உரை

'வண்டு படத் ததைந்த கண்ணி, ஒண் கழல்,

உருவக் குதிரை மழவர் ஓட்டிய

முருகன் நற் போர் நெடு வேள் ஆவி,

அறுகோட்டு யானைப் பொதினி ஆங்கண்,

5

சிறு காரோடன் பயினொடு சேர்த்திய

கல் போல் பிரியலம்' என்ற சொல்தாம்

மறந்தனர்கொல்லோ தோழி! சிறந்த

வேய் மருள் பணைத் தோள் நெகிழ, சேய் நாட்டுப்

பொலங்கல வெறுக்கை தருமார் நிலம் பக,

10

அழல் போல் வெங்கதிர் பைது அறத் தெறுதலின்,

நிழல் தேய்ந்து உலறிய மரத்த; அறை காய்பு,

அறுநீர்ப் பைஞ் சுனை ஆம் அறப் புலர்தலின்,

உகு நெல் பொரியும் வெம்மைய; யாவரும்

வழங்குநர் இன்மையின், வௌவுநர் மடிய,

15

சுரம் புல்லென்ற ஆற்ற; அலங்கு சினை

நார் இல் முருங்கை நவிரல் வான் பூச்

சூரல்அம் கடு வளி எடுப்ப, ஆருற்று,

உடை திரைப் பிதிர்வின் பொங்கி, முன்

கடல் போல் தோன்றல காடு இறந்தோரே?

அரி பெய் சிலம்பின் ஆம்பல் அம் தொடலை,

அரம் போழ் அவ் வளைப் பொலிந்த முன்கை,

இழை அணி பணைத் தோள், ஐயை தந்தை,

மழை வளம் தரூஉம் மா வண் தித்தன்,

5

பிண்ட நெல்லின் உறந்தை ஆங்கண்

கழை நிலை பெறாஅக் காவிரி நீத்தம்,

குழை மாண் ஒள் இழை நீ வெய்யோளொடு,

வேழ வெண் புணை தழீஇ, பூழியர்

கயம் நாடு யானையின் முகன் அமர்ந்தாஅங்கு,

10

ஏந்து எழில் ஆகத்துப் பூந் தார் குழைய,

நெருநல் ஆடினை, புனலே; இன்று வந்து,

'ஆக வன முலை அரும்பிய சுணங்கின்,

மாசு இல் கற்பின், புதல்வன் தாய்!' என,

மாயப் பொய்ம்மொழி சாயினை பயிற்றி, எம்

15

முதுமை எள்ளல்; அஃது அமைகும் தில்ல!

சுடர்ப் பூந் தாமரை நீர் முதிர் பழனத்து,

அம் தூம்பு வள்ளை ஆய் கொடி மயக்கி,

வாளை மேய்ந்த வள் எயிற்று நீர்நாய்,

முள் அரைப் பிரம்பின் மூதரில் செறியும்,

20

பல் வேல் மத்தி, கழாஅர் அன்ன எம்

இளமை சென்று தவத் தொல்லஃதே;

இனிமை எவன் செய்வது, பொய்ம்மொழி, எமக்கே?

ஈயல் புற்றத்து ஈர்ம் புறத்து இறுத்த

குரும்பி வல்சிப் பெருங் கை ஏற்றை

தூங்கு தோல் துதிய வள் உகிர் கதுவலின்,

பாம்பு மதன் அழியும் பானாட் கங்குலும்,

5

அரிய அல்லமன் இகுளை! 'பெரிய

கேழல் அட்ட பேழ்வாய் ஏற்றை

பலா அமல் அடுக்கம் புலாவ ஈர்க்கும்

கழை நரல் சிலம்பின்ஆங்கண், வழையொடு

வாழை ஓங்கிய தாழ் கண் அசும்பில்,

10

படு கடுங் களிற்றின் வருத்தம் சொலிய,

பிடி படி முறுக்கிய பெரு மரப் பூசல்

விண் தோய் விடரகத்து இயம்பும் அவர் நாட்டு,

எண் அரும் பிறங்கல் மான் அதர் மயங்காது,

மின்னு விடச் சிறிய ஒதுங்கி, மென்மெல,

15

துளி தலைத் தலைஇய மணி ஏர் ஐம்பால்

சிறுபுறம் புதைய வாரி, குரல் பிழியூஉ,

நெறி கெட விலங்கிய, நீயிர், இச் சுரம்,

அறிதலும் அறிதிரோ?' என்னுநர்ப் பெறினே.

