தமிழ் இணையக் கல்விக்கழகம் - TAMIL VIRTUAL ACADEMY

மொழிகள்

Naalaaiyra Deviya Prabhadam

முகப்பு
 
அகரவரிசை
   அஃதே உய்யப் புகும் ஆறு என்று கண்ணன் கழல்கள் மேல்
   அக்கரை என்னும் அனத்தக் கடலுள்
   அக்காக்காய் நம்பிக்குக் கோல் கொண்டு வா என்று
   அக்கும் புலியின் அதளும் உடையார்-அவர் ஒருவர்
   அகம் சிவந்த கண்ணினர் ஆய் வல்வினையர் ஆவார்
   அகலகில்லேன் இறையும் என்று
   அகலில் அகலும் அணுகில் அணுகும்
   அகற்ற நீ வைத்த மாய வல் ஐம்புலன்களாம் அவை
   அகில் குறடும் சந்தனமும் அம் பொன்னும் அணி முத்தும்
   அகைப்பு இல் மனிசரை ஆறு சமயம்
   அங் கமலக் கண்ணன்தன்னை அசோதைக்கு
   அங் கமலப் போதகத்தில்
   அங் கையால் அடி மூன்று நீர் ஏற்று அயன்
   அங்கண் நெடு மதில் புடை சூழ் அயோத்தி என்னும்
   அங்கண் மா ஞாலத்து அரசர் அபிமான
   அங்கம் ஆறும் வேதம் நான்கும் ஆகி நின்று அவற்றுளே
   அங்கம் விட்டு அவை ஐந்தும் அகற்றி
   அங்கற்கு இடர் இன்றி அந்திப் பொழுதத்து
   அங்கு அவ் வானவர்க்கு ஆகுலம் தீர
   அங்கு ஒரு கூறை அரைக்கு உடுப்பதன் ஆசையால்
   அங்கு ஓர் ஆய்க்குலத்துள் வளர்ந்து சென்று
   அங்கு ஓர் ஆள் அரி ஆய் அவுணனை
   அங்கும் இங்கும் வானவர் தானவர் யாவரும்
   அங்குற்றேன் அல்லேன் இங்குற்றேன் அல்லேன் உன்னைக்
   அங்கை-ஆழி அரங்கன் அடியிணை
   அங்கைத் தலத்திடை ஆழி கொண்டான்
   அங்ஙனம் தீமைகள் செய்வர்களோ-
   அச்சம் தினைத்தனை இல்லை இப் பிள்ளைக்கு
   அச்சம் நோயொடு அல்லல் பல் பிறப்பு அவாய மூப்பு இவை
   அச்சுதன் அமலன் என்கோ?
   அசுரர்கள் தலைப்பெய்யில் எவன்கொல் ஆங்கு? என்று
   அஞ்சன வண்ணனை ஆயர் கோலக் கொழுந்தினை
   அஞ்சுடர் ஆழி உன் கையகத்து ஏந்தும்
   அஞ்சுவன் சொல்லி அழைத்திட நங்கைகாள்
   அஞ்சுவன் வெம் சொல் நங்காய் அரக்கர் குலப் பாவை-தன்னை
   அட்டுக் குவி சோற்றுப் பருப்பதமும்
   அடக்கு அரும் புலன்கள் ஐந்து அடக்கி ஆசையாம் அவை
   அடங்கு எழில் சம்பத்து
   அடர் பொன் முடியானை ஆயிரம் பேரானை
   அடல் கொண்ட நேமியன் ஆர் உயிர் நாதன் அன்று ஆரணச் சொல்
   அடி ஆர்ந்த வையம் உண்டு ஆல் இலை அன்னவசம் செய்யும
   அடி ஓங்கு நூற்றுவர் வீய அன்று ஐவர்க்கு அருள்செய்த
   அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்து அடியீர் வாழ்மின் என்று என்று அருள்கொடுக்கும்
   அடிகள் கைதொழுது அலர்மேல் அசையும் அன்னங்காள்
   அடிச் சகடம் சாடி அரவு ஆட்டி யானை
   அடிச்சியோம் தலைமிசை நீ அணியாய்
   அடி சேர் முடியினர் ஆகி அரசர்கள் தாம் தொழ
   அடித்தலமும் தாமரையே அம் கைகளும் பங்கயமே
   அடி மூன்றில் இவ் உலகம் அன்று அளந்தாய் போலும்
   அடிமையிற் குடிமை இல்லா அயல் சதுப்பேதிமாரிற்
   அடியால் படி கடந்த முத்தோ? அது அன்றேல்
   அடியால் முன் கஞ்சனைச் செற்று அமரர் ஏத்தும்
   அடியான் இவன் என்று எனக்கு ஆர் அருள் செய்யும்
   அடியும் படி கடப்ப தோள் திசைமேல் செல்ல
   அடியேன் உள்ளான் உடல் உள்ளான்
   அடியேன் சிறிய ஞானத்தன்
   அடியேன் மேவி அமர்கின்ற
