2. குறிஞ்சி

	கொங்கு தேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி!
	காமம் செப்பாது, கண்டது மொழிமோ:
	பயிலியது கெழீஇய நட்பின், மயில் இயல்,
	செறி எயிற்று, அரிவை கூந்தலின்
	நறியவும் உளவோ, நீ அறியும் பூவே?	உரை

30. பாலை

	கேட்டிசின் வாழி-தோழி!-அல்கல்,
	பொய்வலாளன் மெய் உற மரீஇய
	வாய்த் தகைப் பொய்க் கனா மருட்ட, ஏற்று எழுந்து,
	அமளி தைவந்தனனே; குவளை
	வண்டு படு மலரின் சாஅய்த்'
	தமியென்; மன்ற அளியென் யானே!	உரை

211. பாலை

	அம் சில் ஓதி ஆய் வளை நெகிழ
	நொந்தும், நம் அருளார் நீத்தோர்க்கு அஞ்சல்
	எஞ்சினம் வாழி-தோழி!-எஞ்சாது
	தீய்ந்த மராஅத்து ஓங்கல் வெஞ் சினை
	வேனில் ஓர் இணர் தேனோடு ஊதி,
	ஆராது பெயரும் தும்பி
	நீர் இல் வைப்பின் சுரன் இறந்தோரே.	உரை

220. முல்லை

	பழ மழைக் கலித்த புதுப் புன வரகின்
	இரலை மேய்ந்த குறைத்தலைப் பாவை
	இருவி சேர் மருங்கில் பூத்த முல்லை,
	வெருகு சிரித்தன்ன, பசு வீ மென் பிணிக்
	குறு முகை அவிழ்ந்த நறு மலர்ப் புறவின்
	வண்டு சூழ் மாலையும், வாரார்;
	கண்டிசின்-தோழி!-பொருட் பிரிந்தோரே.	உரை

239. குறிஞ்சி

	தொடி நெகிழ்ந்தனவே; தோள் சாயினவே;
	விடும் நாண் உண்டோ?-தோழி!-விடர் முகைச்
	சிலம்புடன் கமழும் அலங்கு குலைக் காந்தள்
	நறுந் தாது ஊதும் குறுஞ் சிறைத் தும்பி
	பாம்பு உமிழ் மணியின் தோன்றும்
	முந்தூழ் வேலிய மலைகிழவோற்கே.	உரை

254. பாலை

	இலை இல் அம் சினை இன வண்டு ஆர்ப்ப,
	முலை ஏர் மென் முகை அவிழ்ந்த கோங்கின்
	தலை அலர் வந்தன; வாரா-தோழி!-
	துயில் இன் கங்குல் துயில் அவர் மறந்தனர்;
	பயில் நறுங் கதுப்பின் பாயலும் உள்ளார்-
	'செய்பொருள் தரல் நசைஇச் சென்றோர்
	எய்தினரால்' என, வரூஉம் தூதே.	உரை

260. பாலை

	குருகும் இரு விசும்பு இவரும்; புதலும்
	வரி வண்டு ஊத வாய் நெகிழ்ந்தனவே;
	சுரிவளைப் பொலிந்த தோளும் செற்றும்;
	வருவர்கொல் வாழி-தோழி!-பொருவார்
	மண் எடுத்து உண்ணும் அண்ணல் யானை
	வண் தேர்த் தொண்டையர் வழை அமல் அடுக்கத்து,
	கன்று இல் ஓர் ஆ விலங்கிய
	புன் தாள் ஓமைய சுரன் இறந்தோரே.	உரை

265. குறிஞ்சி

	காந்தள்அம் கொழு முகை, காவல்செல்லாது,
	வண்டு வாய் திறக்கும் பொழுதில், பண்டும்
	தாம் அறி செம்மைச் சான்றோர்க் கண்ட
	கடன் அறி மாக்கள் போல, இடன் விட்டு,
	இதழ் தளை அவிழ்ந்த ஏகல் வெற்பன்
	நன்னர் நெஞ்சத்தன்-தோழி!-நின் நிலை
	யான் தனக்கு உரைத்தனென் ஆக,
	தான் நாணினன், இஃது ஆகாவாறே.	உரை

291. குறிஞ்சி

	சுடு புன மருங்கில் கலித்த ஏனற்
	படுகிளி கடியும் கொடிச்சி கைக் குளிரே
	இசையின் இசையா இன் பாணித்தே;
	கிளி, 'அவள் விளி' என, விழல் ஒல்லாவே;
	அது புலந்து அழுத கண்ணே, சாரல்
	குண்டு நீர்ப் பைஞ் சுனைப் பூத்த குவளை
	வண்டு பயில் பல் இதழ் கலைஇ,
	தண துளிக்கு ஏற்ற மலர் போன்றவ்வே.	உரை

306. நெய்தல்

	'மெல்லிய, இனிய, மேவரு தகுந,
	இவை மொழியாம்' எனச் சொல்லினும், அவை நீ,
	மறத்தியோ வாழி-என் நெஞ்சே!-பல உடன்
	காமர் மாஅத்துத் தாது அமர் பூவின்
	வண்டு வீழ்பு அயரும் கானல்-
	தெண் கடல் சேர்ப்பனைக் கண்ட பின்னே?	உரை

309. மருதம்

	கைவினை மாக்கள் தம் செய் வினை முடிமார்,
	சுரும்பு உண மலர்ந்த வாசம் கீழ்ப்பட,
	நீடிய வரம்பின் வாடிய விடினும்,
	'கொடியோர் நிலம் பெயர்ந்து உறைவேம்' என்னாது'
	பெயர்த்தும் கடிந்த செறுவில் பூக்கும்
	நின் ஊர் நெய்தல் அனையேம்-பெரும!-
	நீ எமக்கு இன்னாதன பல செய்யினும்,
	நின் இன்று அமைதல் வல்லாமாறே.	உரை

321. குறிஞ்சி

	மலைச் செஞ் சாந்தின் ஆர மார்பினன்,
	சுனைப் பூங் குவளைச் சுரும்பு ஆர் கண்ணியன்,
	நடு நாள் வந்து, நம் மனைப் பெயரும்-
	மடம் ஆர் அரிவை! நின் மார்பு அமர் இன் துணை;
	மன்ற மரையா இரிய, ஏறு அட்டு,
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும்; அதனால்,
	மறைத்தற் காலையோ அன்றே;
	திறப்பல் வாழி-வேண்டு, அன்னை!-நம் கதவே.	உரை

370. முல்லை

	பொய்கை ஆம்பல் அணி நிறக் கொழு முகை
	வண்டு வாய் திறக்கும் தண் துறை ஊரனொடு
	இருப்பின், இரு மருங்கினமே; கிடப்பின்,
	வில்லக விரலின் பொருந்தி; அவன்
	நல் அகம் சேரின், ஒரு மருங்கினமே.	உரை

392. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழியோ-மணிச் சிறைத் தும்பி!-
	நல் மொழிக்கு அச்சம் இல்லை; அவர் நாட்டு
	அண்ணல் நெடு வரைச் சேறி ஆயின்,
	கடவை மிடைந்த துடவைஅம் சிறு தினைத்
	துளர் எறி நுண் துகள் களைஞர் தங்கை
	தமரின் தீராள் என்மோ-அரசர்
	நிரை செலல் நுண் தோல் போலப்
	பிரசம் தூங்கு மலைகிழவோற்கே!	உரை