கொல் வினைப் பொலிந்த, கூர்ங் குறும் புழுகின்,

வில்லோர் தூணி வீங்கப் பெய்த

அப்பு நுனை ஏய்ப்ப அரும்பிய இருப்பை,

செப்பு அடர் அன்ன செங் குழை அகம்தோறு,

5

இழுதின் அன்ன தீம் புழல் துய்வாய்

உழுது காண் துளைய ஆகி, ஆர் கழல்பு,

ஆலி வானின் காலொடு பாறி,

துப்பின் அன்ன செங் கோட்டு இயவின்,

நெய்த்தோர் மீமிசை நிணத்தின் பரிக்கும்

10

அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்

கொடு நுண் ஓதி மகளிர் ஓக்கிய

தொடி மாண் உலக்கைத் தூண்டு உரல் பாணி,

நெடு மால் வரைய குடிஞையோடு இரட்டும்

குன்று பின் ஒழியப் போகி, உரம் துரந்து,

15

ஞாயிறு படினும், 'ஊர் சேய்த்து' எனாது,

துனை பரி துரக்கும் துஞ்சாச் செலவின்

எம்மினும், விரைந்து வல் எய்தி, பல் மாண்

ஓங்கிய நல் இல் ஒரு சிறை நிலைஇ,

பாங்கர்ப் பல்லி படுதொறும் பரவி,

20

கன்று புகு மாலை நின்றோள் எய்தி,

கை கவியாச் சென்று, கண் புதையாக் குறுகி,

பிடிக் கை அன்ன பின்னகம் தீண்டி,

தொடிக் கை தைவரத் தோய்ந்தன்றுகொல்லோ

நாணொடு மிடைந்த கற்பின், வாள் நுதல்,

25

அம் தீம் கிளவிக் குறுமகள்

மென் தோள் பெற நசைஇச் சென்ற என் நெஞ்சே?

யாயே, கண்ணினும் கடுங் காதலளே;

எந்தையும், நிலன் உறப் பொறாஅன்; 'சீறடி சிவப்ப,

எவன், இல! குறுமகள்! இயங்குதி?' என்னும்;

யாமே, பிரிவு இன்று இயைந்த துவரா நட்பின்,

5

இரு தலைப் புள்ளின் ஓர் உயிரம்மே;

ஏனல்அம் காவலர் ஆனாது ஆர்த்தொறும்,

கிளி விளி பயிற்றும் வெளில் ஆடு பெருஞ் சினை,

விழுக் கோட் பலவின் பழுப் பயம் கொண்மார்,

குறவர் ஊன்றிய குரம்பை புதைய,

10

வேங்கை தாஅய தேம் பாய் தோற்றம்

புலி செத்து, வெரீஇய புகர்முக வேழம்,

மழை படு சிலம்பில் கழைபட, பெயரும்

நல் வரை நாட! நீ வரின்,

மெல்லியல் ஓரும் தான் வாழலளே.

தன் கடற் பிறந்த முத்தின் ஆரமும்,

முனை திறை கொடுக்கும் துப்பின், தன் மலைத்

தெறல் அரு மரபின் கடவுட் பேணி,

குறவர் தந்த சந்தின் ஆரமும்,

5

இரு பேர் ஆரமும் எழில் பெற அணியும்

திரு வீழ் மார்பின் தென்னவன் மறவன்

குழியில் கொண்ட மராஅ யானை

மொழியின் உணர்த்தும் சிறு வரை அல்லது,

வரை நிலை இன்றி இரவலர்க்கு ஈயும்,

10

வள் வாய் அம்பின், கோடைப் பொருநன்

பண்ணி தைஇய பயம் கெழு வேள்வியின்,

விழுமிது நிகழ்வது ஆயினும் தெற்கு ஏர்பு,

கழி மழை பொழிந்த பொழுது கொள் அமையத்து,

சாயல் இன் துணை இவட் பிரிந்து உறையின்,

15

நோய் இன்றாக செய்பொருள்! வயிற்பட

மாசு இல் தூ மடி விரிந்த சேக்கை,

கவவு இன்புறாமைக் கழிக வள வயல்,

அழல் நுதி அன்ன தோகை ஈன்ற

கழனி நெல் ஈன் கவைமுதல் அலங்கல்

20

நிரம்பு அகன் செறுவில் வரம்பு அணையாத் துயல்வர,

புலம்பொடு வந்த பொழுது கொள் வாடை,

இலங்கு பூங் கரும்பின் ஏர் கழை இருந்த

வெண் குருகு நரல, வீசும்

நுண் பல் துவலைய தண் பனி நாளே!

எம் வெங் காமம் இயைவது ஆயின்,

மெய்ம் மலி பெரும் பூண், செம்மற் கோசர்

கொம்மைஅம் பசுங் காய்க் குடுமி விளைந்த

பாகல் ஆர்கைப் பறைக் கட் பீலித்

5

தோகைக் காவின் துளுநாட்டு அன்ன,

வறுங் கை வம்பலர்த் தாங்கும் பண்பின்

செறிந்த சேரிச் செம்மல் மூதூர்,

அறிந்த மாக்கட்டு ஆகுகதில்ல

தோழிமாரும் யானும் புலம்ப,

10

சூழி யானைச் சுடர்ப் பூண் நன்னன்

பாழி அன்ன கடியுடை வியல் நகர்ச்

செறிந்த காப்பு இகந்து, அவனொடு போகி,

அத்த இருப்பை ஆர் கழல் புதுப் பூத்

துய்த்த வாய, துகள் நிலம் பரக்க,

15

கொன்றை அம் சினைக் குழற்பழம் கொழுதி,

வன் கை எண்கின் வய நிரை பரக்கும்

இன் துணைப் படர்ந்த கொள்கையொடு ஒராங்கு

குன்ற வேயின் திரண்ட என்

மென் தோள் அஞ்ஞை சென்ற ஆறே!

