வாய் வள் உகிர் இடப்ப வாங்கும்,
	ஊக்கு அருங் கவலை நீந்தி, மற்று-இவள்
	பூப்போல் உண்கண் புது நலம் சிதைய,
	வீங்கு நீர் வாரக் கண்டும்,
	தகுமோ?-பெரும!-தவிர்க நும் செலவே.	உரை

326. குறிஞ்சி

	கொழுஞ் சுளைப் பலவின் பயம் கெழு கவாஅன்,
	செழுங் கோள் வாங்கிய மாச் சினைக் கொக்கினம்
	மீன் குடை நாற்றம் தாங்கல்செல்லாது,
	துய்த் தலை மந்தி தும்மும் நாட!
5	நினக்கும் உரைத்தல் நாணுவல்-இவட்கே
	நுண் கொடிப் பீரத்து ஊழ் உறு பூ எனப்
	பசலை ஊரும் அன்னோ; பல் நாள்
	அரி அமர் வனப்பின் எம் கானம் நண்ண,
	வண்டு எனும் உணராவாகி,
10	மலர் என மரீஇ வரூஉம், இவள் கண்ணே.	உரை

327. நெய்தல்

	நாடல் சான்றோர் நம்புதல் பழி எனின்,
	பாடு இல கலுழும் கண்ணொடு சாஅய்ச்
	சாதலும் இனிதே-காதல்அம் தோழி!-
	அந் நிலை அல்லஆயினும், ''சான்றோர்
5	கடன் நிலை குன்றலும் இலர்'' என்று, உடன் அமர்ந்து,
	உலகம் கூறுவது உண்டு என, நிலைஇய
	தாயம் ஆகலும் உரித்தே-போது அவிழ்
	புன்னை ஓங்கிய கானற்
	தண்ணம் துறைவன் சாயல் மார்பே.	உரை

328. குறிஞ்சி

	கிழங்கு கீழ் வீழ்ந்து, தேன் மேல் தூங்கி,
	சிற்சில வித்திப் பற்பல விளைந்து,
	தினை கிளி கடியும் பெருங் கல் நாடன்
	பிறப்பு ஓரன்மை அறிந்தனம்: அதனால்,
5	அது இனி வாழி-தோழி!-ஒரு நாள்,
	சிறு பல் கருவித்து ஆகி, வலன் ஏர்பு,
	பெரும் பெயல் தலைக, புனனே!-இனியே,
	எண் பிழி நெய்யொடு வெண் கிழி வேண்டாது
	சாந்து தலைக்கொண்ட ஓங்கு பெருஞ் சாரல்,
10	விலங்கு மலை அடுக்கத்தானும்,
	கலம் பெறு விறலி ஆடும் இவ் ஊரே.	உரை

329. பாலை

	வரையா நயவினர் நிரையம் பேணார்,
	கொன்று ஆற்றுத் துறந்த மாக்களின் அடு பிணன்
	இடு முடை மருங்கில், தொடும் இடம் பெறாஅது,
	புனிற்று நிரை கதித்த, பொறிய முது பாறு
5	இறகு புடைத்து இற்ற பறைப் புன் தூவி
	செங் கணைச் செறித்த வன்கண் ஆடவர்
	ஆடு கொள் நெஞ்சமோடு அதர் பார்த்து அல்கும்,
	அத்தம் இறந்தனர் ஆயினும், நத் துறந்து
	அல்கலர் வாழி-தோழி!-உதுக் காண்:
10	இரு விசும்பு அதிர மின்னி,
	கருவி மா மழை கடல் முகந்தனவே!	உரை

330. மருதம்

	தட மருப்பு எருமைப் பிணர்ச் சுவல் இரும் போத்து,
	மட நடை நாரைப் பல் இனம் இரிய,
	நெடு நீர்த் தண் கயம் துடுமெனப் பாய்ந்து,
	நாட் தொழில் வருத்தம் வீட, சேண் சினை
5	இருள் புனை மருதின் இன் நிழல் வதியும்
	யாணர் ஊர! நின் மாண் இழை மகளிரை
	எம் மனைத் தந்து நீ தழீஇயினும், அவர்தம்
	புன் மனத்து உண்மையோ அரிதே: அவரும்,
	பைந் தொடி மகளிரொடு சிறுவர்ப் பயந்து,
10	நன்றி சான்ற கற்பொடு
	எம் பாடு ஆதல் அதனினும் அரிதே.	உரை