5.2 சிறுகதைக் களம்

"சிட்டி நான் செத்ததும் திரும்பவும் பிறப்பேன். பிறந்தால் பறக்கிற பட்சியா பிறப்பேன். எவ்வளவோ சந்தோஷம். பறவையாய்ப் பிறந்தா. பள்ளிக்கூடம் போக வேண்டாம்" (பூக்களை மிதிப்பவர்கள்).

"பெண்களுக்கென ஓர் உள்ளுலகம் இருக்க முடியாது என்றே ஆண்களின் உலகம் நம்பி வந்தது. ஆண்களைப் பொறுத்தவரை பெண்கள் போகக் கருவிகள். தமக்கென வாழாப் பிறர்க்கு உரிமையானவர்கள். அவர்களுக்கென்று ஒரு வானம் இருக்க முடியாது. அவர்கள் ரசிக்க நட்சத்திரம் இல்லை. அவர்கள் சுவாசிக்கக் கரிப்புகையே போதும். அவர்களுக்கு நண்பர்கள் இருக்க முடியாது. ஆண்களின் இந்த மனோ பாவத்தின் பயனாய்ச் சீரழிக்கப்படும் பெண்கள் கோடிக்கணக்கானவர்கள். உங்கள் சொந்த வாழ்வில் நீங்கள் இவ்விதமான நீசச் செய்கைக்குத் துணை போதல் ஆகாது". (நேற்று மனிதர்கள் - முன்னுரை) என்ற ஆசிரியரின் கட்டளையை எதிரொலிப்பவை பிரபஞ்சனின் பெண்கள் பற்றிய கதைகள் எனலாம்.

பெண்களின் உரிமையும் உணர்வும் மதிக்கப்படாத நிலை இன்றும் சமுதாயத்தில் நிலவுவதை எடுத்துரைக்கும் சிறுகதை 'அம்மாவுக்கு மட்டும்' (இருட்டின் வாசல்).

விடியற்காலை நாலரைக்கு எழுந்து வேலை செய்யத் தொடங்கிய சாந்தாவை அவன் மகன் சித்து பார்க்கிறான். தொடர்ந்து அவள் (காபி, இட்லி, சமையல்) வேலை செய்வதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறான். கணவன் அவசர அவசரமாய்ச் சாப்பிட்டு விட்டு அலுவலகம் செல்கிறான். புறப்படும்போது வந்த தன் நண்பனுக்கு மனைவியை அறிமுகம் செய்து வைக்கிறான். "வேலைக்குப் போறாங்களா?" என்று நண்பன் கேட்ட போது, "இல்ல, வீட்டுல சும்மாதான் இருக்கா" என்கிறான். வேலைக்காரியை நிறுத்திவிட்டு, மேலும் சிக்கனமாக இருக்கச் சொல்கிறான்.

"ஆபீஸ்ல நாலு ஆள் வேலையை நான் செய்யறேன். ரொம்பக் களைப்பா ஆயிடுது. வீட்டுல சும்மா இருக்கிற உனக்கு எங்க கஷ்டம் விளங்காது" என்கிறான். தூக்கம் வரவில்லை என்று சொன்ன மகனிடம்," உங்களுக் கென்ன? அம்மா, வீட்டுக்குள்ள மகாராணியா இருக்கா. நீ படிக்கிறே. காலைலே பஸ்சுல நசுங்கி, நடந்து, ஆபீஸ்ல கஷ்டப்பட்டு வீடு வந்து சேர்றதுக்குள்ள நான் படற கஷ்டம் எனக்குத்தான் தெரியும்.’

"எதுக்கப்பா இத்தனை கஷ்டப்படறே?"

"கஷ்டப்படலேன்னா, சம்பளம், சுளையா மூவாயிரம் யார் கொடுப்பா?"

"அப்பா, உனக்கு ஆபிசுல சம்பளம் கொடுக்கறாங்க. அம்மாவுக்கு யாருப்பா சம்பளம் கொடுப்பா?"