வளம் கெழு திரு நகர்ப் பந்து சிறிது எறியினும்,

இளந் துணை ஆயமொடு கழங்கு உடன் ஆடினும்,

'உயங்கின்று, அன்னை! என் மெய்' என்று அசைஇ,

மயங்கு வியர் பொறித்த நுதலள், தண்ணென,

5

முயங்கினள் வதியும்மன்னே! இனியே,

தொடி மாண் சுற்றமும் எம்மும் உள்ளாள்,

நெடு மொழித் தந்தை அருங் கடி நீவி,

நொதுமலாளன் நெஞ்சு அறப் பெற்ற என்

சிறு முதுக்குறைவி சிலம்பு ஆர் சீறடி

10

வல்லகொல், செல்லத் தாமே கல்லென

ஊர் எழுந்தன்ன உரு கெழு செலவின்,

நீர் இல் அத்தத்து ஆர் இடை, மடுத்த,

கொடுங் கோல் உமணர், பகடு தெழி தெள் விளி

நெடும் பெருங் குன்றத்து இமிழ் கொள இயம்பும்,

15

கடுங் கதிர் திருகிய, வேய் பயில், பிறங்கல்,

பெருங் களிறு உரிஞ்சிய மண்அரை யாஅத்து

அருஞ் சுரக் கவலைய அதர் படு மருங்கின்,

நீள் அரை இலவத்து ஊழ் கழி பல் மலர்,

விழவுத் தலைக்கொண்ட பழ விறல் மூதூர்,

20

நெய் உமிழ் சுடரின் கால் பொரச் சில்கி,

வைகுறு மீனின் தோன்றும்

மை படு மா மலை விலங்கிய சுரனே?

நீர் நிறம் கரப்ப, ஊழுறுபு உதிர்ந்து,

பூமலர் கஞலிய கடு வரற் கான் யாற்று,

கராஅம் துஞ்சும் கல் உயர் மறி சுழி,

மராஅ யானை மதம் தப ஒற்றி,

5

உராஅ ஈர்க்கும் உட்குவரு நீத்தம்

கடுங்கண் பன்றியின் நடுங்காது துணிந்து,

நாம அருந் துறைப் பேர்தந்து, யாமத்து

ஈங்கும் வருபவோ? ஓங்கல் வெற்ப!

ஒரு நாள் விழுமம் உறினும், வழி நாள்,

10

வாழ்குவள்அல்லள், என் தோழி; யாவதும்

ஊறு இல் வழிகளும் பயில வழங்குநர்

நீடு இன்று ஆக இழுக்குவர்; அதனால்,

உலமரல் வருத்தம் உறுதும்; எம் படப்பைக்

கொடுந் தேன் இழைத்த கோடு உயர் நெடு வரை,

15

பழம் தூங்கு நளிப்பின் காந்தள்அம் பொதும்பில்,

பகல் நீ வரினும் புணர்குவை அகல் மலை

வாங்கு அமைக் கண் இடை கடுப்ப, யாய்

ஓம்பினள் எடுத்த, தட மென் தோளே.

'மனை இள நொச்சி மௌவல் வால் முகைத்

துணை நிரைத்தன்ன, மா வீழ், வெண் பல்,

அவ் வயிற்று, அகன்ற அல்குல், தைஇத்

தாழ் மென் கூந்தல், தட மென் பணைத் தோள்,

5

மடந்தை மாண் நலம் புலம்ப, சேய் நாட்டுச்

செல்லல்' என்று, யான் சொல்லவும், ஒல்லாய்,

வினை நயந்து அமைந்தனைஆயின், மனை நகப்

பல் வேறு வெறுக்கை தருகம் வல்லே,

எழு இனி, வாழி, என் நெஞ்சே! புரி இணர்

10

மெல் அவிழ் அம் சினை புலம்ப, வல்லோன்

கோடு அறை கொம்பின் வீ உகத் தீண்டி,

மராஅம் அலைத்த மண வாய்த் தென்றல்,

சுரம் செல் மள்ளர் சுரியல் தூற்றும்,

என்றூழ் நின்ற புன் தலை வைப்பில்,

15

பருந்து இளைப்படூஉம் பாறு தலை ஓமை

இருங் கல் விடரகத்து, ஈன்று இளைப்பட்ட,

மென் புனிற்று அம் பிணவு பசித்தென, பைங் கட்

செந்நாய் ஏற்றை கேழல் தாக்க,

இரியற் பிணவல் தீண்டலின், பரீஇச்

20

செங் காய் உதிர்ந்த பைங் குலை ஈந்தின்

பரல் மண் சுவல முரண் நிலம் உடைத்த

வல் வாய்க் கணிச்சி, கூழ் ஆர், கோவலர்

ஊறாது இட்ட உவலைக் கூவல்,

வெண் கோடு நயந்த அன்பு இல் கானவர்

25

இகழ்ந்து இயங்கு இயவின் அகழ்ந்த குழி செத்து,

இருங் களிற்று இன நிரை, தூர்க்கும்

பெருங் கல் அத்தம் விலங்கிய காடே.

