7. பாலை

	சூருடை நனந் தலைச் சுனை நீர் மல்க,
	பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆர்ப்ப,
	கல் அலைத்து இழிதரும் கடு வரற் கான் யாற்றுக்
	கழை மாய் நீத்தம் காடு அலை ஆர்ப்ப,
5	தழங்கு குரல் ஏறொடு முழங்கி, வானம்
	இன்னே பெய்ய மின்னுமால்-தோழி!
	வெண்ணெல் அருந்திய வரி நுதல் யானை
	தண் நறுஞ் சிலம்பில் துஞ்சும்
	சிறியிலைச் சந்தின வாடு பெருங் காட்டே.	உரை

22. குறிஞ்சி

	கொடிச்சி காக்கும் அடுக்கற் பைந்தினை
	முந்து விளை பெருங் குரல் கொண்ட மந்தி
	கல்லாக் கடுவனொடு நல் வரை ஏறி,
	அங்கை நிறைய ஞெமிடிக் கொண்டு, தன்
5	திரை அணற் கொடுங் கவுள் நிறைய முக்கி,
	வான் பெயல் நனைந்த புறத்த, நோன்பியர்
	கை ஊண் இருக்கையின் தோன்றும் நாடன்
	வந்தனன்; வாழி-தோழி!-உலகம்
	கயம் கண் அற்ற பைது அறு காலை,
10	பீளொடு திரங்கிய நெல்லிற்கு
	நள்ளென் யாமத்து மழை பொழிந்தாங்கே.	உரை

26. பாலை

	நோகோ யானே; நெகிழ்ந்தன வளையே-
	செவ்வி சேர்ந்த புள்ளி வெள் அரை
	விண்டுப் புரையும் புணர் நிலை நெடுங் கூட்டுப்
	பிண்ட நெல்லின் தாய் மனை ஒழிய,
5	சுடர் முழுது எறிப்பத் திரங்கிச் செழுங் காய்
	முட முதிர் பலவின் அத்தம், நும்மொடு
	கெடு துணை ஆகிய தவறோ?-வை எயிற்று,
	பொன் பொதிந்தன்ன சுணங்கின்,
	இருஞ் சூழ் ஓதி, பெருந் தோளாட்கே.	உரை

73. பாலை

	வேனில் முருக்கின் விளை துணர் அன்ன
	மாணா விரல வல் வாய்ப் பேஎய்
	மல்லல் மூதூர் மலர்ப் பலி உணீஇய,
	மன்றம் போழும் புன்கண் மாலை,
5	தம்மொடும் அஞ்சும் நம் இவண் ஒழியச்
	செல்ப என்ப தாமே-செவ் அரி
	மயிர் நிரைத்தன்ன வார் கோல் வாங்கு கதிர்ச்
	செந்நெல்அம் செறுவின் அன்னம் துஞ்சும்
	பூக் கெழு படப்பைச் சாய்க்காட்டு அன்ன என்
10	நுதற் கவின் அழிக்கும் பசலையும்,
	அயலோர் தூற்றும் அம்பலும் அளித்தே.	உரை

180. மருதம்

	பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை
	கழனி நாரை உரைத்தலின், செந்நெல்
	விரவு வெள்ளரிசியின் தாஅம் ஊரன்
	பலர்ப் பெறல் நசைஇ, நம் இல் வாரலனே;
5	மாயோள், நலத்தை நம்பி விடல் ஒல்லாளே
	அன்னியும் பெரியன்; அவனினும் விழுமிய
	இரு பெரு வேந்தர், பொரு களத்து ஒழித்த
	புன்னை விழுமம் போல,
	என்னொடு கழியும்-இவ் இருவரது இகலே.	உரை

183. நெய்தல்

	தம் நாட்டு விளைந்த வெண்ணெல் தந்து,
	பிற நாட்டு உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,
	நெடு நெறி ஒழுகை நிலவு மணல் நீந்தி,
	அவண் உறை முனிந்த ஒக்கலொடு புலம் பெயர்ந்து,
5	உமணர் போகலும் இன்னாதாகும்-
	மடவை மன்ற-கொண்க!-வயின்தோறு
	இன்னாது அலைக்கும் ஊதையொடு ஓரும்
	நும் இல் புலம்பின் மாலையும் உடைத்தே;
	இன மீன் ஆர்ந்த வெண் குருகு மிதித்த
10	வறு நீர் நெய்தல் போல,
	வாழாள் ஆதல் சூழாதோயே.	உரை

190. குறிஞ்சி

	நோ, இனி; வாழிய-நெஞ்சே! மேவார்
	ஆர் அரண் கடந்த மாரி வண் மகிழ்த்
	திதலை எஃகின் சேந்தன் தந்தை,
	தேம் கமழ் விரி தார் இயல் தேர் அழிசி,
5	வண்டு மூசு நெய்தல் நெல்லிடை மலரும்
	அரியல் அம் கழனி ஆர்க்காடு அன்ன
	காமர் பணைத் தோள் நலம் வீறு எய்திய,
	வலை மான் மழைக் கண், குறுமகள்
	சில் மொழித் துவர் வாய் நகைக்கு மகிழ்ந்தோயே!	உரை

195. நெய்தல்

	அருளாயாகலோ, கொடிதே!-இருங் கழிக்
	குருளை நீர்நாய் கொழு மீன் மாந்தி,
	தில்லைஅம் பொதும்பில் பள்ளி கொள்ளும்
	மெல்லம் புலம்ப! யான் கண்டிசினே-
5	கல்லென் புள்ளின் கானல்அம் தொண்டி,
	நெல் அரி தொழுவர் கூர் வாள் உற்றென,
	பல் இதழ் தயங்கிய கூம்பா நெய்தல்
	நீர் அலைத் தோற்றம் போல,
	ஈரிய கலுழும், நீ நயந்தோள் கண்ணே.	உரை