   அடியைத் தொடர்ந்து எழும் ஐவர்கட்காய் அன்று பாரதப் போர்
   அடியை மூன்றை இரந்த ஆறும் அங்கே நின்று ஆழ் கடலும்
   அடியோமோடும் நின்னொடும் பிரிவு இன்றி
   அடி வண்ணம் தாமரை அன்று உலகம் தாயோன்
   அடுத்த கடும் பகைஞற்கு ஆற்றேன் என்று ஓடி
   அடுத்து ஆர்த்து எழுந்தாள் பில வாய் விட்டு
   அடை ஆர் கமலத்து அலர்மகள் கேள்வன் கை ஆழி என்னும்
   அடைக் கலத்து ஓங்கு கமலத்து அலர் அயன் சென்னி என்னும்
   அடைந்த அரு வினையோடு அல்லல் நோய் பாவம்
   அடைந்தது அரவு அணைமேல் ஐவர்க்கு ஆய் அன்று
   அடைந்திட்டு அமரர்கள் ஆழ்கடல் தன்னை
   அடைவதும் அணி ஆர் மலர் மங்கைதோள்
   அண்டக் குலத்துக்கு அதிபதி ஆகி
   அண்டத்தின் முகடு அழுந்த அலை முந்நீர்த்
   அண்டத்து அமரர் பெருமான்
   அண்டத்து அமரர்கள் சூழ
   அண்டமும் இவ் அலை கடலும் அவனிகளும் எல்லாம்
   அண்டமும் இவ் அலை கடலும் அவனிகளும் குல வரையும்
   அண்டமும் எண் திசையும் நிலனும்
   அண்டர் ஆனவர் வானவர்-கோனுக்கு என்று
   அண்டர்-கோன் என் ஆனை என்றும்
   அண்ணல் செய்து அலை கடல் கடைந்து அதனுள்
   அண்ணல் மாயன் அணி கொள் செந்தாமரைக்
   அணங்கு என ஆடும் என் அங்கம்
   அணங்குக்கு அரு மருந்து என்று அங்கு ஓர் ஆடும் கள்ளும் பராய்
   அணி ஆர் பொழில் சூழ் அரங்க நகர் அப்பா!-
   அணியன் ஆகும் தன தாள் அடைந்தார்க்கு எல்லாம்
   அணைவது அரவு அணைமேல் பூம்பாவை ஆகம்
   அத்தன் ஆகி அன்னை ஆகி ஆளும் எம் பிரானுமாய்
   அத்தா அரியே என்று உன்னை அழைக்க
   அத்தியூரான் புள்ளை ஊர்வான் அணி மணியின்
   அதிர் முகம் உடைய வலம்புரி குமிழ்த்தி
   அதிருங் கடல்நிற வண்ணனை ஆய்ச்சி
   அது நன்று இது தீது என்று ஐயப்படாதே
   அதுவே வீடு வீடுபேற்று
   அதுவோ நன்று என்று அங்கு அமர் உலகோ வேண்டில்
   அந்தகன் சிறுவன் அரசர்-தம் அரசற்கு
   அந்தம் இல் புகழ் அனந்தபுரநகர் ஆதி தன்னைக்
   அந்தரத்து அமரர்கள் கூட்டங்கள் இவையோ
   அந்தரம் நின்று உழல்கின்ற யானுடைப் பூவைகாள்
   அந்தோ அணுகப் பெறும் நாள் என்று எப்போதும்
   அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி
   அப்பனே அடல் ஆழியானே ஆழ் கடலைக் கடைந்த
   அப்பனை என்று மறப்பன் என் ஆகியே
   அம் கண் ஞாலம் அஞ்ச அங்கு ஓர் ஆள் அரி ஆய் அவுணன்
   அம் கயல் பாய் வயல் தென் அரங்கன் அணி ஆகம் மன்னும்
   அம் கள் மலர்த் தண் துழாய் முடி அச்சுதனே அருளாய்
   அம் சிறைய மட நாராய் அளியத்தாய் நீயும் நின்
   அம் தாமத்து அன்பு செய்து என் ஆவி சேர் அம்மானுக்கு
   அம் புருவ வரி நெடுங் கண் அலர்-மகளை வரை அகலத்து
   அம் பொன் ஆர் உலகம் ஏழும் அறிய ஆய்ப்பாடி-தன்னுள்
   அம் பொன் நெடு மணிமாட அயோத்தி எய்தி
   அம் மைத் தடங்கண் மட ஆய்ச்சியரும்
   அம்பரம் அனல் கால் நிலம் சலம்
   அம்பரமும் பெரு நிலனும் திசைகள் எட்டும்
   அம்பரமே தண்ணீரே சோறே அறஞ் செய்யும்
   அம்பு உலாவு மீனும் ஆகி ஆமை ஆகி ஆழியார்
   அம்மா என்று உகந்து அழைக்கும் ஆர்வச்சொல் கேளாதே
   அம்மான் ஆழிப்பிரான் அவன் எவ் இடத்தான்? யான் ஆர்?