அணங்குடை நெடு வரை உச்சியின் இழிதரும்

கணம் கொள் அருவிக் கான் கெழு நாடன்

மணம் கமழ் வியல் மார்பு அணங்கிய செல்லல்

இது என அறியா மறுவரற் பொழுதில்,

5

'படியோர்த் தேய்த்த பல் புகழ்த் தடக் கை

நெடு வேட் பேணத் தணிகுவள் இவள்' என,

முது வாய்ப் பெண்டிர் அது வாய் கூற,

களம் நன்கு இழைத்து, கண்ணி சூட்டி,

வள நகர் சிலம்பப் பாடி, பலி கொடுத்து,

10

உருவச் செந்தினை குருதியொடு தூஉய்,

முருகு ஆற்றுப்படுத்த உரு கெழு நடு நாள்,

ஆரம் நாற, அரு விடர்த் ததைந்த

சாரற் பல் பூ வண்டு படச் சூடி,

களிற்று இரை தெரீஇய பார்வல் ஒதுக்கின்

15

ஒளித்து இயங்கும் மரபின் வயப் புலி போல,

நல் மனை நெடு நகர்க் காவலர் அறியாமை

தன் நசை உள்ளத்து நம் நசை வாய்ப்ப,

இன் உயிர் குழைய முயங்குதொறும் மெய்ம் மலிந்து,

நக்கனென் அல்லெனோ யானே எய்த்த

20

நோய் தணி காதலர் வர, ஈண்டு

ஏதில் வேலற்கு உலந்தமை கண்டே?

வேளாப் பார்ப்பான் வாளரந் துமித்த

வளை களைந்து ஒழிந்த கொழுந்தின் அன்ன,

தளை பிணி அவிழா, சுரி முகப் பகன்றை,

சிதரல் அம் துவலை தூவலின், மலரும்

5

தைஇ நின்ற தண் பெயல் கடைநாள்,

வயங்கு கதிர் கரந்த வாடை வைகறை,

விசும்பு உரிவதுபோல், வியல் இடத்து ஒழுகி,

மங்குல் மா மழை, தென் புலம் படரும்

பனி இருங் கங்குலும் தமியள் நீந்தி,

10

தம் ஊரோளே, நன்னுதல்; யாமே,

கடி மதில் கதவம் பாய்தலின், தொடி பிளந்து,

நுதி முகம் மழுகிய மண்ணை வெண் கோட்டு,

சிறு கண் யானை நெடு நா ஒண் மணி,

கழிப் பிணிக் கறைத் தோல் பொழி கணை உதைப்பு,

15

தழங்குகுரல் முரசமொடு முழங்கும் யாமத்து,

கழித்து உறை செறியா வாளுடை எறுழ்த் தோள்,

இரவுத் துயில் மடிந்த தானை,

உரவுச் சின வேந்தன் பாசறையேமே.

கூன் முள் முள்ளிக் குவிகுலைக் கழன்ற,

மீன் முள் அன்ன, வெண் கால் மா மலர்

பொய்தல் மகளிர் விழவு அணிக் கூட்டும்

அவ் வயல் நண்ணிய வளம் கேழ் ஊரனைப்

5

புலத்தல் கூடுமோ தோழி! அல்கல்

பெருங் கதவு பொருத யானை மருப்பின்

இரும்பு செய் தொடியின் ஏர ஆகி,

மாக் கண் அடைய மார்பகம் பொருந்தி

முயங்கல் விடாஅல் இவை' என மயங்கி,

10

'யான் ஓம்' என்னவும் ஒல்லார், தாம் மற்று

இவை பாராட்டிய பருவமும் உளவே; இனியே

புதல்வற் தடுத்த பாலொடு தடைஇ,

திதலை அணிந்த தேம் கொள் மென் முலை

நறுஞ் சாந்து அணிந்த கேழ் கிளர் அகலம்

15

வீங்க முயங்கல் யாம் வேண்டினமே;

தீம் பால் படுதல் தாம் அஞ்சினரே; ஆயிடைக்

கவவுக் கை நெகிழ்ந்தமை போற்றி, மதவு நடைச்

செவிலி கை என் புதல்வனை நோக்கி,

'நல்லோர்க்கு ஒத்தனிர் நீயிர்; இஃதோ

20

செல்வற்கு ஒத்தனம், யாம்' என, மெல்ல என்

மகன்வயின் பெயர்தந்தேனே; அது கண்டு,

'யாமும் காதலம், அவற்கு' எனச் சாஅய்,

சிறு புறம் கவையினனாக, உறு பெயல்

தண் துளிக்கு ஏற்ற பல உழு செஞ் செய்

25

மண் போல் நெகிழ்ந்து, அவற் கலுழ்ந்தே

நெஞ்சு அறைபோகிய அறிவினேற்கே?

"கொடு வரி இரும் புலி தயங்க, நெடு வரை

ஆடு கழை இரு வெதிர் கோடைக்கு ஒல்கும்

கானம் கடிய என்னார், நாம் அழ,

நின்றது இல் பொருட் பிணிச் சென்று இவண் தருமார்,

5

செல்ப" என்ப' என்போய்! நல்ல

மடவைமன்ற நீயே; வடவயின்

வேங்கடம் பயந்த வெண் கோட்டு யானை,

மறப் போர்ப் பாண்டியர் அறத்தின் காக்கும்

கொற்கை அம் பெரும் துறை முத்தின் அன்ன

10

நகைப் பொலிந்து இலங்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்

தகைப்பத் தங்கலர்ஆயினும், இகப்ப

யாங்ஙனம் விடுமோ மற்றே தேம் படத்

தெள் நீர்க்கு ஏற்ற திரள் காற் குவளைப்

பெருந்தகை சிதைத்தும், அமையா, பருந்து பட,

15

வேத்து அமர்க் கடந்த வென்றி நல் வேல்

குருதியொடு துயல்வந்தன்ன நின்

அரி வேய் உண்கண் அமர்த்த நோக்கே?

