Manimeagalai

	18 உதயகுமரன் அம்பலம் புக்க காதை

	[ மணிமேகலை அம்பலம் அடைந்தமை
	சித்திராபதி உதயகுமரனுக்குச் சொல்ல அவன்
	அம்பலம்புக்க பாட்டு ]

	ஆங்குஅது கேட்டுஆங்கு அரும்புண் அகவயின்
	தீத்துறு செங்கோல் சென்றுசுட் டாங்குக்
	கொதித்த உள்ளமொடு குரம்புகொண்டு ஏறி
	விதிப்புஉறு நெஞ்சினள் வெய்துயிர்த்துக் கலங்கித்
5	தீர்ப்பல்இவ் அறம்எனச் சித்திரா பதிதான்

	கூத்தியல் மடந்தையர்க்கு எல்லாம் கூறும்:	உரை
	கோவலன் இறந்தபின் கொடுந்துயர் எய்தி
	மாதவி மாதவர் பள்ளியுள் அடைந்தது
	நகுதக் கன்றே நல்நெடும் பேர்ஊர்
10	இதுதக்கு என்போர்க்கு எள்உரை ஆயது

	காதலன் வீயக் கடுந்துயர் எய்திப்
	போதல் செய்யா உயிரொடு புலந்து
	நளிஇரும் பொய்கை ஆடுநர் போல
	முளிஎரிப் புகூஉம் முதுகுடிப் பிறந்த
15	பத்தினிப் பெண்டிர் அல்லேம் பலர்தம்	உரை

	கைத்தூண் வாழ்க்கை கடவியம் அன்றே
	பாண்மகன் பட்டுழிப் படூஉம் பான்மைஇல்
	யாழ்இனம் போலும் இயல்பினம் அன்றியும்
	நறுந்தாது உண்டு நயன்இல் காலை
20	வறும்பூத் துறக்கும் வண்டு போல்குவம்

	வினைஒழி காலைத் திருவின் செல்வி
	அனையேம் ஆகி ஆடவர்த் துறப்பேம்
	தாபதக் கோலம் தாங்கினம் என்பது
	யாவரும் நகூஉம் இயல்பினது அன்றே
25	மாதவி ஈன்ற மணிமே கலைவல்லி

	போதுஅவிழ் செவ்வி பொருந்துதல் விரும்பிய	உரை
	உதய குமரனாம் உலகு ஆள் வண்டின்
	சிதையா உள்ளம் செவ்விதின் அருந்தக்
	கைக்கொண்டு ஆங்குஅவள் ஏந்திய கடிஞையைப்
30	பிச்சை மாக்கள் பிறர்கைக் காட்டி

	மற்றுஅவன் தன்னால் மணிமே கலைதனைப்
	பொன்தேர்க் கொண்டு போதேன் ஆகில்	உரை
	சுடுமண் ஏற்றி அரங்குசூழ் போகி
	வடுவொடு வாழும் மடந்தையர் தம்மோர்
35	அனையேன் ஆகி அரங்கக் கூத்தியர்

	மனையகம் புகாஅ மரபினன் என்றே
	வஞ்சினம் சாற்றி நெஞ்சுபுகை உயிர்த்து,
	வஞ்சக் கிளவி மாண்பொடு தேர்ந்து
	செறிவளை நல்லார் சிலர்புறம் சூழக்
40	குறுவியர் பொடித்த கோலவாள் முகத்தள்

	கடுந்தேர் வீதி காலின் போகி
	இளங்கோ வேந்தன் இருப்பிடம் குறுகி	உரை
	அரவ வண்டொடு தேன்இனம் ஆர்க்கும்
	தருமணல் ஞெமிரிய திருநாறு ஒருசிறைப்
45	பவழத் தூணத்துப்

	திகழ்ஒளி நித்திலச் சித்திர விதானத்து
	விளங்குஒளி பரந்த பளிங்குசெய் மண்டபத்துத்
	துளங்குமான் ஊர்தித் தூமலர்ப் பள்ளி
	வெண்திரை விரிந்த வெண்ணிறச் சாமரை
50	கொண்டுஇரு மருங்கும் கோதையர் வீச

	இருந்தோன் திருந்தடி பொருந்திநின்று ஏத்தி,	உரை
	திருந்துஎயிறு இலங்கச் செவ்வியின் நக்குஅவன்
	மாதவி மணிமே கலையுடன் எய்திய
	தாபதக் கோலம் தவறுஇன் றோஎன,	உரை
55	அரிதுபெறு சிறப்பில் குருகுகரு உயிர்ப்ப