"அம்மாவுக்கு சம்பளமா?"

"அம்மாவும்தானே வேலை செய்யறாங்க. காலையிலே உனக்கு முன்பே எழுந்திருக்கிறாங்க. தெருப் பெருக்கி காபி போடறாங்க. சோறு ஆக்கிறாங்க. துணி துவைக்கிறாங்க, வீடு கழுவி விடறாங்க, ராத்திரியும் சோறு ஆக்கிறாங்க. இதுக்கெல்லாம் சம்பளம் தர வேணாமாப்பா நீ? ஆபீசுல நீ வேலை பார்க்கிறதுக்கு உனக்கு சம்பளம். வீட்டுல வேலை பார்க்கிறதுக்கு அம்மாவுக்கு யார் சம்பளம் கொடுப்பா?"

பதில் சொல்லத் தோன்றாமல் அமர்ந்திருந்தான் சேகர். சேகருக்கு மட்டுமா பதில் சொல்லத் தோன்றவில்லை என்ற பாவனையை இச்சிறுகதை உண்டாக்குகிறதல்லவா?

வரதட்சிணைக் கொடுமையைச் சொல்வது தொலைந்து போனவள் (விட்டு விடுதலையாகி) சிறுகதை. பெண்ணினத்தையே அவமானப்படுத்துவதைப் போல் நடைபெறும் பெண்பார்க்கும் நிகழ்ச்சி இப்படி விமர்சிக்கப்படுகிறது:

சீதா அக்காவைப் பெண்பார்க்க வருபவர்கள் இரண்டு வகைப் பட்டவர்களாக இருப்பார்கள். காலை நேரத்தில் வருபவர்கள் மற்றும் மாலை வேளையில் வருபவர்கள். மிக நிம்மதியாகக் காலைப் பலகாரம் சாப்பிட்டு விட்டு, பெரும்பாலும் ஞாயிறுகளில் பொழுது போக்க, வேறு ஒரு காரியமும் இல்லையெனின் அப்படியே தமாஷாக அக்காவைப் பார்க்க வருபவர்கள். மாலை வேளைக்காரர்கள்... காலாற நடந்து ஒரு மாறுதலுக்காக வருபவர்கள். வந்தவர்கள் இனிப்பு காரமெல்லாம் சாப்பிட்டார்கள். எல்லா மாப்பிள்ளைகளையும் போலத்தான் அவரும் இருந்தார். அதே விறைப்பு, அதே ஒட்டாத பார்வை எல்லாம். "மிஸ் சீதாவுக்கு என்ன அடிப்படைச் சம்பளம், நானூற்றைம்பதா? எழுநூறுக்கு மேலேன்னாரே தரகர்" அலுத்துக் கொள்ளும் மாப்பிள்ளை.

பண விஷயத்தில் மாப்பிள்ளைப் பையன் குறியாக இருப்பது பற்றித் தயங்கினார் பெண்ணைப் பெற்றவர். பெண் என்ன முடிவெடுக்கிறாள் பாருங்கள்:

"வரப் போகிறவரைப் புரிந்து கொண்டு, அவரிடம் இருக்கிற நல்ல குணத்தை அல்லது கெட்ட குணத்தைப் புரிஞ்சுகிட்டுக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிற மாதிரியா நாம இருக்கோம்? கண்ணுக்கு விகாரமா இல்லை; ஏதோ சம்பாதிக்கிறார். அதுக்கு மேலே நம்மால போக முடியாதுடி. ஒவ்வொரு சம்பந்தமும் முறிஞ்சு போறப்போ அப்பா எவ்வளவு சங்கடப்படறார்? உனக்கும் வயதாகிறது. நான் எதுக்கு நந்தி மாதிரி நடுவில் கிடந்து உன் வாழ்க்கையை மறிக்கணும்" என்கிறாள் தங்கையிடம். இப்படித் தன் ஆசைகளை விருப்பத்தைத் தொலைத்துக் கொண்டு மற்றவர்கள் மனத்தை நோகடிக்காத, பெண்ணின் மேன்மையான உணர்வுகளைச் சொல்லும் கதைதான் ‘தொலைந்து போனவள்’ (விட்டு விடுதலையாகி).

