3.2 நீதிநூல்கள்

பதினெண்கீழ்க்கணக்குத் தொகுதியில் நீதிபற்றியனவே
பெரும்பான்மையென்று முன்னர்ச்சுட்டப்பட்டது. அவை வருமாறு:

இவர்களுள் மணக்குடவர், காளிங்கர், பரிப்பெருமாள்,
பரிதியார், பரிமேலழகர் ஆகியோர் உரைகளே இப்பொழுது
கிடைக்கின்றன. இவற்றுள் பரிமேலழகர் உரையே பெரியோர்களால்
பெரிதும் பாராட்டப்படுகின்றது. இக்காலத்தில் எண்ணற்ற புதிய
உரைகள் நாளும் தோன்றிக் கொண்டே உள்ளன.

என்றும்,

என்றும் கூறியுள்ளார்.

வேள்விகள் ஆயிரம் செய்வதனைவிட, ஓர் உயிரைக் கொன்று
அதன் தசையை உண்ணாதிருத்தல் பெரிய அறம் என்றார்.

சங்கப்புலவர்கள் பரத்தைமை ஒழுக்கத்தை வெளிப்படையாகவே
பாடினர். ஊடல் என்ற உரி்ப்பொருளை விளக்க அவர்களுக்குப்
பரத்தையின் துணை தேவைப்பட்டது. வள்ளுவரோ, பரத்தைமை
சமூகத்திற்குச் செய்யும் தீமையைக் கருதி, பரத்தையை
அகத்திணையில் இருந்து விலக்கிப் புரட்சி செய்தார். மேலும்
பொருட்பாலில் ‘வரைவின் மகளிர்’ என் அதிகாரம் அமைத்துப்
பரத்தைமையைக் கண்டித்தார்.

ஈன்ற தாயும் பிறரும் துன்பமுறும் பொழுது, அறத்திற்கு
மாறான செயல்களைச் செய்தாயினும் அவர்களைக் காக்க
வேண்டும் என்று மநு முதலிய வடநூல்கள் கூறின. ஆனால்
வள்ளுவரோ, “ஈன்றாள் பசி காண்பான் ஆயினும் செய்யற்க;
சான்றோர் பழிக்கும் வினை” (656) என்றார்.

இங்ஙனம் வள்ளுவர் கூறும் நெறிகள் உலகப் பொதுமை
உடையனவாக விளங்குவதனால் உலகம் முழுவதும் உள்ள
அனைவராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது. ‘வள்ளுவன் தன்னை
உலகினுக்கே தந்து வான்புகழ் கொண்ட தமிழ்நாடு’ என்பது
பாரதியார் வாக்கு.

சமண     சமயத்தின்     உயிர்நாடியான கொள்கைகளுள்
கொல்லாமையும், புலால்மறுத்தலும் அடங்கும். புலால் உண்பாரி்ன்
வயிற்றினைப் பறவைகளுக்கும், விலங்குகளுக்கும் உரிய சுடுகாடு
என்று இழித்துரைக்கிறது இந்நூல்.

இதனை, ‘தொக்க விலங்கிற்கும் புள்ளிற்கும் காடே
புலம்கெட்ட புல்லறிவாளர் வயிறு’ என்கின்றது.

ஊன்     உண்டலையும்,     வேள்வியில் உயிர்க்கொலை
செய்தலையும் இந்நூல் கண்டிக்கின்றது (36). சூதினால் வந்த
பொருளை விரும்பல் ஆகாது (42). விருந்தின்றி உண்ட பகல்
அறிவுடையவர்க்கு நோயாகும் (44). பொய் நட்பின் சிறப்பை
அழித்து விடும் (83) முதலிய இந்நூற் கருத்துகள் என்றும்
நினைவில் நிற்பனவாம்.

(கொண்டான் = கணவன்; கேளிர் = உறவினர்; ஒண்மை =
சிறப்பு)