	ஒருதனி ஓங்கிய திருமணிக் காஞ்சி
	பாடல்சால் சிறப்பின் பரதத்து ஓங்கிய
	நாடகம் விரும்ப நன்னலங் கவினிக்
	காமர் செவ்விக் கடிமலர் அவிழ்ந்த
60	உதய குமரன் எனும் ஒருவண் டுஉணீஇய

	விரைவொடு வந்தேன் வியன்பெரு மூதூர்ப்
	பாழ்ம் பறந்தலை அம்பலத்து ஆயது
	வாழ்கநின் கண்ணி வாய்வாள் வேந்து என	உரை
	ஓங்கிய பௌவத் துஉடைகலப் பட்டோன்
65	வான்புணை பெற்றென மற்று அவட் குஉரைப்போன்	உரை

	மேவிய பளிங்கின் விருந்தின் பாவைஇஃது
	ஓவியச் செய்திஎன்று ஒழிவேன் முன்னர்க்
	காந்தள்அம் செங்கை தளைபிணி விடாஅ
	ஏந்துஇள வனமுலை இறைநெரித் ததூஉம்
70	ஒத்துஒளிர் பவளத்து உள்ஒளி சிறந்த

	முத்துக்கூர்த் தன்ன முள்எயிற்று அமுதம்
	அருந்தே மாந்த ஆர்உயிர் தளிர்ப்ப
	விருந்தின் மூரல் அரும்பிய தூஉம்	உரை
	மாஇதழ்க் குவளை மலர்புறத்து ஓட்டிக்
75	காய்வேல் வென்ற கருங்கயல் நெடுங்கண்

	அறிவுபிறிது ஆகியது ஆயிழை தனக்குஎனச்
	செவியகம் புகூஉச் சென்ற செவ்வியும்,
	பளிங்குபுறத்து எறிந்த பவளப் பாவைஎன்
	உளங்கொண்டு ஒளித்தாள் உயிர்க்காப் பிட்டுஎன்று
80	இடையிருள் யாமத்து இருந்தேன் முன்னர்ப்	உரை

	பொன்திகழ் மேனி ஒருத்தி தோன்றிச்
	செங்கோல் காட்டிச் செய்தவம் புரிந்த
	அங்குஅவள் தன்திறம் அயர்ப்பாய் என்றனள்
	தெய்வம் கொல்லோ திப்பியம் கொல்லோ
85	எய்யா மையலேன் யான்என்று அவன்சொல,	உரை

	சித்திரா பதிதான் சிறுநகை எய்தி
	அத்திறம் விடுவாய் அரசிளங் குரிசில்
	காமக் கள்ளாட்டு இடைமயக் குற்றன
	தேவர்க் காயினும் சிலவோ செப்பின்,	உரை
90	மாதவன் மடந்தைக்கு வருந்துதுயர் எய்தி

	ஆயிரம் செங்கண் அமரர்கோன் பெற்றதும்,
	மேருக் குன்றத்து ஊருநீர்ச் சரவணத்து
	அருந்திறல் முனிவர்க்கு ஆர்அணங்கு ஆகிய
	பெரும்பெயர்ப் பெண்டிர் பின்புஉளம் போக்கிய
95	அங்கி மனையாள் அவரவர் வடிவாய்த்

	தங்கா வேட்கை தனைஅவள் தணித்ததூஉம்
	கேட்டும் அறிதியோ வாள்திறல் குரிசில்	உரை
	கன்னிக் காவலும் கடியின் காவலும்
	தன்உறு கணவன் சாவுறின் காவலும்
100	நிறையின் காத்துப் பிறர்பிறர்க் காணாது

	கொண்டோன் அல்லது தெய்வமும் பேணாப்
	பெண்டிர்தம் குடியில் பிறந்தாள் அல்லள்	உரை
	நாடவர் காண நல்அரங்கு ஏறி
	ஆடலும் பாடலும் அழகும் காட்டிச்
105	சுருப்புநாண் கருப்புவில் அருப்புக்கணை தூவச்

	செருக்கயல் நெடுங்கண் சுருக்குவலைப் படுத்துக்
	கண்டோர் நெஞ்சம் கொண்டுஅகம் புக்குப்
	பண்தேர் மொழியின் பயன்பல வாங்கி
	வண்டின் துறக்கும் கொண்டி மகளிரைப்
110	பான்மையில் பிணித்துப் படிற்றுஉரை அடக்குதல்

	கோல்முறை அன்றோ குமரற்கு என்றலும்,	உரை
	உதய குமரன் உள்ளம் பிறழ்ந்து
	விரைபரி நெடுந்தேர் மேற்சென்று ஏறி
	ஆயிழை இருந்த அம்பலம் எய்திக்
115	காடுஅமர் செல்வி கடிப்பசி களைய

