25. குறிஞ்சி

	யாரும் இல்லை; தானே கள்வன்;
	தான் அது பொய்ப்பின், யான் எவன் செய்கோ?
	தினை தாள் அன்ன சிறு பசுங் கால
	ஒழுகு நீர் ஆரல் பார்க்கும்
	குருகும் உண்டு, தான் மணந்த ஞான்றே.	உரை

72. குறிஞ்சி

	பூ ஒத்து அலமரும் தகைய; ஏ ஒத்து
	எல்லாரும் அறிய நோய் செய்தனவே-
	தே மொழித் திரண்ட மென் தோள், மா மலைப்
	பரீஇ வித்திய ஏனல்
	குரீஇ ஓப்புவாள், பெரு மழைக் கண்ணே!	உரை

82. குறிஞ்சி

	வார் உறு வணர் கதுப்பு உளரி, புறம் சேர்பு,
	'அழாஅல்' என்று நம் அழுத கண் துடைப்பார்;
	யார் ஆகுவர் கொல்?-தோழி!-சாரல்
	பெரும் புனக் குறவன் சிறு தினை மறுகால்
	கொழுங் கொடி அவரை பூக்கும்
	அரும் பனி அற்சிரம் வாராதோரே.	உரை

105. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன் போல் சிறு தினைக்
	கடி உண் கடவுட்கு இட்ட செழுங் குரல்
	அறியாது உண்ட மஞ்ஞை, ஆடுமகள்
	வெறி உறு வனப்பின் வெய்துற்று, நடுங்கும்
	சூர் மலை நாடன் கேண்மை
	நீர் மலி கண்ணொடு நினைப்பு ஆகின்றே.	உரை

133. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன்போல் சிறுதினை
	கிளி குறைத்து உண்ட கூழை இருவி
	பெரும் பெயல் உண்மையினே இலை ஒலித்தாங்கு, என்
	உரம் செத்தும் உளெனே-தோழி!-என்
	நலம் புதிது உண்ட புலம்பினானே.	உரை

141. குறிஞ்சி

	வளை வாய்ச் சிறு கிளி விளை தினைக் கடீஇயர்
	செல்க என்றோளே, அன்னை' என, நீ
	சொல்லின் எவனோ?-தோழி!-'கொல்லை
	நெடுங் கை வன் மான் கடும் பகை உழந்த
	குறுங் கை இரும் புலிக் கொலை வல் ஏற்றை
	பைங் கட் செந்நாய் படுபதம் பார்க்கும்
	ஆர் இருள் நடு நாள் வருதி;
	சாரல் நாட, வாரலோ' எனவே.	உரை

198. குறிஞ்சி

	யாஅம் கொன்ற மரம் சுட்ட இயவில்
	கரும்பு மருள் முதல பைந் தாட் செந் தினை
	மடப் பிடித் தடக்கை அன்ன பால் வார்பு,
	கரிக் குறட்டு இறைஞ்சிய செறிக் கோட் பைங் குரல்
	படுகிளி கடிகம் சேறும்; அடுபோர்
	எஃகு விளங்கு தடக் கை மலையன் கானத்து
	ஆரம் நாறும் மார்பினை,
	வாரற்கதில்ல; வருகுவள் யாயே.	உரை

217. குறிஞ்சி

	தினை கிளி கடிதலின், பகலும் ஒல்லும்;
	இரவு நீ வருதலின், ஊறும் அஞ்சுவல்;
	யாங்குச் செய்வாம், எம் இடும்பை நோய்க்கு?' என
	ஆங்கு யான் கூறிய அனைத்திற்குப் பிறிது செத்து,
	ஓங்கு மலைநாடன் உயிர்த்தோன்மன்ற;
	ஐதேய் கம்ம யானே;
	கழி முதுக்குறைமையும் பழியும் என்றிசினே.	உரை

225. குறிஞ்சி

	கன்று தன் பய முலை மாந்த, முன்றில்
	தினை பிடி உண்ணும் பெருங் கல் நாட!
	கெட்ட இடத்து உவந்த உதவி கட்டில்
	வீறு பெற்று மறந்த மன்னன் போல,
	நன்றி மறந்து அமையாய் ஆயின், மென் சீர்க்
	கலி மயிற் கலாவத்தன்ன இவள்
	ஒலி மென் கூந்தல் உரியவால் நினக்கே.	உரை