"தொடங்கு வினை தவிரா, அசைவு இல் நோன் தாள்,

கிடந்து உயிர் மறுகுவதுஆயினும், இடம் படின்

வீழ் களிறு மிசையாப் புலியினும் சிறந்த

தாழ்வு இல் உள்ளம் தலைதலைச் சிறப்ப,

5

செய்வினைக்கு அகன்ற காலை, எஃகு உற்று

இரு வேறு ஆகிய தெரி தகு வனப்பின்

மாவின் நறு வடி போல, காண்தொறும்

மேவல் தண்டா மகிழ் நோக்கு உண்கண்

நினையாது கழிந்த வைகல், எனையதூஉம்,

10

வாழலென் யான்" எனத் தேற்றி, பல் மாண்

தாழக் கூறிய தகைசால் நல் மொழி

மறந்தனிர் போறிர் எம்' எனச் சிறந்த நின்

எயிறு கெழு துவர் வாய் இன் நகை அழுங்க

வினவல் ஆனாப் புனைஇழை! கேள் இனி

15

வெம்மை தண்டா எரி உகு பறந்தலை,

கொம்மை வாடிய இயவுள் யானை

நீர் மருங்கு அறியாது, தேர் மருங்கு ஓடி,

அறு நீர் அம்பியின் நெறிமுதல் உணங்கும்

உள்ளுநர்ப் பனிக்கும் ஊக்கு அருங் கடத்திடை,

20

எள்ளல் நோனாப் பொருள் தரல் விருப்பொடு

நாணுத் தளை ஆக வைகி, மாண் வினைக்கு

உடம்பு ஆண்டு ஒழிந்தமை அல்லதை,

மடம் கெழு நெஞ்சம் நின் உழையதுவே!

நெருநல் எல்லை ஏனல் தோன்றி,

திரு மணி ஒளிர்வரும் பூணன் வந்து,

புரவலன் போலும் தோற்றம் உறழ்கொள,

இரவல் மாக்களின் பணிமொழி பயிற்றி,

5

சிறு தினைப் படு கிளி கடீஇயர், பல் மாண்

குளிர் கொள் தட்டை மதன் இல புடையா,

'சூரரமகளிரின் நின்ற நீ மற்று

யாரையோ? எம் அணங்கியோய்! உண்கு' எனச்

சிறுபுறம் கவையினனாக, அதற்கொண்டு

10

இகு பெயல் மண்ணின் ஞெகிழ்பு, அஞர் உற்ற என்

உள் அவன் அறிதல் அஞ்சி, உள் இல்

கடிய கூறி, கை பிணி விடாஅ,

வெரூஉம் மான் பிணையின் ஒரீஇ, நின்ற

என் உரத் தகைமையின் பெயர்த்து, பிறிது என்வயின்

15

சொல்ல வல்லிற்றும்இலனே; அல்லாந்து,

இனம் தீர் களிற்றின் பெயர்ந்தோன் இன்றும்

தோலாவாறு இல்லை தோழி! நாம் சென்மோ.

சாய் இறைப் பணைத் தோட் கிழமை தனக்கே

மாசு இன்றாதலும் அறியான், ஏசற்று,

20

என் குறைப் புறனிலை முயலும்

அண்கணாளனை நகுகம், யாமே.

பகுவாய் வராஅற் பல் வரி இரும் போத்துக்

கொடு வாய் இரும்பின் கோள் இரை துற்றி,

ஆம்பல் மெல் அடை கிழிய, குவளைக்

கூம்பு விடு பல் மலர் சிதையப் பாய்ந்து, எழுந்து,

5

அரில் படு வள்ளை ஆய் கொடி மயக்கி,

தூண்டில் வேட்டுவன் வாங்க வாராது,

கயிறு இடு கதச் சேப் போல, மதம் மிக்கு,

நாள், கயம் உழக்கும் பூக் கேழ் ஊர!

வரு புனல் வையை வார் மணல் அகன் துறை,

10

திரு மருது ஓங்கிய விரி மலர்க் காவில்,

நறும் பல் கூந்தற் குறுந் தொடி மடந்தையொடு

வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அலரே,

கொய் சுவல் புரவிக் கொடித் தேர்ச் செழியன்

ஆலங்கானத்து அகன் தலை சிவப்ப,

15

சேரல், செம்பியன், சினம் கெழு திதியன்,

போர் வல் யானைப் பொலம் பூண் எழினி,

நார் அரி நறவின் எருமையூரன்,

தேம் கமழ் அகலத்துப் புலர்ந்த சாந்தின்

இருங்கோ வேண்மான், இயல் தேர்ப் பொருநன், என்று

20

எழுவர் நல் வலம் அடங்க, ஒரு பகல்

முரைசொடு வெண்குடை அகப்படுத்து, உரை செல,

கொன்று, களம்வேட்ட ஞான்றை,

வென்றி கொள் வீரர் ஆர்ப்பினும் பெரிதே!