	ஓடுகைக் கொண்டுநின்று ஊட்டுநள் போலத்
	தீப்பசி மாக்கட்குச் செழுஞ்சோறு ஈத்துப்
	பாத்திரம் ஏந்திய பாவையைக் காண்டலும்,	உரை
	இடங்கழி காமமொடு அடங்கான் ஆகி
120	உடம்போடு என்தன் உள்ளகம் புகுந்துஎன்

	நெஞ்சம் கவர்ந்த வஞ்சக் கள்வி
	நோற்றுஊண் வாழ்க்கையின் நொசிதவம் தாங்கி
	ஏற்றூண் விரும்பிய காரணம் என்எனத்
	தானே தமியள் நின்றோள் முன்னர்
125	யானே கேட்டல் இயல்புஎனச் சென்று

	நல்லாய் என்கொல் நல்தவம் புரிந்தது
	சொல்லாய் என்று துணிந்துஉடன் கேட்ப,	உரை
	என்அமர் காதலன் இராகுலன் ஈங்குஇவன்
	தன்அடி தொழுதலும் தகவுஎன வணங்கி
130	அறைபோய் நெஞ்சம் அவன்பால் அணுகினும

	இறைவளை முன்கை ஈங்குஇவன் பற்றினும்
	தொன்று காதலன் சொல்எதிர் மறுத்தல்
	நன்றி அன்றுஎன நடுங்கினள் மயங்கிக்	உரை
	கேட்டது மொழிவேன் கேள்வி யாளரில்
135	தோட்ட செவியைநீ ஆகுவை யாம்எனில்

	பிறத்தலும் மூத்தலும் பிணிப்பட்டு இரங்கலும்
	இறத்தலும் உடையது இடும்பைக் கொள்கலம்
	மக்கள் யாக்கை இதுஎன உணர்ந்து
	மிக்க நல்அறம் விரும்புதல் புரிந்தேன்	உரை
140	மண்டுஅமர் முருக்கும் களிறுஅனை யார்க்குப்

	பெண்டிர் கூறும் பேர்அறிவு உண்டோ
	கேட்டனை ஆயின் வேட்டது செய்கென,	உரை
	வாள்திறல் குருசிலை மடக்கொடி நீங்கி
	முத்தை முதல்வி முதியாள் இருந்த
145	குச்சரக் குடிகை தன்அகம் புக்குஆங்கு

	ஆடவர் செய்தி அறிகுநர் யார்எனத்
	தோடுஅலர் கோதையைத் தொழுதனள் ஏத்தி
	மாய விஞ்சை மந்திரம் ஓதிக்
	காயசண் டிகைஎனும் காரிகை வடிவாய்
150	மணிமே கலைதான் வந்து தோன்ற	உரை

	தாரோன் அவள்பால் புக்குக்
	குச்சரக் குடிகைக் குமரியை மரீஇப்
	பிச்சைப் பாத்திரம் பெரும்பசி உழந்த
	காயசண் டிகைதன் கையில் காட்டி
155	மாயையின் ஒளித்த மணிமே கலைதனை

	ஈங்குஇம் மண்ணீட்டு யார்என உணர்கேன்
	ஆங்குஅவள் இவள்என்று அருளாய் ஆயிடின்
	பல்நா ளாயினும் பாடு கிடப்பேன்	உரை
	இன்னும் கேளாய் இமையோர் பாவாய்
160	பவளச் செவ்வாய்த் தவளவாள் நகையும்

	அஞ்சனம் சேராச் செங்கயல் நெடுங்கணும்
	முரிந்துகடை நெரிய வளைந்தசிலைப் புருவமும்
	குவிமுள் கருவியும் கோணமும் கூர்நுனைக்
	கவைமுள் கருவியும் ஆகிக் கடிகொளக்
165	கல்விப் பாகரில் காப்புவலை ஓட்டி

	வல்வாய் யாழின் மெல்லிதின் விளங்க
	முதுக்குறை முதுமொழி எடுத்துக் காட்டிப்
	புதுக்கோள் யானை வேட்டம் வாய்த்தென
	முதியாள் உன்தன் கோட்டம் புகுந்த
170	மதிவாள் முகத்து மணிமே கலைதனை

	ஒழியப் போகேன் உன்அடி தொட்டேன்
	இதுகுறை என்றனன் இறைமகன் தான்என்.	உரை

	உதயகுமரன் அம்பலம் புக்க காதை முற்றிற்று.
மேல்