291. குறிஞ்சி

	சுடு புன மருங்கில் கலித்த ஏனற்
	படுகிளி கடியும் கொடிச்சி கைக் குளிரே
	இசையின் இசையா இன் பாணித்தே;
	கிளி, 'அவள் விளி' என, விழல் ஒல்லாவே;
	அது புலந்து அழுத கண்ணே, சாரல்
	குண்டு நீர்ப் பைஞ் சுனைப் பூத்த குவளை
	வண்டு பயில் பல் இதழ் கலைஇ,
	தண துளிக்கு ஏற்ற மலர் போன்றவ்வே.	உரை

335. குறிஞ்சி

	நிரை வளை முன்கை நேர் இழை மகளிர்
	இருங் கல் வியல் அறைச் செந் தினை பரப்பிச்
	சுனை பாய் சோர்வு இடை நோக்கி, சினை இழிந்து,
	பைங் கண் மந்தி பார்ப்பொடு கவரும்
	வெற்பு அயல் நண்ணியதுவே-வார் கோல்
	வல் விற் கானவர் தங்கைப்
	பெருந் தோட் கொடிச்சி இருந்த ஊரே.	உரை

346. குறிஞ்சி

	நாகு பிடி நயந்த முளைக்கோட்டு இளங் களிறு,
	குன்றம் நண்ணி, குறவர் ஆர்ப்ப,
	மன்றம் போழும் நாடன்-தோழி!-
	சுனைப் பூங் குவளைத் தொடலை தந்தும்,
	தினைப் புன மருங்கில் படுகிளி ஓப்பியும்,
	காலை வந்து, மாலைப் பொழுதில்
	நல் அகம் நயந்து, தான் உயங்கிச்
	சொல்லவும் ஆகாது அஃகியோனே.	உரை

357. குறிஞ்சி

	முனி படர் உழந்த பாடு இல் உண்கண்
	பனி கால் போழ்ந்து, பணை எழில் ஞெகிழ் தோள்,
	மெல்லிய ஆகலின் மேவரத் திரண்டு,
	நல்ல என்னும் சொல்லை மன்னிய-
	ஏனல்அம் சிறு தினை காக்கும் சேணோன்
	ஞெகிழியின் பெயர்ந்த நெடு நல் யானை
	மீன் படு சுடர் ஒளி வெரூஉம்
	வான் தோய் வெற்பன் மணவா ஊங்கே.	உரை

375. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி!-இன்று அவர்
	வாரார் ஆயினோ நன்றே-சாரல்
	சிறு தினை விளைந்த வியன்கண் இரும் புனத்து
	இரவு அரிவாரின், தொண்டகச் சிறு பறை
	பானாள் யாமத்தும் கறங்கும்.
	யாமம் காவலர் அவியாமாறே.	உரை

392. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழியோ-மணிச் சிறைத் தும்பி!-
	நல் மொழிக்கு அச்சம் இல்லை; அவர் நாட்டு
	அண்ணல் நெடு வரைச் சேறி ஆயின்,
	கடவை மிடைந்த துடவைஅம் சிறு தினைத்
	துளர் எறி நுண் துகள் களைஞர் தங்கை
	தமரின் தீராள் என்மோ-அரசர்
	நிரை செலல் நுண் தோல் போலப்
	பிரசம் தூங்கு மலைகிழவோற்கே!	உரை

394. குறிஞ்சி

	முழந்தாள் இரும் பிடிக் கயந்தலைக் குழவி
	நறவு மலி பாக்கத்துக் குறமகள் ஈன்ற
	குறி இறைப் புதல்வரொடு மறுவந்து ஓடி,
	முன் நாள் இனியது ஆகி, பின் நாள்
	அவர் தினைப் புனம் மேய்ந்தாங்கு,
	பகை ஆகின்று, அவர் நகை விளையாட்டே.	உரை