கடல் முகந்து கொண்ட கமஞ் சூல் மா மழை

சுடர் நிமிர் மின்னொடு வலன் ஏர்பு, இரங்கி,

என்றூழ் உழந்த புன் தலை மடப் பிடி

கை மாய் நீத்தம் களிற்றொடு படீஇய,

5

நிலனும் விசும்பும் நீர் இயைந்து ஒன்றி,

குறுநீர்க் கன்னல் எண்ணுநர் அல்லது

கதிர் மருங்கு அறியாது, அஞ்சுவரப் பாஅய்,

தளி மயங்கின்றே தண் குரல் எழிலி; யாமே

கொய் அகை முல்லை காலொடு மயங்கி,

10

மை இருங் கானம் நாறும் நறு நுதல்,

பல் இருங் கூந்தல், மெல் இயல் மடந்தை

நல் எழில் ஆகம் சேர்ந்தனம்; என்றும்

அளியரோ அளியர்தாமே அளி இன்று

ஏதில் பொருட்பிணிப் போகி, தம்

15

இன் துணைப் பிரியும் மடமையோரே!

வாடல் உழுஞ்சில் விளை நெற்று அம் துணர்

ஆடுகளப் பறையின், அரிப்பன ஒலிப்ப,

கோடை நீடிய அகன் பெருங் குன்றத்து,

நீர் இல் ஆர் ஆற்று நிவப்பன களிறு அட்டு,

5

ஆள் இல் அத்தத்து உழுவை உகளும்

காடு இறந்தனரே, காதலர். மாமை,

அரி நுண் பசலை பாஅய், பீரத்து

எழில் மலர் புரைதல்வேண்டும். அலரே,

அன்னி குறுக்கைப் பறந்தலை, திதியன்

10

தொல் நிலை முழுமுதல் துமியப் பண்ணி,

புன்னை குறைத்த ஞான்றை, வயிரியர்

இன் இசை ஆர்ப்பினும் பெரிதே. யானே,

காதலற் கெடுத்த சிறுமையொடு, நோய் கூர்ந்து,

ஆதிமந்தி போல, பேதுற்று

15

அலந்தனென் உழல்வென்கொல்லோ பொலந்தார்,

கடல் கால் கிளர்ந்த வென்றி நல் வேல்,

வானவரம்பன் அடல் முனைக் கலங்கிய

உடை மதில் ஓர் அரண் போல,

அஞ்சுவரு நோயொடு, துஞ்சாதேனே!

சேற்று நிலை முனைஇய செங் கட் காரான்

ஊர் மடி கங்குலில், நோன் தளை பரிந்து,

கூர் முள் வேலி கோட்டின் நீக்கி,

நீர் முதிர் பழனத்து மீன் உடன் இரிய

5

அம் தூம்பு வள்ளை மயக்கி, தாமரை

வண்டு ஊது பனி மலர் ஆரும் ஊர!

யாரையோ? நிற் புலக்கேம். வாருற்று,

உறை இறந்து, ஒளிரும் தாழ் இருங் கூந்தல்,

பிறரும், ஒருத்தியை நம் மனைத் தந்து,

10

வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அஃது யாம்

கூறேம். வாழியர், எந்தை! செறுநர்

களிறுடை அருஞ் சமம் ததைய நூறும்

ஒளிறு வாட் தானைக் கொற்றச் செழியன்

பிண்ட நெல்லின் அள்ளூர் அன்ன என்

15

ஒண் தொடி நெகிழினும் நெகிழ்க;

சென்றி, பெரும! நிற் தகைக்குநர் யாரோ?

காய்ந்து செலற் கனலி கல் பகத் தெறுதலின்,

ஈந்து குருகு உருகும் என்றூழ் நீள் இடை,

உளி முக வெம் பரல் அடி வருத்துறாலின்,

விளி முறை அறியா வேய் கரி கானம்,

5

வயக் களிற்று அன்ன காளையொடு என் மகள்

கழிந்ததற்கு அழிந்தன்றோஇலெனே! ஒழிந்து யாம்

ஊது உலைக் குருகின் உள் உயிர்த்து, அசைஇ,

வேவது போலும் வெய்ய நெஞ்சமொடு

கண்படை பெறேன், கனவ ஒண் படைக்

10

கரிகால் வளவனொடு வெண்ணிப் பறந்தலைப்

பொருது புண் நாணிய சேரலாதன்

அழி கள மருங்கின் வாள் வடக்கிருந்தென,

இன்னா இன் உரை கேட்ட சான்றோர்

அரும் பெறல் உலகத்து அவனொடு செலீஇயர்,

15

பெரும்பிறிது ஆகியாங்கு பிரிந்து இவண்

காதல் வேண்டி, எற் துறந்து

போதல்செல்லா என் உயிரொடு புலந்தே.

