67. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-கிள்ளை
	வளை வாய்க் கொண்ட வேப்ப ஒண் பழம்
	புது நாண் நுழைப்பான் நுதி மாண் வள் உகிர்ப்
	பொலங் கல ஒரு காசு ஏய்க்கும்
	நிலம் கரி கள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே?	உரை

133. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன்போல் சிறுதினை
	கிளி குறைத்து உண்ட கூழை இருவி
	பெரும் பெயல் உண்மையினே இலை ஒலித்தாங்கு, என்
	உரம் செத்தும் உளெனே-தோழி!-என்
	நலம் புதிது உண்ட புலம்பினானே.	உரை

141. குறிஞ்சி

	வளை வாய்ச் சிறு கிளி விளை தினைக் கடீஇயர்
	செல்க என்றோளே, அன்னை' என, நீ
	சொல்லின் எவனோ?-தோழி!-'கொல்லை
	நெடுங் கை வன் மான் கடும் பகை உழந்த
	குறுங் கை இரும் புலிக் கொலை வல் ஏற்றை
	பைங் கட் செந்நாய் படுபதம் பார்க்கும்
	ஆர் இருள் நடு நாள் வருதி;
	சாரல் நாட, வாரலோ' எனவே.	உரை

142. குறிஞ்சி

	சுனைப்பூக் குற்றுத் தொடலை தைஇ,
	புனக் கிளி கடியும் பூங் கட் பேதை
	தான் அறிந்தன்றோ இலளே-பானாள்
	பள்ளி யானையின் உயிர்த்து, என்
	உள்ளம், பின்னும், தன் உழையதுவே!	உரை

198. குறிஞ்சி

	யாஅம் கொன்ற மரம் சுட்ட இயவில்
	கரும்பு மருள் முதல பைந் தாட் செந் தினை
	மடப் பிடித் தடக்கை அன்ன பால் வார்பு,
	கரிக் குறட்டு இறைஞ்சிய செறிக் கோட் பைங் குரல்
	படுகிளி கடிகம் சேறும்; அடுபோர்
	எஃகு விளங்கு தடக் கை மலையன் கானத்து
	ஆரம் நாறும் மார்பினை,
	வாரற்கதில்ல; வருகுவள் யாயே.	உரை

217. குறிஞ்சி

	தினை கிளி கடிதலின், பகலும் ஒல்லும்;
	இரவு நீ வருதலின், ஊறும் அஞ்சுவல்;
	யாங்குச் செய்வாம், எம் இடும்பை நோய்க்கு?' என
	ஆங்கு யான் கூறிய அனைத்திற்குப் பிறிது செத்து,
	ஓங்கு மலைநாடன் உயிர்த்தோன்மன்ற;
	ஐதேய் கம்ம யானே;
	கழி முதுக்குறைமையும் பழியும் என்றிசினே.	உரை

240. முல்லை

	பனிப் புதல் இவர்ந்த பைங் கொடி அவரைக்
	கிளி வாய் ஒப்பின் ஒளி விடு பல் மலர்
	வெருக்குப் பல் உருவின் முல்லையொடு கஞலி,
	வாடை வந்ததன் தலையும், நோய் பொர,
	கண்டிசின் வாழி-தோழி!-தெண் திரைக்
	கடல் ஆழ் கலத்தின் தோன்றி,
	மாலை மறையும், அவர் மணி நெடுங் குன்றே.	உரை

291. குறிஞ்சி

	சுடு புன மருங்கில் கலித்த ஏனற்
	படுகிளி கடியும் கொடிச்சி கைக் குளிரே
	இசையின் இசையா இன் பாணித்தே;
	கிளி, 'அவள் விளி' என, விழல் ஒல்லாவே;
	அது புலந்து அழுத கண்ணே, சாரல்
	குண்டு நீர்ப் பைஞ் சுனைப் பூத்த குவளை
	வண்டு பயில் பல் இதழ் கலைஇ,
	தண துளிக்கு ஏற்ற மலர் போன்றவ்வே.	உரை

333. குறிஞ்சி

	குறும் படைப் பகழிக் கொடு விற் கானவன்
	புனம் உண்டு கடிந்த பைங் கண் யானை
	நறுந் தழை மகளிர் ஓப்பும் கிள்ளையொடு
	குறும் பொறைக்கு அணவும் குன்ற நாடன்
	பணிக் குறை வருத்தம் வீட,
	துணியின் எவனோ-தோழி!-நம் மறையே?	உரை

346. குறிஞ்சி

	நாகு பிடி நயந்த முளைக்கோட்டு இளங் களிறு,
	குன்றம் நண்ணி, குறவர் ஆர்ப்ப,
	மன்றம் போழும் நாடன்-தோழி!-
	சுனைப் பூங் குவளைத் தொடலை தந்தும்,
	தினைப் புன மருங்கில் படுகிளி ஓப்பியும்,
	காலை வந்து, மாலைப் பொழுதில்
	நல் அகம் நயந்து, தான் உயங்கிச்
	சொல்லவும் ஆகாது அஃகியோனே.	உரை

360. குறிஞ்சி

	வெறி என உணர்ந்த வேலன் நோய் மருந்து
	அறியான் ஆகுதல் அன்னை காணிய,
	அரும் படர் எவ்வம் இன்று நாம் உழப்பினும்,
	வாரற்கதில்ல-தோழி!-சாரல்
	பிடிக் கை அன்ன பெருங் குரல் ஏனல்
	உண் கிளி கடியும் கொடிச்சி கைக் குளிரே
	சிலம்பின் சிலம்பும் சோலை
	இலங்கு மலை நாடன் இரவினானே.	உரை