வழக்கமான மனநிலையில் ஏற்படும் மாறுதலுக்கும் கடைப்பிடித்த கொள்கைகளின் மாற்றத்திற்கும் உரிய காரணத்தையும், சூழ்நிலையையும் சுவைபட விளக்கும் கதை சைக்கிள்.

பாண்டிச்சேரியில் பிரெஞ்சு ஆட்சியின் கீழ் வாழ்ந்து வந்த ஒரு குடும்பம். அக்குடும்பத்தில் மாமாவின் பண்பினை அவர் மருமகன் கூறுவதைப் பாருங்கள்:

"மாமாவுக்குப் பிரான்சிலிருந்து வந்த எந்தப் பொருளும் உன்னதமானவை. வெள்ளைக்காரர்கள் கடவுள் மாதிரி. அவர் உபயோகிக்கும் சைக்கிள், சோப், பட்டுச் சட்டை எல்லாமே மேல் நாட்டிலிருந்து வந்தவை. சைக்கிளை அவர் பராமரிக்கும் அழகே அழகு. மாமா சைக்கிளுக்குப் பக்கத்தில் சம்மணம் போட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு ஒவ்வொரு பல்லுக்கும் சொட்டுச் சொட்டாய் எண்ணெய் விடுவார். சைக்கிளுக்கு எண்ணெய்க் காப்பு முடிந்ததும் கொஞ்சம் தள்ளி நின்று அதைப் பார்ப்பார். குழந்தையைப் பார்க்கிற உற்சாகம் அவர் முகத்தில் ததும்பும். அப்புறம் பெடலை வேகமாக மிதித்துச் சக்கரத்தைச் சுழல விடுவார். சக்கரம் மயங்கிக் கொண்டு சுற்றும். சரக்கென்று பிரேக் போடுவார். உதறிக்கொண்டு நிற்கும் சக்கரம். சைக்கிளை அவர் தவிர வேறு யாரும் தொடக் கூடாது."

இப்படிப்பட்டவரை சைக்கிளையே வேண்டாம் என்று மருமகனிடம் கொடுக்க வைத்தது ஒரு நிகழ்ச்சி. அது என்ன என்று பார்ப்போமா?

திரௌபதி அம்மன் திருவிழா உற்சவம். மாமா ஒரு நாள் பொறுப்பேற்றுச் சிறப்பான முன்னேற்பாடுகள் செய்தார். பட்டுச் சட்டை, பட்டு வேஷ்டி உடுத்திக் கம்பீரமாக வீற்றிருந்தார் மாமா. கூத்து தொடங்கியது. முக்கிய அதிகாரியான செபஸ்தீன் தன் மனைவியோடு வர, மாமா எழுந்து தன் நாற்காலியில் துரை மனைவியை அமரவைக்க வேண்டியதாயிற்று. பிறகு நாற்காலி வர, துரை மனைவியின் பக்கத்தில் நாற்காலியைப் போட்டு அமர்ந்தார். துரை மனைவி கணவன் பக்கம் திரும்பி அவர் காதில் ஏதோ சொல்ல. துரை மாமாவைத் தனியே அழைத்துப் போனார்.

"நீங்க பக்கத்தில் உக்காருவது துரை மனைவிக்குப் பிடிக்கவில்லை."

"பிடிக்கலையா... எதுக்கு?"

"நான் நினைக்கிறேன் - என்ன இருந்தாலும் நீங்க எங்களுக்குச் சரிசமமா உக்காரலாமா? அதுவும் ஒரு பொது நிகழ்ச்சியில்...."