சிறு பைந் தூவிச் செங் காற் பேடை

நெடு நீர் வானத்து, வாவுப் பறை நீந்தி,

வெயில் அவிர் உருப்பொடு வந்து, கனி பெறாஅது,

பெறு நாள் யாணர் உள்ளி, பையாந்து,

5

புகல் ஏக்கற்ற புல்லென் உலவைக்

குறுங் கால் இற்றிப் புன் தலை நெடு வீழ்

இரும் பிணர்த் துறுகல் தீண்டி, வளி பொர,

பெருங் கை யானை நிவப்பின் தூங்கும்

குன்ற வைப்பின் என்றூழ் நீள் இடை,

10

யாமே எமியம்ஆக, தாமே

பசு நிலா விரிந்த பல் கதிர் மதியின்

பெரு நல் ஆய் கவின் ஒரீஇ, சிறு பீர்

வீ ஏர் வண்ணம் கொண்டன்றுகொல்லோ

கொய் சுவற் புரவிக் கொடித் தேர்ச் செழியன்

15

முதுநீர் முன்துறை முசிறி முற்றி,

களிறு பட எருக்கிய கல்லென் ஞாட்பின்

அரும் புண் உறுநரின் வருந்தினள், பெரிது அழிந்து,

பானாட் கங்குலும் பகலும்

ஆனாது அழுவோள் ஆய் சிறு நுதலே?

தண் கயத்து அமன்ற வண்டு படு துணை மலர்ப்

பெருந் தகை இழந்த கண்ணினை, பெரிதும்

வருந்தினை, வாழியர், நீயே! வடாஅது

வண் புனல் தொழுநை வார் மணல் அகன் துறை,

5

அண்டர் மகளிர் தண் தழை உடீஇயர்

மரம் செல மிதித்த மாஅல் போல,

புன் தலை மடப் பிடி உணீஇயர், அம் குழை,

நெடு நிலை யாஅம் ஒற்றி, நனை கவுள்

படி ஞிமிறு கடியும் களிறே தோழி!

10

சூர் மருங்கு அறுத்த சுடர் இலை நெடு வேல்,

சினம் மிகு முருகன் தண் பரங்குன்றத்து,

அந்துவன் பாடிய சந்து கெழு நெடு வரை,

இன் தீம் பைஞ் சுனை ஈரணிப் பொலிந்த

தண் நறுங் கழுநீர்ச் செண் இயற் சிறுபுறம்

15

தாம் பாராட்டிய காலையும் உள்ளார்

வீங்கு இறைப் பணைத் தோள் நெகிழ, சேய் நாட்டு

அருஞ் செயற் பொருட்பிணி முன்னி, நப்

பிரிந்து, சேண் உறைநர் சென்ற ஆறே.

'நோற்றோர்மன்ற தாமே கூற்றம்

கோளுற விளியார், பிறர் கொள விளிந்தோர்' எனத்

தாள் வலம்படுப்பச் சேட் புலம் படர்ந்தோர்

நாள் இழை நெடுஞ் சுவர் நோக்கி, நோய் உழந்து

5

ஆழல் வாழி, தோழி! தாழாது,

உரும் எனச் சிலைக்கும் ஊக்கமொடு பைங் கால்

வரி மாண் நோன் ஞாண் வன் சிலைக் கொளீஇ,

அரு நிறத்து அழுத்திய அம்பினர் பலருடன்

அண்ணல் யானை வெண் கோடு கொண்டு,

10

நறவு நொடை நெல்லின் நாள் மகிழ் அயரும்

கழல் புனை திருந்துஅடிக் கள்வர் கோமான்

மழ புலம் வணக்கிய மா வண் புல்லி

விழவுடை விழுச் சீர் வேங்கடம் பெறினும்,

பழகுவர்ஆதலோ அரிதே முனாஅது

15

முழவு உறழ் திணி தோள் நெடு வேள் ஆவி

பொன்னுடை நெடு நகர்ப் பொதினி அன்ன நின்

ஒண் கேழ் வன முலைப் பொலிந்த

நுண் பூண் ஆகம் பொருந்துதல் மறந்தே.

அயத்து வளர் பைஞ்சாய் முருந்தின் அன்ன

நகைப் பொலிந்து இலங்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்,

ஆகத்து அரும்பிய முலையள், பணைத் தோள்,

மாத் தாட் குவளை மலர் பிணைத்தன்ன

5

மா இதழ் மழைக் கண், மாஅயோளொடு

பேயும் அறியா மறை அமை புணர்ச்சி

பூசல் துடியின் புணர்பு பிரிந்து இசைப்ப,

கரந்த கரப்பொடு நாம் செலற்கு அருமையின்,

கடும் புனல் மலிந்த காவிரிப் பேரியாற்று

10

நெடுஞ் சுழி நீத்தம் மண்ணுநள் போல,

நடுங்கு அஞர் தீர முயங்கி, நெருநல்

ஆகம் அடைதந்தோளே வென் வேற்

களிறு கெழு தானைப் பொறையன் கொல்லி

ஒளிறு நீர் அடுக்கத்து வியல்அகம் பொற்பக்

15

கடவுள் எழுதிய பாவையின்,

மடவது மாண்ட மாஅயோளே.