   அம்மானாய்ப் பின்னும்
   அமர்ந்த நாதனை அவர் அவர் ஆகி
   அமர ஓர் அங்கம் ஆறும் வேதம் ஓர் நான்கும் ஓதித்
   அமரர் தொழப்படுவானை
   அமரர் முழுமுதல் ஆகிய ஆதியை
   அமரர்க்கு அரியானை
   அமரர்கள் தொழுது எழ அலை கடல் கடைந்தவன் தன்னை
   அமரராய்த் திரிகின்றார்கட்கு ஆதி சேர் அனந்தபுரத்து
   அமலன் ஆதிபிரான் அடியார்க்கு என்னை ஆட்படுத்த
   அமுதம் அமரர்கட்கு ஈந்த
   அமுது என்றும் தேன் என்றும் ஆழியான் என்றும்
   அமைக்கும் பொழுது உண்டே ஆராயில் நெஞ்சே
   அமைவு உடை அறநெறி முழுவதும்
   அயர்க்கும் சுற்றும் பற்றி நோக்கி
   அயர்ப்பாய் அயராப்பாய் நெஞ்சமே சொன்னேன்
   அயல் நின்ற வல் வினையை அஞ்சினேன் அஞ்சி
   அரக்கர் ஆவி மாள அன்று
   அரக்கியர் ஆகம் புல் என வில்லால்
   அரங்கனே தரங்க நீர் கலங்க அன்று குன்று சூழ்
   அரண் ஆம் நமக்கு என்றும் ஆழி வலவன்
   அரணம் ஆவர் அற்ற காலைக்கு என்று என்று அமைக்கப்பட்டார்
   அரவத்து அமளியினோடும்
   அரவ நீள் கொடியோன் அவையுள் ஆசனத்தை
   அரவம் அடல் வேழம் ஆன் குருந்தம் புள் வாய்
   அரவிற் பள்ளிகொண்டு அரவம் துரந்திட்டு
   அரவு அணையாய் ஆயர் ஏறே
   அரன் நாரணன் நாமம் ஆன்விடை புள் ஊர்தி
   அரி விரவு முகில் கணத்தால் அகில் புகையால் வரையோடும்
   அரிஏறே என் அம் பொன் சுடரே செங்கண் கரு முகிலே
   அரியது எளிது ஆகும் ஆற்றலால் மாற்றிப்
   அரிய புலன் ஐந்து அடக்கி ஆய் மலர் கொண்டு ஆர்வம்
   அரியன யாம் இன்று காண்கின்றன கண்ணன் விண் அனையாய்
   அரியாய அம்மானை அமரர் பிரானை
   அருகல் இலாய பெரும் சீர்
   அருகும் சுவடும் தெரிவு உணரோம் அன்பே
   அரு மா நிலம் அன்று அளப்பான் குறள் ஆய்
   அருவி சோர் வேங்கடம் நீர்மலை என்று வாய்-
   அருள் ஆர் திருச் சக்கரத்தால் அகல் விசும்பும் நிலனும்
   அருள் கொண்டாடும் அடியவர் இன்புற
   அருள் தான் இனி யான் அறியேன் அவன் என் உள்
   அருள் புரிந்த சிந்தை அடியார்மேல் வைத்து
   அருள்பெறுவார் அடியார் தம் அடியனேற்கு ஆழியான்
   அருளாத நீர் அருளி அவர் ஆவி துவராமுன்
   அருளாது ஒழியுமே ஆல் இலைமேல் அன்று
   அருளாது ஒழியுமே ஆல் இலைமேல் அன்று
   அருளாது ஒழிவாய் அருள் செய்து அடியேனைப்
   அருளை ஈ என் அம்மானே என்னும் முக்கண் அம்மானும்
   அல்லது ஓர் அரணும் அவனில் வேறு இல்லை
   அல்லல் இல் இன்பம் அளவு இறந்து எங்கும்
   அல்லல் விளைத்த பெருமானை ஆயர்பாடிக்கு அணி-விளக்கை
   அல்லி மலர்த் திருமங்கை கேள்வன்
   அல்லி மா மலர்-மங்கை நாதன்
   அல்லி மாதர் அமரும் திரு மார்வன் அரங்கத்தைக ்
   அல்லிக் கமலக் கண்ணனை அங்கு ஓர் ஆய்ச்சி