254. நெய்தல்

	வண்டல் தைஇயும், வரு திரை உதைத்தும்,
	குன்று ஓங்கு வெண் மணற் கொடி அடும்பு கொய்தும்,
	துனி இல் நல்மொழி இனிய கூறியும்,
	சொல் எதிர் பெறாஅய் உயங்கி, மெல்லச்
5	செலீஇய செல்லும் ஒலி இரும் பரப்ப!
	உமணர் தந்த உப்பு நொடை நெல்லின்
	அயினி மா இன்று அருந்த, நீலக்
	கணம் நாறு பெருந் தொடை புரளும் மார்பின்
	துணை இலை தமியை சேக்குவை அல்லை-
10	நேர் கண் சிறு தடி நீரின் மாற்றி,
	வானம் வேண்டா உழவின் எம்
	கானல்அம் சிறு குடிச் சேந்தனை செலினே	உரை

275. நெய்தல்

	செந்நெல் அரிநர் கூர் வாட் புண்ணுறக்
	காணார் முதலொடு போந்தென, பூவே
	படையொடும் கதிரொடும் மயங்கிய படுக்கைத்
	தன்னுறு விழுமம் அறியா, மென்மெல,
5	தெறு கதிர் இன் துயில் பசு வாய் திறக்கும்
	பேதை நெய்தற் பெரு நீர்ச் சேர்ப்பதற்கு
	யான் நினைந்து இரங்கேனாக, நோய் இகந்து,
	அறனிலாளன் புகழ, எற்
	பெறினும், வல்லேன்மன்-தோழி!-யானே.	உரை

311. நெய்தல்

	பெயினே, விடு மான் உளையின் வெறுப்பத் தோன்றி,
	இருங் கதிர் நெல்லின் யாணரஃதே:
	வறப்பின், மா நீர் முண்டகம் தாஅய்ச் சேறு புலர்ந்து,
	இருங் கழிச் செறுவின் வெள் உப்பு விளையும்,
5	அழியா மரபின் நம் மூதூர் நன்றே-
	கொழு மீன் சுடு புகை மறுகினுள் மயங்கி,
	சிறு வீ ஞாழல் துறையுமார் இனிதே;
	ஒன்றே- தோழி!-நம் கானலது பழியே:
	கருங் கோட்டுப் புன்னை மலர்த் தாது அருந்தி,
10	இருங் களிப் பிரசம் ஊத, அவர்
	நெடுந் தேர் இன் ஒலி கேட்டலோ அரிதே.	உரை

350. மருதம்

	வெண்ணெல் அரிநர் தண்ணுமை வெரீஇ,
	பழனப் பல் புள் இரிய, கழனி
	வாங்கு சினை மருதத் தூங்குதுணர் உதிரும்
	தேர் வண் விராஅன் இருப்பை அன்ன, என்
5	தொல் கவின் தொலையினும் தொலைக! சார
	விடேஎன்: விடுக்குவென்ஆயின், கடைஇக்
	கவவுக் கை தாங்கும் மதுகைய குவவு முலை
	சாடிய சாந்தினை; வாடிய கோதையை;
	ஆசு இல் கலம் தழீஇயற்று;
10	வாரல்; வாழிய, கவைஇ நின்றோளே!	உரை

367. முல்லை

	கொடுங் கண் காக்கைக் கூர் வாய்ப் பேடை
	நடுங்கு சிறைப் பிள்ளை தழீஇ, கிளை பயிர்ந்து,
	கருங் கண் கருனைச் செந்நெல் வெண் சோறு
	சூருடைப் பலியொடு கவரிய, குறுங் கால்
5
	மூதில் அருமன் பேர் இசைச் சிறுகுடி
	மெல் இயல் அரிவை! நின் பல் இருங் கதுப்பின்
	குவளையொடு தொடுத்த நறு வீ முல்லைத்
	தளை அவிழ் அலரித் தண் நறுங் கோதை
10	இளையரும் சூடி வந்தனர்: நமரும்
	விரி உளை நன் மாக் கடைஇ,
	பரியாது வருவர், இப் பனி படு நாளே.	உரை

373. குறிஞ்சி

	முன்றிற் பலவின் படு சுளை மரீஇ,
	புன் தலை மந்தி தூர்ப்ப, தந்தை
	மை படு மால் வரை பாடினள் கொடிச்சி,
	ஐவன வெண்ணெல் குறூஉம் நாடனொடு
5	சூருடைச் சிலம்பின் அருவி ஆடி,
	கார் அரும்பு அவிழ்ந்த கணி வாய் வேங்கைப்
	பா அமை இதணம் ஏறி, பாசினம்
	வணர் குரற் சிறு தினை கடிய,
	புணர்வதுகொல்லோ, நாளையும் நமக்கே?	உரை

400. மருதம்

	வாழை மென் தோடு வார்புஉறுபு ஊக்கும்
	நெல் விளை கழனி நேர் கண் செறுவின்,
	அரிவனர் இட்ட சூட்டு அயல், பெரிய
	இருஞ் சுவல் வாளை பிறழும் ஊர!
5	நினின்று அமைகுவென்ஆயின், இவண் நின்று,
	இன்னா நோக்கமொடு எவன் பிழைப்பு உண்டோ?
	மறம் கெழு சோழர் உறந்தை அவையத்து,
	அறம் கெட அறியாதாங்கு, சிறந்த
	கேண்மையொடு அளைஇ, நீயே
10	கெடு அறியாய் என் நெஞ்சத்தானே.	உரை