மாமாவுக்கு யாரோ கன்னத்தில் அறைந்தது போல் இருந்திருக்கிறது. இந்நிகழ்ச்சிக்குப் பின்தான் மாமா ஆசையாய்ப் போற்றிப் பாதுகாத்த பிரான்சு சைக்கிளை மருமகனிடம் கொடுத்துவிட்டார்.

மனிதர்கள் மனத்தைக் காட்டும் கண்ணாடி முகம் என்கிறார்கள். எத்தனையோ முகத்தில் அகத்தின் நிலை தெரிகிறது. தெரிவதை எவ்வளவு பேர் சரியாகப் புரிந்து கொள்கிறார்கள் என்பதில் ஒருவனுக்கு ஏற்பட்ட சுவையான அனுபவம் பற்றி எழுந்த சிறுகதை அப்பாவு கணக்கில் 35 ரூபாய்.

இச்சிறுகதையில் ஏமாற்றியவன் அப்பாவி போல இருக்கிறான். ஏமாந்து போனவனோ ஏமாற்றியவனிடம் கோபப்படுவதற்குப் பதிலாக இரக்கப்படும் அளவுக்கு அப்பாவியாய் இருக்கிறான் என்பதைச் சுவையாகச் சொல்கிறார் பிரபஞ்சன்.

பேருந்தில் பக்கத்து இருக்கையில் அமர்ந்த ஒரு பெரியவர் சீட்டு வாங்க நூறு ரூபாய்த் தாளை எடுத்து நீட்ட, நடத்துநர் கண்டபடி திட்டுகிறார். வேறு சில்லரை இல்லையே என்று பரிதாபமாக நின்றவருக்குச் சீட்டு எடுத்துக் கொடுக்கிறார் மற்றவர். மாமண்டூரில் இரவு உணவுக்கு இறங்கிச் சாப்பிட்டு விட்டு நூறு ரூபாயை நீட்ட அங்கும் சில்லறை இல்லை. முன்புபோல மற்றவரே இருவருக்கும் சேர்த்துப் பணம் கொடுக்கிறார். வண்டி ஊருக்குச் சென்றவுடன் இறங்கியவர் பழம் வாங்கிச் சில்லறை மாற்றிக் கொடுக்கலாம் என்று தனக்கு உதவியவரை அழைத்தார். அங்கும் சில்லறை இல்லை. பெரியவர் பழத்தைத் திருப்பிக் கொடுக்க முயலவே பரவாயில்லை. குழந்தைகளுக்குக் கொண்டு போய்க் கொடுங்க என்று சொல்லி மேலும் ஒரு ஐந்து ரூபாய் கொடுத்து வண்டி வச்சிட்டுப் போங்க என்றார் மற்றவர். மனம் நெகிழ்ந்து போன அவர் "அவசியம் வீட்டுக்கு வரணும். ரொம்ப உபகாரம் பண்ணியிருக்கீங்க. முகவரி கூறி அப்பாவுன்னு சொன்னா வீட்டைக் காட்டுவாங்க" என்று கூறி விடைபெற்றுச் சென்றார்.

மறுநாளே அவரையும் அவர் குழந்தைகளையும் பார்த்துவிட்டு வரலாம் என்று அவர் வீட்டுக்குச் சென்றார். அவர் வீட்டில் இல்லை. அவர் மனைவி பையனிடம் அவரைச் சாராயக் கடையிலிருந்து அழைத்துவரச் சொல்கிறாள். திடுக்கிட்ட அவரிடம், "என் தம்பி கொடுத்தனுப்பின பணம் தீர்ற வரைக்கும் அது அங்கதான் இருக்கும்" என்று சாதாரணமாகச் சொன்னவள், "உங்களுக்கு ஏதாவது பணம் தரணுங்களா?" என்றாள்.வறுமைத் தோற்றத்தில் இருந்த இரண்டு பெண்கள், பையனைப் பார்த்தவுடன் கையிலிருந்த பத்து ரூபாயைக் கொடுத்து விட்டு "நாளைக்கு வருகிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு நடந்தார்- என்று நிறைவு பெறுகிறது இச்சிறுகதை.