   அல்லியம்பூ மலர்க்கோதாய் அடிபணிந்தேன் விண்ணப்பம்
   அல்வழக்கு ஒன்றும் இல்லா அணி கோட்டியர்
   அலம் கெழு தடக்கை ஆயன் வாய் ஆம்பற்கு
   அலம் மன்னும் அடல் சுரி சங்கம் எடுத்து
   அலம்பா வெருட்டாக் கொன்று திரியும் அரக்கரைக்
   அலம்புரிந்த நெடுந் தடக்கை அமரர்-வேந்தன்
   அலமும் ஆழிப் படையும் உடையார் நமக்கு அன்பர் ஆய்
   அலர் எடுத்த உந்தியான் ஆங்கு எழில் ஆய
   அலைத்த பேழ் வாய் வாள் எயிற்று ஓர் கோளரி ஆய் அவுணன்
   அவ்வவ் இடம் புக்கு அவ் ஆயர் பெண்டிர்க்கு அணுக்கனாய்க்
   அவத்தங்கள் விளையும் என் சொல் கொள் அந்தோ
   அவர் அவர் தாம் தாம் அறிந்தவாறு ஏத்தி
   அவர் இவர் என்று இல்லை அனங்கவேள் தாதைக்கு
   அவர் இவர் என்று இல்லை அரவு அணையான் பாதம்
   அவர் இவர் என்று இல்லை அரவு அணையான் பாதம்
   அவரவர் தமதமது அறிவு அறி வகைவகை
   அவற்கு அடிமைப் பட்டேன் அகத்தான் புறத்தான்
   அவன் ஆம்? இவன் ஆம்? உவன் ஆம்? மற்று உம்பர்
   அவன் என்னை ஆளி அரங்கத்து அரங்கில்
   அவன் கண்டாய் நல் நெஞ்சே ஆர் அருளும் கேடும்
   அவன் கையதே எனது ஆர் உயிர் அன்றில் பேடைகாள்
   அவன் தமர் எவ் வினையர் ஆகிலும் எம் கோன்
   அவனுடை அருள்பெறும் போது அரிதால்
   அவனே அகல் ஞாலம் படைத்து இடந்தான்
   அவனே அரு வரையால் ஆ நிரைகள் காத்தான்
   அவனைவிட்டு அகன்று உயிர் ஆற்றகில்லா
   அவா அறச் சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி
   அவையம் என நினைந்து வந்த சுரர்பாலே
   அழகிய பைம்பொன்னின் கோல் அங்கைக் கொண்டு
   அழகிய வாயில் அமுத ஊறல்
   அழகியான் தானே அரி உருவன் தானே
   அழகு அன்றே ஆழியாற்கு ஆழி நீர் வண்ணம்?
   அழகும் அறிவோமாய் வல்வினையைத் தீர்ப்பான்
   அழிலும் தொழிலும் உருக் காட்டான்
   அழுவன் தொழுவன் ஆடிக் காண்பான் பாடி அலற்றுவன்
   அழைக்கின்ற அடிநாயேன் நாய் கூழை வாலால்
   அழைக்கும் கருங் கடல் வெண் திரைக் கைக்கொண்டு போய் அலர்வாய்
   அழைப்பன் திருமாலை ஆங்கு அவர்கள் சொன்ன
   அழைப்பன் திருவேங்கடத்தானைக் காண
   அளந்து இட்ட தூணை அவன் தட்ட ஆங்கே
   அளப்பு அரும் தன்மைய ஊழி அம் கங்குல் அம் தண்ணம் துழாய்க்கு
   அளவு இயன்ற ஏழ் உலகத்தவர் பெருமான் கண்ணனை
   அளி மலர்மேல் அயன் அரன் இந்திரனோடு ஏனை
   அளிக்கும் பரமனை கண்ணனை ஆழிப் பிரான் தன்னை
   அற்புதன் செம்மை இராமாநுசன் என்னை ஆள வந்த
   அற்புதன் நாராயணன் அரி வாமனன்
   அற்றது பற்று எனில்
   அற்றவன் மருதம் முறிய நடை
   அறிகிலேன் தன்னுள் அனைத்து உலகும் நிற்க
   அறிந்தன வேத அரும் பொருள் நூல்கள்
   அறிந்து அறிந்து வாமனன் அடியிணை வணங்கினால்
   அறிந்து அறிந்து தேறித் தேறி யான் எனது ஆவியுள்ளே