கேளாய்; வாழியோ! மகளை! நின் தோழி,

திரு நகர் வரைப்பகம் புலம்ப, அவனொடு

பெரு மலை இறந்தது நோவேன்; நோவல்

கடுங்கண் யானை நெடுங் கை சேர்த்தி,

5

முடங்கு தாள் உதைத்த பொலங் கெழு பூழி

பெரும் புலர் விடியல் விரிந்து, வெயில் எறிப்ப,

கருந் தாள் மிடற்ற செம் பூழ்ச் சேவல்

சிறு புன் பெடையொடு குடையும் ஆங்கண்,

அஞ்சுவரத் தகுந கானம் நீந்தி,

10

கன்று காணாது, புன் கண்ண, செவி சாய்த்து,

மன்று நிறை பைதல் கூர, பல உடன்

கறவை தந்த கடுங் கால் மறவர்

கல்லென் சீறூர் எல்லியின் அசைஇ

முதுவாய்ப் பெண்டின் செது காற் குரம்பை

15

மட மயில் அன்ன என் நடை மெலி பேதை

தோள் துணையாகத் துயிற்றத் துஞ்சாள்,

'வேட்டக் கள்வர் விசியுறு கடுங் கண்

சேக் கோள் அறையும் தண்ணுமை

கேட்குநள்கொல்?' எனக் கலுழும் என் நெஞ்சே.

உன்னம் கொள்கையொடு உளம் கரந்து உறையும்

அன்னை சொல்லும் உய்கம்; என்னதூஉம்

ஈரம் சேரா இயல்பின் பொய்ம்மொழிச்

சேரிஅம் பெண்டிர் கௌவையும் ஒழிகம்;

5

நாடு கண் அகற்றிய உதியஞ்சேரற்

பாடிச் சென்ற பரிசிலர் போல

உவ இனி வாழி, தோழி! அவரே,

பொம்மல் ஓதி! நம்மொடு ஒராங்குச்

செலவு அயர்ந்தனரால் இன்றே மலைதொறும்

10

மால் கழை பிசைந்த கால் வாய் கூர் எரி,

மீன் கொள் பரதவர் கொடுந் திமில் நளி சுடர்

வான் தோய் புணரிமிசைக் கண்டாங்கு,

மேவரத் தோன்றும் யாஅ உயர் நனந்தலை

உயவல் யானை வெரிநுச் சென்றன்ன

15

கல் ஊர்பு இழிதரும் புல் சாய் சிறு நெறி,

காடு மீக்கூறும் கோடு ஏந்து ஒருத்தல்

ஆறு கடிகொள்ளும் அருஞ் சுரம்; 'பணைத் தோள்,

நாறு ஐங் கூந்தல், கொம்மை வரி முலை,

நிரை இதழ் உண்கண், மகளிர்க்கு

20

அரியவால்' என அழுங்கிய செலவே!

'அன்னாய்! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பைத்

தண் அயத்து அமன்ற கூதளம் குழைய,

இன் இசை அருவிப் பாடும் என்னதூஉம்

கேட்டியோ! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பை

5

ஊட்டியன்ன ஒண் தளிர்ச் செயலை

ஓங்கு சினைத் தொடுத்த ஊசல், பாம்பு என,

முழு முதல் துமிய உரும் எறிந்தன்றே;

பின்னும் கேட்டியோ?' எனவும் அஃது அறியாள்,

அன்னையும் கனை துயில் மடிந்தனள். அதன்தலை

10

மன் உயிர் மடிந்தன்றால் பொழுதே காதலர்

வருவர்ஆயின், 'பருவம் இது' எனச்

சுடர்ந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்த நம்வயின்

படர்ந்த உள்ளம் பழுது அன்றாக,

வந்தனர் வாழி, தோழி! அந்தரத்து

15

இமிழ் பெயல் தலைஇய இனப் பல கொண்மூத்

தவிர்வு இல் வெள்ளம் தலைத்தலை சிறப்ப,

கன்று கால் ஒய்யும் கடுஞ் சுழி நீத்தம்

புன் தலை மடப் பிடிப் பூசல் பல உடன்

வெண் கோட்டு யானை விளி படத் துழவும்

20

அகல் வாய்ப் பாந்தட் படாஅர்ப்

பகலும் அஞ்சும் பனிக் கடுஞ் சுரனே.

இருள் கிழிப்பது போல் மின்னி, வானம்

துளி தலைக்கொண்ட நளி பெயல் நடுநாள்,

மின்மினி மொய்த்த முரவு வாய்ப் புற்றம்

பொன் எறி பிதிரின் சுடர வாங்கி,

5

குரும்பி கெண்டும் பெருங்கை ஏற்றை

இரும்பு செய் கொல் எனத் தோன்றும் ஆங்கண்,

ஆறே அரு மரபினவே; யாறே

சுட்டுநர்ப் பனிக்கும் சூருடை முதலைய;

கழை மாய் நீத்தம் கல் பொருது இரங்க,

10

'அஞ்சுவம் தமியம்' என்னாது, மஞ்சு சுமந்து,

ஆடுகழை நரலும் அணங்குடைக் கவாஅன்,

ஈர் உயிர்ப் பிணவின் வயவுப் பசி களைஇய,

இருங் களிறு அட்ட பெருஞ் சின உழுவை

நாம நல்லராக் கதிர்பட உமிழ்ந்த

15

மேய் மணி விளக்கின் புலர ஈர்க்கும்

வாள் நடந்தன்ன வழக்கு அருங் கவலை,

உள்ளுநர் உட்கும் கல் அடர்ச் சிறு நெறி,

அருள் புரி நெஞ்சமொடு எஃகு துணையாக

வந்தோன் கொடியனும் அல்லன்; தந்த

20

நீ தவறு உடையையும் அல்லை; நின்வயின்