   அறிந்து ஐந்தும் உள் அடக்கி ஆய் மலர் கொண்டு ஆர்வம்
   அறியாக் காலத்துள்ளே அடிமைக்கண் அன்பு செய்வித்து
   அறியாதார்க்கு ஆன் ஆயன் ஆகிப் போய் ஆய்ப்பாடி
   அறியார் சமணர் அயர்த்தார் பவுத்தர்
   அறியும் உலகு எல்லாம் யானேயும் அல்லேன்-
   அறியும் செந்தீயைத் தழுவி
   அறியேன் மற்று அருள் என்னை ஆளும் பிரானார்
   அறியோமே என்று உரைக்கல் ஆமே எமக்கு-
   அறிவது அறியான் அனைத்து உலகும்
   அறிவிலேனுக்கு அருளாய் அறிவார் உயிர் ஆனாய்
   அறிவினால் குறைவு இல்லா அகல் ஞாலத்தவர் அறிய
   அறிவு அரிய பிரானை ஆழி அங்கையனையே அலற்றி
   அறிவு என்னும் தாள் கொளுவி ஐம்புலனும் தம்மில்
   அறுக்கும் வினையாயின ஆகத்து அவனை
   அன்பன் ஆகும் தன தாள் அடைந்தார்க்கு எல்லாம்
   அன்பன் தன்னை அடைந்தவர்கட்கு எல்லாம்
   அன்பு ஆவாய் ஆர் அமுதம் ஆவாய் அடியேனுக்கு
   அன்பு ஆழியானை அணுகு என்னும் நா அவன் தன்
   அன்பே தகளியா ஆர்வமே நெய் ஆக
   அன்றி மற்று ஒன்று இலம் நின் சரணே என்று
   அன்றி மற்றோர் உபாயம் என் இவள் அம்
   அன்றி யாம் ஒரு புகலிடம் இலம் என்று என்று அலற்றி
   அன்றிய வாணன் ஆயிரம் தோளும்
   அன்று அதுகண்டு அஞ்சாத ஆய்ச்சி உனக்கு இரங்கி
   அன்று ஆயர் குலமகளுக்கு அரையன்-தன்னை
   அன்று ஆயர் குலக் கொடியோடு அணி மா
   அன்று இவ் உலகம் அளந்த அசைவேகொல்?
   அன்று இவ் உலகம் அளந்தாய் அடி போற்றி
   அன்று இன்னாதன செய் சிசுபாலனும்
   அன்று உலகம் அளந்தானை உகந்து
   அன்று உலகம் மூன்றினையும் அளந்து வேறு ஓர்
   அன்று சராசரங்களை வைகுந்தத்து ஏற்றி
   அன்று பாரதத்து ஐவர் தூதனாய்ச்
   அன்று மண் நீர் எரி கால் விண் மலை முதல்
   அன்று வயிற்றிற் கிடந்திருந்தே அடி
   அன்றே நம் கண் காணும் ஆழியான் கார் உருவம்
   அன்ன நடை மட ஆய்ச்சி வயிறு அடித்து
   அன்னம் செல்வீரும் வண்டானம் செல்வீரும் தொழுது இரந்தேன்
   அன்னம் மன்னு பைம் பூம் பொழில் சூழ்ந்த
   அன்னமும் கேழலும் மீனும் ஆய
   அன்னமும் மின் உருவும் ஆளரியும் குறளும்
   அன்னமும் மீனும் ஆமையும் அரியும்
   அன்னே இவரை அறிவன் மறை நான்கும்
   அன்னை என் செய்யில் என்? ஊர் என் சொல்லில் என்? தோழிமீர்
   அன்னைமீர் அணி மா மயில் சிறுமான்
   அன்னைமீர் இதற்கு என் செய்கேன்? அணி
   அன்னை முனிவதும் அன்றிலின் குரல் ஈர்வதும்
   அன்னையும் அத்தனும் என்று அடியோமுக்கு இரங்கிற்றிலள்
   அனந்தன்பாலும் கருடன்பாலும்
   அனுங்க என்னைப் பிரிவு செய்து ஆயர்பாடி கவர்ந்து உண்ணும்

Tags   :

  • பார்வை 784
புதுப்பிக்கபட்ட நாள் : 05-09-2016 20:53:59(இந்திய நேரம்)
Legacy Page